Verslag van de rit van 30 juni 2013, rally Stasegem - Montroeul au Bois

23 aanwezigen werden door Wim genoteerd voor de rally van Stasegem die bekend staat als de lastigste rit van het jaar. Vandaar ook licht gespannen gezichten en het beterde er niet op toen bleek dat de volgwagen van sportbestuurder Philippe, een Suzuki SG van het bouwjaar 1985,  niet op de lijst stond van de auto’s die onder de boog kon rijden die opgesteld stond aan de tussenspurt te Montroeul au Bois.

Om een blamage zoals met de bus van Green Edge te vermijden, werden aan de start van de rit in Stasegem 2 absolute zwaargewichten voor overleg afgevaardigd met name de voorzitter en de penningmeester. Hun eis was even eenvoudig als dwingend:  indien de boog niet werd verwijderd, geen Tinekesvrienden aan de start! Het bestuur van de rally draaide onmiddellijk bij want iedereen weet dat het succes van een rit staat of valt met onze aanwezigheid.

Eens deze garantie gekregen, gingen we van start en het viel op dat er tijdens het eerste deel vooral gebabbeld werd over 1 onderwerp, met name ‘eten en drinken’: denk nu niet dat onze club op het verkeerde pad is want ook dit heeft een doel, met name goed voorbereid aanwezig zijn op ons jaarlijks diner.

Philippe dacht aan een rustige voormiddag en had zich dan ook voorgenomen om tijdens zijn rit allerlei liedjes te componeren en in te zingen voor het volgend KVK-seizoen: het staat nu al vast dat zijn creatie ‘merci Santini, merci Santini, merci!’ regelmatig doorheen de tribunes zal weergalmen.

Zijn rust was evenwel van korte duur want gezien de stijging van de temperaturen kwam de één na de ander overtollige kledij afleveren zodat verdere composities niet meer konden worden opgesteld.

Achteraan ook een aandoenlijk tafereel dat door weinigen werd waargenomen: toen de voorzitter geen zo’n handige Harry bleek in het afdoen van zijn windjack en derhalve een serieus gat moest dichtrijden, werd hij spontaan opgewacht door Tim die voor hem het nodige kopwerk deed. Zo kennen wij onze Tim: stille werkkracht en er zijn wanneer hij er moet zijn. Als hij dergelijke manier van werken aanhoudt, zal charmante Tim heel wat vrouwenharten sneller doen slaan.

Ondertussen waren wij stilaan bij de zone van de waarheid gekomen en stegen de zenuwen naar een climax. Dit kon makkelijk afgeleid worden uit het feit dat een stilstand omwille van kettingproblemen ervoor zorgde dat meer dan de helft van het peloton afstapte voor een sanitaire stop.

Daarna werd het gekende teken gegeven van ‘ten aanval’, maar dit keer niet voor een beklimmingske of een sprintje maar voor 10 km klimwerk richting kerkje Montroeul au Bois. Heel vlug scheidde zich een elitegroepje af en ging iedereen mee in die groep waarvan hij meende dat hij best bij zijn mogelijkheden paste.

Het was tenslotte een beklijvende spurt, zonder aankomstboog, die gewonnen werd door gelegenheidsrenner Pieter, zoon van onze president. Eerste Tinekesvriend en grote triomfator werd Geert Depoortere II die in een onvervalste Cervélo nek-aan-nekrace Dirk nipt kon afhouden. Proficiat! Eeuwige roem en een eervolle vermelding in de annalen van de Tinekes vallen hem ten deel alsook een ganse week verwend worden door vrouwlief die maar al te blij is dat ze het bed mag delen met dergelijk atleet. Philippe ontpopte zich ondertussen ook tot fotograaf van dienst: dit zal ongetwijfeld te zien zijn op onze blog.

Tijdens de terugtocht bleek algauw dat de sprint van 10 km zijn sporen had achtergelaten. Onze Fondateur hing niet tussen zijn kader maar onder zijn kader. Gelukkig is hij een lenige sportman want op die manier toch de klink van onze volgwagen Suzuki te pakken krijgen, is weinigen gegeven.

Wie dacht dat de rust over het peloton zou komen, was er aan voor de moeite. Langs het kanaal begon, als aangestoken door één of andere bij, een loeiharde spurt en iedereen moest zich reppen om mee te kunnen. En alsof dit nog niet voldoende was, werd dit nog eens herhaald op het klassieke stuk tussen Stasegem en Kortrijk. Aanstoker van dienst was onze penningmeester die de knuppel in het hoenderhok gooide maar die te lang moest wachten op respons en zo een koekje van eigen deeg kreeg.

Voor velen was het een zucht van verlichting als ze aankwamen aan het Stadhuis van Heule. Deze 108 km zware rit had voor ons niet minder dan 736 hoogtemeters in petto en toch werd een gemiddelde gehaald van 28.5 km per uur. Proficiat aan allen die dit realiseerden en dank aan Phillippe die het ambt van sportbestuurder de glans gaf van multifunctioneel bediende: componist, vestiaireman, fotograaf, steun en toeverlaat voor renners met een dipje….. je moet het maar doen!

 Yvan

 

NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/player/335966883