Verslag van de rit naar Streuvels streke op 21 september 2025

Op een herfstachtige zondagochtend verzamelden tien dappere Tinekesvrienden zich voor een nieuwe editie van een cultuur-historisch-sportieve fietsrit. Deze keer trokken we onder het wakende oog van Chef de Peloton Frederik richting de streek van Stijn Streuvels – want wie zegt dat literatuur en stramme kuiten niet samengaan? Aan de start uiteraard onze Frederik, gids, koerskapitein, en wandelende literaire encyclopedie, en zagen we net voor de klok van 8 uur ook Diederik aansluiten: vers ingevlogen uit Zuid-Afrika, nog ruikend naar branie en avontuur en gelukkig ook onze Yvan, herrezen uit de ziekenboeg en volgens geruchten op 0,1 promille van een nieuwe kampioenstitel. De overige 7 Tinekesvrienden keken intussen reikhalzend uit naar wat reeds vooraf aangekondigd was als een literaire rit doordrongen van de geest van Stijn Streuvels, bekend Vlaams schrijver van zijn romans en verhalen die het boerenleven en het platteland in Vlaanderen in zijn typische stijl wist te beschrijven. Hij was de neef van Guido Gezelle en wordt als één van de belangrijkste auteurs beschouwd van de 20 ste eeuw. Het straffe is dat hij zijn roots in ons geliefde Heule heeft . Stijn (alias van Frank Lateur) is er geboren en bracht er tot zijn 10de zijn jeugd (nu rechterkant café Dudu) door tot hij met zijn ouders naar Ingooigem verhuisde, in het intussen befaamde Lijsternest. Dat was ook de eerst tussenstop : het schrijvershuis van Stijn Streuvels, waar Frederik in poëtische trance uitlegde hoe deze meester met pen en pijp het Vlaamse platteland vereeuwigde. Sommigen luisterden geboeid. Anderen zochten in stilte naar een plek om hun zitvlak even te ontlasten van het zadel. De Vlaamse velden lagen er prachtig bij, met zicht op het vredige Ingooigem waar men nog altijd fluistert dat Streuvels ooit met de fiets naar de bakker ging... en onderweg een roman schreef, maar waar de plaatselijke gravelstrook ook voor een leegloper zorgde van ondergetekende. Geen nood, het verstoorde geenszins de wielerpret want de voortdurende opeenvolging van prachtige zichten en heerlijk kronkelende hellende nieuwe baantjes zorgden voor absoluut wielerplezier. Wat een prachtige streek is dit toch, zo schitterend van onder het stof gehaald door Frederik. Stijn had het zeker op zijn typische wijze kunnen beschrijven : “Tien Tinekesvrienden trokken uit, langs den zandigen weg die door het open veld slingert, waar het vlas al blauwachtig gloeit in den morgenstond en de leeuwerik hoog in den hemel zijn zang stuwt. Het gekreun van hun rijwielen, het knarsen der kettingen en het gezucht van vermoeide longen mengden zich met het gedruisch van den wind die, uit het westen opgestuwd, de kruinen der knotwilgen deed beven en de jassen deed klapperen alsof de weg zelf hen tegenhield. En zoo reden zij voort, niet enkel door den grond waaruit Stijn Streuvels zijn beelden en woorden heeft getrokken, maar ook door eenzelfde adem van aarde en hemel, waarin de mens, hoe klein ook, zijn ritme vindt — het gestadig stampen van de pedalen, gelijk de eeuwige cadans van het leven zelf.” Het was reeds duidelijk dat Frederik met hart en ziel en heel veel toewijding aan deze rit had gewerkt. We voelden het aan elke kilometer die onder onze wielen werd geschoven. Dikke merci en proficiat hiervoor. Zo’n ritten kenmerken waarom onze club zo uniek is en is wat ze is. Na een deugddoende pauze langs de Schelde, waar Xavier prompt een ouwerwets “kluchtje “ over parachutespringen ten berde bracht. Cultuur is cultuur is niet waar, Xavier ? We flaneerden daarna verder over Vlaamsche boerenwegels tot Frederik voor de tweede maal het peloton stil kreeg voor zijn tweede cultureel-literair intermezzo aan de brug van de Schelde in Rugge waar zo meesterlijk het boek van Stijn Streuvels “ De teleurgang van de Waterhoek” werd verfilmd onder de naam Mira met Jan De Cleir en de wulpse Hollandse actrice Willeke van Amelrooy in de hoofdrol. Zij die in 1971 voor het eerst met ontblote boezem op het witte doek verscheen. Voor kampioen in spé Yvan, was de film zelf grotendeels uit zijn geheugen verdwenen, enkel die boezem… die zat blijkbaar nog levendig vers in zijn memorie. We naderden intussen stilaan ons geliefde dorp Heule, opnieuw langs heerlijke , prachtige wegels en werd de cirkel rond gemaakt en afgesloten in de Dudu – ouderlijk huis dus van Stijn Streuvels - waar met een frisse pint nog werd nagekaart over deze prachtige rit. Nogmaals dank aan Frederik voor dit meesterwerkje en het bijspijkeren van onze kennis over een van onze Vlaamse meesters. We maken ons stilaan op voor de beslissende rit voor het clubkampioenschap naar Hertsberge waar Yvan zijn allerlaatste krachten dient op te sparen voor de ultieme sprint naar een nieuwe clubtitel. De avond ervoor dus geen seks voor Yvan, hoogstens een kuis filmfragmentje braafjes voor de buis naast zijn Hilde in de fauteuil en zonder die boezem van Willeke van Amelrooy. Tot zondag, of tot zaterdag voor de rit voor ex lid Youri . 10 deelnemers, 25,3 km gem, 84 km, 417 hm Joost