Verslag van de rit naar Wulvergem en Heuvelland op 27 april 2025

Het was op een zonovergoten Platse van Heule dat 14 atleten verzameling bliezen voor een nieuw avontuur op 2 wielen. Tineke had ook al de lentekriebels te pakken en liet voor de gelegenheid zelfs het spaghettibandje van haar linkerschouder vervaarlijk naar beneden hellen. Niet de zwaartekracht maar de aanwezigheid van zoveel mannelijk testosteron bleek de oorzaak te zijn van haar hormonale schommelingen. In die mate zelfs dat Tineke enkel met bewonderende en verleidelijke blik keek naar de 14 Tinekesvrienden. De andere wielerterroristen van de Kameleon , De Ramongs en andere Streuvelsvrienden liet ze kordaat in de schaduw achter . Enkel de Heulse originals kunnen haar namelijk bekoren. En dan waren er natuurlijk nog de zonaanbidders onder de clubleden. Zij die, met gebruinde kuiten en zonnebril, vorige week mysterieus forfait gaven. De “goed-weer coureurs” verschenen nu opnieuw ten tonele, fris als pas gewassen koerssokken, klaar om hun présence te etaleren. Maar zoals elke grootse veldslag begon ook deze heroïsche etappe met een onverwachte wending: nog voor de eerste pedaalslag was getrapt, lag Matthias al languit in de greppel van de pech. Zijn binnenband had ter hoogte van wijnhandel Declerck het leven gelaten – plat als een West-Vlaamse pannenkoek – en uiteraard, geen pomp binnen handbereik. Gelukkig rukte de groep uit als een mobiele pitcrew van de Formule 1, met meer goede wil dan technisch vernuft om onze vriend Matthias te helpen. Na deze eerste reddingsactie rolde het peloton – elegant als een kudde wielergazellen – richting het zuidwesten. Maar de goden der lekke banden waren nog niet voldaan. Iets voor de pauze, in de buurt van Wulvergem, besloot ook Siemen zijn rubber te offeren aan het asfalt. Twee broers, twee platte banden – alsof het lekvirus erfelijk bleek. Na een welverdiende pauze onder de vleugels van de schilderachtige kerktoren van Wulvergem , schotelde uw nederige dienaar nog een steil verticale helling voor de wielen recht naar het centrum van Mesen, waar de straten bezaaid waren met hinderende rommel- en brol verkopers. De brocanteurs probeerden met man en macht met hun oude kasten, stoelen, platen , en kinderspeelgoed ons uit ons ritme en concentratie te halen, echter zonder het beoogde resultaat. Gelukkig sloegen deze – met hun gezicht op onweer - overjaarse heerschappen geen leden van ons team noch fietsen aan hun haak vanwege een te hoog atletisch gehalte en te kwaliteitsvol. De Tinekestrein stoomde na dit sfeervolle intermezzo gewoon op zijn élan door. Enkel ons ritgemiddelde werd hierdoor wat gehypothekeerd. In de strijd tegen de vriendelijke natuurelementen nam Thierry ondertussen af en toe het voortouw. Als een eenzame ridder op kop, hield hij de stormwind op afstand en spaarde hij de benen van het peloton – al had hij na elke beurt de zuurstof van een alpaca nodig. Ondertussen had ondergetekende TripAdvisor – vermoedelijk met een pannenkoek in de ene hand en zijn telefoon in de andere – de rit iets te vroeg in de app gegooid. Resultaat: chaos in de digitale koerswereld. Iedereen had een andere route voor ogen. Joost sleutelde nog tot zaterdagavond als een bezetene, hopend de juiste koerslijn uit te stippelen in het labyrint der GPX-bestanden. Maar ondanks de technische tegenslagen, de platte banden en de routeverwarring, reden we door adembenemende landschappen – West -Vlaamse heuvels als schilderijen, weides als groene dekens. Pittig was het zeker, maar zelfs met verzuring in de kuiten en dijen bleef de sfeer stevig op koers. Kortom: een rit met hindernissen, helden, hilariteit en heel veel wielerplezier. Tot volgende week voor een rit in de tegenovergestelde windrichting waar we onder meer de Oude Kwaremont - decor van zoveel wielerepos - gaan temmen. 14 renners, 26,1 km/u gemiddelde , 92 km. Joost en Philippe