Verslag van de rit naar Hertsberge van zondag 28 september 2025
Je hebt ze nog, die bestuursleden die in stilte groots werk afleveren. Mannen die niet alleen weten wat aanpakken is, maar het ook gewoon doen. Zo stond Joost alweer als eerste paraat om Nico, Thiery, Brecht, Diedrik, Yvan, Arne, Geert en Paulo met open armen te ontvangen. Geen gedoe, gewoon Joost zoals we hem kennen: een bestuurder die zijn taak ter harte neemt.
Gespreksonderwerp nummer één? Uiteraard de rit van gisteren, georganiseerd ten voordele van Joeri’s familie, die het zwaar te verduren krijgt. Onze club was present met vier leden, en het weerzien met Philippe — die ook op het fietsappel verscheen — was een aangename verrassing.
Toch hing er bij de start een vleugje spanning in de lucht. Ondergetekende had namelijk een legertje advocaten ingeschakeld om het clubreglement tot op de komma te ontleden. Hun (niet bepaald budgetvriendelijk) advies was glashelder: “Als onze cliënt de rit half afwerkt, is de nieuwe kampioen gekend.” Gelukkig zat het bestuur op dezelfde golflengte, waardoor we een juridische veldslag bij het Europees Hof, de Raad van State of andere rechtbanken konden vermijden. Oef.
Arne kwam als één van de laatsten toe. Sinds hij een Garmin fietscomputer heeft aangeschaft, is hij een rondrijdend risico geworden. Starend naar zijn digitale speeltje vergeet hij regelmatig dat er ook nog verkeer bestaat. Het gerucht gaat dat de Moorseelse gemeenteraad deze week in spoedberaad bijeenkomt met slechts één agendapunt: het invoeren in Moorsele van een nieuw waarschuwingsbord met de tekst “Opgepast! Mogelijke aanwezigheid van Arne met Garmin.” En jawel, voor het eerst in de lokale politieke geschiedenis zijn meerderheid én oppositie het roerend eens, nog voor aanvang van de gemeenteraad. Historisch feit waar Arne voor gezorgd heeft!
Maar nu terug naar de koers. Sommige dingen vormen gewoon een garantie op kwaliteit. Als Joost het parcours uitstippelt en Nico het kopwerk mede op zich neemt, weet je: dit wordt een rit met sterrenstatus. En nu Tim Declercq zijn fiets aan de haak hangt, wordt het misschien tijd om Joost officieel te kronen tot “El Tractor” — ook hij kan moeiteloos een peloton op sleeptouw nemen, uren aan een stuk.
Het genieten werd echter met de regelmaat van een klok onderbroken door irritant piepend geluid. Sommigen dachten al aan drones, maar neen hoor: het was opnieuw de beruchte combinatie Arne – Garmin die voor problemen zorgde. Na een korte pauze en een grondige inspectie bleek niet het toestel, maar de bediener het probleem. Het bestuur raadt Arne dan ook aan om tegen volgend seizoen het boek “Garmin voor Dummies” aan te schaffen én te lezen. Liefst twee keer.
Ondertussen kwam de zon ons steeds meer vergezellen, en voor we het goed en wel beseften, zaten we midden in het groene paradijs van Hertsberge. Zomerse omstandigheden, hoogstaande gesprekken (zoals altijd), en de bevestiging van de
kampioenstitel gaven dit intermezzo extra glans. Maar de plicht riep, en dus trokken we verder richting huis.
Dankzij het voortreffelijke kopwerk en de keuze voor charmante kleine baantjes zat de sfeer er goed in. Als je je amuseert, vliegen niet alleen de kilometers, maar ook de tijd voorbij. Terug in onze vertrouwde thuisbasis splitste de groep zich: sommigen kozen voor een snelle aftocht richting vrouwlief, anderen voor een fris drankje op een zonnig terras.
Een rit om in te kaderen: 8 deelnemers, 83 kilometer op de teller, en een fraai gemiddelde van 27,7 km/u. Kortom: een dag vol vriendschap, fietsplezier en een vleugje chaos — zoals we het graag hebben.
Yvan
Verslag van de rit naar Streuvels streke op 21 september 2025
Op een herfstachtige zondagochtend verzamelden tien dappere Tinekesvrienden zich voor een nieuwe editie van een cultuur-historisch-sportieve fietsrit. Deze keer trokken we onder het wakende oog van Chef de Peloton Frederik richting de streek van Stijn Streuvels – want wie zegt dat literatuur en stramme kuiten niet samengaan?
Aan de start uiteraard onze Frederik, gids, koerskapitein, en wandelende literaire encyclopedie, en zagen we net voor de klok van 8 uur ook Diederik aansluiten: vers ingevlogen uit Zuid-Afrika, nog ruikend naar branie en avontuur en gelukkig ook onze Yvan, herrezen uit de ziekenboeg en volgens geruchten op 0,1 promille van een nieuwe kampioenstitel. De overige 7 Tinekesvrienden keken intussen reikhalzend uit naar wat reeds vooraf aangekondigd was als een literaire rit doordrongen van de geest van Stijn Streuvels, bekend Vlaams schrijver van zijn romans en verhalen die het boerenleven en het platteland in Vlaanderen in zijn typische stijl wist te beschrijven. Hij was de neef van Guido Gezelle en wordt als één van de belangrijkste auteurs beschouwd van de 20 ste eeuw. Het straffe is dat hij zijn roots in ons geliefde Heule heeft . Stijn (alias van Frank Lateur) is er geboren en bracht er tot zijn 10de zijn jeugd (nu rechterkant café Dudu) door tot hij met zijn ouders naar Ingooigem verhuisde, in het intussen befaamde Lijsternest.
Dat was ook de eerst tussenstop : het schrijvershuis van Stijn Streuvels, waar Frederik in poëtische trance uitlegde hoe deze meester met pen en pijp het Vlaamse platteland vereeuwigde.
Sommigen luisterden geboeid. Anderen zochten in stilte naar een plek om hun zitvlak even te ontlasten van het zadel. De Vlaamse velden lagen er prachtig bij, met zicht op het vredige Ingooigem waar men nog altijd fluistert dat Streuvels ooit met de fiets naar de bakker ging... en onderweg een roman schreef, maar waar de plaatselijke gravelstrook ook voor een leegloper zorgde van ondergetekende.
Geen nood, het verstoorde geenszins de wielerpret want de voortdurende opeenvolging van prachtige zichten en heerlijk kronkelende hellende nieuwe baantjes zorgden voor absoluut wielerplezier. Wat een prachtige streek is dit toch, zo schitterend van onder het stof gehaald door Frederik.
Stijn had het zeker op zijn typische wijze kunnen beschrijven : “Tien Tinekesvrienden trokken uit, langs den zandigen weg die door het open veld slingert, waar het vlas al blauwachtig gloeit in den morgenstond en de leeuwerik hoog in den hemel zijn zang stuwt. Het gekreun van hun rijwielen, het knarsen der kettingen en het gezucht van vermoeide longen mengden zich met het gedruisch van den wind die, uit het westen opgestuwd, de kruinen der knotwilgen deed beven en de jassen deed klapperen alsof de weg zelf hen tegenhield.
En zoo reden zij voort, niet enkel door den grond waaruit Stijn Streuvels zijn beelden en woorden heeft getrokken, maar ook door eenzelfde adem van aarde en hemel, waarin de mens, hoe klein ook, zijn ritme vindt — het gestadig stampen van de pedalen, gelijk de eeuwige cadans van het leven zelf.”
Het was reeds duidelijk dat Frederik met hart en ziel en heel veel toewijding aan deze rit had gewerkt. We voelden het aan elke kilometer die onder onze wielen werd geschoven. Dikke merci en proficiat hiervoor. Zo’n ritten kenmerken waarom onze club zo uniek is en is wat ze is.
Na een deugddoende pauze langs de Schelde, waar Xavier prompt een ouwerwets “kluchtje “ over parachutespringen ten berde bracht. Cultuur is cultuur is niet waar, Xavier ?
We flaneerden daarna verder over Vlaamsche boerenwegels tot Frederik voor de tweede maal het peloton stil kreeg voor zijn tweede cultureel-literair intermezzo aan de brug van de Schelde in Rugge waar zo meesterlijk het boek van Stijn Streuvels “ De teleurgang van de Waterhoek” werd verfilmd onder de naam Mira met Jan De Cleir en de wulpse Hollandse actrice Willeke van Amelrooy in de hoofdrol. Zij die in 1971 voor het eerst met ontblote boezem op het witte doek verscheen. Voor kampioen in spé Yvan, was de film zelf grotendeels uit zijn geheugen verdwenen, enkel die boezem… die zat blijkbaar nog levendig vers in zijn memorie.
We naderden intussen stilaan ons geliefde dorp Heule, opnieuw langs heerlijke , prachtige wegels en werd de cirkel rond gemaakt en afgesloten in de Dudu – ouderlijk huis dus van Stijn Streuvels - waar met een frisse pint nog werd nagekaart over deze prachtige rit.
Nogmaals dank aan Frederik voor dit meesterwerkje en het bijspijkeren van onze kennis over een van onze Vlaamse meesters.
We maken ons stilaan op voor de beslissende rit voor het clubkampioenschap naar Hertsberge waar Yvan zijn allerlaatste krachten dient op te sparen voor de ultieme sprint naar een nieuwe clubtitel. De avond ervoor dus geen seks voor Yvan, hoogstens een kuis filmfragmentje braafjes voor de buis naast zijn Hilde in de fauteuil en zonder die boezem van Willeke van Amelrooy.
Tot zondag, of tot zaterdag voor de rit voor ex lid Youri .
10 deelnemers, 25,3 km gem, 84 km, 417 hm
Joost
Verslag van de Tinekesrit van 14 september 2025 naar de Mont-St-Aubert
De zomer geraakt stilaan uitgeperst als een vermoeide sportdrankfles. De dagen worden korter, de koerskuiten strakker, de koerstruien dikker omdat de herfst zich manifesteert als een fiere pauw, met winderige, druilerige en donkere dagen in het verschiet.
Ook op deze frisse zondagochtend verzamelden tien onversaagde Tinekesvrienden, verzameld rond het gepimpte Tinekesbeeld op Heule Plaats. Althans, tussen de lege pinten, de vergeten schoenen, en nog wat verdwaalde feestvierders, geleek ons Tinekesbeeld meer op een verlate carnavalsdecoratie, gezien de zware feestnacht die er net had plaats gevonden (zie foto onder).
De geur van warme jupiler en koude pizza hing nog in de lucht, maar dat kon het enthousiasme niet temperen. Zeker niet voor onze Arne die zichzelf net een Tinekescadeau had gedaan en bij onze sponsor een forse investering gedaan heeft in een gloednieuw Garmin-toestel en zijn machientje met glimmende trots kwam showen, echter …. zonder het toestel zelf, maar enkel met de gps-houder. Blijkbaar voerde Arne de avond ervoor nog een straat-en worstelgevecht met de configuratie met zijn smartphone. Soit, de digitalisering en modernisering van onze clubleden bereiken intussen een finaal hoogtepunt en voltooiing, als zelfs Arne binnenkort helemaal up-to-date gaat zijn. Nu moeten we enkel nog Patrick in de teletijdsmachine van professor Barabas krijgen en dan is onze Tinekesgroep een ware digitale voorbeeldclub.
Geert had voor de zoveelste maal al dit seizoen, zijn beste paroursbeentje voorgezet en ons meegenomen naar de gevreesde Mont Saint Aubert. De rit begon voorspoedig en vlot , de beentjes draaiden vlotjes rond als het ritme van een dansende wasmachine, en de sfeer zat weer prima. De gesprekken gingen van : “wie wordt ons nieuwste Tineke van Heule” tot “Mannen , niet te rap starten he, ’t is gene koers“ tot “waar hangt onze President ergens uit ?”, tot “spijtig van onze zieke geletruidrager”, tot “het zeer droevige nieuws van ex lid Yoeri Vansteenkiste”.
Maar dan doemde onvermijdelijk de Mont Saint Aubert aan de horizon op, statig, uitdagend en treiterig die ons volledig het zwijgen oplegde. Alle gesprekken werden per direct stilgelegd. Elkeen sleurde zich hijgend en puffend naar boven en verwenste eventjes de wielersport met de gedachte “wie doet zichzelf nu zoiets aan op een zondagmorgen?”
Eenmaal boven maakten de verwensingen plaats voor voldoening, trots en vooral weer veel puur fietsplezier op de lange, licht dalend slingerende asfaltbaantjes op de terugweg naar het traditioneel terrasje in ons geliefd Tinekesdorp. Eénmaal in Heule werden de remmen dichtgeknepen met piepende banden, de klikpedalen eruit geklikt en de fietshelmen vlogen eraf alsof er zuurstoftekort was. De zweetplassen vormden zich rond de tafel en stoelen alsof ze deel waren van de meute.
Opnieuw werden allerlei gesprekken opgestart : “Zeg mannen, wat mag het zijn?“, "Euh alles was koud is en schuimt en liefst zo rap mogelijk” tot “Toch goed gereden hé?“ tot “magnifieke rit hé van Geert” tot “volgende week weer een schone rit naar Streuvels Streke”.
Conclusie van de rit : Fietsen is tof, klimmen is relatief, Geert is een kanjer van een parcoursbouwer en op een terras in Heule vallen alle puzzelstukken in elkaar.
Tot volgende week!
10 deelnemers,80 km ,26 km/ gemid.
Joost
Verslag van de rit naar Ploegsteert en Plugstreet op 7 september 2025
Zondagmorgen iets voor 8u, niet minder dan 4 wielerclubs blazen verzamelen voor hun wekelijkse rit op de PLatse. En wat opvalt, wij tellen de meeste deelnemers, hoeveel deugd doet dit. De Ramongs met 6, Den Hert en De Kam met ietsje meer maar wij imponeren toch, ook in gestalte. Cies heeft fietsvriend Jan Gheysen meegebracht en de bij de Vannestjes tel je niet mee onder de 1m90 nietwaar, Jan voldoet aan het criterium. Ik schrijf 4 clubs maar dit is niet correct, in een hoekje verborgen tegen de bakkerij ontdekken we Stefaan, oude krijger van de Streuvelsvrienden maar heden de laatste der Mohikanen, fier maar alleen met zijn splinternieuwe Merida . Het is geen Kerstavond maar toch nodigen we een eenzame uit, bij de Tinekesvrienden is iedereen welkom, zelfs een Streuvelsvriend. 9 leden aan de aftrap (waaronder Brecht na 9 weken vakantie!!!) en 2 gastrenners, een mooi elftal trekt zich op gang voor alweer een klassieker met Ploegsteert en de Plugstreets. Hectische dagen voor de President, ritarchitect van dienst en verslaggever on duty, hij snakt naar enkele weken welverdiende congé. Berggeit Geert neemt mee het commando en gedreven door de wind maar in superzonnige meteorologische condities bollen we richting west. De kasseihelling van Geluwe wordt in een nieuw Stravarecord overrompeld en vlot bereiken we Ploegsteert en één Plugstreet alhoewel we onderweg enkele roekeloze zondagchauffeurs moeten ontwijken. Ondertussen maken we kennis met tester Jan, recent gestart als fietsers na een familiale uitdaging en 2 weken geleden samen met vader en zoon tweemaal Alpe d'Huez bedwongen, chapeau. Met de intervaltraining van vandaag zal hij klaar zijn voor de mini Vuelta die hij binnenkort betwist met 7500hm op het menu gespreid over 5 dagen ! De pauze gaat traditioneel door aan de Christmas Truce memorial waar met Kerst 1914 de wapens tijdelijk zwegen en een voetbalmatch werd gespeeld tussen de Duitsers en de Britten. Duitsland won zoals gewoonlijk met 1-0 na een tussenkomst van de VAR. Een rimpelloze rit hoor ik je denken maar niets is minder waar . In de afdaling van de schattige Rozenberg richting Dranouter wordt het vredige landschap opgeschrikt door een reeks Heulse vloeken waarbij alle goden worden verketterd richting Beëlzebub. Mark heeft een lekke band en dan nog achteraan waar zijn elektrische aandrijving en toptechnologie zit. Wat volgt is 20 minuten slapstick met een wereldrecordpoging vloeken en jammeren. De klaagmuur staat plots in Dranouter en Mark schuift er zijn lekke band tussen de voegen. Fase 1 uithalen van achterwiel verloopt nog vlot, fase 2 buitenband van de velg halen iets moeilijker en fase 3 buitenband er opnieuw opleggen lijkt onmogelijk, met 3 man wordt er tevergeefs gesleurd en getrokken. Maar als de nood het hoogst is komt Jorge Paulo op de proppen, dankbaar om zoveel solidariteit want deze week kon hij uit 3 reservefietsen kiezen na zijn online oproep tot hulp, trekt hij het weerbarstig rubber opnieuw op de velg, de krachtpatser! Geert steekt het wiel terug op zijn plaats en Patrick minutieus de wielas die Yvan al tijd heeft gekoesterd als was het zijn gele trui. Wat een teamwork, zie foto hieronder!!! Eindelijk kunnen we onze weg verderzetten. De President had nieuwe baantjes beloofd rond Wijtschate en inderdaad het is genieten van de glooiende landelijke wegen rond de mijnenkraters van 1917. De terugweg is opboksen tegen een krachtige warme zuidoostenwind genaamd de Scirocco en er wordt een nieuwe blik kopmannen opengetrokken, Yvan, Patrick, Cies, Jan en Jan, Jorge Paulo, iedereen doet zijn duit in het koptrekken. Mark heeft niet zijn beste dag, ontgoocheld na zijn pech onderweg. Maar samen uit, samen thuis, we houden hem veilig in de Tinekeswaaier en samen bollen we eens te meer content de heimat binnen waar vrouw, familie en een frisse pint wachten. 9 + 2 fietsers, 93km aan 26.2 gem en 409hm. President
Verslag van de rit naar Ellezelles op 31 augustus 2025
Na een echte topzondag vorige week met de Heulius Classic en aansluitend onze
zeer geslaagde BBQ , waar oude en nieuwe vriendschappen bezegeld werden ,
waar de clubliefde volop tierde, allemaal doorspekt met de nodige drankjes,
vergezeld van de dampende geur van bbq-worsten, zalmfilets en ribbekes was het
opnieuw de gewone vertrouwde gang van zaken . Start om 8 u aan ons geliefd
Tinekesbeeld en een nieuwe rit in het verschiet deze keer naar het mooie,
heuvelachtige en schilderachtige Ellezelles.
De parcoursbouwer van dienst moest evenwel in allerlei nog een plan B uit zijn
Garmin toveren wegens het WK G Wielrennen in en rond Ronse. Met de hulp van
berggeit Geert werd de parcourzone perfect getackeld en omzeild.
Aan de start werd uit onze talentenvijver de jongste zoon van Xavier, Julien vrolijk
opgevist, die popelend klaar stond om al die ouwe knollen eens in de vernieling te
rijden, papa Xavier incluis. Eveneens opmerkelijk aan de start onze Fondateur, Bing,
club GPS , Mark die kwam aanschuiven met zijn ouwerwets koerspaard zonder
ondersteunende accus, displays of kabels . Waar steek je dan je batterij , dacht de
rest van de groep ? Marc grijnsde : “in mijn auto”.
We besloten hem toch maar mee te nemen , in de stille gedachte dat we hem
onderweg ergens bij een bushokje zouden terugvinden. Tot onze verbazing trapte hij
vrolijk mee, zonder turbo stand of eco modus , gewoon op eigen kracht en besloot hij
bovendien om efkes de groep te verlaten , zichzelf op de proef te stellen, recht naar
de steile hellingen van de Kluisberg. Straf ! En een bewijs van zijn staalharde
conditie. Daarna was Mark evenwel spoorloos verdwenen.
De rit kabbelde daarna rustig verder langs de taalgrens via stille en vredige dorpjes
Anseroeil , Dergneau en Ducquegnies waar de hoogtemeters zich steeds
nadrukkelijker manifesteerden tot we op de heuveltjes van (jaja, niet Erika hoor ik je
al denken) Ellezelles op een lint werden getrokken met steile percentages tot 10 % .
Dat deed zeer zeg !
Tijdens de pauze gebeurde het onvermijdelijke. Terwijl wij gewoon koffie met een
stuk taart namen stond onze president-sommelier met zijn kennersblik te staren naar
het plaatselijke restaurant. Zijn ogen fonkelden dorstig naar de wijnkaart . Zien jullie
dat ? : “ een restaurant met potentie”. Even later , terug op de fiets, reden we langs
het kleine schooltje De Kleine Reus, daar ontdekte onze sommelier een rank vol
lokale druiven. Geen schoolkind te zien, maar wel een man die met de ernst van een
wijnkeurder een druif plukte. Hij liet het langzaam rollen over zijn tong, kneep een
druif uit en sprak de wijze presidentiele woorden : “jongens, hier proef ik het al :
2025 zal een groots wijnjaar worden”.
Intussen hadden wij al een paniekmoment en enkele telefoontjes naar child focus
achter de rug toen bleek dat we onze Arne waren kwijtgespeeld tijdens een van de
pittige beklimmingen rond Ellezelles. Het wordt hoog tijd dat Arne eens zijn spaarpot
leeg maakt voor een slimme investering in een Garmin toestel om steeds in koers te
blijven.
De klimspieren werden nogmaals stevig op spanning gezet tijdens de beklimming
van de Kanarieberg waarbij onze President nogmaals zijn topvorm etaleerde en zich
trots naar een podiumplaats hijste. Mooi zo , een sterke President omringd door
sterke Tinekesvrienden.
De rit eindigde, na een laatste beklimming op de flanken van de Tiegemberg, zoals
altijd in kameraadschap en puur fietsplezier. Alleen 1 ding was anders ; terwijl wij
over snelheid , gemiddelden, windkracht en prachtige vergezichten palaverden , zat
onze president alweer te dromen van kurken , karaffen en juiste keldertemperaturen.
Volgende week is de president zelf aan zet voor zijn klassieker “ Plugstreets” . Tot dan
Joost
11 deelnemers + Julien , 91 km, 574 hm, 26,2 gemid.
Abonneren op:
Posts (Atom)