Verslag van de rit van 28-04-2019 Lede
Twee taferelen die zich ongetwijfeld op verschillende plaatsen op zondagmorgen 28 april hebben afgespeeld in Heule en omstreken. Het eerste tafereel gebeurt ten huize van de “Mietjes-Tinekesvriend”: deze kijkt om 7 uur even door het raam, ziet de donkere wolkenmassa en de druiligere regen, checkt nog even de buienradar die niet veel goeds voorspelt en begeeft zich terug naar de lakens en het donsdeken om verder in de lepeltjeshouding te genieten van de warme bedstonde. Daarnaast hebben we het type “Pure onversneden Flandrien-Tinekesvriend”. Deze staat op, houdt zelfs geen rekening met het feit dat het weer hem kan tegenhouden, neemt de fiets ter hand en gaat naar de startplaats van zijn geliefkoosde zondagsrit….
Eerste op het appel was onze parcoursbouwer Willy. Noch het weer noch de jaren blijken vat te krijgen op dit clubmonument.: “Plicht voor alles” is duidelijk zijn motto. Daarna kwamen nog 4 dapperen opdagen om zo één van de dunst bezette ritten van het jaar te starten. Vandaag stond Lede op het programma en als het maar enigszins kan, gaat Willy dan langs het Regenboogstadion en ook dit keer was dit het geval. Aan het stadion zelf konden we niet passeren wegens omleiding. De reden hiertoe was onduidelijk: was men de kluts kwijtgeraakt omdat Zulte-Waregem nog eens gewonnen had? Had men voor iedere nederlaag dit seizoen één steen uitgebroken (de ganse baan lag open)? Deed men dit in de hoop minder toeschouwers te lokken om zo het lamentabel voetbal van de plaatselijke ploeg te verbergen? Klagen de supporters putten in de grond ? Wie zal het zeggen?
Feit is wel dat het Regenboogstadion er maar weinig “regenboogachtig” uitzag … in plaats van een mooi kleurenpallet heerste een donkere wolkenmassa boven het stadion. Exemplarisch voor het seizoen van Z-W…. Het was dit jaar vooral de tegenstrever die de thuisploeg alle kleuren van de Regenboog liet zien.
De weergoden bleven ondertussen weinig medelijden vertonen: temperaturen rond de 4 graden en voortdurende regen zorgden ervoor dat lichaam en geest tot het uiterste gedreven werden. Briek Schotte en Rik Vansteenberge waren als het ware opnieuw op de Vlaamse wegen verschenen.
Ook de volgwagen moest alert blijven: gaan we chauffage nu op 21 of 22 graden zetten? Welk muziekje gaan we opleggen terwijl we kijken naar dit slavenwerk? Kortom van iedereen werd uiterste concentratie vereist….
Eens in het pittoreske Lede aangekomen was er tijd voor versterking van de innerlijke mens. Maar ook dit viel niet echt mee: de renners waren duidelijk verkleumd van de koude en wilden vooral weer in beweging komen om niet nog meer af te koelen.
Op de terugweg kregen de 5 moedigen nog enkele extra regenbuien en een fikse tegenwind te verwerken, kwestie van de kelk tot op de bittere bodem te ledigen. Niemand echter gaf maar ook één krimp en in gesloten geledingen werd koers gezet naar Heule om zich dan snel naar de warme douche of het warme bad te begeven. Onder de warme waterstralen kwamen de tenen weer tot leven, stopten de tanden met klapperen, kregen de vingers weer hun normale kleur en kreeg het gevoel dit weer gerealiseerd te hebben de bovenhand en waren de koude en ontbering alweer naar de achtergrond verdreven.
U leest het goed: dit was een rit die men niet vlug zal vergeten en waarbij de deelnemers, zijnde Willy, Xavier, Matthijs, David en Kevin zich voor eeuwig en altijd de titel van “Super-Flandrien-Tinekesvriend” mogen aanmeten. Ondanks de epische weersomstandigheden werd nog een gemiddelde gehaald op de 88 km van 26,5 per uur!
Soms zijn er momenten in de geschiedenis waarbij het kaf van koren gescheiden wordt, waarbij echte mannen opstaan…. Dit was er zo één. En ik mocht dit allemaal live meemaken vanuit de knusse warmte van de sportbestuurdersauto… maar nu vlug naar huis want ik moet deze middag een grote voorraad eierkoeken en wafels gaan verorberen...
Yvan
Eerste op het appel was onze parcoursbouwer Willy. Noch het weer noch de jaren blijken vat te krijgen op dit clubmonument.: “Plicht voor alles” is duidelijk zijn motto. Daarna kwamen nog 4 dapperen opdagen om zo één van de dunst bezette ritten van het jaar te starten. Vandaag stond Lede op het programma en als het maar enigszins kan, gaat Willy dan langs het Regenboogstadion en ook dit keer was dit het geval. Aan het stadion zelf konden we niet passeren wegens omleiding. De reden hiertoe was onduidelijk: was men de kluts kwijtgeraakt omdat Zulte-Waregem nog eens gewonnen had? Had men voor iedere nederlaag dit seizoen één steen uitgebroken (de ganse baan lag open)? Deed men dit in de hoop minder toeschouwers te lokken om zo het lamentabel voetbal van de plaatselijke ploeg te verbergen? Klagen de supporters putten in de grond ? Wie zal het zeggen?
Feit is wel dat het Regenboogstadion er maar weinig “regenboogachtig” uitzag … in plaats van een mooi kleurenpallet heerste een donkere wolkenmassa boven het stadion. Exemplarisch voor het seizoen van Z-W…. Het was dit jaar vooral de tegenstrever die de thuisploeg alle kleuren van de Regenboog liet zien.
De weergoden bleven ondertussen weinig medelijden vertonen: temperaturen rond de 4 graden en voortdurende regen zorgden ervoor dat lichaam en geest tot het uiterste gedreven werden. Briek Schotte en Rik Vansteenberge waren als het ware opnieuw op de Vlaamse wegen verschenen.
Ook de volgwagen moest alert blijven: gaan we chauffage nu op 21 of 22 graden zetten? Welk muziekje gaan we opleggen terwijl we kijken naar dit slavenwerk? Kortom van iedereen werd uiterste concentratie vereist….
Eens in het pittoreske Lede aangekomen was er tijd voor versterking van de innerlijke mens. Maar ook dit viel niet echt mee: de renners waren duidelijk verkleumd van de koude en wilden vooral weer in beweging komen om niet nog meer af te koelen.
Op de terugweg kregen de 5 moedigen nog enkele extra regenbuien en een fikse tegenwind te verwerken, kwestie van de kelk tot op de bittere bodem te ledigen. Niemand echter gaf maar ook één krimp en in gesloten geledingen werd koers gezet naar Heule om zich dan snel naar de warme douche of het warme bad te begeven. Onder de warme waterstralen kwamen de tenen weer tot leven, stopten de tanden met klapperen, kregen de vingers weer hun normale kleur en kreeg het gevoel dit weer gerealiseerd te hebben de bovenhand en waren de koude en ontbering alweer naar de achtergrond verdreven.
U leest het goed: dit was een rit die men niet vlug zal vergeten en waarbij de deelnemers, zijnde Willy, Xavier, Matthijs, David en Kevin zich voor eeuwig en altijd de titel van “Super-Flandrien-Tinekesvriend” mogen aanmeten. Ondanks de epische weersomstandigheden werd nog een gemiddelde gehaald op de 88 km van 26,5 per uur!
Soms zijn er momenten in de geschiedenis waarbij het kaf van koren gescheiden wordt, waarbij echte mannen opstaan…. Dit was er zo één. En ik mocht dit allemaal live meemaken vanuit de knusse warmte van de sportbestuurdersauto… maar nu vlug naar huis want ik moet deze middag een grote voorraad eierkoeken en wafels gaan verorberen...
Yvan
Verslag van de rit naar Mont St-Aubert 21 april 2019
De sociale onrust bij
de luchtverkeersleiders zorgde ervoor dat de Paasklokken via een alternatieve
route ons landje dienden binnengesmokkeld te worden. Ze lieten dan maar naast
allerlei lekkers ook Garmingestuurde hete temperaturen over onze atletische lichamen
nederdalen. Dit zorgde ervoor dat we onze afgestofte zomertenue nog eens konden
bovenhalen zodat we op ons Paasbest aan de start van deze eerste echte bergrit
verschenen. Onze voorzitter kent zijn klassiekers en bedwelmde vanop het
presidentiële balkon traditiegetrouw zijn troepen met de Urbi et Orbizegening
oftewel zegen voor de stad en de wereld zonder daarbij de
bloemenbedanking uit het oog te verliezen. Tinekesvrienden en verantwoorde
pedagogiek : 2 handen op 1 buik.
Onze SB/PM was
sportdirecteur van dienst en haalde voor de gelegenheid een Eddy Merckxpet van
zijn zolder. Een collectorsitem om u tegen te zeggen of hoe de financiën van
deze club zelfs te midden de bankturbulentie in veilige handen blijven. Naar
verluidt herbergt zijn schattenkelder nog levensechte relikwieën van het
teloorgegane SV Waregem maar daar blijkt jammer genoeg niet echt een afzetmarkt
voor te zijn. Naast 17 clubleden mochten we ook 2 jongelui verwelkomen : Robbe,
zoon van parcoursbouwer Piet en Emile, zoon van Diederik. Atletische jonge
wolven die er niet voor terugdeinzen voor dag en dauw de bedstee te verlaten om
een topprestatie neer te zetten. Of hoe de opvolging nu al verzekerd
lijkt! Daarnaast adopteerden we de eenzame Streuvelsvriend Stefaan :
grensverleggende wielerheroïek, het is Pasen voor iedereen!
Wie Piet zegt, zegt
hoogtemeters gecombineerd met pittoreske landschappen geserveerd op een bedje
van zon. Onze ritarchitect nam ons dan ook mee voor een uitdagende tocht
richting de gevreesde Mont – St- Aubert. Het duurde niet lang vooraleer moeder
aarde haar eerste bultjes prijsgaf. Piet houdt graag de druk op de ketel en
zette Willy vlug aan het werk : de onstabiele stuurpen was evenwel geen partij
voor onze goed uitgeruste materiaalkist, het euvel werd in de kortste keren
verholpen. We vorderden gestaag op een geaccidenteerd parcours richting
het dak van de rit : de flanken van de Mont-St-Aubert rolden de rode loper uit,
het monster zelf keek likkebaardend en vol verwachting van zoveel lekkers onze
richting uit. Het was evenwel het goed getrainde Tinekesleger dat meter per
meter terrein won, de hoge vijand strategisch oprolde en fijngemalen in de
achterzak stak. Sterke prestatie die door onze sportdirecteur overgoten
werd met spijs en drank waarvoor hartelijk dank. Streuvelsvriend Stefaan bleek
een verleden als paparazzi te hebben en bood spontaan zijn fotografiekunsten
aan voor het schieten van een idyllisch plaatje bovenop de resten van een
verslagen Mont-St-Aubert. Mooi werk!
Na een spectaculaire
afdaling bleef het parcours gelijken op een woeste zee. Het reliëf deed denken
aan metershoge golven die daarna als een pudding inzakten om vervolgens weer in
alle hevigheid op te spelen alvorens opnieuw te pletter te storten. Geert
Depoortere 2 greep onze regerende kampioen hier meermaals bij het nekvel om te
vermijden dat de clubgps met man en muis zou vergaan. Een staaltje pure
intervaltraining en redderstechnieken die zowel de spierspanning, het
hartritme als het clubgevoel perfect in balans brachten.
Te midden al dat
heuvelgeweld zorgde Emile nog voor een primeur in de toch al uitgebreide
clubgeschiedenis door zijn fiets in volle finale te demonteren. We stonden
erbij en keken ernaar, in een mum van tijd was de klus geklaard en konden we
opnieuw van wal steken. Jawadde dadde!
Perikelen ter hoogte
van de Perykelstraat te Bellegem…Een onheilsmare schalde doorheen de
Murphyfrequentie van radio Tineke . “Chute du maillot jaune oncle Marc!”.
Tijdens een ultieme demarrage bezweek de ketting onder de macht van nonkel Marc
die halsoverkop en keihard kennis maakte met het plaatselijke asfalt.
Verslagenheid in het peloton die onmiddellijk gevolgd werd door enkele
koelbloedige en beredeneerde reacties waardoor Marc vlug via de opgetrommelde
100 in absolute veiligheid werd gebracht. Een sleutelbeenbreuk, enkele
gekneusde ribben en wat schaafwonden als finaal en toch wel zwaar verdict : in
naam van de club wensen we Marc veel courage en een spoedig herstel toe.
Daarnaast vernamen we nog dat Dirk heel binnenkort het ziekenhuis zal kunnen
verlaten. Sterkte voor allebei!
86 km, 26,6 gemiddeld,
651 hm. Bedankt Piet voor dit architecturaal pareltje, dit was absoluut
topwerk waarbij zoon Robbe zich sportief niet onbetuigd liet!
Tot zondag om 8u.
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op
Verslag van de rit naar kasseistrook 5 van Paris-Roubaix Camphin-en-Pévèle 14 april 2019
De kroon op het hoofd van de voorjaarsklassiekers : Paris-Roubaix
op presidentiële wijze gekruid met pikante hoogtemeters en geserveerd op een
bedje van kraakverse en poerdroge kasseien. Geen gastronomisch gepeuzel,
integendeel, alle ingrediënten werden à volonté opgediend. Enkele opmerkelijke
starttaferelen. De klimaatmarsen mogen dan op het politieke toneel wel afgedaan
worden als onverantwoord gespijbel en groene hersenspinsels, moeder natuur
denkt daar duidelijk anders over. 14 april ,amper 2 graden en een strakke
Noordooster zorgden voor winterse temperaturen die de opwarming van de aarde
naar het rijk der fabelen stuurden. Wat klimaat, hoe klimaat , klimaat is
klimaat en paniekvoetbal hoort thuis op de groene rechthoek (die van Zulte
uiteraard. Op de VK was de slogan eerder l’Union fait la farce). Geert Sioen,
berggeit en notoir kasseihater, verscheen monter en opgewekt aan de start en
ook onze dames gaven collectief present : het vibrerend gedokker op de kasseien
in de Hel van het Noorden zit daar vermoedelijk voor iets tussen. Pantani
vierde zijn seizoensdebuut terwijl onze gedachten vooral uitgaan naar Dirk die
momenteel volop herstelt na een optreden op de operatietatami. Sterkte Dirk en
een spoedig herstel gewenst! Last but not least slaagde Frederik samen met zijn
pienter zoontje met brio in de selectieprocedure “hoe versterk ik de
presidentiële garde in de gedaante van sportdirecteur”. Beiden werden
respectievelijk gekroond tot sportdirecteur 1 en 2. Tussen de president en de
sportdirecteurs trokken 17 renners de wijde wereld in op zoek naar avontuur en
eeuwige roem. Met het mes tussen de tanden en opgespannen spieren haspelden we
al vlug enkele hoogtemeters af. Wat een heerlijke streek is dit toch : bergop,
bergaf, kasseien, putten, biljartwegen, Noordooster op kop, wind in ’t gat, een beetje zon en veel
koude. Dit alles samengeperst op een zakdoek van om en bij de 85 km. Omdat het
oog en de sups ook wat willen, besloten we om een snuifje spektakel aan
het geheel toe te voegen. Zo liet de president zijn luchtkamer leeglopen en
konden de sups van nabij getuige zijn van het feit hoe een lekke band succesvol
en in no time verwisseld wordt. Geslaagd oponthoud, kirrende fans en een prima ingangsexamen voor Frederik senior en junior. Nagenietend en zonder kleerscheuren konden
we onze Helletocht verder zetten. Enkele minder bekende kasseistroken werden
moeiteloos overwonnen en tussendoor voerden we een strijd tegen de onderkoelde
thermometer. Hoogtepunt van de rit was zonder enige twijfel de doortocht op de
memorabele kasseistrook Camphin -en - Pévèle. Terwijl het peloton zich
opsplitste in kasseivreters en asfaltjeannetten werden we op deze 1800 m lange
strook volledig ondergedompeld in de Paris-Roubaixsfeer en stoven onze Van
Aerts’, Van Marcke’s, Sagans en andere Gilbert’s onder luid gejuich richting
pitstop. Enorme ervaring, met dank aan de president! Na een gesmaakte aanvulling
van vocht en calorieën - waarvoor dank aan de wedstrijdsponsor - vingen we met
volle moed de terugtocht aan. Ook hier bleef het parcours geaccidenteerd en
werd de voorjaarsconditie aan een stevige test onderworpen. In een pittige
finale werd niemand tussen de kader ter hoogte van de derailleur gesitueerd
hetgeen bewijst dat de Tinekestroepen reeds getuigen van een meer dan
behoorlijke conditie. Na 85 km bolde het peloton over de meet. 17 renners
en een sterk gemiddelde: 26/u. en 460 hoogtemeters.
Opnieuw een formidabele rit met alles erop en eraan : bedankt
Martin, ’t was een meesterstuk! Tot zondag om 8u!
Red Philip
NVDR:herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/3558424088
Verslag van de rit van 7 april 2019 Russignies
Op de dag van
Vlaanderens mooiste verzamelden 11 mannen (waaronder testrijder Emile) en 2
vrouwen met jeukende benen aan de thuisstartbasis van één der meest atletische
en sexy wielerteams die Heule rijk is. Podiumfavoriet en gps-wonder Mark kon in
laatste instantie aansluiten met zijn uit het Rondemuseum afkomstig vehikel
nadat zijn echte bolide er de brui aan had gegeven.
Onze man van de
klassiekers – niemand minder dan SB/PM Willy himself – had met Rodaniaanse
precisie en zijn flexibele meetlat het parcours zodanig afgemeten dat we alsnog
enigszins konden proeven van het echte werk der groten op die heroïsche Vlaamse
wegen. Geen sinecure want de Ronde heeft het voorlopig niet meer zo begrepen op
Heule en omstreken. Zo was een trekpleister als de Kwaremont afgesloten
voor echte coureurs en bleek het vipgebeuren rond de Trieu te gevaarlijk voor
professionele dalers . Maar zoals zo vaak in deze club werd nu ook weer een
aardrijkskundig huzarenstukje opgevoerd. Flexibele klasse met grote K van KVK!
Artikel 6 quater van
ons clubreglement (voetbalgepalaver verboden zolang de VK niet wint) werd
inmiddels naar de prullenmand verwezen vanwege niet meer van toepassing. Nu
zelfs het grote Essevee al voor 4e opeenvolgende keer lelijk
uitgleed over die gladde Kortrijkse hemdsknopen, diende een actualisering van
het clubreglement zich uiteraard op. Dit tot groot jolijt van die hards zoals
Geert Depoortere 2, de president en Red Philip. De diepe groeven op de
voorhoofden van Willy, Arne en Fanny waren evenwel perfecte geleiders voor die
hemelse en bittere voetbaltranen die al vlug over ons neerdaalden. Ter hoogte
van Bissegem werd dan ook het regenvestjesalarm afgekondigd en bestond de opdracht
erin behoedzaam en veilig langs riooldeksels en scherpe bochten te laveren.
Sportdirecteur Kevin stond in rechtstreekse verbinding met de wedstrijdleiding
van de Ronde en beschikte zelfs over realtime beeldmateriaal. Terzelfdertijd
werden we telkens verwittigd bij naderend achteropkomend verkeer of hoe
hoogtechnologisch duotasken ons clubgebeuren is binnengeslopen.
Willy had een pittig
parcours samengesteld waarbij een door de weersomstandigheden gladde
kasseiafdaling voor enig animo zorgde : her en der dichtgeknepen billen maar
iedereen stak de kasseien behendig één voor één in de achterzak. Ideale
training voor volgende week! De pitstop werd afgekondigd te Russignies, aan de
voet van de Trieu. Onze penningmeester heeft een uitgebreid netwerk en regelde
via een lokale vriend een perfecte locatie. Kevin rukte uit met heerlijke cake
die recht uit schoonmoeders oven kwam : tongstrelend en smakend naar de trog,
naar nog! Zelfs de overburen mochten delen in de cakevreugde, ideale reclame!
Hartelijk dank Kevin en co!
Op de terugtocht was
het landschap cartouchegevoelig maar werden de benen redelijk rustig gehouden.
Fanny gaf blijk van een topconditie en mengde zich steevast vooraan in de
debatten. Sterk. Ook Petra heeft de goede benen te pakken : girlpower om u
tegen te zeggen!
Een onfortuinlijke
Arne kreeg nog te maken met een lekke band die in een recordtempo vervangen
werd.
Opnieuw een ritparel
die aan de Tinekesarchitectuur werd toegevoegd waarvoor dank aan Willy die als
clubsenior zelf gedurende 81 km alle touwtjes in handen hield! Bravo aan onze
SB/PM!
81 km, 26 gemiddeld,
14 deelnemers en 427 hm.
Tot zondag 8u voor een
nieuwe klassieker!
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/3537456364
Verslag van de rit van 31 maart 2019 Franco-Belge
De manipulatie van moeder natuur zorgde ervoor dat wij op een virtueel ontiegelijk vroeg uur aan de start van de 5de rit verwacht werden. Biologische - en Rodaniaklokken werden overhoop gehaald terwijl hart en andere spieren aan een tijdelijk verouderingsproces werden onderworpen. De wekelijkse routine kreeg een knauw maar gezien de flexibiliteit van de huidige generatie wielertoeristen werd deze hindernis toch vlot door 14 renners genomen.
Er werd druk gedebatteerd over de exploten van onze clubleden op zaterdag. Zo zetten Fanny, Pantani, Geert en nonkel Marc hun beste beentjes voor in de Ronde van West-Vlaanderen (topprestatie!) , beten Kevin, Diederik, Ivan, Simon en Sven zich vast in de wielerklassieker Gent-Wevelgem en verdedigde David de Tinekeskleuren in de Parochianenkoers. Meer dan 1/3de van ons ledenbestand ging vreemd en bewees daarmee dat deze club gezond springlevend is en kwalitatief hoog aangeschreven staat. Er werd nogal wat afgefietst in West-Vlaanderen!
De club koos onder impuls van onze Tripadvisor Kevin voor een tocht over de skreve waar gele hesjes in promotie staan en wijn, kaas en stokbrood hoge toppen scheren in de voedingsdriehoek.
SB/PM Willy vierde zijn eerste optreden van het seizoen en liet zich meteen opmerken door naast Kevin de eerste wedstrijdhelft op kop te fietsen. Een zoveelste bewijs dat mannen zijn zoals de wijn: hoe ouder, hoe beter!
Jo manifesteerde zich als sportdirecteur terwijl ons sportkoppel bij uitstek, Petra en Dirk, verenigd voorop ging in de strijd.
Een aangename rugwind en dito temperaturen zorgden voor een vlugge heenrit waarbij een formidabel landschap zich voor onze ogen ontrolde. Natuurpracht op een boogscheut van bij ons, verborgen parels die vaak onbekend en dus onbemind blijven.
Een gegroepeerd peloton doorploegde vreedzaam het decor tot plots de kreet “allahoe akbar” weerklonk. Met ogen vol ongeloof zagen we plots de helm van Mathijs over het asfalt rollen! Verbijstering, ongeloof, opperste verwondering en vooral bezorgdheid namen het van de rede over. Gelukkig bleek de helm inhoudsloos te zijn en was de eerste terroristische aanval in de geschiedenis van de Tinekesvrienden een scheet in een fles. Mathijs kwam met de schrik vrij, het bestuur zal brainstormen over de aanstelling van een preventieadviseur. Profiel wordt eerstdaags bekendgemaakt, kandidaten zullen gescreend worden op goed gedrag en zeden en zullen verloond worden met eeuwige roem en een vermelding in het gulden boek van de clubgeschiedenis.
De pitstop werd geserveerd aan kilometerpaal 44 : Jo rukte uit met spijs (Limburgse vlaai) en drank waarvoor hartelijk dank.
De terugtocht was van een ander kaliber : nonkel Marc nam nu naast Kevin de honneurs waar en zaagde de kopwind met wiegende schouders vakkundig middendoor. Kevin had daarnaast nog enkele cartouchestroken voorzien waarbij er op geen hoogtemeterke minder of meer gekeken werd.
Het maakte van deze etappe een doorgedreven conditietraining die de fysieke paraatheid en de conditie opnieuw enkele centimeters bijschaafde.
Sportdirecteur Jo kon vreedzaam toekijken vanuit de volgwagen nu Murphy een dagske verlof had genomen.
Schitterende internationale rit met dank aan onze Tripadvisor!
15 deelnemers, 80 km, 25,4 gemiddeld en 366 hm.
Tot zondag om8u!
Red Philip
Abonneren op:
Posts (Atom)