In alle vroegte liepen de zondagse wekkers en smartphone-alarmen
af op de nachtkastjes van de Tinekesvrienden. De andere helften van het bed
wentelden zich zuchtend en puffend in het dons, de Tinekesvrienden, dappersten
onder de Galliërs, stapten met het juiste been uit de bedstee en maakten zich
op voor de eerste rit die om 7:30 van start zou gaan. Vroeger starten betekent
niet alleen meer kilometers fietsen maar
komt ook tegemoet aan de soms tropische klimatologische omstandigheden
die onze contreien hoe langer hoe meer teisteren. 23 graden om 7u ’s morgens,
Zuiderse toestanden in Noord-Europa. De Aldiparking vulde zich dan ook met 20
gretige atleten en 1 atlete die geen zin hadden om te besparen op
zweetdruppels. Parcoursbouwer van dienst was niemand minder dan Geert Sioen en
dan weten de insiders direct wat de wielerpot schaft : voorgerecht bestaande
uit hoogtemeters geserveerd op een bedje van koude spieren, hoofdgerecht met
gepocheerde hellingen aangebakken in eigen zweet en als dessert gechambreerde
en kuitenbijtende klimpartijen die de tanden doen knarsen, het gehemelte
uitdrogen, de bloeddruk de hoogte injagen, de hartslagen optimaliseren en de
spiervezels extra doen vibreren. Wielerfijnproevers als we zijn schoven we dan
ook likkebaardend aan voor deze heerlijke vorm van zelfkastijding van de enige
echte klimchef. Sommelier van dienst was onze sportieve sponsor Bjorn die voor
de spijs –en drankcombinaties geassisteerd werd door één van zijn
troonopvolgers. Terwijl we ons na een bezinningsmoment van rust en gebed klaar
maakten om de klikpedalen in werking te stellen, kwam Jo met heuglijk nieuws
af. Zijn buienradar verklapte dat we rond de klok van 9u zouden getrakteerd worden
op een verkwikkende douche al was het
niet direct duidelijk of hij de had over de Westvlaamse dan wel over de
Limburgse regio.
Wat er ook van weze, met Zwitserse precisie begonnen we om 7:30 aan een tocht vol
avontuur die ons voor de gelegenheid dwars door de flink in opbouw zijnde
Guldensporenstad bracht. Van meetaf aan glooide het landschap in alle hevigheid
en trokken we via Hoog-Kortrijk een droomlandschap binnen waar rauwe
fazantenkreten weergalmden, hazen vrolijk rondhuppelden om daarna tegen een
duizelingwekkende snelheid voor het hazenpad te kiezen en zonnende beafsticks
ons vol ongeloof aanstaarden alsof we
wielertoeristen waren. Alras werd duidelijk dat Jo de juiste buienradar had
aangeklikt : de hemelsluizen werden met mondjesmaat opengedraaid, de
temperatuur nam een duik en het gedonder loste via de bliksem enkele
waarschuwingsschoten voor onze boeg. Na de sneeuw van het seizoensbegin nu
gebliksem : het wordt een historische jaargang! Onvervaard en strijdlustig
negeerden we de alarmsignalen van moeder natuur en daagden haar nog verder uit
door de regenvestjes onaangeroerd te laten. We gaven niet af en wonnen
uiteindelijk met verve het pleit. Pronkstuk van de etappe was de Trou Robin,
een vreselijke bult met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,8 % en nabij de
top zelfs 17 %. Iedereen bedwong dit monster en kon daarna genieten van een
sterrenmaaltijd waarvoor dank aan Bjorn en co. Tijdens de pitstop kregen we ook
nog even Franse les van enkele autochtonen die afgedankte WC-potten recycleren
in bloembakken. Van inventieve Zuiderburen gesproken.
De terugweg liet zich kenmerken door een opgedreven tempo en een
opnieuw stijgende temperatuur. Marie stuurde het peloton nog even wandelen om
een private sanitaire stop te kunnen organiseren terwijl de president in de
finale geconfronteerd werd met een leegloper. Alles werd als de bliksem
gefikst. Uiteindelijk puften we moe maar blij richting thuishaven waar een
verfrissende douche wachtte en de wastrommel in gereedheid gebracht werd om de,
dixit Diederik, stoer ogende en gespikkelde uitrusting dringend in het zeepsop
te laten rondjes draaien. Sublieme en conditiebevorderende rit met heerlijke
vergezichten en prikkelende hellingen. Bedankt Geert Sioen! 21 renners, 90 km,
27 gemiddeld en 577hm.
Tot zondag om 7:30 voor de Merlijntjesrit!
Red Philip
