Verslag van de rit naar Wulvergem en Heuvelland op 27 april 2025
Het was op een zonovergoten Platse van Heule dat 14 atleten verzameling bliezen
voor een nieuw avontuur op 2 wielen.
Tineke had ook al de lentekriebels te pakken en liet voor de gelegenheid zelfs het
spaghettibandje van haar linkerschouder vervaarlijk naar beneden hellen. Niet de
zwaartekracht maar de aanwezigheid van zoveel mannelijk testosteron bleek de
oorzaak te zijn van haar hormonale schommelingen. In die mate zelfs dat Tineke
enkel met bewonderende en verleidelijke blik keek naar de 14 Tinekesvrienden. De
andere wielerterroristen van de Kameleon , De Ramongs en andere
Streuvelsvrienden liet ze kordaat in de schaduw achter . Enkel de Heulse originals
kunnen haar namelijk bekoren.
En dan waren er natuurlijk nog de zonaanbidders onder de clubleden. Zij die, met
gebruinde kuiten en zonnebril, vorige week mysterieus forfait gaven. De “goed-weer
coureurs” verschenen nu opnieuw ten tonele, fris als pas gewassen koerssokken,
klaar om hun présence te etaleren.
Maar zoals elke grootse veldslag begon ook deze heroïsche etappe met een
onverwachte wending: nog voor de eerste pedaalslag was getrapt, lag Matthias al
languit in de greppel van de pech. Zijn binnenband had ter hoogte van wijnhandel
Declerck het leven gelaten – plat als een West-Vlaamse pannenkoek – en uiteraard,
geen pomp binnen handbereik. Gelukkig rukte de groep uit als een mobiele pitcrew
van de Formule 1, met meer goede wil dan technisch vernuft om onze vriend
Matthias te helpen.
Na deze eerste reddingsactie rolde het peloton – elegant als een kudde
wielergazellen – richting het zuidwesten. Maar de goden der lekke banden waren
nog niet voldaan. Iets voor de pauze, in de buurt van Wulvergem, besloot ook
Siemen zijn rubber te offeren aan het asfalt. Twee broers, twee platte banden – alsof
het lekvirus erfelijk bleek.
Na een welverdiende pauze onder de vleugels van de schilderachtige kerktoren van
Wulvergem , schotelde uw nederige dienaar nog een steil verticale helling voor de
wielen recht naar het centrum van Mesen, waar de straten bezaaid waren met
hinderende rommel- en brol verkopers. De brocanteurs probeerden met man en
macht met hun oude kasten, stoelen, platen , en kinderspeelgoed ons uit ons ritme
en concentratie te halen, echter zonder het beoogde resultaat. Gelukkig sloegen
deze – met hun gezicht op onweer - overjaarse heerschappen geen leden van ons
team noch fietsen aan hun haak vanwege een te hoog atletisch gehalte en te
kwaliteitsvol. De Tinekestrein stoomde na dit sfeervolle intermezzo gewoon op zijn
élan door. Enkel ons ritgemiddelde werd hierdoor wat gehypothekeerd.
In de strijd tegen de vriendelijke natuurelementen nam Thierry ondertussen af en toe
het voortouw. Als een eenzame ridder op kop, hield hij de stormwind op afstand en
spaarde hij de benen van het peloton – al had hij na elke beurt de zuurstof van een
alpaca nodig.
Ondertussen had ondergetekende TripAdvisor – vermoedelijk met een pannenkoek
in de ene hand en zijn telefoon in de andere – de rit iets te vroeg in de app gegooid.
Resultaat: chaos in de digitale koerswereld. Iedereen had een andere route voor
ogen. Joost sleutelde nog tot zaterdagavond als een bezetene, hopend de juiste
koerslijn uit te stippelen in het labyrint der GPX-bestanden.
Maar ondanks de technische tegenslagen, de platte banden en de routeverwarring,
reden we door adembenemende landschappen – West -Vlaamse heuvels als
schilderijen, weides als groene dekens. Pittig was het zeker, maar zelfs met verzuring
in de kuiten en dijen bleef de sfeer stevig op koers.
Kortom: een rit met hindernissen, helden, hilariteit en heel veel wielerplezier.
Tot volgende week voor een rit in de tegenovergestelde windrichting waar we onder
meer de Oude Kwaremont - decor van zoveel wielerepos - gaan temmen.
14 renners, 26,1 km/u gemiddelde , 92 km.
Joost en Philippe
Verslag van de rit van 20 april 2025 naar Koppenberg - Kortekeer
De professionalisering van onze club ging deze week in alle stilte weer een stuk de hoogte in. Iedereen kent ondertussen de minutieus voorbereide ritten die de leden voorgeschoteld krijgen maar nu gaan we nog een stuk verder. Kort voor de rit wordt het traject nog verkend ten einde de leden onberispelijk voor te bereiden. Daarom reden Nico en Thiery (de nieuwe leden!) respectievelijk woensdag en vrijdag nog eens de rit en kwamen tot een heel interessante conclusie: “verdorie dienen Koppenberg is lastig !”: een gewaarschuwde renner is er twee waard ….
Zondagmorgen 7.55 uur is Paulo als eerste aanwezig en staat onder een grauw wolkendek mijmerend naast het standbeeld van Tineke. Geen vrolijke paaskleuren, geen lentekriebels maar donkere klimatologische omstandigheden die door de KMI app nog versterkt worden: het zal regenen.. De onheilsberichten zorgen voor een geringe opkomst en er wordt zelfs gevreesd voor een gedwongen afgelasting. Gelukkig arriveerde om 7.58 uur BVBA Meersschaert, bestaand uit vader Xavier en zoon Julien en belast met het uittekenen van het parcours om te melden dat we ondanks de grauwe vooruitzichten toch de uitdaging gingen aangaan.
Bij de start toch nog enkele vaststellingen: allereerst het verassende forfait van onze voorzitter die ondanks zijn voor inschrijving overstag ging voor de weersvoorspellingen. Daarnaast de deelname van Geert die normaal niet gekend staat als een echt waterkuiken maar toch opdaagde en daarmee voor eens en voor altijd komaf maakt met zijn vermeende allergie voor natte toestanden. Wie nu nog durft uithalen naar Geert krijgt meteen 50 strafpunten aan de broek en het klassement gesmeerd. Derde verassing was het forfait van Marc, alias Bing die forfait gaf wegens een kniekwetsuur. We raden Marc met aandrang aan om een persconferentie te organiseren of op zijn minst een persbericht te verspreiden met vermelding van de oorzaak van dit letsel. Nu doen allerhande gissingen de ronde over wilde après-skitoestanden en die moeten omwille van de naam en faam van de club dringend afgeblokt te worden.
Zo waren we snel klaar waren met het overschouwen van de troepen: Paulo, Xavier en zoon Julien, Geert, Nico en uw nederige verslaggever gingen van start en werden amper twee kilometer verder al getrakteerd op een waarachtige zondvloed. Terstond werd halt gehouden voor een crisisoverleg dat dank zij de hoge intellectuele inbreng vlug uitmondde in een uitstekend compromis: “we rijden verder tot Tiegem en als het zo blijft gieten, keren we huiswaarts, indien droog werken we onze rit af”.
Julien, zoon van, legde er algauw de pees op en zo verlegden wij onze concentratie naar onze ademhaling en dijspieren en voelden we minder het water in onze schoenen staan en … voorwaar stilaan stopten de buien en steeg het vertrouwen dat het toch nog zou kunnen lukken. BVBA Meersschaert had duidelijk puik voorbereidend werk gedaan want het ene mooie wegje na het andere ontvouwde zich voor onze ondertussen fel vervuilde bolides, maar door het stoppen van de regenbuien kon dat de pret niet drukken en reden we, voor we het goed wisten, Oudenaarde binnen. Het hoog intellectueel gehalte dat reeds werd tentoon gespreid tijdens het eerste overleg werd hier nogmaals aangewend en werd beslist de Koppenberg wegens het nat wegdek te laten voor wat hij was. Alleen Julien verkoos de optie ‘klimmen’ onder het motto “naar hier komen en er dan naast rijden, no way”. De overige 5, meer gepokt en gemazeld, verkozen de omweg. Geen verkeerde keuze blijkbaar want ook Julien moest erkennen dat met een natte Koppenberg niet kan gesold worden met een slipper als gevolg, gelukkig zonder gevolgen.
Het skippen van de bult van Melden was echter maar uitstel van executie want daar diende zich al de Korte Keer aan maar die bleek voor onze leden geen probleem. Tijd om veel te keuvelen was er boven niet en stoven we richting droge Taaienberg die we vlot met z’n allen bedwongen. Na enige lussen hadden we ondertussen de Hotond bereikt en toen we deze wilden bestormen, klonk het gekende “plat!”. Nico, of tenminste zijn voorwiel, was het slachtoffer in kwestie maar meteen komt hij wel al in aanmerking voor de trofee ‘platten band van het jaar” want een nagel van ruim 7 cm had zich dwars door binnen- en buitenband geboord. Met vereende krachten werd het euvel verholpen. Stilaan keerden we de steven richting huisfront en de paaseieren maar niet vooraleer we ook de Tiegemberg nog bedwongen. Ondertussen doemden enorme stapelwolken voor ons op. Wie dacht dat we het klimmen nu gehad hadden, kwam bedrogen uit want de BVBA Meersschaert (gesponsord door KBC en BEO-bank) had echt elke helling en bult richting Kortrijk opgezocht als dessert van deze sterrenrit.
Inderdaad een ware sterrenrit met 6 deelnemers (5leden) van 87 km aan een gemiddelde van 25.2 km/per uur en met 682 hoogtemeters.
Een sterrenrit die zodanig goed bevallen is dat we de mening toegedaan zijn dat we deze nog eens moeten hernemen onder betere klimatologische omstandigheden om te bewijzen dat de afwezigen echt, echt ongelijk hadden. Het was de natte voeten en het water dat langs de rug naar lager gelegen zijn weg zoekt, meer dan waard ! Dank aan de organiserende BVBA die ’s middags aan de Paastafel uitvoerig hun avonturen met de overige gezinsleden gedeeld hebben.
Yvan
Verslag van de kasseirit naar strook 5 Camphin-en-Pévèle op 13 april 2025
Meteo Tineke had op zaterdagavond nog een bemoedigende update gestuurd: regen des nachts maar droog en zonnig op zondag! De aangekondigde regenzone bleek echter niet van de rapste en bleef wat slepen onderweg zodat de laatste druppels maar in het ochtendgloren vielen. Natte wegen dus maar dat vormt voor 12 dappere Tinekesvrienden geen enkel beletsel om het carbonnen ros van stal te halen en te genieten van de frisse stofvrije gespoelde zuurstofrijke lucht. In ons felgesmaakt nieuw rennersdorp "bij Tineke" sukkelt een verdwaalde onbekende eenzaat binnen op zoek naar De Ramongs die in geen velden en wegen te bespeuren vallen . Pluralist zoals we zijn stellen we genereus voor dat de radeloze fietser ons vergezeld naar de kasseien van strook 5 te Camphin-en-Pévèle. Bij het horen van het woord "kasseien" slaat de man in kwestie echter in paniek en ook lijkbleek uit en verlaat ontredderd spoorslags en ten vierklauwen de Platse...gene Flandrien zoals wij dus. De President en Xavier nemen het voortouw richting Bissegem en passeren huize Fondateur waar we Mark aan het raam bespeuren, gekleed in zijn Tabbaard of Keizersgewaad. Is hij onvolledig gerecupereerd van zijn skireis of heeft hij pijn aan zijn goesting of verdraagt zijn é-vehikel geen spatje water??? Volgende week weten we meer. Tegen de wind in en over berg en dal beuken we ons een weg richting La Douce France. Het kopwerk wordt broederlijk gedeeld met Mathijs en Diederik en de heenweg verloopt vlotjes tot in het Bourgondische Estaimbourg de achterband van Brecht stilletjes leegloopt en dit op het mooiste asfalt van gans de rit. Nico ontpopt zich opnieuw tot bereidwillige en hulpvaardige mecanicien en klaart in een oogwenk de klus. Murphy wil echter ook mee naar de Hel van het Noorden en tackelt het rubber voor de tweede maal, miserie, miserie,... Patrick, net terug van Spanje en bruingeblakerd wordt er bijgehaald als tweede opinie en na minuscuul onderzoek wordt een stuk glas van onbekende oorsprong uit de caoutchou gevist. Eindelijk kunnen we terug vertrekken, ondertussen heeft de koersdirectie de eerste geplande strook van Blandain geschrapt wegens te nat en te weinig toegevoegde waarde. De wind is nog harder opgestoken ondertussen en in waaiervorm rijden we Frankrijk binnen waar een absolute zondagsrust heerst tot we plots voor ons een zee van kampeerwagens zien, we naderen het hoogtepunt van de rit , strook 5 van de Helleklassieker, 1800m lang en gequoteerd met 4 sterren. Aan het laatste kruispunt ervoor heeft de organisator voor 2 wegwijzers gezorgd. Links staat er "kasseifretters" en rechts is er "asfaltjeanetten" vermeld. 8 dapperen vergezellen de President richting het porfier van Quenast, 3 man volgen olv Patrick de omleiding. De kasseien worden met ware doodsverachting aangevallen, we hotsen en botsen van steen tot steen, Koersen over kasseien is dansen op een klavier van chaos. Elke steen is een valse noot in een melodie van pijn, maar we bijten door , met trillende vingers aan het stuur en een hart dat de maat slaat op de cadans van de hel begeleid door ratelende kettingen. Dwangarbeiders van de weg zijn we, helden in kettingdienst. Mathijs neemt de leiding , gevolgd door Sterke Jan , tot hij net als Mathieu VDP wat later op de dag het slachtoffer wordt van een bandbreuk. Brecht, Jo, Nico, Diederik, Yvan en Xavier zijn de andere Kasseihelden en verdienen bij deze een vermelding in het ereboek van de Tinekesvrienden. Op het einde van de strook heerst er zoals de andere jaren een gezellige chaos van wielertoeristen, supporters en passanten. Terwijl de onfortuinlijke Mathijs een nieuwe binnenband steekt versterken wij de inwendige coureur en verbroederen we met de andere wielerliefhebbers . Na de sfeer- en groepsfoto vatten we de terugweg aan met le vent en poupe. Het tempo is strak en de snelheidsmeter zakt niet meer onder de 30. Met 7 pedaalridders wordt de kasseistrook van Néchin nog tussen de kiezen gestoken, aan de kerk hergroeperen we . De laatste bultjes van Tombroek en St-Anne zijn een pijnlijke aanval op onze afgetjoolde kuiten , de laatste loodjes wegen loodzwaar maar de laatste kilometers richting Heimat zijn welgekomen bergaf en wind achter. Moe maar voldaan, fier en gelukkig bollen we Heule binnen. Heroïsche rit over 88km , 356hm en 25.8 gemiddeld
President
Verslag van de rit naar het hart van De Ronde Van Vlaanderen op 6 april
Zondagavond 30 maart beslisten onze leden na rijp en weloverwogen beraad de startplaats
van onze teerbeminde fietsclub te wijzigen via een keurig georganiseerde peiling .
Wegens commerciële en contractuele sponsorovereenkomsten weken we een jaartje
uit van het Heulse kasteel naar een uithoek aan de statie van Heule , aan café De
Zoeten. Na verloop van tijd begon het bij vele Tinekesvrienden blijkbaar toch te
wringen dat bij de ochtendlijke wielerambiance op Heule platse dé traditieclub van
Heule ontbrak. Dé wielerclub die de mascotte van Heule in zijn naam draagt en die
het embleem van Tineke op onze prachtige truitjes met fierheid etaleert.
We verzamelden dus onder een goedkeurende blik van Tineke met een 11-tal leden
op de absolute wielerhoogdag van het jaar voor een rit op het parcours van de
Ronde van Vlaanderen. Dit allemaal in regie van Mathijs.
Na de presidentiële aankondiging in onze blog , begonnen er vele leden te schuifelen
op hun stoel bij het zien van de parcoursdetails en werden ze terstond overmand
door twijfels en panische angsten. Is die Mathijs wel goed bij zijn hoofd ? Wat doet
die nu ? Op de wielerhoogdag zelve eventjes op het parcours gaan rijden ? Zullen
we wel doorkunnen ? Worden we niet tegenhouden of …. straffer nog : worden we
met pek en veren weggejaagd door rijkswacht en politie en ogenblikkelijk in de
boeien geslagen ?
Zelfs de fondateur, hooggewaardeerde koers-en parcourskenner, had teveel naar de
film van Gaston en Leo “de paniekzaaiers” gekeken. Vanop zijn E-skilatten orakelde
hij meewarig dat we ondanks ons positivisme toch nooit op het parcours gingen
geraken .
Gelukkig hielden Mathijs en Martin het hoofd koel en negeerden ze wijselijk alle
paniekberichten. Integendeel : Mathijs schotelde ons een onvergetelijke rit voor die
zal geprikt worden als een vaste klassieker op onze kalender. Wat is er mooier voor
een wielertoerist dan te mogen proeven van de heilige grond van de RVV, van de
ongeëvenaarde sfeer en ambiance van Vlaanderens Mooiste en dit op de dag zelf,
waar coureurs keizer en koning tegelijk zijn ?
De klimmersbenen werden voor het eerst pijnlijk op de proef gesteld bij de
beklimming van de Tiegemberg. Een eerste keer via vertrouwde wegen , een tweede
keer via de minder bekende Warandedreef. Snel daarna doemde in de verte de
wereldberoemde bult van de Paterberg op die door een 7 tal leden vlotjes werd
beklommen. Aansluitend werd in Zulzeke de pittig steile Zeelstraat (9%) ook nog in onze
achterzak gestoken.
Aan Hotond en de Ronde van Vlaanderenstraat werden we ondergedompeld in de
ware volksambiance, dit allemaal onder goedkeurende en bewonderende blikken van
de plaatselijke ordediensten. “Wat een mooie club is dit “moeten ze ongetwijfeld
gedacht hebben. “Tot volgende jaar” riepen we vrolijk terug !
Intussen bleek dat kersvers lid Thierry erin geslaagd was zijn loperspieren in ijltempo
om te tunen tot koersspieren die vandaag reeds de vele hoogtemeters probleemloos
verorberden. Wat een progressie , als dit zo doorgaat moeten we zijn contract
openbreken vooraleer de concurrentie met Thierry aan de haal gaat.
Na onze gebruikelijke pitstop aan het Hotond sporthotel vertrokken we met rugwind
en onder een stralend zonnetje richting Heule . Op de terugweg tussendoor
smeerden we nog vlotjes enkele Bellegemse heuveltjes tussen onze boterham om
daarna in horizontale toestand de rest van de namiddag door te brengen in de zetel
voor de TV om de grote jongens te bekijken.
Zo eindigde deze fantastische rit die er enkel kwam door een gedurfd en
vooruitziend hersenspinsel van Mathijs. Dikke dank u wel en welgemeende proficiat
hiervoor.
Op naar volgende week waar Martin ons traditioneel zal meenemen naar het tweede
luik van de heilige wielerweek, dit keer naar de dokkerende kasseien van Camphin-
en Pévèle. Ongetwijfeld alweer een zondagvoormiddag om van te likkebaarden. Tot
dan !
Joost
11 deelnemers, 75 km, gemiddelde van 25,3 met 657 (!!) hoogtemeters.
Verslag van de rit naar Molenbaix en contreien op 30 maart 2025
Wie denkt dat Tinekesvrienden enkel op zondagmorgen actief zijn, dwaalt ….. Daarom
nemen we je even mee in het verloop van deze week. Tijdens een tweedaagse stonden de
alom gevreesde toelatingsproeven voor onze nieuwe kandidaat-leden Thierry en Nico
geprogrammeerd. Zo moesten zij een essay schrijven over het motto “allen voor één, één
voor allen bij onze club”, moesten ze met minimum 1000 leestekens beschrijvingen kunnen
geven van “tussen den kader hangn”, “piepedood zittn”, “nen chassepattatte”, “wind in tgat”
en nog talrijke andere belangrijke fiets-wetenswaardigheden.
Daarnaast moesten ze een mondelinge presentatie geven hoe ze moeten reageren bij het
horen van kreten zoals “ vélo voren”, “reks hoedn”, “oto”, “put”, “pannekoeke”. ……Maar het
moet gezegd: beiden slaagden met brio. Naast een uiterst gunstige evaluatie die zij met fiere
borst aanhoorden, kregen zij ook de melding dat ze binnenkort de huiskleermaker mogen
verwachten. Deze komt de lengte, de borst- en buikomvang, de dikte van de dijen en de
kuiten, tepelhoogte, en andere anatomische bijzonderheden opmeten om dan als ultieme
beloning de nieuwe op maat gemaakte clubuitrusting in ontvangst te mogen nemen.
Afwezige leden zitten ook niet altijd stil: zo hadden de gebroeders Matthias en Siemen Vanneste zich de dag
ervoor het snot uit de neus gereden in Gent-Wevelgem en was Thierry op aanraden van het
medisch lab zich gaan voorbereiden op de mountainbike. Deze man die vroeger vooral
loopschoenen versleet, komt nu meer en meer uit de kast als wielrenner en daarom moet
deze minutieus opgestelde voorbereiding gezien worden om de spiermassa’s meer en meer
fietsproof te maken om op die manier een prominente rol op te nemen in ons select
gezelschap.
Ondertussen had Mark, maar dat is geen verrassing want dit is onze parcoursbouwer-par-
excellence, weer een pareltje klaargestoomd richting Molenbaix.: een glooiend parcours
bood ons mooie vergezichten. Die mooie panorama’s namen echter te veel aandacht in
beslag van Jo die zo zijn concentratie verloor en pardoes in een put reed met een lekke band
als gevolg. Dat dit voorval zich situeerde vlak voor de “Chappelle des maleureux” (zie foto hieronder) kan er op
wijzen dat hier sprake was van een soort van goddelijke wilsbeschikking.
Maar zoals Johan Cruyff eertijds zei :”ieder nadeel heb zijn voordeel” leidde dit voorval tot
een nieuwe ontdekking. Al vlug had men in de gaten dat het vervangen van 4 banden van
188 formule 1-wagens sneller gaat dan dat Jo een achterband vervangt en was het ogenblik
van spiksplinternieuw lid Nico gekomen. Niet alleen beschikt hij over 18-karaat
rennersbenen, ook sprong hij op superefficiënte wijze Jo ter hulp en gaf hij blijk van een
grote technische bagage en vooral menselijke hulpvaardigheid. Sterke spieren, gekoppeld
aan twee vaardige rechterhanden en de juiste mindset: een aanwinst voor onze club en wat
moet zijn Heidi toch blij zijn met zo’n echtgenoot!
Ondertussen deed Joost alle moeite van de wereld om zijn broek te verbergen. Als
prominent bestuurslid droeg hij niet de vereiste clubkledij maar daar was wel een pasklare
uitleg voor. Normaal is Joost op zaterdag steeds volop bezig met zijn mentale voorbereiding
op de rit en om die niet te verstoren, legt Ingrid dan zijn volledige outfit klaar. Dit was nu om
onduidelijke redenen niet gebeurd met de zopas beschreven gevolgen.
Na enig oponthoud konden we onze weg verder zetten en ondervonden we dat Mark weer
eens een pracht van een rit uit zijn mouw en Garmin had geschud. De ononderbroken
opvolging van hellingen, gekruid met een steeds sterkere tegenwind zorgden ervoor dat dit
een training-grand-cru was: spieren werden opgespannen, hartslagen gingen de hoogte in,
ademfrequenties opgedreven, …… kortom sport en ontspanning op hoog Tinekesniveau ! !
Toen we reeds de Stad Kortrijk zagen opdoemen, kregen we echter de melding van een
leegloper van Diederik, het is te zeggen van zijn achterwiel. Genereus als hij is, stelde hij
voor dat iedereen zijn weg vervolgde en hij wel zijn plan ging trekken. Toch vonden we het
wijselijk om met enkele mensen bij Diederik te blijven, al was het maar om wat
psychologische bijstand te bieden en wat te helpen om die vermaledijde buitenband toch
maar op die velg te krijgen, hetgeen na een eindje ook lukte.
En zo eindigde deze prachtige rit van 82 km met 13 deelnemers, een gemiddelde van 24.7
en 587 hoogtemeters. Volgende week is Mark er niet bij: het opmaken van verschillende ritten
zorgde voor zo’n grote mentale belasting dat hij dringend toe is aan een skivakantie. Maar
niet getreurd: dan neemt Mathijs over en zal hij ons leiden richting wegen die op de
roadmap van de Ronde van Vlaanderen geprogrammeerd staan. Opnieuw een aanrader !
Yvan
Abonneren op:
Posts (Atom)