Dubbele cijfers op alle vlak deze 3e mei : 10e rit en
temperaturen boven de 10 graden. Bij aankomst aan Ten Koetshuize ook al een
dubbele bezetting : 2 renners die luisterden naar de naam van David en Pantani
en een koningskoppel : Petra aan het stuur van de volgwagen en parcoursbouwer
Dirk in rennersoutfit. De moral liep parallel met de wolkengesteldheid en de
voorspellingen van de buienradars. De hamvraag was van meetaf aan : doen
we het of doen we het niet? Meteo Tineke hield het op regen bij nacht en
pittige tegenwind op de terugtocht, Dirk was ervan overtuigd dat we tussen 9 en
10u de volle lading zouden krijgen zoals Zulte op KVM terwijl David niet alleen
tussen de lijnen maar ook de wolken tussen de regen las. Hij voorspelde een
minimale vochtophoping ter hoogte van de wolk waar Zulte inmiddels vanaf
gedonderd is en die als een etterbuil zou openbarsten boven onze gehelmde
breinbeschermers. Ter info : de wolk waar KVK momenteel op vertoeft, situeert
zich in de dampkring alwaar het leven ervaren wordt in zwevende toestand. Ook
hier dus dubbele overwegingen : de voorziene rit of een alternatief, met
sportdirectrice of zonder sportdirectrice. Dit dubbel vraagstuk loste -in
tegenstelling tot de vraagstukken op de lagere schoolbanken – zichzelf op. Dirk
besloot in functie van het mogelijk te verwachten hemelvocht op zeker te
spelen. Hij toverde ter plaatse een alternatief parcours uit zijn rennersmouw
en voorzag een nooduitgang bij overstromingsgevaar. Gezien inmiddels het
peloton aangedikt was tot 12 renners, werd ook de 2de vraag
automatisch beantwoord : mét sportdirecteur en dit tot groot jolijt van
Petra die zich verkneukelde in een voormiddag strakke kontjes kijken.
Benieuwd naar hetgeen Dirk in petto had, trokken we ons klokslag 7:33 op gang.
Langs kronkelende en krinkelende wegen ging het richting
Ingelmunster en omstreken. Ver genoeg om kilometers te malen en terzelfdertijd
dicht genoeg om bij ontij vlug terug in de moederschoot te belanden. Een
geniale combinatie gestoeld op de uitgebreide wegenkennis van Dirk. Een
typische Vlaamse volkssport deed ons tot 2 keer toe in de remmen gaan voor een
minuscule omleiding. Mannen van middelbare leeftijd gewapend met krijt, een
hoorapparaat en een merkstok trekken met norse blik streepjes telkens hun
vogeltje kirt van de pret. Duidelijk een vrouwonvriendelijke sport want in de
wondere wereld van suskewiet is er geen plaats voor muisjelief. Wonder
boven wonder haalde we droog de pitstop. Op de markt van Meulebeke werd de
innerlijke mens versterkt met dank aan Petra en Dirk voor de bediening en de
calorieën. De sanitaire stop had een verrassing in petto : bleek dat ze in
Meulebeke hun handen wassen in de wc-kuip en drollen achterlaten in de lavabo.
Elk zijn specialiteit natuurlijk al worden we liever Leiepisser dan
lavaboschijter genoemd.
Rond 9:30 kregen we dan eindelijk waarvoor we gekomen waren :
malse regen! Tot 10u werden we besprenkeld met hemelwater. Een aparte sensatie
die ons deed terugdenken aan het doopritueel. Inmiddels had Dirk nog een laatste
kink in de parcourskabel ontward : het Labadouxfestival te Ingelmunster deed
ons rechtsomkeer maken maar ook deze hindernis werd professioneel omzeild.
Ook de finale mocht er best wezen : in Ter Hand kwamen we te
midden de fanfare terecht. Vlaamse kermis zoals wij en wij alleen daar een
patent op hebben. Een compact peloton stevende op de finish af maar dat was
zonder het strijdershart van Tim gerekend. Hij schoot een enorme cartouche af
richting Wevelgem waarbij er ontploffingsgevaar in de lucht hing. Uiteindelijk
viel het peloton op zijn hals maar toen was de prijs voor de strijdlust allang
binnen.
Gelukkig en licht besprenkeld bolden we over de Heulse eindmeet.
87 km, 13 deelnemers en 26 gemiddeld. Prachtige alternatieve rit met dank aan
het organisatie-en improvisatietalent van Dirk.
Tot zondag 7:30, Koppenberg!
Red Philip
1 opmerking:
Prachtig verslag met een treffende analyse van de vinkensport -:). Dirk heeft flexibel ingespeeld op de dreigende regenbuien: briljante zet mijn gedacht.
Een reactie posten