Verslag van de rit van 17 juni 2018 rally Wevelgem

Dreigend en grijs wolkendek, redelijk frisse temperaturen, mouwstukken en vestjes werden omgord als bevonden we ons opnieuw midden de herfst : waar is de pré-zomer heengevaren? Gezien het academisch niveau van onze briljante ritarchitecten stond pas nu voor de eerste keer in het seizoen een deelname aan een rally op het programma. Deze eliteclub brouwt zijn ritten graag zelf zoals een echte kok het liefst zijn eigen potje met verse ingrediënten klaarstoomt. Gent-Wevelgem is evenwel niet zomaar een rally en heeft traditiegetrouw zijn vaste plaats op onze kalender. Meer nog, vroeger was dit traditioneel onze langste rit, toen we gepakt met rijsttaarten en  gezakt met kippenboutjes telkens gingen voor de full-option en aldus lang uithuizig waren.

De aanwezigheidkruiskes van de MM hadden deze keer een nog zwaarwichtiger belang. De financiële gezondheid van de clubkas stond immers op het spel vanwege de inschrijvingstol die aan de inschrijvingstafel moest opgehoest worden. Door een speling van het lot en een zeldzame communicatiestoornis in het hoogste cluborgaan, diende er in Wevelgem even geïmproviseerd te worden. Gelukkig had globetrotter Piet zijn brandkluis vakkundig verstopt in de drinkpul en kon hij in deze “cashless” wereld toch moeiteloos de ronde som van € 52 voor 13 renners op het altaar der inschrijvingen deponeren.

Het gonsde van bedrijvigheid rond de plaatselijke kerktoren, de sfeer van de wielerhoogdagen hing in de lucht. Een scherp ogende president-fondateur  gaf ter plaatse het startsein voor de rally hetgeen voor een naadloze overgang zorgde van speeltijd naar het echte werk. Het tempo ging  met een kleine ruk de hoogte al zorgde de striemende wind voor hevig weerwerk. Gelegenheidskopmannen Piet, Frederik, Xavier en Mathijs lieten zich evenwel niet kennen en doorkliefden met bijzondere moed de hevig blazende natuurelementen doormidden. Naast het stevige pedaalwerk vergaapten we ons aan fantastische landschappen en voelden al vlug dat deze klassieker zijn naam niet gestolen heeft : hart – en andere spieren werden van bij het begin op de proef gesteld, vals plat en enkele bulten in moeder aarde verhoogden het transpiratieniveau, de guidon werd door sommigen al vanonder gepakt. We raapten onderweg enkele hangbuikzwijntjes op maar werden soms ook voorbijgesneld door atleten pur sang die blijkbaar met een enkelband rondfietsten en tegen de middag dienden binnen te zijn. Het pronkstuk van de etappe was de Kemmelberg die voorafgegaan werd door de Monteberg. Kuitenbrekers van de zuiverste soort. De Kemmelberg blijkt met zijn 156m zelfs het hoogste punt van de provincie te zijn en zou volgens de overlevering ontstaan zijn uit een duinenformatie toen de Noordzee nog tot ginder landinwaarts kwam. In ieder geval, het duinenzand  moest inmiddels wijken voor bikkelharde kasseien die het leven van de pedaalridders tot een hel maakt. Zwoegend, puffend en hijgend zagen we elke kassei passeren tot enkele moedigen toch de duimen moesten leggen voor dit wielermonstertje en just in time rechts konden afdraaien. Good old Yvan liet iedereen een poepje ruiken en glorieerde op de top. Sterk! Na een bliksemsnelle afdaling  wachtte in Kemmel de welverdiende pitstop. Let vooral hoe de plaatselijke rantsoendienst  benzine ipv frisdrank serveerde! In de 2de rithelft werd de wind een bondgenoot en daalde de snelheid niet meer onder de 30 km/u. Fantastisch gevoel in de benen, heerlijke fietssensatie. Iedereen haalde heelhuids de eindmeet en kon tevreden terugblikken op een nieuwe parel aan de Tinekeskroon.

13 renners, 100 km, 26,6 gem en 520 hm.

Tot zondag!

Red Philip