Verslag van de ersatzrit van 24 juli 2016 Heuvelland
Opnieuw uiterst zonnige taferelen aan onze vaste
vertrekplaats. Geen wolkje aan de hemel, de zonnestralen kregen vrij spel en
hebben blijkbaar – onder druk van de terreurdreiging – alsnog gekozen voor
vakantie in eigen land. We kunnen er maar baat bij hebben en profiteren van
zoveel zonnige gulheid. Toch een start in mineur. De mare dat de moeder van
onze first lady - schoonmoeder van de
president - in de nacht van zaterdag op zondag overleden was, drukte de
stemming en deed ons stilstaan bij het tijdelijke van het bestaan. In naam van
de club wensen we Annick, Martin en familie veel sterkte in deze moeilijke
tijden. Een speling van het lot had ervoor gezorgd dat de president net nu de
ritarchitectuur had uitgetekend. De memorial Frank Vandenbroucke kon niet
doorgaan en het was neofiet Joost die spontaan zijn diensten als vervangend
parcoursbouwer aanbood. Hij toverde opnieuw zijn rit richting Heuvelland uit de
losse pols : zijn oriëntatievermogen gekoppeld aan een sterk ontwikkeld
fotografisch geheugen zorgde ervoor dat hij ons rimpelloos doorheen dit
pittoreske landschap deed laveren. Bedankt Joost, sterk! Red Philip had zich
achter het stuur van de volgwagen genesteld en verkreeg zo een panoramisch zit
op de gekromde ruggen van de 13 fietsende leden. We wisten al langer dat dit
een club met ballen was maar nu werd dat ook nog eens aanschouwelijk
voorgesteld door David. Een tot de verbeelding sprekende balzak sierde zijn
zadel. Bovendien deden deze ballen waar niemand tot op heden in slaagde : ze
pinkten in roodwitte kleuren alsof ze daarmee een uitzonderlijk vervoer wilden
aankondigen. Dit laat alvast het beste vermoeden voor de nakende
competitiestart van onze Zuidwestvlaamse voetbaltrots. Uiteraard legden de
aanwezige paparazzi dit gevoelig beeld op de al even gevoelige plaat vast.
Vanuit de volgwagen valt het op hoe atletisch deze clubleden ogen. Zo valt het
o.m. op dat de fondateur er – op zijn kuiten na - een Merckxiaanse stijl op na
houdt. Die dynamietachtige kuiten doen eerder denken aan een stormram die 16 metergebieden in de voetbalsport onveilig
maken. Geert Depoortere II van zijn kant is dan weer de verpersoonlijking van
de pedaleur de charme die stijlvol en lichtvoetig moeiteloos alle hindernissen
vakkundig in zijn achterzak steekt. Zelfs eventueel overgewicht wordt onder de
reclame van bakkerij Soete mooi gecamoufleerd. Het gebrek aan overtollig
gewicht heeft natuurlijk ook te maken met de keukenkunsten van moeder de vrouw
en de afgeroomde dagschotels. In al zijn gedrevenheid reed Joost zijn achterband
naar de verdoemenis. Red Philip mocht de stramme benen even strekken door aan
te rukken met pump en reservewiel. Mathijs had direct begrepen dat 4
linkerhanden geen optie waren om van een vlotte wielwissel te kunnen gewagen en
greep meteen zelf de lekke wielkoe bij de horens zodat Joost in alle veiligheid
zijn weg zou kunnen vervolgen. Opnieuw bleek dat het dagelijks spelen met
muizen en klavieren andere vaardigheden vereist dan technisch talent. Of hoe Mathijs onbewust zijn
kandidatuur voor MM vet onderlijnde. Van MM naar MMM, het zou een primeur zijn
in de clubgeschiedenis. Halverwege werden de innerlijke reserves aangevuld met
frangipannes en gesmolten suikerwafels. Om het risico op overbelasting van de
bandenspanning tot een minimum te herleiden, werd hierbij cola zero geserveerd.
Op een licht heuvelachtig parcours ging het vervolgens in gestrekte draf
richting Merlijntje. Joost legde er daarbij nog hevig de pees op en even voor
Moorsele werd een finale gekoerst om u tegen te zeggen. Een splijtende
demarrage van Geert Depoortere II reet het peloton uiteen. Na 75 km tegen een
gemiddelde van 28,3/uur werd de rit ontbonden aan ons clublokaal alwaar de
clubkas nog even lichter werd gemaakt onder de vorm van 2 consommaties per
aanwezige. Bedankt aan onze ritarchitect a.i. en aan de SB/PM voor de gulle
traktatie!
Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit van 17 juli 2016 Molenberg Zwalm
De zomer blijft op en top gemotiveerd na de ultieme bolwassing van
vorige week. Waar functionerings-, evaluatie-, en sollicitatiegesprekken zoal
niet goed voor zijn. Een injectie van motivatie bleek dus voldoende om opnieuw
het zweet op de gezichten en de glans op onze tweewielers te toveren.
Druppelsgewijs streken de Tinekesduiven één voor één op de wekelijkse
verzamelplaats neer. Koning Congé had hier en daar wel voor enige desoriëntatie
gezorgd maar we konden toch nog 14 atleten aan de start verwelkomen. Of daar
prijsduiven tussen zitten zal nog moeten blijken. De klassering
geeft pas op 25 september al haar geheimen prijs, de rush naar de titel
ligt nog volledig open en belooft een spannende aangelegenheid te worden.
Opgemerkte rentree van Tim die na het verslinden van kilo’s studeerwerk fris en
monter oogde en schijnbaar niks aan conditie had ingeboet. Jo van zijn kant
zorgde voor een ode aan het veelkleurenpalet door onze topuitrusting te
combineren met een grasgroene helm. Even werd gedacht dat Jo een politiek
statement wou maken , vervolgens groeide het vermoeden dat hij het gras groener
vond aan de overkant maar uiteindelijk bleek niks minder waar : het was net de
helm van zijn grote liefde die hij als doornkroon had opgezet. Onverwoestbare
liefde dus voor stalen en vleselijk ros! Off the record werd nog vernomen dat
hij binnen het kader van het politiek correctheidsgehalte van de club een
inburgeringscursus zal dienen te volgen. De dag waarop hij in theorie en
praktijk deftig “het zwin deur de bjeiten” zal kunnen jagen, wordt hij
omgedoopt van Tieienekesvrieiend in Tinekesvriend. Tot dan blijft Jo de
familienaam van onze legendarische clubTchmil dragen. De ritregie was in handen
van onze bergkoning Geert Sioen terwijl Bart aan de knoppekes van de
sportdirecteur mocht draaien. De president himself nam in de eerste rithelft de
honneurs van medekopman waar. Aan een gezapig tempo en onder een loden
zon werd alles in gereedheid gebracht om één der koninginneritten van
deze jaargang succesvol te bestormen. De heuvelkes van Erika verzinken in het
niets in vergelijking met hetgeen Geert ons voorschotelde. De Korte Keer beet
de spits af en deed bij de president-fondateur onmiddellijk alle
verklikkerlichtjes branden. Via onze oortjes werden we gedetailleerd gebrieft :
over stijgingspercentages via het te draaien verzet naar de strategische
plaatsen waar een succesvolle demarrage kon geplaatst worden. Zwoegend, zwetend
en kreunend van plezier wonnen we meter per meter terrein totdat het gevaarte
helemaal bedwongen werd. Via de rug van deze kwelgeest gleden we aerodynamisch
richting Molenberg. Deze gastvrije en gekartelde schoonheid bekeek ons met een
hongerige blik maar niemand liet zich oppeuzelen. Met trillende dijspieren en
kuiten vol dynamiet brachten we dit gevaarte net niet tot ontploffing. Mark van
zijn kant had van Garmin als opdracht meegekregen zijn hartmeter maximaal te
belasten maar zelfs aan 190 hartslagen/minuut kon dit kwaliteitsobject net als
het hart van zijn gebruiker niet tot ontploffen gebracht worden. Wat een
prestatie, wat een kwaliteit! En nog was het niet gedaan. Omdat olie binnen
wielerkringen geldt als ideaal smeermiddel, had Geert in afwachting van de
Taaienberg ook nog de Olieberg voorzien. Het zweet gutste nu in beekjes naar
beneden en decoreerde daarbij alle gelaatsgroeven. De zoutvoorraad slonk
zienderogen, de moral werd week maar vermits niet alleen onze wil maar ook ons
vlees ijzersterk is, werd ook deze bult succesvol genomen. De Taaienberg ten
slotte deed sommigen bijna wankelend in de goot belanden maar net als de betere
clochards beten we ook hier onze tanden niet stuk op de oerdegelijke en
opeengestapelde Vlaamse kasseien. Op de top schouwde de president zijn troepen
en zag dat het goed was. Toen hij informeerde naar de hoogte van de
bergprijspremie draaide hij zich om en weende bittere tranen. Na al die stenen
des aanstoots en in het licht des aanschijns piloteerde sportdirecteur Bart
zijn bolide tot aan de pitstop. Bleek dat onze sponsor bakkerij Soete er nu nog
een 3de, gemotoriseerde vestiging bij had : Bart toverde
overheerlijke rijsttaartjes uit zijn mobiele oven en overgoot die met heerlijk
gekoelde coca. Bedankt Bart, een pitstop om u tegen te zeggen! We gooiden
enkele smekende blikken naar onze ritarchitect en die had de boodschap
onmiddellijk begrepen : zijn voorraad hoogtemeters was zo goed als opgebruikt
maar hij had er wel nog een spannende epiloog langs het Kanaal aan gebreid.
Hoogtemeters, kasseien, nieuwe wegen en een vlakke eindspurt : alle
ingrediënten waren aanwezig in dit meesterstuk! Bedankt Geert, heel mooie rit!
14 deelnemers, 100 km, 625 hm en 26,4 gemiddeld. Nog een speciale vermelding voor
David die het medekopmanschap van de 2de rithelft volledig voor zijn
rekening nam. Tot zondag!
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1261736334
Verslag van de rit van 10 juli 2016 Westouter
Het moet ettelijk weken, zelfs maanden geleden zijn maar nu baadde
Ten Koetshuize sinds lang nog eens in een zee van zonlicht. Eindelijk heeft
moeder natuur haar verantwoordelijkheid genomen door de zomer uit haar
regenachtige winterslaap wakker te schudden. Als een autoritaire CEO greep ze
doeltreffend in : vermits de herfst al een dot van een sollicitatiebrief
vergezeld van een indrukwekkend CV had ingediend, kreeg tante zomer alsnog een
allerlaatste kans. Die boodschap kwam aan, ze greep die met beide cirkelvormige
handen en deed waarvoor ze indertijd aangeworven werd : moeder aarde opwarmen,
Tinekesvrienden het bruin op de wangen, armen en benen bezorgen en het
aanvullen van de waterreserves door het transpiratieniveau van zondagscoureurs
naar eenzame hoogtes te stuwen. Sensatie toen even vóór het startschot een
Froome-achtige verschijning in vol ornaat de tarmac opstoof. Niemand minder dan
de president demonstreerde een copy paste van de net niet halsbrekende
afdalingsdrang van de nieuwe gele trui in de Tour. Soepel in al zijn geledingen
en getuigend van een indrukwekkende atletische elasticiteit bewees de
voorzitter dat je ook op een vlak parcours kracht kan zetten door de
middelpuntvliedende kracht van zijn body in een zodanige positie te maneuvreren
dat zijn schaambeen het net niet onder de immense druk begaf. Topacrobatie op 2
wielen! Datzelfde schaambeen maakte zo naadloos de overgang naar Buffalo Benny
die momenteel , getroffen door pubalgie, in de blauwwitte lappenmand ligt. Onze
SB/PM probeerde deze medische term op een abstract bancaire manier te verklaren
terwijl Petra het op een transparante bpostwijze aanschouwelijk wou
maken. Na een vlugge blik op het deelnemersveld kon ze zich nog just in time
inhouden. Je weet immers nooit op voorhand hoe de 16 aanwezige
testosteronbommen zouden reageren op deze onthulling die een schaambeen
bliksemsnel kan doen omtoveren in beschaamde tussenbenen. De rekbaarheidstest
van onze koersbroeken kon aldus in extremis verhinderd worden. De koersdirectie
had ons in de loop van de week via het geijkt weblogkanaal laten
kennismaken met het fietsmenu : een aperitief met vlakke hapjes en
banaanopwarmertjes, gastronomische hoogtemeters gespreid op een bedje van
binnenbladen en grote achtertandwielen, een tussenstop met smaakverwennerkes en
een dessert met rugwind als hoofdingredient. Topchef van de week was Wesley
geassisteerd door Bjorn terwijl Frederic de volgwagen bediende in aanwezigheid
van de jongste assistent ooit in de clubgeschiedenis. De aanloop richting
ritslokoppen verliep gezwind waarbij een egaal tempo van 30 km/u de spierkracht
op temperatuur bracht. Dirk vond dat hij na 2 jaar ook eens recht had op een
premature stop en liet aan kilometerpaal 45 zijn achterste luchtkamer gezwind
leeglopen. De crevaisonkreet schalde door de geluidsboxen van radio Tineke, de
MM stroopte de korte mouwen op en Dirk zelf demonstreerde zijn technische
vaardigheden. Een 10-tal km verderop werden we getrakteerd op de rithoofdschotel
: hoogtemeters à volonté waarbij de stijgingspercentages het kookpunt
bereikten. Half gekookt en mals gebraden bereikten we het dak van de Rode Berg
terwijl Dirk, Geert Depoortere II , Pantani en Petra onze president-fondateur
een gratis escortservice met gereduceerde hoogtemeters aanboden. De pitstop
beloonde de uitgeputte lichamen met eigen gebakken speedwafels en heerlijke
energiedrank : bedankt Frederic en co! Met de vent à la poupe werd de
terugtocht naar de verre heimat aangevat. Ook hier had Wesley voor een
verrassing gezorgd : te midden een bende “supporters” werd onze karavaan
doorheen een plaatselijke rommelmarkt geleid. Onze doortocht zorgde voor
opschudding, de autochtone Westhoekbevolking wist niet wat ze zag en verwarde
topatleten met een bende varkens. Pantani kreeg ter plaatse door een verdwaalde
Sinjoor de medaille van opperzwijn opgespeld. Die vette os was onwetend over
het feit dat West-Vlaanderen meer varkens dan mensen herbergt en dacht dat onze
provincie enkel dienst deed als parking van Antwerpen. Een luid knorrende
Pantani nam zijn verantwoordelijkheid en gaf hevig van jetje. Een verbrijzeling
van het schaambeen van dat arrogant en boertig stuk onbenul werd maar
nipt vermeden. Opgefokt en met het mes tussen de tanden snelden we richting
Heule alwaar deze prachtige rit ontbonden werd. Bedankt Wesley voor deze
wielergastronomie en evenzeer een welgemeend dank u aan Bjorn die als
assistent-kok het vuur meesterlijk mee in de pan hield. 105 km, 17 renners,
26,7 gemiddeld en 551hm. Tot zondag voor de Alpenrit olv van Geert Sioen!
Red Philip
Verslag van de rit van 3 juli 2016 rally Stasegem- Montreuil au Bois
Er hing nogal wat elektriciteit in de lucht deze zondagmorgen. De
moeder alles rally’s stond nl. op het programma : Stasegem-Montreuil au Bois,
in het verleden vaak een slokop van spierweefsel die meerdere kramptoestanden
veroorzaakte en waar menig renner zich zuchtend en puffend over een zwaar
geaccidenteerd parcours voortbewoog. Waren onze dames onder de indruk van deze
roemrijke geschiedenis of treurden ze nog volop omdat hun favoriete Rode
Duivels vanaf nu weer in de armen van hun eega’s moeten vertoeven? Feit is dat
ze collectief forfait gaven. Off the record werd vernomen dat enkelen onder hen
hun duivelse verdriet hadden verdronken met als indirect gevolg dat de sporen
van dit losbandig leven nog niet weggewist waren in de vroegte van de
zondagmorgen. Ook dat getuigt evenwel van een sportieve visie op het leven :
work hard, play hard! Moet kunnen. In deze barre economische tijden haalde ook
ons bestuur de broeksriem aan. Bij wijze van voorbeeld werd de
managementfunctie van sportdirecteur voor de gelegenheid geschrapt en vervangen
door het zelfbedruipend systeem dat good old Briek Schotte in zwang bracht : no
pain, no gain. De Kyotonormen werden hierdoor ruimschoots gehaald. Groener dan
ons worden ze niet meer gemaakt. We noteerden ook het wederoptreden van een
herstelde Joost : welcome back! Geert Depoortere II verzorgde de briefing : als
plichtsbewuste Tinekesvriend had hij het parcours op zaterdag al tegen een
duizelingwekkend tempo verkend. Hij wist ons precies te melden waar de
wolfijzers en schietgeweren verscholen lagen en voegde er een piekfijne
beschrijving van de toestand der loop (lees: wieler) graven aan toe. Het was
een verwittigd en alert peloton dat onder de hoede van Gerd en David richting
Stasegem stoof alwaar onze plichtsbewuste SB/PM de inschrijvingsmodaliteiten
vervulde. Als een rasechte kopie van ex-SV Waregempenningmeester Germain
Landsheere slaagde hij erin de clubkas van overbodige averij te vrijwaren
door een Leiedalleugentje om bestwil. Opbrengst 8 euro of hoe een magistrale
schijnbeweging de organisatie tegenvoets nam zoals enkel Giba het in
vervlogen tijden kon aan de Gaverbeek. Het echte werk kon beginnen : een
glooiend parcours wielsgewijs te midden een pittoresk landschap veroveren.
Terwijl het oog mateloos kon genieten , werden de andere organen aan een
doorgedreven test onderworpen. Het traditioneel vrij parcours brak de rit
volledig open en zorgde voor spectaculaire wedstrijdontwikkelingen. Zo vormde
er zich al vlug een selecte kopgroep bestaande uit toppers als o.a. Gerd,
David, Pantani, Dirk, Simon en Geert Depoortere II. Een splijtende demarrage
van David deed de stem van radio Tineke overslaan maar Pantani liet zich niet
kennen en bracht na een 2-tal km een hergroepering tot stand. Gerd won op
magistrale wijze de spurt. Een achtervolgend groepje (Jan, Jo, Diederik, Joost
en Red Philip) kon onder impuls van een ontketende Diederik (Etixxpreparaten?)
de schade beperken en mee aanschuiven aan de rijkgevulde tafel van een
deugddoende pitstop. Radio Tineke kraakte in al zijn voegen toen de president
fondateur het slachtoffer werd van een crevaison. Een aandoenlijke vlaag van
solidariteit daalde over Mark neer, de vele handen maakten licht werk en het
aldus gevormd busje kwam nog net binnen de tijdslimiet toe. Ivan liet zelfs
hebben, houden en drinkpul achter om Mark bij te staan! Ontroerende taferelen
op zondagmorgen. Het 2de ritgedeelte had nog meer in petto. Twee
heuse regenvlagen herschiepen ons wielerleger in een bende waterkiekens die
kakelend achter elkaar beschutting zochten. Dit leverde heroïsche
Flandrientaferelen op waarvan het gevecht met de regenjasjes voor spectaculaire
beelden zorgde. Gepijnigd, gepokt en gemazeld ging het richting Heule waar
uiteindelijk een zonovergoten eindmeet alles goed maakte. Bij het ter perse
gaan kon nog vernomen worden dat onze president te Werchter in extremis door de
First Lady gered kon worden uit de alles overrompelende en klauwende zuigkracht
van de plaatselijke modder. De bottienen werden ter plaatse ritueel
geslacht. Eind goed, al goed. 106 km, 27,3 (!) gemiddeld en 17
deelnemers. Een bijzondere vermelding voor kopmannen Gerd en David : wat een
prestatie!
Tot zondag!
Red Philip
Abonneren op:
Posts (Atom)