Verslag van de Tinekesrit van 14 september 2025 naar de Mont-St-Aubert

De zomer geraakt stilaan uitgeperst als een vermoeide sportdrankfles. De dagen worden korter, de koerskuiten strakker, de koerstruien dikker omdat de herfst zich manifesteert als een fiere pauw, met winderige, druilerige en donkere dagen in het verschiet. Ook op deze frisse zondagochtend verzamelden tien onversaagde Tinekesvrienden, verzameld rond het gepimpte Tinekesbeeld op Heule Plaats. Althans, tussen de lege pinten, de vergeten schoenen, en nog wat verdwaalde feestvierders, geleek ons Tinekesbeeld meer op een verlate carnavalsdecoratie, gezien de zware feestnacht die er net had plaats gevonden (zie foto onder). De geur van warme jupiler en koude pizza hing nog in de lucht, maar dat kon het enthousiasme niet temperen. Zeker niet voor onze Arne die zichzelf net een Tinekescadeau had gedaan en bij onze sponsor een forse investering gedaan heeft in een gloednieuw Garmin-toestel en zijn machientje met glimmende trots kwam showen, echter …. zonder het toestel zelf, maar enkel met de gps-houder. Blijkbaar voerde Arne de avond ervoor nog een straat-en worstelgevecht met de configuratie met zijn smartphone. Soit, de digitalisering en modernisering van onze clubleden bereiken intussen een finaal hoogtepunt en voltooiing, als zelfs Arne binnenkort helemaal up-to-date gaat zijn. Nu moeten we enkel nog Patrick in de teletijdsmachine van professor Barabas krijgen en dan is onze Tinekesgroep een ware digitale voorbeeldclub. Geert had voor de zoveelste maal al dit seizoen, zijn beste paroursbeentje voorgezet en ons meegenomen naar de gevreesde Mont Saint Aubert. De rit begon voorspoedig en vlot , de beentjes draaiden vlotjes rond als het ritme van een dansende wasmachine, en de sfeer zat weer prima. De gesprekken gingen van : “wie wordt ons nieuwste Tineke van Heule” tot “Mannen , niet te rap starten he, ’t is gene koers“ tot “waar hangt onze President ergens uit ?”, tot “spijtig van onze zieke geletruidrager”, tot “het zeer droevige nieuws van ex lid Yoeri Vansteenkiste”. Maar dan doemde onvermijdelijk de Mont Saint Aubert aan de horizon op, statig, uitdagend en treiterig die ons volledig het zwijgen oplegde. Alle gesprekken werden per direct stilgelegd. Elkeen sleurde zich hijgend en puffend naar boven en verwenste eventjes de wielersport met de gedachte “wie doet zichzelf nu zoiets aan op een zondagmorgen?” Eenmaal boven maakten de verwensingen plaats voor voldoening, trots en vooral weer veel puur fietsplezier op de lange, licht dalend slingerende asfaltbaantjes op de terugweg naar het traditioneel terrasje in ons geliefd Tinekesdorp. Eénmaal in Heule werden de remmen dichtgeknepen met piepende banden, de klikpedalen eruit geklikt en de fietshelmen vlogen eraf alsof er zuurstoftekort was. De zweetplassen vormden zich rond de tafel en stoelen alsof ze deel waren van de meute. Opnieuw werden allerlei gesprekken opgestart : “Zeg mannen, wat mag het zijn?“, "Euh alles was koud is en schuimt en liefst zo rap mogelijk” tot “Toch goed gereden hé?“ tot “magnifieke rit hé van Geert” tot “volgende week weer een schone rit naar Streuvels Streke”. Conclusie van de rit : Fietsen is tof, klimmen is relatief, Geert is een kanjer van een parcoursbouwer en op een terras in Heule vallen alle puzzelstukken in elkaar. Tot volgende week! 10 deelnemers,80 km ,26 km/ gemid. Joost