Verslag van de memorial Ronny Deras op 22 september 2024

Deze zondag was zo een specialleke. Op vraag van champ Yvan organiseerde het bestuur een memorial Ronny Deras . Onze Tinekesvriend die ons in augustus 2016 veel te vroeg verliet. Ondergetekende maakte gebruik van de geneugten van de hedendaagse spitstechnologie van Strava en tekende als eerbetoon aan Ronny een hartvormig einde-seizoensritje uit . Deze keer geen boterhammen vol belegd met hoogtemeters , maar een quasi biljartvlak parcours dat uitnodigde om onze snelheidsduivels te ontbinden. Spontaan kwam de vraag in de bestuurskamers op om ook enkele oud leden aan te spreken die vroeger de verkeerde keuze hebben gemaakt om de Tinekesvrienden te verlaten en onderdak te zoeken bij de Ramongs. De club uit Heule , naar geest en lichaam van Heuls wielerlegende Dirk Ramon , werd door een gevoelige snaar geraakt voor een aandenken aan Ronny en zond 6 van zijn apostels naar onze vertrouwde verzamelplaats. Het was duidelijk dat de aanwezigheid van een paar Ramongs een schrikeffect had ontketend bij de eigen leden want amper 6 leden tekenden present. Of had het te maken met die ene regendruppel die werd voorspeld ? Ik weet het niet, maar het roept toch vragen en twijfels op in de bestuurskamer . Zijn we wel goed bezig ? Wat doen we verkeerd ? Het antwoord is aan onze dierbare leden zelf op 24 oktober. De rit zelf was alweer heel plezant en vooral heel snel. Het was duidelijk dat onze Tinekes de eer aan zichzelf wilden houden en niet onder de indruk waren van de snelheidsreputatie van de Ramongs en vlotjes mee trapten tot een gemiddelde van 30 km/uur. Ook de Ramongs volgelingen keken hun ogen uit en dachten dat ze terecht gekomen waren op een van hun elite A ritten. Intussen keek Ronny met een smile mee vanuit de hemel en zag dat het goed was. Een mooie hartverwarmende verbroedering tussen de Heulse wielervrienden, hoe mooi kan het zijn ? Deze rit draaide dus volledig rond de herinnering van Ronny en daarom een extract uit het verslag van onze superverslaggever Philippe , augustus 2016 , gelezen met tranen in de ogen en een krop in de keel : “Onze zondagse wielertrip begon met heel droevig nieuws. Keizer Ronny had zijn laatste, uiterst moedige maar ongelijke strijd verloren. Hij sliep vannacht, omringd door zijn geliefden, zachtjes in. Niettegenstaande de onheilspellende berichten van de voorbije week, kwam dit nieuws toch als een mokerslag aan. De man die de voorbije 5 seizoenen steeds klokvast, goedgemutst en karaktervol aan de start verscheen, laat een immense leegte na. De club verliest één van haar trouwste leden. 3 keer na elkaar kampioen, een 2de en een 4de plaats. Het doet verdomd zoveel pijn en voelt o zo onrechtvaardig aan. Hij was dé vaste waarde achteraan het peloton van waaruit hij het overzicht bewaarde en steeds alert kon reageren. Nooit voelde hij zich te beroerd om iemand in moeilijkheden een helpende hand te reiken en ondanks een beperkt communicatief vermogen wist hij zich steeds verstaanbaar te maken. Talrijk waren zijn schouderklopjes, vaak voelde je dan zijn liefdevolle hand op je schouder als hij je iets duidelijk wou maken. De liefde voor zijn gezin, fiets en moto was mateloos, KVK was zijn passie en ettelijke jaren geleden maakte hij Damir Desnica wegwijs in de Belgische voetbalwereld. Dit was Ronny ten voeten uit : geen geklaag, geen gezaag, helpen waar hij kon en ondertussen moedig het eigen leven aanpakkend. Zo zal Ronny in ons geheugen gegrift blijven, als een onbaatzuchtige en heel fijne medemens. De door de voorzitter georganiseerde minuut stilte was adembenemend en stond bol van symboliek. Terwijl de stilte oorverdovend voortschreed, weerklonk er applaus in ons hart. Een pakkend en emotioneel moment dat ervoor zorgde dat Ronny bijna tastbaar aanwezig was en ons als het ware met een knipoog dankbaar uitwuifde. Een eerbetoon om u tegen te zeggen, een eerbetoon dat nogmaals aantoont welke warme banden er binnen deze club en op de fiets gesmeed worden. De verbondenheid met elkaar op een vrije zondagmorgen is een lichtbaken midden een soms verzuurde en egoistische maatschappij. Vaarwel Ronny, vaarwel vriend, we zullen je missen maar vergeten je niet. In ons hart zal je steeds blijven meerijden.” Mogen we daarom iedereen vriendelijk uitnodigen voor onze allerlaatste seizoensrit naar St Juliaan , gevolgd door traktaat van onze kampioen in de Zoeten ? Tot dan ! Joost 72 km , 29.8 km/u gemiddeld, 6 Tinekesvrienden en 6 Ramongs