Ritverslag 28 augustus 2016 en In Memoriam Keizer Ronny Deras (1962-2016)

Onze zondagse wielertrip begon met heel droevig nieuws. Keizer Ronny had zijn laatste, uiterst moedige maar ongelijke strijd verloren. Hij sliep vannacht, omringd door zijn geliefden, zachtjes in. Niettegenstaande de onheilspellende berichten van de voorbije week, kwam dit nieuws toch als een  mokerslag aan.  De man die de voorbije 5 seizoenen steeds klokvast, goedgemutst en karaktervol aan de start verscheen, laat een immense leegte na. De club verliest één van haar  trouwste leden. 3 keer na elkaar kampioen, een 2^de en een 4^de plaats. Het doet verdomd zoveel pijn en voelt o zo onrechtvaardig aan. Hij was dé vaste waarde achteraan het peloton van waaruit hij het overzicht bewaarde en steeds alert kon reageren. Nooit voelde hij zich te beroerd om iemand in moeilijkheden een helpende hand te reiken en ondanks een beperkt communicatief vermogen wist hij zich steeds verstaanbaar te maken. Talrijk waren zijn schouderklopjes, vaak voelde je dan zijn liefdevolle hand op je schouder als hij je iets duidelijk wou maken. De liefde voor zijn gezin, fiets en moto was mateloos, KVK was zijn passie en ettelijke jaren geleden maakte hij Damir Desnica wegwijs in de Belgische voetbalwereld. Dit was Ronny ten voeten uit : geen geklaag, geen gezaag, helpen waar hij kon en ondertussen  moedig het eigen leven aanpakkend. Zo zal Ronny in ons geheugen gegrift blijven, als een onbaatzuchtige en heel fijne medemens. De door de voorzitter georganiseerde minuut stilte was adembenemend en stond bol van symboliek. Terwijl de stilte oorverdovend voortschreed, weerklonk er applaus in ons hart. Een pakkend en emotioneel moment dat ervoor zorgde dat Ronny bijna tastbaar aanwezig was en ons alshetware met een knipoog dankbaar uitwuifde. Een eerbetoon om u tegen te zeggen, een eerbetoon dat nogmaals aantoont welke warme banden er binnen deze club en op de fiets gesmeed worden. De verbondenheid met elkaar op een vrije zondagmorgen is een lichtbaken midden een soms verzuurde en egoistische maatschappij. Vaarwel Ronny, vaarwel vriend, we zullen je missen maar vergeten je niet. In ons hart zal je steeds blijven meerijden.

Een aangeslagen Pantani was ritarchitect van dienst terwijl Ringo de honneurs van de sportdirecteur waarnam. De Zuiderse weerstoestanden zorgden voor een omvangrijk peloton. Zo waren er 23 leden aanwezig aangevuld met tester Arne. We noteerden eveneens een geslaagd wederoptreden van Tim. Wim had voor een gevarieerd en mooi parcours gezorgd waarbij alle onderdelen van een geslaagde en energieverslindende fietsrit aan bod kwamen : hoogtemeters (Nokere berg en Tiegemberg), kasseien en een spetterende finale langs het Kanaal. Er werd gezweet en gezwoegd, de tegenwind martelde lijf en leden maar het woord opgeven stond in geen enkel woordenboek. Integendeel zelfs,  iedere zweetdruppel, elke spierpijn,  verhoogde hartslag en opgedreven ademhaling  hadden vandaag voor ieder van ons een aparte symbolische betekenis. Het leek wel alsof een gevoel van machteloosheid de adrenaline derwijze had opgevoerd dat ook de pijngrens mee opschoof.

Na 81 km tegen een gemiddelde van 26,3/uur bereikten we opnieuw Ten Koetshuize.

Bedankt Pantani voor het perfect georganiseerde fietsplezier, bedankt Ringo voor de gesmaakte pitstop, bedankt president voor de hulde aan onze Keizer, bedankt Ronny voor de vriendschap en om te zijn wie je was.

Tot zondag.

Red Philip

https://connect.garmin.com/modern/activity/1326953065