Verslag van de rit naar Montroeil au Bois van 15 juni 2025
Voor de Tinekesvrienden is het in deze periode duidelijk zaak om de beste klimmersbenen ter beschikking te hebben. Een week na de erg zware rit naar Ronse, ik citeer “Choco, nutella, kwata, emmertje leeg”, stond nu Montreuil-au-bois op het programma. Iedereen met een beetje fietskennis weet wat dit betekent. In de pays de collines wachten ons tal van hellingen, bijna nooit extreem stijl, maar door de snelle opeenvolging en de vaak slechte toestand van het wegendek van onze Waalse vrienden staat dit synoniem voor zweten, zwoegen, puffen, hijgen.
Voeg daarbij nog dat Geert de parcoursbouwer van dienst is die als specialiteit heeft om geen vlakke weg te nemen als er in de omtrek één of andere glooiing waar te nemen valt. Daar volgende week dan nog de Muur, de Kapelmuur en de Bosberg op ons wachten, zorgde dit ervoor dat menig Tinekesvriend ervoor opteerde zich intensief te preparen en daarvoor niet bang was om alle voorbereidingsregisters open te trekken.
Zo zit onze voorzitter al twee weken in de Ardèche om zich in alle stilte voor te bereiden op wat komen zal. Streng gesuperviseerd door zijn vrouw als personal coach leeft hij er in de meest ascetische omstandigheden toe naar de volgende ritten. Ook de gebroeders Vanneste zijn in allerijl naar dezelfde regio afgezakt en verslinden er tal van hoogtemeters. Last-minute is ook, ik citeer uit ons peloton, “de bende van den apotheker” naar Durbuy afgezakt. In eerste instantie om er in bubbelbaden te recupereren van de rit naar Ronse en tevens de voordelen van een hoogtestage aan den lijve te ondervinden.
Soit, acht minder kapitaalkrachtige Tinekesvrienden, met name Paulo, Cies, Geert, Thierry, Nico, Joost, Arne en Yvan stonden zondagmorgen om 7.30 uur aan het Tinekesstandbeeld en waren vastberaden de strijd met de Waalse hellingen aan te gaan. Een opgemerkte verschijning was onmiddellijk waar te nemen met het figuur van Nico die met een volledige en bovendien heel mooie Beo Bank-outfit aan de start kwam. Naar verluidt, maar dit werd niet bevestigd, heeft Xavier reeds informeel contact gelegd met de vraag of hij ook zo’n mooie uitrusting zou kunnen krijgen om naar het werk te fietsen ….
Al snel dienden de eerste hindernissen zich aan maar de rugwind zorgde ervoor dat we dit allemaal probleemloos achter ons lieten. Wel werd het snel duidelijk dat Thierry geleidelijk aan meer en meer de neiging had om tussen zijn kader te hangen. Onderzoek bracht aan het licht dat hij 5 weken niet gefietst had en tijdens zo’n harde rit betaal je dit cash. Nieuwe leden betalen leergeld maar Thierry kennende zal hij snel weer het ritme oppakken !
En toen kwam het harde werk met de helling genaamd “Le bourliquet”. Een echte kuitenbijter van bijna anderhalve kilometer lang. Afspraak was om boven bij de kapel halt te houden en te wachten op elkaar hetgeen ook geschiedde. Alleen ……. van Thierry geen spoor maar van ongerustheid was (nog) geen sprake. We wisten van zijn conditie. En de Tinekes zouden de Tinekes niet zijn als zij deze vrije momenten niet gebruiken om zich didactisch bij te scholen en interessante wielerkennis op te doen. Zo kwamen wij te weten dat Eddy Merckx vandaar jarig was. 80 jaar ! Proficiat ! Daarnaast was het echter ook een trieste verjaardag met name was het exact 10 jaar geleden dat Wilfried David overleed. Daar ondergetekende al een tijdje meegaat, was hij de enige die hem kende en zelfs nog life aan het werk gezien had en doceerde dan ook met overgave over het leven en presteren van deze onderschatte renner met de karakteristieke donkere bril. Ondertussen zocht Geert al zijn sportieve successen op en zag je de appreciatie voor deze man groeien. Een echte flandrien en daarnaast ook vermelden waard is dat zijn dochter Fanny David een aantal seizoenen in onze club actief is geweest.
Ook leerden wij in deze pauze dat de technische fietskennis van Nico nog niet bepaald op punt staat. Een eigenaardig geluid in het achterwiel had hij reeds talloze keren bestudeerd maar, ik citeer opnieuw “ de speken zitten allemale goe vaste, wa kant er toen nog ruttelen ? Tis vo zot van te kommen!”. Een deskundige blik van kenner Geert spotte echter onmiddellijk dat het ventiel, de zogezegde “supappe” niet vastgeschroefd zat en hetgeen Thierry in geen uren kon herstellen, werd door Geert in welgeteld 2,5 seconden opgelost. Parcoursbouwer én gerenommeerd fietshersteller, en dit alles in de figuur van één persoon !
Maar ondertussen, wachtend op de top bij de kapel ‘Notre Dame des Champs’ was er na verloop van tijd toch enig gevoel van ongerustheid want het bleek dat Thierry nog altijd in geen velden te bespeuren viel. Na plan A (het wachten) werd overgeschakeld op plan B en via gebruik van moderne technologieën zoals GSM en plaatsbepaling op Google konden we de verkeerd gereden ongeluksvogel traceren en terug oppikken. Samen uit, samen thuis!
Met een mooi gelijkmatig tempo en wat help- en duwwerk voor Thierry kwamen we zo stilaan in meer gekende regionen terecht. Met meer melkzuur in de kuiten, goed openstaande longen, mooie vergezichten op ons netvlies gebrand en vooral een frisse mindset dank zij deze heel leuke voormiddag, gleden we Heule binnen….En zo hadden we er opnieuw een keimooie rit opzitten van 99 kilometers, 750 hoogemeters en een gemiddelde van 26,3 per uur. Tot zondag in Kruisem ! ! Meer info via onze legendarische blog volgt ongetwijfeld.
PS: dit verslag is gegarandeerd vrij van alle mogelijke en onmogelijke AI-, chat GTP- of andere artificiële invloeden en is 100% handmade, bovendien made in Belgium!
Yvan
Verslag van de rit naar Ronse op zondag 8 juni 2025
Jawel, reeds rit nr 15 van het seizoen, dus draaien we ook hier aan het keerpunt van ons Tinekesseizoen want we zijn dus reeds halverwege.
Dit keer was Siemen aan zet en bekokstoofde hij een rit vol hoogtemeters, heuvels en hellingen naar Ronse. Broer Cies schreef zich uit pure broederliefde enthousiast in voor de rit maar kort voor de start begon bij aanblik van het ritprofiel het angstzweet op te borrelen en besloot hij toch maar terug bij moeder de vrouw warmpjes onder de dekens te blijven .
Aan de start zondagmorgen 7u29 , de zon probeerde dapper door het wolkendek te priemen, maar gaf er al snel de brui aan. Negen dappere Tinekesvrienden (sommigen nog met een croissant in de keel , anderen met slaap in de ogen ) verzamelden aan het startpunt voor wat volgens de organisatie “een plezante rit naar Ronse “ zou worden. Spoiler alert : de definitie van “plezant” bleek subjectief.
Door de afwezigheid van de top 3 van het klassement kan de rest wat klimmen - niet alleen op de fiets - in het klassement. Ivan neemt intussen de resoluut de leiding, maar alles ligt kort bij elkaar, het kan nog alle richtingen uit.
De rit begon vreedzaam . kleine babbels, grapjes, en het klassiek “’t zal wel meevallen vandaag”. De eerste helling – de Wulfsberg- ging er nog vlotjes in, de tweede in Tiegem begon al wat bijwerkingen te veroorzaken : stijgende hartslagen, spontane zwijgzaamheid – zelfs bij onze gediplomeerde babbelaar Diederik. De derde in Ronse zorgde al voor een collectieve existentiële crisis. Waar zijn we in godsnaam mee bezig op onze vaderdag ? Hadden we niet beter al van ’s morgens de vaderswensen in ontvangst genomen ? Eenmaal in regio Ronse was er namelijk geen meter vlak meer te bespeuren en ging het voortdurend op een neer.
Siemen had zijn huiswerk goed gemaakt en de beklimming naar de Paterberg had hij in een volledig nieuw jasje gestoken. Scherp gezien alvast maar wel het sein voor Bing om het voor bekeken te houden. De conditionele achterstand opgelopen door zijn knieproblematiek speelde hem nog teveel parten en besloot hij de terugweg rustig op eigen tempo af te haspelen. Verstandige keuze want ook ondergetekende verkoos samen met thuisrijder Arne 2 hellingen te cancellen om kreupele zondagnamiddag-toestanden te vermijden.
De wind ? Natuurlijk pal op kop op de terugweg. Alsof Moeder Natuur zelf de rit had uitgestippeld met de vraag : “Hoeveel weerstand kunnen de 9 Tinekesvrienden aan voor ze collecief hun stalen ros in de gracht kieperen ?” Gelukkig hadden we een paar sterke beren tussen ons die het kopwerk voor hun rekening namen en zonder een krimp te geven bleven inbeuken tegen de felle tegenwind. Bedankt Xavier, Matthijs, Siemen , … sterk gedaan !
Als dessert kregen we nog alle Zwevegemse en Bellegemse bultjes onder de wielen geschoven waardoor de eindbalans van hoogtemeters piekte naar ca 900 ( gevoelsmatig 12000 hm), de eindbalans van morele instortingen strandde op 6 en het aantal verzuchtingen “waar blijft die afdaling ? “ : eindbalans 17.
Het moet gezegd , traditioneel in de zomermaanden , vullen we onze kalender met pittige bergritjes, en dit was er zo een om duimen en vingers van af te likken. De afwezigen hadden nog maar eens ongelijk want het was weer eens super plezant . Dikke merci Siemen !
Volgende week neemt Geert ons mee richting Pays des Collines voor alweer een ster aan onze Tinekeshemel.
Tot dan.
Joost
102 km , 25.5 km/u gemiddelde, 9 leden, 900 (!!!!) hm
Verslag van de rit op verplaatsing Deinze - Vlaamse Ardennen op 1 juni 2025
Het is de periode van de schoolreizen....(herhaling van 3 weken geleden). Wat een gelukzakken zijn die Tinekesvrienden toch, gewone stervelingen mogen slechts éénmaal per jaar op reis en bij onze geliefde club zijn er liefst vier gepland. Vandaag mogen we opnieuw op pad met het lunchpakket in ons tupperwareke. Niemand minder dan club-gps Mark is de ritarchitect van dienst en zoals altijd is de voorbereiding en organisatie perfecter dan perfect. Maandagnamiddag heeft Mark moederziel alleen nauwkeurig de rit verkend en digitaal vereeuwigd voor zijn kudde. In de loop van de week volgde via onze Whatsappgroep een uitgebreid roadbook van de tocht door de Vlaamse Ardennen met aanduiding van kasseistroken , hellingen, gevaarlijke bochten en aanbevolen bandendruk, topklasse nietwaar. Alleen Arne was niet mee in den draai, overstelpt hij is van Belgische Staatsbladen , Moniteurs, straf- , burgerlijke en andere wetboeken zag hij plots door het bos de bomen niet meer maar Fondateur Mark zette hem mooi terug op het verlichte pad richting carpoolparking Deinze. Niettegenstaande het verlengde weekend toch 11 vrienden aan de start, mooi! Joost en Jorge Paulo zijn op weekend en lieten ons meegenieten van hun vakantiekiekjes, altijd plezant om te krijgen. Iedereen mooi op tijd aan den départ en om 7u57 trekt de karavaan zich op gang. Onze ervaren gids heeft voor een wetenschappelijk correcte opbouw gekozen met rustige vlakke wegen als intro om de atletische lichamen zachtjes op temperatuur te laten komen. In Eke wordt de rommelmarkt vakkundig gedribbeld en wat verder overschrijden we de Rubicon alias de Schelde richting bergzone. De helling van Semmerzake wordt tactisch ingezet om de hartfrequenties wat te verhogen, we komen à point qua temperatuur, ideale atmosferische omstandigheden die mouwkes en windvestjes overbodig maken. Om het voorspel volledig af te werken serveert Mark enkele kilometers verder de fameuze kasseistrook van de Muntekouter, 800m hotsen en botsen over de bonkige porfierstenen, dit is echt een midgetversie van Vlaanderens Mooiste, een cocktail van kasseistenen en kuitenbijters. En van de Ronde gesproken, wat verder krijgen we de iconische Paddestraat onder het carbon geschoven, legendarische kasseistrook uit verschillende klassiekers die aan een rotvaart wordt verorberd door onze Flandriens, op Strava noteren we 34 gem. De opwarming is nu echt afgerond, op naar de verschillende hoofdgerechten. We glijden Michelbeke aka De Crooland binnen en kenners weten dat dit de voet van de Berendries is, één van de scherprechters van De Ronde, 900m lang met een gemiddelde stijgingspercentage van 8.2% met pieken van 12%, gene kattenpis dus. We zwoegen ons naar boven, elke pedaalslag een duel met de zwaartekracht. De benen, ooit betrouwbare metronomen, worden logge zuigers, trekkend aan een onzichtbare last. De adem een kloppende smidse, waar zuurstof wordt gehamerd tot brandstof. Ja, het is lastig maar éénmaal boven overheerst een golf van stille triomf, het vuur van voldoening. We fietsen verder en genieten van het prachtige landschap van De Vlaamse Ardennen, zie ook de foto"s hieronder. Na iedere bocht volgt weer een schilderij van Valerius De Saedeleer, de kunstenaar die voor het eerst de vergelijking maakte met de echte Ardennen en dus geestelijke vader van "De Vlaamse Ardennen". Na de pauze in Rozebeke zetten we de ontdekkingstocht verder. Het is werkelijk geen meter plat, we wanen ons op een rollercoaster - achtbaan, bergop en bergaf volgen continu op elkaar. Op één van de hellingen zonder naam zien we Mark naar boven tjolen en zwoegen , zijn elektrische bolide vertikt het om ook maar één watt versterking te steken. Op de top krijgt Mark een woedeaanval en een Tourette crisis erbij. Hij foetert tegen zijn vehikel met een arsenaal aan scheldwoorden die niet voor publicatie vatbaar zijn en geeft het weerbarstige carbonnen ros enkele welgemikte trappen onder de kont. Wonder boven wonder, zijn pedagogische aanpak van de jaren 60 werkt wonderwel en we horen zijn krachtbron opnieuw zoemen als een tevreden steekmug. Voor de rest heeft de wedstrijdradio geen incidenten te melden, Xavier heeft wel ambras met zijn nieuwe ketting maar kan aan een kleiner wattage de rit uitrijden. De Molenberg, andere legende uit de wielergeschiedenis gekend voor zijn steile kasseihelling met een piek van 17% wordt nog zonder probleem tussen onze kiezen gestoken. Op de terugweg worden de wegen vlakker, maar als dessert verorberen we nog De Rotse in Dikkelvenne , kort maar krachtig 12% met aan de voet een prachtige herberg met verleidelijk terras met dezelfde naam, een schilderachtige locatie om eens terug te keren. Na 78km en 594hm bereiken we heel tevreden terug de startlocatie, supermooie rit, felicitaties en veel dank aan Mark voor de prima organisatie.
President
Verslag van de alternatieve rit naar Langemark op 25 mei 2025
Wind noch regen kunnen de Tinekesvrienden deren – naar Langemark 25/05/2025
Op een druilerige ochtend waar zelfs de eenden zich afvroegen of het niet beter was
om binnen te blijven, verzamelden 9 onverschrokken Tinekesvrienden op Heule
Platse . Na nachtelijke bestuurlijke kopbrekens in aanloop naar onze volgende
Tinekesheldentocht tackelde onze President samen met Geert als een volleerde
regendribbelaar alle onheilspellende weersvoorspellingen door de geplande rit van
berggeit Geert naar Montroeil au Bois om te tunen tot een perfect alternatief voor
een doorzopen regenrit. In de ochtendlijke uren maakte hij nog levendevers een ritje
van ca 75 km naar Langemark , met eerst de wind op kop, om dan in volle vaart de
terugweg te kunnen inzetten. Tactisch meesterschap en opnieuw blijk van een
ongeëvenaarde clubliefde.
Na wat bestuurlijke kopzorgen , hadden blijkbaar de leden ook wat vestimentaire
vraagtekens. Met of zonder windstopperke ? Korte broek of lang ? Hoeveel laagjes
waren er nu nodig tegen slecht weer ? Stante péde placeerde onze President een
ware boutade in de groep : “er bestaat geen slecht fietsweer, er bestaat enkel slechte
fietskledij “. Tja, daar valt inderdaad geen speld tussen te krijgen. Ook aan de start
kwam onze Jo nog aangeschoven , echter in een volledige miscast van kledij en
fietsuitrusting.(zie foto) Blijkbaar is Jo zich nog “in den duik” aan het voorbereiden op zijn
spectaculair wederoptreden bij de A - ploeg van de Tinekesvrienden . We hopen met
zijn allen dat dit snel het geval zal zijn.
Na zijn zaterdagse zijsprong met zijn MTB op Sente startte Mathijs meteen als een
bezetene op kop van de groep. Als een jonge god vloog hij over de natte wegen —
tot zijn dijspieren ter hoogte van Moorslede besloten dat het genoeg was geweest.
Midden in een heroïsche inspanning werd hij plots getroffen door de gevreesde
fietskwelling: krampen in stereo. Hij vloekte in vijf West-vlaamse dialecten terwijl hij
met gespreide benen van zijn fiets strompelde als een cowboy na een mislukte
rodeorit. Gelukkig verkeert Matthijs in dermate bloedvorm dat hij na dit pijnlijk
intermezzo in ijltempo en als een ware tempobeul, terug het gebeuk en gesleur
tegen de wind in kon verder zetten.
Bij het naderen van Staden moesten Joost en Frederick toch even slikken — de
passage en herinnering aan hun fameuze val drie jaar geleden flitsten door hun
hoofden als een thriller-flashback. Gelukkig bleef het dit keer bij spastische
grimassen en geen luchtacrobatiek.
Intussen maalden we in strak tempo onze winderige kilometers af, en naderden we
na een staaltje synchroon-waaierrijden het keerpunt vanwaar de wind vanaf dan
krachtig in onze rug blies. Het tempo ging daarna logischerwijze met een ruk de
hoogte in , dit onder steeds sterker piepende zonnestralen.
Aan de Polygone werd nog gauw een pauze genomen — zeg maar: de laatste kans
om stiekem een banaan of druivensuiker naar binnen te smekkelen. Want daarna
werd het menens. De snelheid zakte geen moment meer onder de 35 km/u. De
benen maalden, de harten bonsden, de fietstellers smolten bijna. Ja hoor, de
Tinekesvrienden zitten stilaan op kruissnelheid. De zware ritten van juni? Laat ze
maar komen, we vreten die op met huid en haar.
Ondertussen horen we via onze trouwe zender, Radio Tineke FM, dat Siemen en
Matthias ergens in de Ardéchoise hun klimbenen oppoetsen. Naar verluidt hebben
Franse cols inmiddels schrik van hen. En Patrick? Die houdt de Tinekeseer hoog
onder een Spaanse zon, vermoedelijk met zonnecrème factor 50 en een bidon
sangria (of was het sportdrank?). Tinekesvrienden: lichtjes gek, maar altijd in vorm.
Langs vertrouwde wegels via Ter Hand en Moorsele bolden we weer voldaan
binnen en hadden de slechtweercoureurs alweer eens ongelijk gekregen. Het was
een sportieve en zeer plezante rit met dank aan arrangeurs Martin en Geert.
Tinekesvrienden versus wind en regen : 1 – 0 ; klinkende overwinning !
Tot volgende week voor onze tweede rit op verplaatsing naar Gavere onder de
deskundige leiding van de Fondateur, Marc.
9 deelnemers, 74 km, 27.2 km/u gemiddeld.
Joost
Verslag van de koffierit naar Doornik en Froidmont op 18 mei 2025
Na de succesvolle uitstappen naar buitenlandse oorden (Frankrijk, Nederland) werd nu
geopteerd om onze Waalse vrienden met een bezoek te vereren en had de voorzitter hoogst
persoonlijk een rit uitgestippeld naar en rondom Doornik.
Maar naast het wielernieuws was er belangrijk extra sportief, zelfs historisch nieuws: op 18
mei vierden eminent bestuurslid Philippe en An hun 40-jarige huwelijksverjaardag. 40 jaar !
Moeilijk te vatten maar wat een prestatie! Nauwe verwanten getuigden dat het koppel in die
periode uiteraard op een roze wolk leefde en Philippe fluitend door de straten liep en
voortdurend de toenmalige hit van dat jaar met name ‘I got You babe’ van UB 40 ten gehore
bracht terwijl An vooral gecharmeerd was door dat andere nummer uit de toenmalige
hitlijsten, met name ‘Like a virgin’ van Madonna . En om u een nog beter beeld te geven hoe
lang dit geleden is… Zelfs Mark was toen zelfs nog geen lid van de Tinekesvrienden !!!! In
elk geval namens de club: van harte proficiat ! ! !
Maar nu opnieuw naar de realiteit. Het is nog weinig gekend bij het grote publiek maar zoals
in het onderwijs worden door de club nu ook buitenlandse projecten georganiseerd om onze
leden cognitief, psychosociaal én sportief naar een hoger niveau te tillen. Zo was Xavier nog
maar terug van Mallorca en was Arne afwezig om de hellings- en lastigheidsgraad van de
Mont Ventoux aan den lijve te ondervinden.
En er werd ook gefietst en hoe ! 10 leden tekenden present. Droge omstandigheden maar
koude wind leerden ons algauw dat we niet diezelfde klimatologische gunsten gingen krijgen
als verleden week. Aan een mooi egaal tempo en met de wind in de poep ging het richting
land van Bouchez en Magnette. Weinig opwinding, veel gekeuvel tot Siemen bewees dat hij
het ‘hoe hou ik mijn fietsbril op mijn neus’ nog niet volledig onder de knie heeft. Even werd
gedacht dat wij de tourkaravaan kruisten die met allerlei prullaria gooide maar neen, het was
wel degelijk de bril van Siemen.
Richting Doornik en de omgeving van de Saint-Aubert, dat weten we allemaal, betekent niet
te onderschatten glooiingen en zo was Froidmont de eerste echte kuitenbijter maar het is
een geruststelling dat onze leden voldoende conditie hebben om deze bult moeiteloos te
verteren.
Na enkele mooie ommetjes rond Doornik en gedokker op de plaatselijke kasseistroken die
gul verspreid liggen rond de stad werd even halt gehouden. Om de lokale economie en de
plaatselijke horeca te ondersteunen, had onze voorzitter van de raad van bestuur het
mandaat gekregen om een traktaat te geven op de overigens erg mooie, propere markt van
Doornik waar zich alweer heel boeiende gesprekken ontwikkelden. Alleen viel Xavier aardig
uit de toon met de melding dat Clovis hier gedoopt was. Nu mag hij alles afweten van
dividenden, obligaties, aandelen koersen, activa, passiva, rentevoeten, enz…. zijn
geschiedkundige kennis is beneden alle peil. Clovis is verdorie gedoopt in Reims !
Binnenkort vertrekt dan ook een brief naar de top van de KBC met de vraag om het
personeel bij het opstellen van Persoonlijke ontwikkelingsplannen niet alleen kennis bij te
brengen over financiën maar dat ook een minimale kennis aan parate, historische kennis in
de bijscholingen dient opgenomen te worden!
Eens de koffie en de bijhorende koffie- of chocoladekoek verorberd, ging de terugweg eerst
via de Schelde om dan over te schakelen naar meer vertrouwde op-en-neer-toestanden die
ons scheidden van onze vertrouwde thuisbasis.
De rit werd afgesloten met een buitengewoon genereus gebaar van ons bestuur want er
volgde voorwaar een tweede traktaat in ons clublokaal en zo werd een heel mooie rit
afgesloten met een even mooi einde.
Bedankt aan de parcoursbouwer voor deze mooie tocht met 10 deelnemers, met een afstand
van 92 km aan een gemiddelde van 26.0 en 474 hoogtemeters. En nu op naar zondag
voor de Geertrit richting Montreuil-au-bois!
Yvan
Abonneren op:
Posts (Atom)