Verslag van de rit naar Montroeil au Bois van 15 juni 2025

Voor de Tinekesvrienden is het in deze periode duidelijk zaak om de beste klimmersbenen ter beschikking te hebben. Een week na de erg zware rit naar Ronse, ik citeer “Choco, nutella, kwata, emmertje leeg”, stond nu Montreuil-au-bois op het programma. Iedereen met een beetje fietskennis weet wat dit betekent. In de pays de collines wachten ons tal van hellingen, bijna nooit extreem stijl, maar door de snelle opeenvolging en de vaak slechte toestand van het wegendek van onze Waalse vrienden staat dit synoniem voor zweten, zwoegen, puffen, hijgen. Voeg daarbij nog dat Geert de parcoursbouwer van dienst is die als specialiteit heeft om geen vlakke weg te nemen als er in de omtrek één of andere glooiing waar te nemen valt. Daar volgende week dan nog de Muur, de Kapelmuur en de Bosberg op ons wachten, zorgde dit ervoor dat menig Tinekesvriend ervoor opteerde zich intensief te preparen en daarvoor niet bang was om alle voorbereidingsregisters open te trekken. Zo zit onze voorzitter al twee weken in de Ardèche om zich in alle stilte voor te bereiden op wat komen zal. Streng gesuperviseerd door zijn vrouw als personal coach leeft hij er in de meest ascetische omstandigheden toe naar de volgende ritten. Ook de gebroeders Vanneste zijn in allerijl naar dezelfde regio afgezakt en verslinden er tal van hoogtemeters. Last-minute is ook, ik citeer uit ons peloton, “de bende van den apotheker” naar Durbuy afgezakt. In eerste instantie om er in bubbelbaden te recupereren van de rit naar Ronse en tevens de voordelen van een hoogtestage aan den lijve te ondervinden. Soit, acht minder kapitaalkrachtige Tinekesvrienden, met name Paulo, Cies, Geert, Thierry, Nico, Joost, Arne en Yvan stonden zondagmorgen om 7.30 uur aan het Tinekesstandbeeld en waren vastberaden de strijd met de Waalse hellingen aan te gaan. Een opgemerkte verschijning was onmiddellijk waar te nemen met het figuur van Nico die met een volledige en bovendien heel mooie Beo Bank-outfit aan de start kwam. Naar verluidt, maar dit werd niet bevestigd, heeft Xavier reeds informeel contact gelegd met de vraag of hij ook zo’n mooie uitrusting zou kunnen krijgen om naar het werk te fietsen …. Al snel dienden de eerste hindernissen zich aan maar de rugwind zorgde ervoor dat we dit allemaal probleemloos achter ons lieten. Wel werd het snel duidelijk dat Thierry geleidelijk aan meer en meer de neiging had om tussen zijn kader te hangen. Onderzoek bracht aan het licht dat hij 5 weken niet gefietst had en tijdens zo’n harde rit betaal je dit cash. Nieuwe leden betalen leergeld maar Thierry kennende zal hij snel weer het ritme oppakken ! En toen kwam het harde werk met de helling genaamd “Le bourliquet”. Een echte kuitenbijter van bijna anderhalve kilometer lang. Afspraak was om boven bij de kapel halt te houden en te wachten op elkaar hetgeen ook geschiedde. Alleen ……. van Thierry geen spoor maar van ongerustheid was (nog) geen sprake. We wisten van zijn conditie. En de Tinekes zouden de Tinekes niet zijn als zij deze vrije momenten niet gebruiken om zich didactisch bij te scholen en interessante wielerkennis op te doen. Zo kwamen wij te weten dat Eddy Merckx vandaar jarig was. 80 jaar ! Proficiat ! Daarnaast was het echter ook een trieste verjaardag met name was het exact 10 jaar geleden dat Wilfried David overleed. Daar ondergetekende al een tijdje meegaat, was hij de enige die hem kende en zelfs nog life aan het werk gezien had en doceerde dan ook met overgave over het leven en presteren van deze onderschatte renner met de karakteristieke donkere bril. Ondertussen zocht Geert al zijn sportieve successen op en zag je de appreciatie voor deze man groeien. Een echte flandrien en daarnaast ook vermelden waard is dat zijn dochter Fanny David een aantal seizoenen in onze club actief is geweest. Ook leerden wij in deze pauze dat de technische fietskennis van Nico nog niet bepaald op punt staat. Een eigenaardig geluid in het achterwiel had hij reeds talloze keren bestudeerd maar, ik citeer opnieuw “ de speken zitten allemale goe vaste, wa kant er toen nog ruttelen ? Tis vo zot van te kommen!”. Een deskundige blik van kenner Geert spotte echter onmiddellijk dat het ventiel, de zogezegde “supappe” niet vastgeschroefd zat en hetgeen Thierry in geen uren kon herstellen, werd door Geert in welgeteld 2,5 seconden opgelost. Parcoursbouwer én gerenommeerd fietshersteller, en dit alles in de figuur van één persoon ! Maar ondertussen, wachtend op de top bij de kapel ‘Notre Dame des Champs’ was er na verloop van tijd toch enig gevoel van ongerustheid want het bleek dat Thierry nog altijd in geen velden te bespeuren viel. Na plan A (het wachten) werd overgeschakeld op plan B en via gebruik van moderne technologieën zoals GSM en plaatsbepaling op Google konden we de verkeerd gereden ongeluksvogel traceren en terug oppikken. Samen uit, samen thuis! Met een mooi gelijkmatig tempo en wat help- en duwwerk voor Thierry kwamen we zo stilaan in meer gekende regionen terecht. Met meer melkzuur in de kuiten, goed openstaande longen, mooie vergezichten op ons netvlies gebrand en vooral een frisse mindset dank zij deze heel leuke voormiddag, gleden we Heule binnen….En zo hadden we er opnieuw een keimooie rit opzitten van 99 kilometers, 750 hoogemeters en een gemiddelde van 26,3 per uur. Tot zondag in Kruisem ! ! Meer info via onze legendarische blog volgt ongetwijfeld. PS: dit verslag is gegarandeerd vrij van alle mogelijke en onmogelijke AI-, chat GTP- of andere artificiële invloeden en is 100% handmade, bovendien made in Belgium! Yvan