Daags na de geslaagde kampioenenreceptie tekenden 10
Tinekesvrienden en Miet, dochter van nonkel Marc en dus nicht van Petra,
present voor wat in het vakjargon een detoxritje heet.
Het behoort niet tot de clubgeplogendheden om verslagen te
maken van winterritjes, maar op algemene aanvraag en gezien de bewogen
gebeurtenissen, maken we graag eens een uitzondering.
Er werd de avond voordien tussen pot, pint en tapa’s wat
afgejend met als gevolg dat zelfs de kampioen besloot om uitzonderlijk zijn
winterslaap te onderbreken ten einde de talrijke calorieën van de voorbije weken
(recepties, snoepreisjes, actes de présences, kampioen zijn is vermoeiend) een
uitweg te bieden alvorens ze zich konden omzetten in buikvet en andere
ongezonde afgeleiden daarvan.
Niemand minder dan een gemedailleerde fondateur nam het
parcoursheft in handen waarbij enkele wakkere teamgenoten de dikke mist de pas
afsneden door met passende roodwitte verlichting op het appel te verschijnen.
De instructies waren duidelijk : een verlichte fiets en geest vooraan het
peloton, een rood mistlicht achteraan de gelederen. Veiligheid en
verkeersveiligheid voor alles!
Met ware doodsverachting smeet een op adrenaline fietsende
fondateur zich volledig ten dienste van de club waarbij er niet bespaard werd
op zweetdruppels of waren het eerder mistdruppels die zich via de helmen,
neuzen en kinnen een weg baanden richting moeder aarde?
Hoe verder we van de stad wegreden, hoe dikker de erwtensoep
werd waarbij het wegdek hier en daar omgetoverd werd in een drassig
voetbalveld. Tackles ogen op dergelijke ondergrond per definitie
spectaculairder, ook fietsers kunnen dan voor spektakel zorgen.
En wat voor een spektakel! Mark organiseerde de meest
spectaculaire postseizoenpitstop ooit uit de clubgeschiedenis. In een
ultravette en licht stijgende bocht kwam Murphy als een duivel uit een doos
gekropen en maaide hij het voorwiel van onze clubgps weg. Arne kreeg geen tijd
om advocaat van de duivel te spelen en maakte eveneens vliegensvlug kennis met
de alles overrompelende zwaartekracht van de aarde. De fondateur joeg in
sneltempo het halve repertoire van de Kreuners erdoor en leek gehandicapt
geraakt voor het leven. Arne daarentegen maakte een wijze en mooie val en kwam
met de schrik vrij. Na enig fysiek en mentaal oplapwerk door Diederik (je bent
dan eens vrijgesteld van wachtdienst…) en wijze raad van Piet werd het dijbeen
van Marc gerecht, de elleboog opnieuw in de noot getrokken en de moral
opgekrikt. Met een halve weide onder de klikpedaal en puur op karakter zette
Marc de weg verder.
Even verderop nodige Murphy zich opnieuw ongevraagd uit. De
6 uren van Kortrijk doorploegden het landschap en doorkruisten ons parcours.
Miserie, miserie, miserie…We konden geen kant meer uit en thuis begonnen de
patatten stilaan te pruttelen op het vuur. Piet nam nu het heft in handen,
loodste het peloton uiteindelijk opnieuw op het juiste pad en bracht ons
heelhuids terug naar Heule waar Diederik Mark van een paardenmiddel voorzag.
Mist, vette en aalgladde wegen en bijna verstrikt in een
parcourspinneweb : bewogen winterintermezzo!
Met dank aan acteurs Petra, Miet, Stefaan, Arne, Mark, Geert
Sioen, Mathijs, Jo, Piet, Diederik en
Red Philippe
