Verslag van de rit op verplaatsing Deinze - Vlaamse Ardennen op 26 mei 2024
13de rit van het seizoen al en onze kalendermaker alias TripAdvisor Joost had voor de gelegenheid zijn troepen op verplaatsing gestuurd. Start en aankomst in Deinze waar Weba resideert en huizen decoreert. Gelukkig hebben wij met Mark een clubgps en nog zoveel meer in huis die dergelijke uithuizige activiteiten overgiet met een ongeëvenaard architecturaal topsausje. Toch was er even paniek in de rangen vanwege een kotsmisselijke hemel die weeral eens last had van gal-en andere regentoestanden. Via het geijkte digitaal clubkanaal werd daarover in alle vroegte kort overleg gepleegd en besloten we alsnog de oversteek naar Oost-Vlaanderen te wagen.
De weg naar onze startplaats was echter niet van gevaar ontbloot : zo moest er ter hoogte van Waregem uitgekeken worden voor een kletsnat en glibberig wegdek. De bittere voetbaltranen kleven daar nog altijd aan de tarmac en de nieuwe portie regen maakte dit nog pijnlijker duidelijk.
Iedereen had het WhatsAppbericht van Mark goed gelezen en tekende ruim op tijd present ten einde het startuur te kunnen eerbiedigen. Het textiel rond onze toplijven werd hier en daar nog wat aangespannen, de bolides werden vakkundig in elkaar geknutseld en het verbod op een regendans werd vlot nageleefd.
Mark schudde ondertussen zijn gps wakker en trok het peloton op gang voor een rit op onbekende maar daarom niet onbeminde wegen. Het ene schilderij na het andere ontrolde zich voor ons gezichtsveld. De Vlaamse Primitieven zouden nogal gesmuld hebben van deze overvloed aan werkmateriaal. Alleen die verdomde regengoden bleven maar averiks doen. Ze herschiepen niet alleen de Vlaamse schilderijen in aquarellen maar toverden ook de landelijke wegen om in modderbaden waarvan het bochtenwerk enige stuurmanskunst vereiste. Paard en koets vervolledigden het plaatje waarbij de viervoeters nog een extra laagje faeces, het onverteerbare restant van ingenomen voedsel, aan het geheel toevoegden. Conditioneel werd er ook keihard gewerkt : al vrij vlug smeet de Molenberg zich onder onze wielen waarbij Red Philip verheven werd in de orde van de randonneurs door zich als een cyclocrosser op trappen omhoog te hijsen. Mathijs had in Deinze zijn klimmersbenen ingevezen en deed een gooi naar de bergprijs door de president nipt te kloppen. Brecht van zijn kant had een oorlogsconflict met zijn rem en diende als een rasechte Flinstone te remmen via het betere voetenwerk. Aan kilometerpaal 28 besloot Brecht wijselijk geen verdere risico’s meer te nemen en we zagen zijn silhouet met rokende voeten in de verte richting Deinze verdwijnen.
Tijdens de pitstop lieten we het water uit onze schoenen stromen, veegden we de modder uit onze ogen, oren en neusgaten en moest Mathijs vaststellen dat zijn regenvestje herschapen was in een bruinachtige wereldkaart. (zie foto hieronder) De wereld is om (bruine) zeep.
Mark had alle fietsingrediënten samengebald op een zakdoek van 80 km : hoogtemeters, zwierige afdalingen en enkele manden vol met kasseien. Zo kregen we ook de befaamde Berendries voorgeschoteld, parel uit de Ronde en een eer om die te mogen beklimmen.
Het gedokker op de kasseien had het effect van een drilboor die rakelings naast spieren, pezen en vezels haar werk deed. Het daarmee veroorzaakte gevibreer daarentegen lokte enige controverse uit maar de dreigende #metoo-zaak werd gelukkig vlug in de kiem gesmoord. Diederik bewees een echte kasseivreter te zijn en stak die stenen één voor één zorgvuldig in zijn achterzak.
De omgeving van Nazareth, Gavere, Oosterzele en Zottegem bood ons in echt Flandrienweer een heroïsche en toch heerlijke zondagvoormiddag vol fietsplezier aan. Waarvoor dank aan parcoursbouwer Mark!
12 deelnemers, 80 km, 459 hm en 23,6 gemiddeld.
Philippe
Verslag van de rit rond Aalter op 19 mei 2024
Op de dag van de herdenking van de uitstorting van de Heilige Geest over de apostelen lag de weg van Kortrijk naar Heule bezaaid met overblijfselen van zombie-achtige residuen die uitgescheiden werden door half wandelende, half liggende lijken. Het was niet duidelijk of daar ook Tinekesvrienden tussenzaten al deed de magere opkomst wel iets in die aard vermoeden. Deze aanblik had iets weg van een horrorspookkot dat enkel rond de verrijzenis van Christus in Kortrijk onder de noemer “fworre” te bewonderen valt. Of hoe vroomheid verworden is tot bacchanaaltoestanden al kan deze tijdelijke depressie ook iets te maken hebben met de deprimerende prestaties van de plaatselijke voetbalclub die overgewaaid zijn vanuit een nabije boerengemeente. Hier zou er echter wel eens sprake kunnen zijn van een wonderbaarlijke verrijzenis op de eerstvolgende Zevende Dag. Wordt vervolgd.
Tinekesvrienden laten dit evenwel niet aan hun hart komen en zo verzamelden we toch met 7 gelukkigen aan de Zoeten Inval om er weer eens een zondagse lap op te geven. Parcoursbouwer Geert was jammer genoeg ten prooi gevallen aan een bacteriologische infectie die zijn lichaamstemperatuur naar hogere sferen bracht en de moraal onder nul deed dalen. Gelukkig zeggen en schrijven we nu 2024 en is onze club dusdanig geprofessionaliseerd en gedigitaliseerd dat ook de afwezigheid van een ritarchitect ons wielerhuisje niet in elkaar doet storten. Geert himself had immers alles reeds tot in de details voorbereid en de rit was zelfs al in het Portugees verkend en vertaald. Het gpx-bestand, Garmin, de vf app in combinatie met AI en enkele klaar kijkende fietsers deden de rest.
Dat de sfeer optimaal is, werd aan de start nog maar eens bewezen. Gewoontegetrouw werd er een dosis “veske zjeiver” als wijwater over onze hoofden gekipt. Zo liet red Philip weten dat hij de avond voorafgaand aan de rit telkens Anneke in de zetel te slapen legt en de fiets meetroont naar bed waar hij om het uur zijn wekker zet om de bandenspanning via de wieltepel nauwgezet te controleren. De ervaren Diederik had daar zijn mening over en leeft in de overtuiging dat tepels van een andere, meer verfijnde aanpak dienen te genieten en dames niet zomaar mogen geofferd worden op het altaar van de wielertoerist. Wat er ook van weze, Tinekesvrienden hebben alleszins geen last van een ochtendhumeur.
Er werd nog wat gepalaverd hetgeen ervoor zorgde dat we met een klokvaste vertraging van exact 2 minuten aan onze tocht dienden te beginnen. Nochtans hadden we met 4 van de 7 een fluitje om de hals hangen maar dat keek verticaal naar beneden en bleef in alle toonaarden zwijgen. De nabijheid van de NMBS infrastructuur en de drang naar “treinkopieergedrag” werkte aanstekelijk.
Berggeit Geert had voor de gelegenheid een relatief vlakke rit voorzien en ontkrachtte daarmee de mythe dat hij enkel zakken vol hoogtemeters in zijn kelder verzamelt. Integendeel zelfs, hij bezorgde ons uiterst fietsvriendelijke fluisterastfaltwegen die een wijds landschap doormidden sneden en ons prachtige vergezichten bezorgde. Joost en Mark voegden daar een ideaal tempo aan toe waardoor al deze ingrediënten voor een feestelijke en welgesmaakte fietscocktail zorgden. Paulo verfijnde intussen verder zijn Westvlaams vocabularium waarbij klanken als putten, paalkes, auto voor, auto achter plots heel inheems klonken. Sterk!
Na de pitstop werd er gewisseld van kopmannen waarbij er op 35 km van de meet plots zelfs 127 jaar ervaring op kop reed. De namen kunnen bij wijze van antwoord op de quizvraag in de comments ingevuld worden. Onze fondateur wou wel eens weten hoe het voelt om met zijn nieuwe bolide plat te rijden en hij werd op zijn wenken bediend toen er plots vreselijke NMBS-dwarsliggende annex sporen opdoken die voor een doorstuik zorgden. Oervlaamse vloeken werden per postduif de wereld ingestuurd, Mark legde een puzzel met zijn reparatie onderdelen, Jo schoot ter hulp om de tubelessbanden te voorzien van een tubeless tube (raar maar waar), Joost haalde een bom vanonder het stof, de president zag dat het goed was en had veel lof voor het schouwtoneel dat veel weghad van een magistrale bereiding uit de verswinkel van Diederik. Het tafereel kon zo dienen voor de opnames van de memorial Briek Schotte die we trouwens nog vereerden met een eresaluut in zijn geboortedorp Kanegem.
Heerlijke rit waarvoor hartelijk dank aan parcoursbouwer Geert.
99 km, 25,9 gemiddeld, 336 hm en 7 renners.
Tot zondag voor de rit op verplaatsing, Mark communiceert nog!
Philippe
Verslag van de zonnige rit naar Houplines (Fr) op 12 mei 2024
Het moet ettelijk weken, zelfs maanden geleden zijn maar nu baadde De Zoeten Inval sinds lang nog eens in een zee van zonlicht. Eindelijk heeft moeder natuur haar verantwoordelijkheid genomen door de lente uit haar waterachtige winterslaap wakker te schudden. Als een autoritaire CEO greep ze doeltreffend in : vermits de herfst al een dot van een sollicitatiebrief vergezeld van een indrukwekkend CV had ingediend, kreeg tante lente alsnog een allerlaatste kans. Die boodschap kwam aan, ze greep die met beide cirkelvormige handen en deed waarvoor ze indertijd aangeworven werd : moeder aarde opwarmen, Tinekesvrienden het bruin op de wangen, armen en benen bezorgen en het aanvullen van de waterreserves door het transpiratieniveau van zondagscoureurs naar eenzame hoogtes te stuwen.
Net als de bloemknoppen staat ook de club in volle bloei : maar liefst 14 atleten konden zich vrijmaken op een verlengd moederdagweekend. De vaders onder ons delegeerden de festiviteiten aan hun zonen en dochters voor wie moeder-en vaderdagen deel uitmaken van hun corebusiness net zoals verliezen de hoofdbezigheid geworden is van een niet nader genoemde voetbalclub. Onze voorzitter had daarbovenop een tijdelijke licentie uitgereikt aan Fabrice, een boom van een atleet uit zijn rijkgevuld vriendenarsenaal die duidelijk weet waar Abraham de fietsmosterd haalt. Fabien hield daarop een politionele minispeech over wilde presidentiële bomen in het Witte Huis die echter meteen in de farde “veske zjeiver” geklasseerd werd. Xavier en Jo waren halsoverkop uit de Ardennen teruggekeerd alwaar Diederik een bacchanaal georganiseerd had ter gelegenheid van zijn halve eeuw op deze planeet. Dit had enkele vestimentaire gevolgen : Xavier plukte in halve paniekmodus zijn vers gewassen tenue uit de wasmachine en maakte die met wasknijpers vast aan zijn heet lichaam. Wat een clubliefde! Jo van zijn kant stond voor een gesloten wasserette en haalde nog eens de blauwzwarte tenue vanonder het stof. Wat een flexibiliteit! Alles voor de club!
Matthias was aan zet als parcoursbouwer en troonde ons mee naar het land van Macron en zijn baguettes echter niet zonder ons eerst mee te nemen voor een fotoshoot naar Cobras, onze fel gewaardeerde co-sponsor. Samen met broer Siemen zette hij meteen de toon. Beiden trokken een muur op waarachter het gezellig vertoeven was en regelden het tempo zoals een loodgieter een chauffageketel afstelt : niet te heet, niet te koud, juist van pas. Topwerk!
We laveerden als volleerde piloten doorheen het vlakke land en konden ondertussen met volle teugen genieten van de omgeving. Plots doemde een surprise van de chef voor onze wielen op. Een nijdig hellende kasseistrook deed de temperatuur stijgen. Met gekromde ruggen, vibrerende arm-en beenspieren, reutelende kettingen en rochelende luchtwegen bestormden we deze vijfsterrenhindernis. We waanden ons even te midden Paris-Roubaix en dat op een boogscheut van bij ons. Sterk gevonden!
Matthias had een pitstop voorzien langs de oevers van de Leie alwaar we in een schilderachtige omgeving konden bijtanken. Fabien verplichte ter plaatse zijn vehikel tot een acrobatische handenstand om aldus à la Ijzeren Briek zijn vitessen te kunnen manipuleren. Een gesmaakte throwback in de tijd maar dan zonder de teletijdsmachine van professor Barabas. Even verderop werd ons atletisch gezelschap zelfs door enkele vurige aanbidsters op een staande ovatie getrakteerd! En of we alive and kicking zijn!
Arne imiteerde vervolgens nog even zijn favoriete voetbalclub door de pedalen te verliezen vanwege een aflopende ketting en enkele tellen later werden we zelfs getrakteerd op een urinerende Schot die aldus een whiskywalm achterliet. Ritarchitect Matthias bundelde al deze gegevens in een rit die vaak iets meehad van een topmovie. Bedankt Matthias voor deze heerlijke voormiddag.
Net voor het ter perse gaan vernamen we nog dat Patrick op de terugweg naar huis betrokken raakte in een ongeval met een tractor. De kwetsuren vallen voorlopig mee (gezwollen knie en enkele schaafwonden) maar de fiets is er erger aan toe. Veel beterschap en een spoedig herstel gewenst Patrick!
14 renners, 92 km, 26,8 gemiddeld en 241 hm.
Philippe
Verslag van de rit naar de Mont St-Aubert en Pays des Collines op 5 mei 2024
Onze voorzittermeteoroloog zat er weer boenk op: met zijn kennersblik had hij al vlug in de smiezen dat een mobiele hogedrukwig op vrijdag en zaterdag tijdelijk ons weer beïnvloedde, maar voorzag hij ook dat deze snel ons land zou verlaten. Daarna was het voor hem een koud kunstje te voorspellen dat onstabiele en gestoorde lucht, verbonden aan een depressiekern ten westen van ons clublokaal, het weermodel zou bepalen. Zo stelde hij dat zondagmorgen Heule en zijn rand gehuld zou zijn in wat mist die later plaats zou ruimen voor de lang verwachte zonnestralen, en zo geschiedde ook.
Dit vooruitzicht werkte duidelijk op de motivatie van onze leden en zo konden we een topopkomst noteren van niet minder dan 15 man en 1 gastrijder, met name Davy. Zijn naam is u minder gekend maar als we vertellen dat hij niemand minder is dan de echtgenoot is van ons eertijds eminent lid Marie met haar mooie Bianchi-fiets zal bij de meesten wel een lichtje gaan branden. Tijdens de rit konden we vernemen dat Marie na haar Tinekesperiode niet is blijven stilzitten en ondertussen moeder werd van een tweeling die ondertussen al 2,5 jaar oud is. Goed bezig Marie !
We staan er veel te weinig bij stil maar ook tijdens de week gaan de Tinekesvrienden-werkzaamheden gewoon door: naast de weeranalyses werd alweer een mooie rit opgemaakt, werd de GPX ter beschikking gesteld, werd de app bijgewerkt, …. Kortom professionele arbeid van ons bestuur.
Wie ook heel sterk bezig was vorige week, zij het minder opvallend, was onze eminente verslaggever Philippe. Na zijn appelflauwte zondag laatst had hij prompt het luchtruim gekozen richting het zuiden om zich daar op een zwaar trainingsschema te storten ten einde opnieuw volwaardig deel uit te maken van ons elitair gezelschap. Op WhatsApp konden we zien dat hij naast zware trainingsarbeid zich ook op Spartaanse wijze hield aan een streng dieet: enkel Irish coffee’s met dubbele porties slagroom afgewisseld met Aardbei-rabarbercrumble met zelfgemaakt vanille-ijs stonden op het menu, dit ten einde iedere spiervezel maximaal te versterken. Volgende week zal hij als vanouds knallen !
Naast de perfecte werking van ons bestuur is ook het grote respect voor de hiërarchie een sterk punt bij onze club. Tijdens de openingsrede van de President, waarbij hij op wees dat het heilig principe ‘samen uit, samen thuis’ ten allen tijden moet gerespecteerd worden, was er een stilte te horen van Kuurne tot Heule-Watermolen.
Gesterkt door deze boodschap trok het gezelschap op weg naar de Pays des Collines, dit onder leiding van parcoursbouwer Matthijs die van de gelegenheid gebruik maakte om bij aanvang van de rit meerdere pedagogische wijsheden mee te geven en in praktijk om te zetten. Eerst en vooral werd een cursus “paaltjes vermijden” geoefend. Hiervoor had hij zorgvuldig alle obstakels van de Kortrijkse rand opgezocht en kregen de leden de uitdrukkelijke opdracht naast en niet op de paaltjes te rijden. Daarvoor werd de kreet ‘paalkes” meerder keren getraind en konden we zonder kleerscheuren onze weg verder zetten.
Daarnaast gaf Matthijs nog een demonstratie “het juiste aanvangstempo aanhouden” waarbij het er op aankomt om niet als een gek te vertrekken en stelselmatig op te bouwen. Sterk werk Matthijs!
Ondertussen speelde de zon het gekende spelletje ‘nu zie je mij, nu zie je mij niet’. Iedere keer we de zonnestralen op ons gezicht voelden, werden deze opnieuw verdreven door die dekselse mist.
Stilaan naderden we het land van de heuvels en u gelooft het of u gelooft het niet maar in een heuvelzone gaan de wegen op en neer. Naast de toenemende pijn in de kuiten is de intrede van stilte in het peloton een goede parameter om de zwaarte van het parcours in te schatten. En zo werd het ene glooiende stuk na het andere verorberd. Stilaan nam de zon de bovenhand en konden we meer en meer vaststellen hoe mooi deze streek op een boogscheut van onze stad wel is.
Om de spieren nog meer te geselen, de ademfrequenties nog meer de hoogte in te stuwen, de adrelaninetoevoer nog te verhogen, het melkzuurgehalte naar hogere limieten te pushen, serveerde Matthijs het echte werk met name de Mont Saint-Aubert. Opnieuw lieten onze leden zien dat het snor zit met de conditie: in een minimum van tijd werd de top bestormd en werd de weg verder gezet naar het lieflijke Frasnes-lez-Anvaing alwaar een stop ingelast werd met meerdere doeleinden: bepaalde lichaamssappen uit het lichaam laten stromen, andere sappen uit de pulle in het lichaam laten stromen, bananen verorberen, wafels degusteren……. Ondertussen maakte het bestuur van de gelegenheid gebruik om een vergadering ad hoc te organiseren. Er diende zich een probleem aan met de programmatie van de ritten maar dank zij hun ongekend sterke managementvaardigheden was hiervoor in no time een oplossing gevonden.
De terugweg was voor iedereen gewoonweg genieten, genieten, genieten,….. mooie panorama’s ontrolden zich voor onze wielen en de zon bleef ons gezelschap houden, kortom mooie momenten. De bananen, de wafels alsook de aankondiging van de voorzitter (op voorzet van Diederik!!!) dat wie wou één kon komen drinken in De Zoeten Inval gaf de leden vleugels en zo werd in een no time Heule binnen gevlamd en werd de koersfiets tijdelijks geruild voor een comfortabel zitje op een leuk zonnig terras! In de bediening klopten we deze keer de Ramongs B en A en konden we plezant verbroederen met enkele oud-leden.
Dank aan ritarchitect Matthijs, medekoptrekkers Mathias, Joost en Patrick voor deze mooie zondagvoormiddag. We reden 87 km met 15 renners aan een gemiddelde van 26.0 km/u en vermorzelden 652 hoogtemeters. Yvan
Abonneren op:
Posts (Atom)