WTC Tinekesvrienden: oktober 2025

Bij een onwaarschijnlijke temperatuur van 14gr haastten we ons naar het schaars geklede Tineke om de laatste kilometers van het seizoen onder onze wielen te schuiven. Er werd de voorbije dagen in de bestuurskamer water en bloed gezweet vanwege alarmerende digitale berichten uit het kamp van onze kampioen en dienstdoende parscoursbouwer. Eén of ander virus had hem als een rasechte Gentse strop via licht en liefde naar de keel gegrepen met als direct gevolg dat Yvan tegen wil en dank niet verticaal maar wel horizontaal geklasseerd werd. Zijn sappige en fluïde longinhoud had naar verluidt dezelfde kleur als onze uitrusting hetgeen natuurlijk meerdere alarmsignalen deed afgaan. Tijdens de brainstorming werden er dan ook halsoverkop enkele rampenplannen geactiveerd waarbij zelfs de secretaris als ultiem wapen uit het munitiedepot opgedist werd. Iedereen naar het front, zelfs de meest verroeste munitie en sputterende hartbommen werden van onder het stof gehaald. Alles was beter dan stenen en die bleven dan ook onaangeroerd liggen vanwege niemand meer over om ermee te gooien. Groot was de opluchting toen good old Yvan alsnog aan de inschrijvingstafel zijn rugnummer kwam ophalen. Wat niemand wist, is dat Hilde zich inmiddels als sterke vrouw achter haar sterke man had gepositioneerd waardoor haar kampioen op Pogacariaanse wijze en via magische depping van het voorhoofd alsnog startensklaar bevonden werd. Liefde is…het onmogelijke mogelijk maken voor de Tinekesvrienden. Merci Hilde! Onze president maakte meteen van de gelegenheid gebruik om onze 3 kampioenen naar het - in allerijl en bij nachte opgetrokken - podium te sommeren alwaar hun knalprestatie fotografisch vereeuwigd werd in de met goud omrande annalen van de club. De concurrerende wielerclubs uit Heule stonden erbij en keken ernaar zoals wij Belgen onlangs keken naar de drones in Elsenborn. Inmiddels was het hoogtijd om van wal te steken voor een etappe die bol stond van de symboliek en als gegoten paste in het kampioenenscenario. Yvan had gekozen voor zijn geboortestad Moorslede, decor van het WK 1950 alwaar Briek Schotte de hoofdvogel afschoot en er voor de allereerste keer in de wielergeschiedenis een prehistorische drone (een helikopter dus) boven de gekromde ruggen van het peloton wiekemolend hun krachtige pedaalslagen in de ether bracht. We mochten tijdens de week via ons geijkt Whatsappkanaal genieten van enkele wistjedatjes zoals b.v. het feit dat de gulle patattenboer Wiesten toendertijd zomaar eventjes 4 miljoen BEF veil had voor de organisatie van het WK. Patattenboer Jan Clarebout van Clarebout Potatoes kan er nog iets van leren. Onderweg beleefden we een gezapige rit waarbij een lichtlopend en een zo goed als windloos parcours onze bondgenoten waren. Ter hoogte van Passendale vormde een kakelend peloton kiekens een erehaag waarbij ze echter geen eieren uit hun anaalkanaal lieten vallen. Even verderop, aan kilometerpaal 47, tuimelde het achterwiel van Joost in een door ijzeren Briek in 1950 achtergelaten putje waarbij de luchtkamer helemaal leegliep. Meteen het sein voor de als Murphy vermomde Philippe om te demonstreren dat zijn rechterhand eigenlijk ook een linkerhand is. Dat krijg je dan met die diploma’s Latijn-Metaal. Gelukkig waren daar Nico en Geert om met vereende en hoogtechnologische barkrachten het euvel alsnog met brio te verhelpen. Finaal wachtte Hilde ons op aan de villa van de kampioen alwaar Yvan’s mancave voor de gelegenheid omgetoverd werd in een gulle receptieruimte waar allerlei soorten drank en heerlijke hapjes als een godsgeschenk onze smaakpapillen streelden. Dikke merci! Er zijn voorts superlatieven te kort om de prestatie van kampioen Yvan in deze jaargang te omschrijven. Als clubsenior van dag 1 tot dag 30 in de gele trui, steeds te vinden voor gevatte kwinkslagen, één én al oog voor het milieu en op gezette tijdstippen senior clubwriter die heerlijke verslagen uit zijn pen toverde. Ook een dikke proficiat aan de nummers 2 en 3 : zilver voor de onvermoeibare TripAdvisor en zoveel meer Joost en oververdiend brons voor Paulo die met Portugese precisie regelmaat in zijn prestaties brengt! Het was voor de rest weer een grand cru seizoen dat gekleurd werd door schitterende parcoursbouwers die ons deden proeven van de Vlaamse, Waalse en Franse natuurpracht. Niet zelden ging dit gepaard met venijnige hoogtemeters, spectaculaire afdalingen, bonkige kasseien en zelfs Plugstreets. Alle mogelijke ingrediënten werden gebruikt, er was voor elk wat wils. Solidariteit en eendracht vormden opnieuw de rode draad in ons clubgebeuren, het fietsplezier en de verbondenheid in de inspanning komen telkens weer op de eerste plaats. De zondag is naast een prettig weerzien ook altijd een sportieve hoogdag die de stress en de bekommernissen van het dagelijks leven even doet vergeten. De lachsalvo’s, de gevatte grappen, de gevechten bergop, het in waaiers beuken tegen de wind, platte banden verwisselen : we genieten ervan en kunnen het niet missen. 11 renners, 70 km, 340 hm en 26 gemiddeld. We mochten daarbovenop opnieuw de uiterst sympathieke testrijder Fries omarmen, gestroomlijnd renner en jongste telg uit de Vanneste dynastie. De contractonderhandelingen worden deze week alvast opgestart! Philippe

Verrassing van formaat in ons communicatiekanaal deze week: de voorlaatste etappe seizoen 2025 wordt opnieuw een rit op verplaatsing!!! Opnieuw een bewijs dat de Tinekesvrienden snel kunnen schakelen en ultraflexibel zijn. Cies had bij het opmaken van de kalender de opdracht aanvaard om op 5 oktober de functie van ritarchitect te vervullen en hij liet zich inspireren door De Dag van de Leraar die vandaag wordt gevierd. Op onze jaarplanning stond het mysterieuze "school to school" classic te blinken, wat heeft Cies voor ons in petto? Start aan een school uiteraard: St-Idesbald aan de rand van Roeselare, gezegend met het standbeeld van Sint Idesbald en een ruime parking. Een stevige wind van 5 Beaufort met waaieralarm staat ons te wachten en Cies heeft aan alles gedacht. Ook aan een tempobeul aka windstopper die voor 70km beschutting zal zorgen : de jongste telg van de Vannestedynastie en topatleet Fries. Het peloton van 8 Tinekesvrienden en gastrenner Fries trekt zich stipt om 8u30 op gang met de Vannestjes als kopmannen. Consternatie in de meute als na een kleine 10km Cies voet aan de grond zet, geplaagd door een stekende migraine is het onverantwoord om verder te fietsen. Onze ritarchitect had de rit op vrijdag nog verkend in de gietende regen en was op zaterdag al wat ziekjes. Cies keert op eigen tempo terug naar zijn auto maar maakt afspraak aan het doel van de rit. Net hervatten we de tocht of de eerste regendruppels plenzen naar beneden, het zal toch niet waar zijn hé? Toch wel, de neerslag verdappert en we beuken kletsnat verder door de westerstorm, de onzichtbare tegenstander, de staart van depressie Amy die de dag ervoor voor heel wat stormschade heeft gezorgd. Met regendruppels op onze bril en modder in de ogen laveren we tussen de slachtoffers van Amy: steenslag, boomstammen, kreupelhout, verslunste dahlia's , eikels en kastanjes in alle soorten, maten en gewichten. Ondertussen proberen we toch te genieten van het prachtige boom- en bosrijk parcours. De zon speelt een kat en muisspel met ons, net als we een opklaring verwachten zetten de verenigde weergoden Zeus, Jupiter en Zephyrus opnieuw de hemelsluizen open. Afgepeigerd komen we toe op onze bestemming waar Cies voor de gewaardeerde duiding zorgt. Bethanië is de eerste stop, meisjesinternaat en verblijf indertijd voor zwangere nonnen, getroffen door onbevlekte ontvangenis. Een steenworp verder ligt de Abdij van Zevenkerken met zijn elitaire Abdijschool, waar Koning Filip en Prins Laurent school liepen en Laurent ook wegliep met een bord waarop Brussel stond, hij werd liftend opgepakt op de E40... Niemand minder dan de schooldirecteur Stefaan (met een verleden in Spes Nostra) staat ons op te wachten en zorgt voor een warm welkom met koffie, bokkepootjes, een informatieve film over de school en een rondleiding door het hoofdgebouw. Dankbaar nemen we de koffie in onze verkleumde handen, wat kan een potje troost toch deugd doen. Het bezoek is een unieke belevenis, zie de foto's hieronder, opnieuw een prachtig hoofdstuk in het rijke boek van de Tinekesvrienden. In droge omstandigheden hervatten we terugweg maar lang duurt het droge liedje niet. Donkere wolken pakken zich samen boven onze fietshelmen en de Apocalyps breekt los, striemende regen met fijne hagel in combinatie met een salvo aan rukwinden geselen onze lichaamsdelen. Dwangarbeiders van de weg zijn we, echte Flandriens. We buigen ons diep over het stuur maar breken niet, de aerokogels uit Heule. De waaier blijft intact onder commando van de sterke kopmannen Nico, Diederik, Paulo en Fries. Na Hoogledeberg volgt de afdaling naar St-Idesbald waar we opnieuw verenigd worden met Cies en de zon spottend definitief doorbreekt. Van het thuisfront vernemen we ondertussen dat onze Tinekes de was buiten hebben laten drogen en er geen druppel is gevallen. Prachtige rit vol rustige landelijke wegen met een unieke belevenis in Zevenkerken, dikke merci Cies en echtgenote Anne-Sophie die het onthaal in Zevenkerken regelde. 70km aan 27gem, 270hm President