Verslag van de Kampioenenrit annex receptie bij de Kampioen op 12 oktober 2025
Bij een onwaarschijnlijke temperatuur van 14gr haastten we ons naar het schaars geklede Tineke om de laatste kilometers van het seizoen onder onze wielen te schuiven.
Er werd de voorbije dagen in de bestuurskamer water en bloed gezweet vanwege alarmerende digitale berichten uit het kamp van onze kampioen en dienstdoende parscoursbouwer.
Eén of ander virus had hem als een rasechte Gentse strop via licht en liefde naar de keel gegrepen met als direct gevolg dat Yvan tegen wil en dank niet verticaal maar wel horizontaal geklasseerd werd.
Zijn sappige en fluïde longinhoud had naar verluidt dezelfde kleur als onze uitrusting hetgeen natuurlijk meerdere alarmsignalen deed afgaan.
Tijdens de brainstorming werden er dan ook halsoverkop enkele rampenplannen geactiveerd waarbij zelfs de secretaris als ultiem wapen uit het munitiedepot opgedist werd.
Iedereen naar het front, zelfs de meest verroeste munitie en sputterende hartbommen werden van onder het stof gehaald.
Alles was beter dan stenen en die bleven dan ook onaangeroerd liggen vanwege niemand meer over om ermee te gooien.
Groot was de opluchting toen good old Yvan alsnog aan de inschrijvingstafel zijn rugnummer kwam ophalen.
Wat niemand wist, is dat Hilde zich inmiddels als sterke vrouw achter haar sterke man had gepositioneerd waardoor haar kampioen op Pogacariaanse wijze en via magische depping van het voorhoofd alsnog startensklaar bevonden werd. Liefde is…het onmogelijke mogelijk maken voor de Tinekesvrienden.
Merci Hilde!
Onze president maakte meteen van de gelegenheid gebruik om onze 3 kampioenen naar het - in allerijl en bij nachte opgetrokken - podium te sommeren alwaar hun knalprestatie fotografisch vereeuwigd werd in de met goud omrande annalen van de club.
De concurrerende wielerclubs uit Heule stonden erbij en keken ernaar zoals wij Belgen onlangs keken naar de drones in Elsenborn.
Inmiddels was het hoogtijd om van wal te steken voor een etappe die bol stond van de symboliek en als gegoten paste in het kampioenenscenario.
Yvan had gekozen voor zijn geboortestad Moorslede, decor van het WK 1950 alwaar Briek Schotte de hoofdvogel afschoot en er voor de allereerste keer in de wielergeschiedenis een prehistorische drone (een helikopter dus) boven de gekromde ruggen van het peloton wiekemolend hun krachtige pedaalslagen in de ether bracht.
We mochten tijdens de week via ons geijkt Whatsappkanaal genieten van enkele wistjedatjes zoals b.v. het feit dat de gulle patattenboer Wiesten toendertijd zomaar eventjes 4 miljoen BEF veil had voor de organisatie van het WK. Patattenboer Jan Clarebout van Clarebout Potatoes kan er nog iets van leren.
Onderweg beleefden we een gezapige rit waarbij een lichtlopend en een zo goed als windloos parcours onze bondgenoten waren.
Ter hoogte van Passendale vormde een kakelend peloton kiekens een erehaag waarbij ze echter geen eieren uit hun anaalkanaal lieten vallen.
Even verderop, aan kilometerpaal 47, tuimelde het achterwiel van Joost in een door ijzeren Briek in 1950 achtergelaten putje waarbij de luchtkamer helemaal leegliep.
Meteen het sein voor de als Murphy vermomde Philippe om te demonstreren dat zijn rechterhand eigenlijk ook een linkerhand is.
Dat krijg je dan met die diploma’s Latijn-Metaal.
Gelukkig waren daar Nico en Geert om met vereende en hoogtechnologische barkrachten het euvel alsnog met brio te verhelpen.
Finaal wachtte Hilde ons op aan de villa van de kampioen alwaar Yvan’s mancave voor de gelegenheid omgetoverd werd in een gulle receptieruimte waar allerlei soorten drank en heerlijke hapjes als een godsgeschenk onze smaakpapillen streelden. Dikke merci!
Er zijn voorts superlatieven te kort om de prestatie van kampioen Yvan in deze jaargang te omschrijven.
Als clubsenior van dag 1 tot dag 30 in de gele trui, steeds te vinden voor gevatte kwinkslagen, één én al oog voor het milieu en op gezette tijdstippen senior clubwriter die heerlijke verslagen uit zijn pen toverde.
Ook een dikke proficiat aan de nummers 2 en 3 : zilver voor de onvermoeibare TripAdvisor en zoveel meer Joost en oververdiend brons voor Paulo die met Portugese precisie regelmaat in zijn prestaties brengt!
Het was voor de rest weer een grand cru seizoen dat gekleurd werd door schitterende parcoursbouwers die ons deden proeven van de Vlaamse, Waalse en Franse natuurpracht.
Niet zelden ging dit gepaard met venijnige hoogtemeters, spectaculaire afdalingen, bonkige kasseien en zelfs Plugstreets.
Alle mogelijke ingrediënten werden gebruikt, er was voor elk wat wils.
Solidariteit en eendracht vormden opnieuw de rode draad in ons clubgebeuren, het fietsplezier en de verbondenheid in de inspanning komen telkens weer op de eerste plaats.
De zondag is naast een prettig weerzien ook altijd een sportieve hoogdag die de stress en de bekommernissen van het dagelijks leven even doet vergeten.
De lachsalvo’s, de gevatte grappen, de gevechten bergop, het in waaiers beuken tegen de wind, platte banden verwisselen : we genieten ervan en kunnen het niet missen.
11 renners, 70 km, 340 hm en 26 gemiddeld.
We mochten daarbovenop opnieuw de uiterst sympathieke testrijder Fries omarmen, gestroomlijnd renner en jongste telg uit de Vanneste dynastie. De contractonderhandelingen worden deze week alvast opgestart!
Philippe
Verslag van de school to school classic van 5 oktober 2025
Verrassing van formaat in ons communicatiekanaal deze week: de voorlaatste etappe seizoen 2025 wordt opnieuw een rit op verplaatsing!!! Opnieuw een bewijs dat de Tinekesvrienden snel kunnen schakelen en ultraflexibel zijn. Cies had bij het opmaken van de kalender de opdracht aanvaard om op 5 oktober de functie van ritarchitect te vervullen en hij liet zich inspireren door De Dag van de Leraar die vandaag wordt gevierd. Op onze jaarplanning stond het mysterieuze "school to school" classic te blinken, wat heeft Cies voor ons in petto? Start aan een school uiteraard: St-Idesbald aan de rand van Roeselare, gezegend met het standbeeld van Sint Idesbald en een ruime parking. Een stevige wind van 5 Beaufort met waaieralarm staat ons te wachten en Cies heeft aan alles gedacht. Ook aan een tempobeul aka windstopper die voor 70km beschutting zal zorgen : de jongste telg van de Vannestedynastie en topatleet Fries. Het peloton van 8 Tinekesvrienden en gastrenner Fries trekt zich stipt om 8u30 op gang met de Vannestjes als kopmannen. Consternatie in de meute als na een kleine 10km Cies voet aan de grond zet, geplaagd door een stekende migraine is het onverantwoord om verder te fietsen. Onze ritarchitect had de rit op vrijdag nog verkend in de gietende regen en was op zaterdag al wat ziekjes. Cies keert op eigen tempo terug naar zijn auto maar maakt afspraak aan het doel van de rit. Net hervatten we de tocht of de eerste regendruppels plenzen naar beneden, het zal toch niet waar zijn hé? Toch wel, de neerslag verdappert en we beuken kletsnat verder door de westerstorm, de onzichtbare tegenstander, de staart van depressie Amy die de dag ervoor voor heel wat stormschade heeft gezorgd. Met regendruppels op onze bril en modder in de ogen laveren we tussen de slachtoffers van Amy: steenslag, boomstammen, kreupelhout, verslunste dahlia's , eikels en kastanjes in alle soorten, maten en gewichten. Ondertussen proberen we toch te genieten van het prachtige boom- en bosrijk parcours. De zon speelt een kat en muisspel met ons, net als we een opklaring verwachten zetten de verenigde weergoden Zeus, Jupiter en Zephyrus opnieuw de hemelsluizen open. Afgepeigerd komen we toe op onze bestemming waar Cies voor de gewaardeerde duiding zorgt. Bethanië is de eerste stop, meisjesinternaat en verblijf indertijd voor zwangere nonnen, getroffen door onbevlekte ontvangenis. Een steenworp verder ligt de Abdij van Zevenkerken met zijn elitaire Abdijschool, waar Koning Filip en Prins Laurent school liepen en Laurent ook wegliep met een bord waarop Brussel stond, hij werd liftend opgepakt op de E40... Niemand minder dan de schooldirecteur Stefaan (met een verleden in Spes Nostra) staat ons op te wachten en zorgt voor een warm welkom met koffie, bokkepootjes, een informatieve film over de school en een rondleiding door het hoofdgebouw. Dankbaar nemen we de koffie in onze verkleumde handen, wat kan een potje troost toch deugd doen. Het bezoek is een unieke belevenis, zie de foto's hieronder, opnieuw een prachtig hoofdstuk in het rijke boek van de Tinekesvrienden. In droge omstandigheden hervatten we terugweg maar lang duurt het droge liedje niet. Donkere wolken pakken zich samen boven onze fietshelmen en de Apocalyps breekt los, striemende regen met fijne hagel in combinatie met een salvo aan rukwinden geselen onze lichaamsdelen. Dwangarbeiders van de weg zijn we, echte Flandriens. We buigen ons diep over het stuur maar breken niet, de aerokogels uit Heule. De waaier blijft intact onder commando van de sterke kopmannen Nico, Diederik, Paulo en Fries. Na Hoogledeberg volgt de afdaling naar St-Idesbald waar we opnieuw verenigd worden met Cies en de zon spottend definitief doorbreekt. Van het thuisfront vernemen we ondertussen dat onze Tinekes de was buiten hebben laten drogen en er geen druppel is gevallen. Prachtige rit vol rustige landelijke wegen met een unieke belevenis in Zevenkerken, dikke merci Cies en echtgenote Anne-Sophie die het onthaal in Zevenkerken regelde.
70km aan 27gem, 270hm
President
Verslag van de rit naar Hertsberge van zondag 28 september 2025
Je hebt ze nog, die bestuursleden die in stilte groots werk afleveren. Mannen die niet alleen weten wat aanpakken is, maar het ook gewoon doen. Zo stond Joost alweer als eerste paraat om Nico, Thiery, Brecht, Diedrik, Yvan, Arne, Geert en Paulo met open armen te ontvangen. Geen gedoe, gewoon Joost zoals we hem kennen: een bestuurder die zijn taak ter harte neemt.
Gespreksonderwerp nummer één? Uiteraard de rit van gisteren, georganiseerd ten voordele van Joeri’s familie, die het zwaar te verduren krijgt. Onze club was present met vier leden, en het weerzien met Philippe — die ook op het fietsappel verscheen — was een aangename verrassing.
Toch hing er bij de start een vleugje spanning in de lucht. Ondergetekende had namelijk een legertje advocaten ingeschakeld om het clubreglement tot op de komma te ontleden. Hun (niet bepaald budgetvriendelijk) advies was glashelder: “Als onze cliënt de rit half afwerkt, is de nieuwe kampioen gekend.” Gelukkig zat het bestuur op dezelfde golflengte, waardoor we een juridische veldslag bij het Europees Hof, de Raad van State of andere rechtbanken konden vermijden. Oef.
Arne kwam als één van de laatsten toe. Sinds hij een Garmin fietscomputer heeft aangeschaft, is hij een rondrijdend risico geworden. Starend naar zijn digitale speeltje vergeet hij regelmatig dat er ook nog verkeer bestaat. Het gerucht gaat dat de Moorseelse gemeenteraad deze week in spoedberaad bijeenkomt met slechts één agendapunt: het invoeren in Moorsele van een nieuw waarschuwingsbord met de tekst “Opgepast! Mogelijke aanwezigheid van Arne met Garmin.” En jawel, voor het eerst in de lokale politieke geschiedenis zijn meerderheid én oppositie het roerend eens, nog voor aanvang van de gemeenteraad. Historisch feit waar Arne voor gezorgd heeft!
Maar nu terug naar de koers. Sommige dingen vormen gewoon een garantie op kwaliteit. Als Joost het parcours uitstippelt en Nico het kopwerk mede op zich neemt, weet je: dit wordt een rit met sterrenstatus. En nu Tim Declercq zijn fiets aan de haak hangt, wordt het misschien tijd om Joost officieel te kronen tot “El Tractor” — ook hij kan moeiteloos een peloton op sleeptouw nemen, uren aan een stuk.
Het genieten werd echter met de regelmaat van een klok onderbroken door irritant piepend geluid. Sommigen dachten al aan drones, maar neen hoor: het was opnieuw de beruchte combinatie Arne – Garmin die voor problemen zorgde. Na een korte pauze en een grondige inspectie bleek niet het toestel, maar de bediener het probleem. Het bestuur raadt Arne dan ook aan om tegen volgend seizoen het boek “Garmin voor Dummies” aan te schaffen én te lezen. Liefst twee keer.
Ondertussen kwam de zon ons steeds meer vergezellen, en voor we het goed en wel beseften, zaten we midden in het groene paradijs van Hertsberge. Zomerse omstandigheden, hoogstaande gesprekken (zoals altijd), en de bevestiging van de
kampioenstitel gaven dit intermezzo extra glans. Maar de plicht riep, en dus trokken we verder richting huis.
Dankzij het voortreffelijke kopwerk en de keuze voor charmante kleine baantjes zat de sfeer er goed in. Als je je amuseert, vliegen niet alleen de kilometers, maar ook de tijd voorbij. Terug in onze vertrouwde thuisbasis splitste de groep zich: sommigen kozen voor een snelle aftocht richting vrouwlief, anderen voor een fris drankje op een zonnig terras.
Een rit om in te kaderen: 8 deelnemers, 83 kilometer op de teller, en een fraai gemiddelde van 27,7 km/u. Kortom: een dag vol vriendschap, fietsplezier en een vleugje chaos — zoals we het graag hebben.
Yvan
Verslag van de rit naar Streuvels streke op 21 september 2025
Op een herfstachtige zondagochtend verzamelden tien dappere Tinekesvrienden zich voor een nieuwe editie van een cultuur-historisch-sportieve fietsrit. Deze keer trokken we onder het wakende oog van Chef de Peloton Frederik richting de streek van Stijn Streuvels – want wie zegt dat literatuur en stramme kuiten niet samengaan?
Aan de start uiteraard onze Frederik, gids, koerskapitein, en wandelende literaire encyclopedie, en zagen we net voor de klok van 8 uur ook Diederik aansluiten: vers ingevlogen uit Zuid-Afrika, nog ruikend naar branie en avontuur en gelukkig ook onze Yvan, herrezen uit de ziekenboeg en volgens geruchten op 0,1 promille van een nieuwe kampioenstitel. De overige 7 Tinekesvrienden keken intussen reikhalzend uit naar wat reeds vooraf aangekondigd was als een literaire rit doordrongen van de geest van Stijn Streuvels, bekend Vlaams schrijver van zijn romans en verhalen die het boerenleven en het platteland in Vlaanderen in zijn typische stijl wist te beschrijven. Hij was de neef van Guido Gezelle en wordt als één van de belangrijkste auteurs beschouwd van de 20 ste eeuw. Het straffe is dat hij zijn roots in ons geliefde Heule heeft . Stijn (alias van Frank Lateur) is er geboren en bracht er tot zijn 10de zijn jeugd (nu rechterkant café Dudu) door tot hij met zijn ouders naar Ingooigem verhuisde, in het intussen befaamde Lijsternest.
Dat was ook de eerst tussenstop : het schrijvershuis van Stijn Streuvels, waar Frederik in poëtische trance uitlegde hoe deze meester met pen en pijp het Vlaamse platteland vereeuwigde.
Sommigen luisterden geboeid. Anderen zochten in stilte naar een plek om hun zitvlak even te ontlasten van het zadel. De Vlaamse velden lagen er prachtig bij, met zicht op het vredige Ingooigem waar men nog altijd fluistert dat Streuvels ooit met de fiets naar de bakker ging... en onderweg een roman schreef, maar waar de plaatselijke gravelstrook ook voor een leegloper zorgde van ondergetekende.
Geen nood, het verstoorde geenszins de wielerpret want de voortdurende opeenvolging van prachtige zichten en heerlijk kronkelende hellende nieuwe baantjes zorgden voor absoluut wielerplezier. Wat een prachtige streek is dit toch, zo schitterend van onder het stof gehaald door Frederik.
Stijn had het zeker op zijn typische wijze kunnen beschrijven : “Tien Tinekesvrienden trokken uit, langs den zandigen weg die door het open veld slingert, waar het vlas al blauwachtig gloeit in den morgenstond en de leeuwerik hoog in den hemel zijn zang stuwt. Het gekreun van hun rijwielen, het knarsen der kettingen en het gezucht van vermoeide longen mengden zich met het gedruisch van den wind die, uit het westen opgestuwd, de kruinen der knotwilgen deed beven en de jassen deed klapperen alsof de weg zelf hen tegenhield.
En zoo reden zij voort, niet enkel door den grond waaruit Stijn Streuvels zijn beelden en woorden heeft getrokken, maar ook door eenzelfde adem van aarde en hemel, waarin de mens, hoe klein ook, zijn ritme vindt — het gestadig stampen van de pedalen, gelijk de eeuwige cadans van het leven zelf.”
Het was reeds duidelijk dat Frederik met hart en ziel en heel veel toewijding aan deze rit had gewerkt. We voelden het aan elke kilometer die onder onze wielen werd geschoven. Dikke merci en proficiat hiervoor. Zo’n ritten kenmerken waarom onze club zo uniek is en is wat ze is.
Na een deugddoende pauze langs de Schelde, waar Xavier prompt een ouwerwets “kluchtje “ over parachutespringen ten berde bracht. Cultuur is cultuur is niet waar, Xavier ?
We flaneerden daarna verder over Vlaamsche boerenwegels tot Frederik voor de tweede maal het peloton stil kreeg voor zijn tweede cultureel-literair intermezzo aan de brug van de Schelde in Rugge waar zo meesterlijk het boek van Stijn Streuvels “ De teleurgang van de Waterhoek” werd verfilmd onder de naam Mira met Jan De Cleir en de wulpse Hollandse actrice Willeke van Amelrooy in de hoofdrol. Zij die in 1971 voor het eerst met ontblote boezem op het witte doek verscheen. Voor kampioen in spé Yvan, was de film zelf grotendeels uit zijn geheugen verdwenen, enkel die boezem… die zat blijkbaar nog levendig vers in zijn memorie.
We naderden intussen stilaan ons geliefde dorp Heule, opnieuw langs heerlijke , prachtige wegels en werd de cirkel rond gemaakt en afgesloten in de Dudu – ouderlijk huis dus van Stijn Streuvels - waar met een frisse pint nog werd nagekaart over deze prachtige rit.
Nogmaals dank aan Frederik voor dit meesterwerkje en het bijspijkeren van onze kennis over een van onze Vlaamse meesters.
We maken ons stilaan op voor de beslissende rit voor het clubkampioenschap naar Hertsberge waar Yvan zijn allerlaatste krachten dient op te sparen voor de ultieme sprint naar een nieuwe clubtitel. De avond ervoor dus geen seks voor Yvan, hoogstens een kuis filmfragmentje braafjes voor de buis naast zijn Hilde in de fauteuil en zonder die boezem van Willeke van Amelrooy.
Tot zondag, of tot zaterdag voor de rit voor ex lid Youri .
10 deelnemers, 25,3 km gem, 84 km, 417 hm
Joost
Verslag van de Tinekesrit van 14 september 2025 naar de Mont-St-Aubert
De zomer geraakt stilaan uitgeperst als een vermoeide sportdrankfles. De dagen worden korter, de koerskuiten strakker, de koerstruien dikker omdat de herfst zich manifesteert als een fiere pauw, met winderige, druilerige en donkere dagen in het verschiet.
Ook op deze frisse zondagochtend verzamelden tien onversaagde Tinekesvrienden, verzameld rond het gepimpte Tinekesbeeld op Heule Plaats. Althans, tussen de lege pinten, de vergeten schoenen, en nog wat verdwaalde feestvierders, geleek ons Tinekesbeeld meer op een verlate carnavalsdecoratie, gezien de zware feestnacht die er net had plaats gevonden (zie foto onder).
De geur van warme jupiler en koude pizza hing nog in de lucht, maar dat kon het enthousiasme niet temperen. Zeker niet voor onze Arne die zichzelf net een Tinekescadeau had gedaan en bij onze sponsor een forse investering gedaan heeft in een gloednieuw Garmin-toestel en zijn machientje met glimmende trots kwam showen, echter …. zonder het toestel zelf, maar enkel met de gps-houder. Blijkbaar voerde Arne de avond ervoor nog een straat-en worstelgevecht met de configuratie met zijn smartphone. Soit, de digitalisering en modernisering van onze clubleden bereiken intussen een finaal hoogtepunt en voltooiing, als zelfs Arne binnenkort helemaal up-to-date gaat zijn. Nu moeten we enkel nog Patrick in de teletijdsmachine van professor Barabas krijgen en dan is onze Tinekesgroep een ware digitale voorbeeldclub.
Geert had voor de zoveelste maal al dit seizoen, zijn beste paroursbeentje voorgezet en ons meegenomen naar de gevreesde Mont Saint Aubert. De rit begon voorspoedig en vlot , de beentjes draaiden vlotjes rond als het ritme van een dansende wasmachine, en de sfeer zat weer prima. De gesprekken gingen van : “wie wordt ons nieuwste Tineke van Heule” tot “Mannen , niet te rap starten he, ’t is gene koers“ tot “waar hangt onze President ergens uit ?”, tot “spijtig van onze zieke geletruidrager”, tot “het zeer droevige nieuws van ex lid Yoeri Vansteenkiste”.
Maar dan doemde onvermijdelijk de Mont Saint Aubert aan de horizon op, statig, uitdagend en treiterig die ons volledig het zwijgen oplegde. Alle gesprekken werden per direct stilgelegd. Elkeen sleurde zich hijgend en puffend naar boven en verwenste eventjes de wielersport met de gedachte “wie doet zichzelf nu zoiets aan op een zondagmorgen?”
Eenmaal boven maakten de verwensingen plaats voor voldoening, trots en vooral weer veel puur fietsplezier op de lange, licht dalend slingerende asfaltbaantjes op de terugweg naar het traditioneel terrasje in ons geliefd Tinekesdorp. Eénmaal in Heule werden de remmen dichtgeknepen met piepende banden, de klikpedalen eruit geklikt en de fietshelmen vlogen eraf alsof er zuurstoftekort was. De zweetplassen vormden zich rond de tafel en stoelen alsof ze deel waren van de meute.
Opnieuw werden allerlei gesprekken opgestart : “Zeg mannen, wat mag het zijn?“, "Euh alles was koud is en schuimt en liefst zo rap mogelijk” tot “Toch goed gereden hé?“ tot “magnifieke rit hé van Geert” tot “volgende week weer een schone rit naar Streuvels Streke”.
Conclusie van de rit : Fietsen is tof, klimmen is relatief, Geert is een kanjer van een parcoursbouwer en op een terras in Heule vallen alle puzzelstukken in elkaar.
Tot volgende week!
10 deelnemers,80 km ,26 km/ gemid.
Joost
Abonneren op:
Reacties (Atom)