Verslag van de laatste rit van het seizoen 2016 op 25 september: Koolskamp
Slotetappe van de Tinekestour en die stond meteen garant voor een
evenaring van het seizoensrecord : net zoals in de 2de en 3de
rit stonden er 28 Tinekesatleten paraat in hun beste en gladgestreken
clubkostuum! De echte battledress bleef aan de kapstok hangen want de
seizoensepiloog wordt steeds omrand met een feestelijk tintje. Rond deze rit
hangt altijd een apart sfeertje en worden er speciale gevoelens opgeroepen. De
strijd tussen maart en september is dan gestreden, we zagen de lente, zomer en
herfst passeren, trotseerden weer en wind, er werden oorverdovende
cartouches met lichtsnelheid afgeschoten, we reden lek en gingen zelfs even op
onze bek, we haalden banden aan via veel getater maar vooral door collectieve
inspanningen en genoten telkens opnieuw van ritten die door
kunstenaars-architecten in elkaar werden geknutseld. De talrijke pitstops
pisten als engeltjes op de tong en streelden het gehemelte en de smaakpapillen.
We mogen best trots zijn op deze club, haar leden en zijn bestuur. Een bonte
verzameling van verschillende leeftijdscategorieën die elk hun gading
vinden en onder het motto “samen uit, samen thuis” graag gezonde leute maken.
Dit alles zorgt ervoor dat de zondagmorgen telkens een moment is om naar uit te
kijken om af te rekenen met de stresstoestanden van elke week. Vermits
tradities er zijn om in ere gehouden te worden (behalve in het voetbal dan) was
het onze president-fondateur die het finale fietsorkest orkestreerde en werden
voor de gelegenheid de Gullegemse Champs-Elysées verplaatst naar de
Groeningestad. Ook de weergoden hadden er zin in en lieten zich
vertegenwoordigen door een zon die met alle macht haar stralen doorheen het
wolkendek deed priemen. 54 door de club geleverde benen deden langzaam maar
zeker de fietsmolens raderke per raderke ronddraaien daarbij aangevuld door 2
gastbenen van Marie’s echtgenoot en 2 vermoeide sportdirecteursbenen van Kevin
die nog natrilden van een zeldzame FCB-uitoverwinning. Mark had geopteerd
voor een rustige afsluiter richting Koolskamp en omstreken maar knap als hij is
werd er toch enig spektakel in verweven. Eerst had hij een overijverige
zondagschauffeur uitgenodigd om de boel op stelten te laten zetten door
zichzelf bijna in de prak te laten rijden. Vervolgens had hij SB/PM Willy in
een boerencomplot betrokken door een colonne zegedronken Esseveetraktors
onder politiebegeleiding een vrijgeleide te geven om onze longen uit te
roken. Geïmporteerde “gezonde” boerenlucht dus van achter de Mechelse kazerne
met een vleugje munitiegeur van het aldaar onschadelijk gemaakte
“Verdiermunitiedépot”. Last but not least had onze clubgps nog een demonstratie
van “hoe verbouw ik op 2 wielen een wegversperring bestaande uit lint en
afrastering” besteld hetgeen eveneens aanleiding gaf tot spectaculaire beelden
waarbij de plaatselijke stuntman net niet onthoofd werd. Om het plaatje
compleet te maken probeerden Mark en Red Philip mekaar nog van de sokken te
rijden door kruiselings een bocht te nemen maar ook hier werd een doodsmak in
extremis vermeden.
Dé topact kwam evenwel van sportdirecteur Kevin die de prijs van
origineelste pitstop in de wacht sleepte. Er werd een kampioenenhulde avant la
lettre georganiseerd waarbij het podium getrakteerd werd op gepersonaliseerde
cupcakes! De Kevin zoals we hem kennen : dynamisch, vernieuwend en steeds in
voor een aangename verrassing. Bedankt Kevin! De laatste hindernis van het
seizoen bestond uit een hellende kasseistrook waarop de president nog eens in
een extreme machtsontplooiing aangaf dat hij nog steeds het patent bezit op het
afvuren van alles verwoestende cartouches waar ze zelfs in Syrië jaloers op
zijn. Dit was zonder enige twijfel dé demonstratierit waarbij we duimen en
vingers konden aflikken. De rit kreeg haar ontplooiing in café De Menenpoort
alwaar kampioen Red Philip met veel plezier gastheer mocht spelen voor deze
prachtige club.
Opnieuw een seizoen om in te kaderen, een seizoen dat gekenmerkt
werd door veel gelach maar ook door een traan. Tranen om het heengaan van
Ronny, een gevoel dat enorm steekt en bol staat van machteloosheid en
ingehouden woede bij zoveel aangedaan onrecht. Laten we het seizoen en de titel
daarom opdragen aan Ronny en zijn familie, de man die ons zoveel gaf en nog zo
graag verder wou.
28 renners, 65,5 km en 25 gemiddeld. Vive le vélo, leve de
Tinekesvrienden!
Tot op de vergadering!
Red Philip
Verslag van de rit van 18 september 2016 Kluisberg
Het seizoenseinde nadert met rasse schreden maar toch lag Ten
Koetshuize er opnieuw uitnodigend bij. Alle restanten van het losbandig Heuls feestleven bleken
netjes opgeruimd, de bloed-en leverwaarden van de plaatselijke bevolking werden
opnieuw tot normale proporties herleid en 15 atleten en 2 atletes werden bereid
gevonden hun truitje ter verdediging van de clubkleuren nat te maken. Een
herboren en gebronzeerde president schouwde zijn troepen en had groot nieuws in
de aanbieding. Hij toverde een perkamenten oorkonde uit de achterzak, ontrolde
die plechtstatig en onthulde een goed bewaard clubgeheim : Red Philip volgt
regerend kampioen Piet op! Deze mare werd gevolgd door een daverend
applaus dat tot aan de Gaverbeek te horen was. De kersverse kampioen koppelde er meteen een
uitnodiging aan vast : allen volgende zondag naar café De Menenpoort voor een
natje en een droogje, de president-fondateur zal instaan voor de naadloze
aansluiting laatste rit - feestadres.
Aftredend MM Pantani had deze week overuren geklopt door het
reservemateriaal aan een laatste update te onderwerpen. Wat een club : de
volgwagen van sportdirecteur Jan rook naar zwartgeblakerde maar verse
buitenbanden die garant zullen staan voor bliksemsnel secondewerk bij pech
volgend seizoen. SB/PM Willy was niet van de partij. Hij zou sedert
zaterdagavond geveld in bed liggen met derbykoorts waardoor zijn nekklieren
zodanig opzwollen dat hij momenteel niet meer in zijn wieleroutfit kan.
Volgens de dokters zal dit fenomeen pas opnieuw verdwijnen tijdens het weekend van 21 januari als er weer vis in de Leie
zal zwemmen. Courage Willy!
Champ Piet troonde ons mee richting Vlaamse Ardennen voor een rit
die nagenoeg alle fietsingrediënten bevatte. Hoogtemeters, laagtemeters,
kasseien, rijden in waaiers, pittoreske landschappen : daarvoor rollen we op
zondagmorgen met plezier uit bed. Na een studieronde werden de eerste
hoogtemeters soldaat gemaakt en raakte iedereen op temperatuur. De raderwerken
werden duidelijk gesmeerd op de Olieberg waarna even later de Kluis voor onze
wielen opdoemde. In verspreide slagorde hesen we ons richting dak van de etappe
waarbij Red Philip zondigde tegen het ABC van de klimmer. In volle
krachtinspanning willen schakelen van grote naar kleine platteau pakte verkeerd
uit zodat hij zich noodgedwongen op het buitenblad naar boven hees. Als een
reus op lemen voeten stoomde hij puur op adrenaline door om uiteindelijk te
stranden in de slipstream van koplopers als de president, Geert Depoortere 2 en
een in bloedvorm verkerende Mathijs. Wat een derbynederlaag toch allemaal kan
teweeg brengen. Een welkome pitstop streelde tong en gehemelte waarvoor dank
aan sportdirecteur Jan.
De 2de rithelft bleef een boeiende aangelegenheid met
spierversterkende hindernissen en heerlijk dokkerende kasseien. De wind deed
ook zijn duit in het zakje en maakte van deze rit een doorgedreven conditietest
waarvoor iedereen glansrijk
slaagde. Straf hoe Piet alles wist te
bundelen in 72 km. De Vlaamse wegen herbergen een onuitputtelijke schat aan
fietsplezier.
72 km, 17 deelnemers, 26 gemiddeld en 420 hm.
Tot zondag voor de laatste van het seizoen met apotheose in café
De Menenpoort!
Red Philip
Verslag van de rit van 11 september 2016 - Heule-Roubaix
Het Heulse wegdek was voor de gelegenheid versierd met
glasscherven en plastic bekers. Stille getuigen van een wilde feestnacht in
naam van ons zo geliefd Tineke. Ze ontleent niet alleen haar naam aan
topatleten –en atletes op 2 wielen maar staat ook garant voor feestelijkheden
waarop enkel de rasechte Heulenaars een patent lijken te hebben. Dit is dé
feestgemeente bij uitstek binnen Groot-Kortrijk , hier en enkel hier wordt het
leven gulzig gesavoureerd en verstaat men perfect de kunst om het nuttige aan
het aangename te koppelen. Deze gemeente kent in de wijde omtrek haar gelijke
niet. Zoals het zwin hier deur de bjeiten gejoagd weird, wordt het er nergens
anders doorgejaagd.
De aan Ten Koetshuize in zeven haasten ineengeflanste
fietsstellingen keken hunkerend naar onze bolides maar als rasechte en
karaktervolle sportlui lieten we ons niet verleiden tot een zotte afterparty.
Integendeel, rijden en strijden ter heil onzer ribbenkast, dat zouden we doen.
Yvan kroop voor de gelegenheid in de huid van Lomme Driessens terwijl Wesley in
alle vroegte de geheime ritarchitectuur uit zijn kluis had getoverd. Benieuwd
naar welke verrassingen Wesley zo allemaal in petto zou hebben, zetten we onze
kathedralen van lichamen in een vloeiende en ritmische beweging. De buikspieren
werden aan een doorgedreven test onderworpen en hier en daar viel nog enig
ingewandgeklots te horen. Het gistingsproces leek bij de enen nog volop aan de gang terwijl het bij
anderen al in verregaande staat van ontbinding verkeerde.
Al vlug bleek dat we door het overschrijden van de
landsgrenzen de Europese toer zouden opgaan. Europees wielrennen in afwachting
van het roodwitte Europees voetbaldebuut : Wesley is vooruitziend en realist
tegelijk. De beloofde hoogtemeters werden in gastronomische gangen opgediend en
rustig verteerd. Naarmate de pitstop dichterbij kwam werd duidelijk welke
verrassing onze ritarchitect had ingebouwd : de legendarische piste van
Roubaix, eindstation van de klassieker Paris-Roubaix. Op deze plaats kan men de
wielergeschiedenis ruiken en de heroïek van de Flandrien proeven. Het
figuurlijke zweet kleeft aan deze baan, unieke beelden van zwartgeblakerde
dwangarbeiders van de weg werden zomaar op ons netvlies gacatapulteerd. Een
aparte sensatie net als de heersende gewijde stilte die van deze plaats bijna
een fietsbedevaartoord maakt. Het viel tevens op dat ons peloton enkel echte
pistiers herbergt. O.m. champ Piet waagde zich sierlijk in de hoogste bochten
alsof hij nooit iets anders gedaan had. Diep onder de indruk mochten we nadien aanschuiven
voor een vijfsterrenpitstop geschonken door onze sportdirecteur. Overheerlijke
taarten van eigen makelij : de smaakpapillen werden enorm gestreeld en de
bediening was enig in haar soort : bedankt Yvan!
Wesley beloofde ons nog enige hoogtemeters op de terugtocht
naar de heimat. Zelfs een kasseistrook ontbrak niet op het programma. Om het
geheel nog realistischer te maken waren Wesley zelf, Jan en Simon bereid om lek
te rijden. Ze deden dat met bravoure en onderwierpen daarbij het
reservemateriaal van de club aan een doorgedreven test. Test meer dan geslaagd!
Een uiterst aangename en indrukwekkende
rit waarvoor dank aan Wesley. Eénmaal terug in Heule werden we
ondergedompeld in de lokale feestroes en trakteerde MM Pantani een dubbel
rondje met de centen van SB/PM Willy. Klasseclub!
72 km, 19 leden en 25,3 gemiddeld.
Tot zondag!
Red Philip
Red Philip
Verslag van de rit van 4 september - Dentergem
Het stond als het ware in de sterren geschreven : onze
president-fondateur was nog eens ritarchitect en dit betekent in de huidige
jaargang een “waterdichte” garantie op neergutsend hemelwater en ander ontij.
Het was zondag niet anders : met sportdirecteur Joost erbij telden we 8
Flandriens aan de start. Mark, champ Piet, Simon, Benny, Geert Depoortere 1 ,
Frederik en Red Philip ruilden het warme kaf
voor het vochtige koren en toonden zich klaar om de weerdemonen te
temmen. We kunnen enkel gissen naar de oorzaken van de vlammende ruzie tussen
Mark en de weergoden. We hopen in ieder
geval dat alles nog dit seizoen bijgelegd wordt tussen, onder, naast de lakens
of aan den toog.
Enkele Tinekesvrienden, waaronder Pantani, hadden het plan opgevat
om Johan Musseeuw in zijn classic te laten kennismaken met hun atletisch
wielervermogen. Gelukkig voor de Leeuw was ook hier de regen spelbreker en werd
de ex-vedette zo in extremis het schaamrood op de wangen bespaard. Als
alternatief kozen ze dan maar voor vochtigheid iets dichter bij huis : de rally
van Kuurne. SB/PM Willy van zijn kant werd later gespot aan het eenzame Ten Koetshuize
van waaruit hij samen met ex-lid Joost een algemene repetitie hield voor een
fietsweek richting Auvergne-Aubrac, Lot,Aveyron, Tarn en Cevennes met start en
aankomst in Le Puy. Of hoe WTC de Tinekesvrienden haar zonen en dochters met
succes uitzendt. Knap hoe onze kleuren tot ver over de landsgrenzen heen
uitgedragen worden. Andere notoire leden van onze club hadden dan weer geen
ambitie om het zondagse water- of soepkieken uit te hangen en hielden het bij een al dan niet gezond
ontbijt aan, op, naast of in het bed. Geef ze eens ongelijk.
Frederik stelde spontaan zijn kandidatuur als medekopman en werd
daarop door Mark aan een screening onderworpen. De vraag van 1 miljoen luidde
als volgt : “wannjeir moeje zjeire rien?”. Een wakkere Frederik antwoordde
spontaan met volgende legendarische woorden : “oje zjeire moe rien!”. De
president-fondateur stond perplex en nam Frederik als de bliksem in dienst.
Handig als hij is, ontweek hij op die manier de wet van vraag en aanbod. Nadat sportdirecteur
Joost gebrieft werd over een omleiding op het parcours, trok ons 7-tal zich
onder de vleugels van de clubgps op gang voor een verfrissende etappe vol
natuurplezier. De apocalyps was bij wijlen nabij. Striemende regenvlagen
zorgden al na enkele km voor een regenvestjesstop. We gaven evenwel niet af en
laveerden als elegante waternimfen behoedzaam over de aalgladde
rioleringsdeksels. Zelfs het uitdagend gebalk van een 8-tal ezels kon ons niet
van de wijs brengen. Vraag hierbij was wie de ezels waren en wie de steenezels?
De pitstop was er één van de betere, copieuze soort. Bedankt Joost voor het
gevarieerd drank- en eetaanbod. Mark rakelde herinneringen op aan de
oerpitstops uit vervlogen tijden toen er niet teruggedeinsd werd voor het
leegplunderen van bakkerijen en gesloten
café’s in Halewijn opengebroken werden om ze vervolgens om te toveren in
Piconpaleizen. Willy de coiffeur zwaaide toen de plak in onze club. Naderhand
werd er een naamsverandering doorgevoerd : Tinekeshooligans werden
Tinekesvrienden, piratenmaaltijden werden pitstops en de leuze werd gewijzigd
van “fiets je rond en gezond “ in “fiets gezond, maar maak het niet te bont”.
De 2de rithelft was het beuken tegen een snoeiharde wind maar toonde de
zon toch af en toe haar gelaat. Simon nam de kopmanplaats van Mark over terwijl
Frederik van geen wijken wou weten en ook nu weer het peloton op sleeptouw nam.
Sterke prestatie! Er werd een ode gebracht aan de oeroude waarden van de
Flandrien pur sang.
Mooie en gevarieerde rit , flinke prestatie. 76 km, 25,6
gemiddeld, 80 hm en 8 leden.
Tot zondag!
Red Philip
Ritverslag 28 augustus 2016 en In Memoriam Keizer Ronny Deras (1962-2016)
Onze zondagse wielertrip begon met heel droevig nieuws. Keizer
Ronny had zijn laatste, uiterst moedige maar ongelijke strijd verloren. Hij
sliep vannacht, omringd door zijn geliefden, zachtjes in. Niettegenstaande de
onheilspellende berichten van de voorbije week, kwam dit nieuws toch als
een mokerslag aan. De man die de voorbije 5 seizoenen steeds
klokvast, goedgemutst en karaktervol aan de start verscheen, laat een immense
leegte na. De club verliest één van haar trouwste leden. 3 keer na elkaar
kampioen, een 2de en een 4de plaats. Het doet verdomd zoveel pijn en
voelt o zo onrechtvaardig aan. Hij was dé vaste waarde achteraan het peloton
van waaruit hij het overzicht bewaarde en steeds alert kon reageren. Nooit
voelde hij zich te beroerd om iemand in moeilijkheden een helpende hand te
reiken en ondanks een beperkt communicatief vermogen wist hij zich steeds
verstaanbaar te maken. Talrijk waren zijn schouderklopjes, vaak voelde je dan
zijn liefdevolle hand op je schouder als hij je iets duidelijk wou maken. De
liefde voor zijn gezin, fiets en moto was mateloos, KVK was zijn passie en
ettelijke jaren geleden maakte hij Damir Desnica wegwijs in de Belgische
voetbalwereld. Dit was Ronny ten voeten uit : geen geklaag, geen gezaag, helpen
waar hij kon en ondertussen moedig het eigen leven aanpakkend. Zo zal
Ronny in ons geheugen gegrift blijven, als een onbaatzuchtige en heel fijne
medemens. De door de voorzitter georganiseerde minuut stilte was adembenemend
en stond bol van symboliek. Terwijl de stilte oorverdovend voortschreed,
weerklonk er applaus in ons hart. Een pakkend en emotioneel moment dat ervoor
zorgde dat Ronny bijna tastbaar aanwezig was en ons alshetware met een knipoog
dankbaar uitwuifde. Een eerbetoon om u tegen te zeggen, een eerbetoon dat
nogmaals aantoont welke warme banden er binnen deze club en op de fiets gesmeed
worden. De verbondenheid met elkaar op een vrije zondagmorgen is een lichtbaken
midden een soms verzuurde en egoistische maatschappij. Vaarwel Ronny, vaarwel
vriend, we zullen je missen maar vergeten je niet. In ons hart zal je steeds
blijven meerijden.
Een aangeslagen Pantani was ritarchitect van dienst terwijl Ringo
de honneurs van de sportdirecteur waarnam. De Zuiderse weerstoestanden zorgden
voor een omvangrijk peloton. Zo waren er 23 leden aanwezig aangevuld met tester
Arne. We noteerden eveneens een geslaagd wederoptreden van Tim. Wim had voor
een gevarieerd en mooi parcours gezorgd waarbij alle onderdelen van een
geslaagde en energieverslindende fietsrit aan bod kwamen : hoogtemeters (Nokere
berg en Tiegemberg), kasseien en een spetterende finale langs het Kanaal. Er
werd gezweet en gezwoegd, de tegenwind martelde lijf en leden maar het woord
opgeven stond in geen enkel woordenboek. Integendeel zelfs, iedere
zweetdruppel, elke spierpijn, verhoogde hartslag en opgedreven
ademhaling hadden vandaag voor ieder van ons een aparte symbolische
betekenis. Het leek wel alsof een gevoel van machteloosheid de adrenaline
derwijze had opgevoerd dat ook de pijngrens mee opschoof.
Na 81 km tegen een gemiddelde van 26,3/uur bereikten we opnieuw
Ten Koetshuize.
Bedankt Pantani voor het perfect georganiseerde fietsplezier,
bedankt Ringo voor de gesmaakte pitstop, bedankt president voor de hulde aan onze
Keizer, bedankt Ronny voor de vriendschap en om te zijn wie je was.
Tot zondag.
Red Philip
https://connect.garmin.com/modern/activity/1326953065
Sfeerverslag van de afgelaste rit van 21 augustus 2016
President-fondateur Mark en de weergoden : ze eten geen soep samen
dit seizoen. Nadat de rit op verplaatsing eerder dit seizoen al in het water
was gevallen, was de 2de poging opnieuw een maat voor niks of
liever een maat vol water. In de bestuurskamer had men de voorbije week
nochtans niks aan het toeval overgelaten. De buienraders werden met een
Zwitserse precisie dagelijks opgevolgd, de windrichtingen opgetekend, de
pluviometers stand-bye gezet, eieren naar de Arme Klaren gedragen. Alle inzet
en goede bedoelingen ten spijt, moest men toch vaststellen dat de vloek van
Poperinge als een zwaard van Damocles boven de rit bleef hangen. Dit onding
tuimelde uiteindelijk vrijdag naar beneden en kliefde de gps van Mark
doormidden. Moeder natuur laat zich duidelijk niet commanderen en deelt nog
altijd dictatoriaal de weerlakens uit. We kennen zelfs geen strengere moeder
overste en dat wil wat zeggen.
Mark toverde dan maar plan B uit zijn ervaren achterzak maar ook
dit bleek geen onverdeeld succes. Terwijl regen en wind daken en ramen
geselden, ontvluchtten toch 4 Flandriens de warme bedstee op zoek naar
fietskilometers en eeuwige Tinekesroem.
Ringo, Mark, sportdirecteur Wesley met jonge assistente en Red Philip
verschenen met het mes tussen de tanden aan Ten Koetshuize. Hun helmen waren
versierd met glanzende regendruppels, de bolides waren extra geolied, de benen
jeukten om erin te vliegen maar bij het aanschouwen van het wolkendek slonk de
moral toch zienderogen. Er werden verhalen opgedist van geurige en warme pistolets,
sloten koffie en warme, droge huiskamers. Uiteindelijk gaf de buienradar de
doorslag : regen, wind en ontij bleven bij hun standpunt en als tegenzet werd
de rit afgelast. Sportdirecteur Wesley moest met een koffer vol lekkers naar
huis, Ringo spoedde zich richting warme bakker, Mark verlekkerde zich op een
deugddoend stortbad en Red Philip hervond de moral en haspelde op pure
KVK-adrenaline nog 62 km af.
0 km, geen gemiddelde, geen hoogtemeters maar toch 4 x 10
startpunten.
Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit van 14 augustus 2016 rally postzwaantjes Heule
Omdat de boog, spieren, patella-en andere pezen niet altijd kunnen
gespannen staan, had de koersdirectie een welkome decompressierit geboekt bij
de Zoeten Inval, thuishaven van stervende zwanen…euh…de Postzwaantjes. Alhoewel
de Vlaamse Alpen geen slachtoffers noch zoenoffers hadden gemaakt, kon dit
initiatief wel gesmaakt worden. Zo recupereerde ons peloton enkele
vakantiegangers en konden we zelfs het wederoptreden vieren van Buffalo Benny
die dankzij een uit de kluiten gewassen Indiaanse Heinkunde de pubalgie naar de ver afgelegen Champions
League heeft kunnen spelen. Wonderdokters blijven van deze wereld ook al staat
hun kabinet nu jammer genoeg in Gent ipv te Kortrijk. Even consternatie toen
Simon in onthoofde toestand het wedstrijdblad kwam ondertekenen. Was dit het
werk van een gefrustreerde jihadi Karim na een zoutloos gelijkspel in Mechelen
of had Simon andere zorgen aan het hoofd? Het bleek uiteindelijk niet om één of
andere vergeldingsactie te gaan maar om een doordeweekse vergetelheid. Omdat
veiligheid primordiaal is, wordt vanaf heden een artikel 19 bis aan het
clubreglement toegevoegd : ieder lid dient vanaf nu aan de vooravond van de rit
de slaapmuts in te ruilen voor de fietshelm.
SB/PM Willy werd met de clubschatkamer verscholen in zijn koersbroek als
verkenner vooruitgestuurd richting de Zoeten Inval. Hij effende geruisloos het
pad voor onze brigade , regelde ter plaatse alle inschrijvingsmodaliteiten en
deelde vervolgens fier als een gieter KVK-stickers uit! De zon voelde hierbij
plaatsvervangende schaamte en verborg haar kamerbrede glimlach achter een
gesloten wolkendek. De rally van de postzwaantjes kent een rijke geschiedenis
en is het resultaat van een fusie tussen de post en de gemotoriseerde
rijkswacht : facteurs en gendarmes sloegen de wielen in mekaar met dit sportief
gebeuren als resultaat van hun paringsdans. Om het plaatje compleet te maken
was onze triatleet Sven sportdirecteur. De aangeboden lichamelijke rust kwam goed van pas net 1 dag
voor zijn deelname aan een triatlon. We duimen Sven! Pantani was ook van de
partij nadat hij zaterdag in de Rochefort Classic zomaar even 2891 hm en 161 km
had soldaat gemaakt, goed voor zo’n dikke 6u fietsplezier. Wat een karakter,
wat een doorzettingsvermogen, wat een talent! De rit zelf deed ons richting
Westhoek laveren waarbij er langs het kanaal tussen Menen en Lauwe gekoerst werd dat horen en zien verging.
Heerlijk, dat krachtenslopend
ronddraaien van de grote molen in koersmodus op zondagmorgen. Er werden
ook enkele hoogtemeters voorzien en de pitstop was van een
driesterrenkwaliteit. Het gevarieerd koud buffet liet niemand onberoerd en vond
vlot zijn weg richting spijsverteringsstelsel. Onderweg speelden we de
president-fondateur nog kwijt : zijn nochtans gloednieuwe pedaal bezweek onder
het geproduceerde wattage. Vermoed wordt dat de in Maleisië geproduceerde
pedaal moedwillig gesaboteerd werd als vergelding voor de verwoede pogingen van
enkele omhooggevallen KVK-sups om de expansiedrift van de loempia-industrie in
onze contreien te boycotten.
De rit kreeg haar ontknoping in ’t Merlijntje waar ons bestuur
uitpakte met de traditionele boterhammen met gekapt en calorie-en gistrijke
dranken, waarvoor dank! Een heerlijk tafereel dat ons telkens doet terugdenken
aan de legendarische wafelenbak op het einde van de Nerostrips. Bjorn
demonstreerde nog zijn cleaningvaardigheden en hij deed dat even stijlvol als
op de fiets. Ulrieke heeft een modelechtgenoot in huis! 19 renners, 75 km en 27
gemiddeld. Tot zondag, maar hou de mail in de gaten!
Red Philip
Verslag van de rit van 7 augustus 2016 Frasnes-les-Anvaing
Terwijl het vorstenpaar in Brazilië vertoeft om olympisch goud met
de driekleur te draperen, wenste onze berggeit Geert Sioen in dit onthoofde
land alsnog koninklijk uit de hoek te komen. Hij had nl. dé koninginnerit van
het seizoen ingepland en zoals we hem kennen, betekent dit dat hij ongetwijfeld
met hoogtemeters zou goochelen. De blog gewaagde zelfs van een bescheiden 1700
hoogtemeters. We noteerden een redelijke opkomst voor de tijd van het jaar : 15
renners aangevuld met testrijder Christof. Onze gastrenner scoorde trouwens al
meteen goeie punten want hij blijkt een fervent KVK-fan te zijn. De smaak is
dus in ieder geval al raak. Lieten sommige 50-plussers met hoogtevrees het
afweten, dan tekenden onze 60-plussers wel present. Clubiconen als ex-secretary-general
Jacques en zetelend SB/PM Willy waren van de partij en bewezen hiermee dat de
leeftijdsgrens van de actieve bevolking stilaan grenzeloos wordt. Samen 125
jaar : aub, il faut le faire! Niks brengt deze 2 wijzen nog uit balans of het
zou in het geval van Willy een zeldzame overwinning van de boeren moeten zijn.
Net zoals je renners hebben die gevallen zijn en zullen vallen, heb je in
West-Vlaanderen ploegen die gewonnen hebben en zullen winnen. We noteerden ook
het wederoptreden van Marie die daarmee de eer van de dames glansrijk
verdedigde. Last but not least had Geert Depoortere II zijn
sportdirecteursactiviteiten gedelegEERd aan zijn Nouch. Het peloton hield
hierbij het hart vast want om één of andere duistere reden heeft de
aanwezigheid van een sportdirectrice een negatieve invloed op de elasticiteit
van binnen-en andere banden. Met een hart gevuld met hoop en kuiten vol
spanning namen Geert Sioen en de president onze bonte verzameling topatleten op
sleeptouw. Aan kilometerpaal 4 werd er al een eerste aparte gewaarwording op ons bord getoverd. Het
Guldensporenstadion, enig in zijn soort met roemrijke tribunes die geschiedenis
uitstralen en herinneren aan 1302, presenteerde zich in al zijn glorie. De
president floot een penalty terwijl Willy een plotse aanval van selectieve
doof-en blindheid kreeg. Met ingehouden fierheid gleden we nog nagenietend dit
werelderfgoed voorbij. Even verderop was de wedstrijdjury plots de
zenuwinzinking nabij toen bleek dat de gps van de kopman het noorden verloren
was. Een falen van de meest gesofistikeerde apparatuur bracht hem echter niet
van de wijs gezien zijn uitgebreide parate kennis van berg en dal in de wijde
omgeving. Het parcours begon langzaam maar zeker op een ontketende zee te
lijken De golfbewegingen werden driester , hartslagen intenser,
transpiratievocht baande zich een weg doorheen lichaamseigen huidplooien en in
de door leeftijd onstane gelaatsgroeven. Tussen al dit lijden door zorgde een
fenomenaal landschap voor balsem op de spierwonden. Sportdirectrice Nouch had
voor een al even glansrijke pitstop gezorgd. Ze verwende onze smaakpapillen met
overheerlijke zelfgebakken taarten die gretig en met veel goesting soldaat
gemaakt werden. Bedankt Nouch en Geert, dit was toppatisserie waar zelfs onze
sponsor jaloers van kan worden. Zelfs de gps van Geert kwam na enkele gouden
tips van de president ter plaatse terug tot zijn positieven. Wie erop gegokt
had dat de terugweg een freewheelend iets zou zijn, was eraan voor de moeite en
was de zuurverdiende euro’s kwijt. Een joekel van een helling werd onder onze
wielen geschoven, alle hens werden aan dek geroepen maar iedereen overleefde
deze ultieme aanval op de vitale organen. Terreurbestendigheid heet zoiets. Wat
een club! Het viel trouwens op dat Marie heel sterke benen had na haar
hoogtestage op jawel, de Ventoux. Ook Fondateur en clubgps Mark voelde nog de
weldadige naweëen van zijn Oostenrijkse hoogtestage en verteerde met gemak alle
hoogtemeters. Sterk!
De finale kreeg haar ontknoping langs de boorden van het Kanaal
waar een select groepje onder leiding van de president en Geert Depoortere II
gaze gaf dat de stukken er net niet afvlogen. We waren blij dat we content
waren toen de eindmeet in zicht kwam. Wat een rit vol spektakel, hoogtemeters,
laagtemeters en schitterende vergezichten! Proficiat Geert Sioen, een
meesterstuk was dit!15 renners, 802 hoogtemeters en 25,8 gemiddeld. We snakken
al naar komende zondag, een zoveelste feestdag op de Tinekesvriendenkalender!
Red Philip
Verslag van de rit van 31 juli 2016 Ouwegem-Huise
Koning congé blijft voor ravage zorgen in ons peloton. Daar waar
anders gedrumd wordt aan de inschrijvingstafel hadden we nu bijna genoeg aan
twee handen om de aanwezigen te tellen. Een meerderheid van de Tinekesvrienden
heeft zich strategisch verspreid over Europa en andere continenten. Zo neemt
Fanny iedereen zelfs tegenvoets door in Australië te bivakkeren, wordt David
Rigole op de fiets gespot in Spanje, maakt Pantani Slovenië onveilig, zit de
president-fondateur op hoogtestage in Oostenrijk waar hij Geert Depoortere I
aflost, werd Wesley ergens gespot tussen vaderland en Spanje, vertoeven Petra
en Dirk op hoogtestage ergens tussen Pyreneëen en Alpen en klauterde Tim ook de
legendarische Mont Ventoux naar omhoog. De president en Champ Piet waren hem
daar eerder al in voorafgegaan om de weg te plaveien. Wat een talenten herbergt
deze wielerclub toch. Mathijs van zijn kant nam definitief afscheid van zijn
vrijgezellenstatuut (statutairen zitten tegenwoordig overal op de wip, let
vooral op het laatste woord) en gaat nu sedert zaterdagavond geringd door het
leven. Proficiat aan de jonggehuwde tortelduifjes, ze leefden nog lang en
gelukkig en kregen…euh…hebben vele kindjes. Uiteindelijk boden zich toch 11
okselfrisse renners aan die onder leiding van sportdirecteur Benny en van een zegedronken ritdirigent SB/PM Willy klaar waren om een nieuwe parel
aan de Tinekeskroon te rijgen. Wie
Willy zegt, denkt in de eerste plaats aan oldtimers maar ook aan voetbalrampen
en boerenkooltactiek. Onze clubsenior laat zich evenwel niet kennen en bewijst
wekelijks over een ijzersterke wil en een beresterke conditie te beschikken.
Klak af voor zoveel fitheid en luciditeit, hij kan makkelijk 15 jaar “zeuren”.
Er werd ook – hoe kan het ook anders – enige voetbalkoorts
waargenomen. Zo tooide de sportdirecteur zijn passagierszetel in fletse
blauwwitte kleuren of hoe koorts rare dingen kan doen met Benny. Kevin,
notoir FCB-sup(positoir), had het nóg bonter gemaakt : in aanwezigheid
van enkele minderjarigen had hij een avondje masochistisch voetbalgenot geboekt
in de stad waar zijn favo’s al meerdere keren met het schaamrood op de wangen
onder de
graszoden
werden gestopt. Sommigen namen hierbij het woord kindermishandeling in de mond
terwijl opa Willy zich grote zorgen maakte over het feit dat zijn nageslacht
het rechte spoor leek bijster te zijn. Wat er ook van weze, olv vader en zoon
Wittevrongel trokken we ons op gang voor wat aangekondigd werd als een etappe
die bol stond van architecturale pareltjes. Al vlug werd duidelijk dat die
beloofde parels eerder op parels voor de zwijnen leken. Zo kregen we te maken
met abstracte wegkunst onder de vorm van krinkelende en kronkelende bruinachtige
uitwerpselen die dienden als moderne richtingsaanwijzers richting oorden waar
geen enkel stadsmens wenst te komen. De betreurde Jan Hoet had het nooit zo
straf kunnen bedenken. Tot overmaat van ramp kregen we vervolgens een
panoramisch zicht voorgeschoteld op een boerenarena waarvan de tribunes naar
mekaar vloeken dat het geen naam heeft. Godslastering van de ergste soort,
ruimtelijke desordening. Een oord waar zelfs de meest ordinaire stier niet wil
afgeslacht worden door een Duryaanse matador. De euforie van de SB/PM (liefde
maakt blind) stond hierbij in schril contrast met de roodwitte objectieve visie
die het zwaar op de (h)Eupen kreeg en zich uitte in een plotse epidemie van
opspelende middenspringvingers. Na al deze hevige emoties was de pitstop meer
dan welkom en probeerde Buffalo Benny de voetbalgoden gunstig te stemmen door
uit te pakken met suikerwafels en roodwitte cola. Bedankt Benny! De 2de
rithelft had nog enkele verrassingen in petto. Er werd nog gegoocheld met
hoogtemeters en kasseien maar de hoofdvogel werd door Xavier afgeschoten. Net
op het moment dat de oeroude hit “breek de stilte” doorheen de boxen van radio
Tineke galmde, pleegde de voorband van Xavier een zelfmoordaanslag. Met een
knal van jewelste zette hij iedereen met beide voeten op de grond. Vreselijke
beelden werden op ons netvlies gebrand : de bandingewanden hadden zich een weg
gebaand doorheen een opengereten buitenbandbuikvlies. Oorlogstaferelen zoals je
ze enkel 100 jaar geleden tegenkwam in de Westhoek. Met neusknijpers rond de
neusvleugels en de blik op oneindig rukte Benny aan met wisselstukken en kon
het boeltje ter plaatse alsnog gereanimeerd worden. Flying doctors anno 2016.
Met oorsuizingen en verschrikte blik reden we richting heimat. Een bewogen rit,
een zoveelste avontuur op 2 wielen en een welgemeend dank u aan onze
ritarchitect die het beste van zichzelf had gegeven en ons talrijke calorieën
deed verbruiken zodat we afgetraind en topfit bij moeder de vrouw afgeleverd
werden. 12 man, 95 km en 27,3 gemiddeld. Tot zondag voor bergop, bergop en
bergop
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1283429823
Verslag van de ersatzrit van 24 juli 2016 Heuvelland
Opnieuw uiterst zonnige taferelen aan onze vaste
vertrekplaats. Geen wolkje aan de hemel, de zonnestralen kregen vrij spel en
hebben blijkbaar – onder druk van de terreurdreiging – alsnog gekozen voor
vakantie in eigen land. We kunnen er maar baat bij hebben en profiteren van
zoveel zonnige gulheid. Toch een start in mineur. De mare dat de moeder van
onze first lady - schoonmoeder van de
president - in de nacht van zaterdag op zondag overleden was, drukte de
stemming en deed ons stilstaan bij het tijdelijke van het bestaan. In naam van
de club wensen we Annick, Martin en familie veel sterkte in deze moeilijke
tijden. Een speling van het lot had ervoor gezorgd dat de president net nu de
ritarchitectuur had uitgetekend. De memorial Frank Vandenbroucke kon niet
doorgaan en het was neofiet Joost die spontaan zijn diensten als vervangend
parcoursbouwer aanbood. Hij toverde opnieuw zijn rit richting Heuvelland uit de
losse pols : zijn oriëntatievermogen gekoppeld aan een sterk ontwikkeld
fotografisch geheugen zorgde ervoor dat hij ons rimpelloos doorheen dit
pittoreske landschap deed laveren. Bedankt Joost, sterk! Red Philip had zich
achter het stuur van de volgwagen genesteld en verkreeg zo een panoramisch zit
op de gekromde ruggen van de 13 fietsende leden. We wisten al langer dat dit
een club met ballen was maar nu werd dat ook nog eens aanschouwelijk
voorgesteld door David. Een tot de verbeelding sprekende balzak sierde zijn
zadel. Bovendien deden deze ballen waar niemand tot op heden in slaagde : ze
pinkten in roodwitte kleuren alsof ze daarmee een uitzonderlijk vervoer wilden
aankondigen. Dit laat alvast het beste vermoeden voor de nakende
competitiestart van onze Zuidwestvlaamse voetbaltrots. Uiteraard legden de
aanwezige paparazzi dit gevoelig beeld op de al even gevoelige plaat vast.
Vanuit de volgwagen valt het op hoe atletisch deze clubleden ogen. Zo valt het
o.m. op dat de fondateur er – op zijn kuiten na - een Merckxiaanse stijl op na
houdt. Die dynamietachtige kuiten doen eerder denken aan een stormram die 16 metergebieden in de voetbalsport onveilig
maken. Geert Depoortere II van zijn kant is dan weer de verpersoonlijking van
de pedaleur de charme die stijlvol en lichtvoetig moeiteloos alle hindernissen
vakkundig in zijn achterzak steekt. Zelfs eventueel overgewicht wordt onder de
reclame van bakkerij Soete mooi gecamoufleerd. Het gebrek aan overtollig
gewicht heeft natuurlijk ook te maken met de keukenkunsten van moeder de vrouw
en de afgeroomde dagschotels. In al zijn gedrevenheid reed Joost zijn achterband
naar de verdoemenis. Red Philip mocht de stramme benen even strekken door aan
te rukken met pump en reservewiel. Mathijs had direct begrepen dat 4
linkerhanden geen optie waren om van een vlotte wielwissel te kunnen gewagen en
greep meteen zelf de lekke wielkoe bij de horens zodat Joost in alle veiligheid
zijn weg zou kunnen vervolgen. Opnieuw bleek dat het dagelijks spelen met
muizen en klavieren andere vaardigheden vereist dan technisch talent. Of hoe Mathijs onbewust zijn
kandidatuur voor MM vet onderlijnde. Van MM naar MMM, het zou een primeur zijn
in de clubgeschiedenis. Halverwege werden de innerlijke reserves aangevuld met
frangipannes en gesmolten suikerwafels. Om het risico op overbelasting van de
bandenspanning tot een minimum te herleiden, werd hierbij cola zero geserveerd.
Op een licht heuvelachtig parcours ging het vervolgens in gestrekte draf
richting Merlijntje. Joost legde er daarbij nog hevig de pees op en even voor
Moorsele werd een finale gekoerst om u tegen te zeggen. Een splijtende
demarrage van Geert Depoortere II reet het peloton uiteen. Na 75 km tegen een
gemiddelde van 28,3/uur werd de rit ontbonden aan ons clublokaal alwaar de
clubkas nog even lichter werd gemaakt onder de vorm van 2 consommaties per
aanwezige. Bedankt aan onze ritarchitect a.i. en aan de SB/PM voor de gulle
traktatie!
Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit van 17 juli 2016 Molenberg Zwalm
De zomer blijft op en top gemotiveerd na de ultieme bolwassing van
vorige week. Waar functionerings-, evaluatie-, en sollicitatiegesprekken zoal
niet goed voor zijn. Een injectie van motivatie bleek dus voldoende om opnieuw
het zweet op de gezichten en de glans op onze tweewielers te toveren.
Druppelsgewijs streken de Tinekesduiven één voor één op de wekelijkse
verzamelplaats neer. Koning Congé had hier en daar wel voor enige desoriëntatie
gezorgd maar we konden toch nog 14 atleten aan de start verwelkomen. Of daar
prijsduiven tussen zitten zal nog moeten blijken. De klassering
geeft pas op 25 september al haar geheimen prijs, de rush naar de titel
ligt nog volledig open en belooft een spannende aangelegenheid te worden.
Opgemerkte rentree van Tim die na het verslinden van kilo’s studeerwerk fris en
monter oogde en schijnbaar niks aan conditie had ingeboet. Jo van zijn kant
zorgde voor een ode aan het veelkleurenpalet door onze topuitrusting te
combineren met een grasgroene helm. Even werd gedacht dat Jo een politiek
statement wou maken , vervolgens groeide het vermoeden dat hij het gras groener
vond aan de overkant maar uiteindelijk bleek niks minder waar : het was net de
helm van zijn grote liefde die hij als doornkroon had opgezet. Onverwoestbare
liefde dus voor stalen en vleselijk ros! Off the record werd nog vernomen dat
hij binnen het kader van het politiek correctheidsgehalte van de club een
inburgeringscursus zal dienen te volgen. De dag waarop hij in theorie en
praktijk deftig “het zwin deur de bjeiten” zal kunnen jagen, wordt hij
omgedoopt van Tieienekesvrieiend in Tinekesvriend. Tot dan blijft Jo de
familienaam van onze legendarische clubTchmil dragen. De ritregie was in handen
van onze bergkoning Geert Sioen terwijl Bart aan de knoppekes van de
sportdirecteur mocht draaien. De president himself nam in de eerste rithelft de
honneurs van medekopman waar. Aan een gezapig tempo en onder een loden
zon werd alles in gereedheid gebracht om één der koninginneritten van
deze jaargang succesvol te bestormen. De heuvelkes van Erika verzinken in het
niets in vergelijking met hetgeen Geert ons voorschotelde. De Korte Keer beet
de spits af en deed bij de president-fondateur onmiddellijk alle
verklikkerlichtjes branden. Via onze oortjes werden we gedetailleerd gebrieft :
over stijgingspercentages via het te draaien verzet naar de strategische
plaatsen waar een succesvolle demarrage kon geplaatst worden. Zwoegend, zwetend
en kreunend van plezier wonnen we meter per meter terrein totdat het gevaarte
helemaal bedwongen werd. Via de rug van deze kwelgeest gleden we aerodynamisch
richting Molenberg. Deze gastvrije en gekartelde schoonheid bekeek ons met een
hongerige blik maar niemand liet zich oppeuzelen. Met trillende dijspieren en
kuiten vol dynamiet brachten we dit gevaarte net niet tot ontploffing. Mark van
zijn kant had van Garmin als opdracht meegekregen zijn hartmeter maximaal te
belasten maar zelfs aan 190 hartslagen/minuut kon dit kwaliteitsobject net als
het hart van zijn gebruiker niet tot ontploffen gebracht worden. Wat een
prestatie, wat een kwaliteit! En nog was het niet gedaan. Omdat olie binnen
wielerkringen geldt als ideaal smeermiddel, had Geert in afwachting van de
Taaienberg ook nog de Olieberg voorzien. Het zweet gutste nu in beekjes naar
beneden en decoreerde daarbij alle gelaatsgroeven. De zoutvoorraad slonk
zienderogen, de moral werd week maar vermits niet alleen onze wil maar ook ons
vlees ijzersterk is, werd ook deze bult succesvol genomen. De Taaienberg ten
slotte deed sommigen bijna wankelend in de goot belanden maar net als de betere
clochards beten we ook hier onze tanden niet stuk op de oerdegelijke en
opeengestapelde Vlaamse kasseien. Op de top schouwde de president zijn troepen
en zag dat het goed was. Toen hij informeerde naar de hoogte van de
bergprijspremie draaide hij zich om en weende bittere tranen. Na al die stenen
des aanstoots en in het licht des aanschijns piloteerde sportdirecteur Bart
zijn bolide tot aan de pitstop. Bleek dat onze sponsor bakkerij Soete er nu nog
een 3de, gemotoriseerde vestiging bij had : Bart toverde
overheerlijke rijsttaartjes uit zijn mobiele oven en overgoot die met heerlijk
gekoelde coca. Bedankt Bart, een pitstop om u tegen te zeggen! We gooiden
enkele smekende blikken naar onze ritarchitect en die had de boodschap
onmiddellijk begrepen : zijn voorraad hoogtemeters was zo goed als opgebruikt
maar hij had er wel nog een spannende epiloog langs het Kanaal aan gebreid.
Hoogtemeters, kasseien, nieuwe wegen en een vlakke eindspurt : alle
ingrediënten waren aanwezig in dit meesterstuk! Bedankt Geert, heel mooie rit!
14 deelnemers, 100 km, 625 hm en 26,4 gemiddeld. Nog een speciale vermelding voor
David die het medekopmanschap van de 2de rithelft volledig voor zijn
rekening nam. Tot zondag!
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1261736334
Verslag van de rit van 10 juli 2016 Westouter
Het moet ettelijk weken, zelfs maanden geleden zijn maar nu baadde
Ten Koetshuize sinds lang nog eens in een zee van zonlicht. Eindelijk heeft
moeder natuur haar verantwoordelijkheid genomen door de zomer uit haar
regenachtige winterslaap wakker te schudden. Als een autoritaire CEO greep ze
doeltreffend in : vermits de herfst al een dot van een sollicitatiebrief
vergezeld van een indrukwekkend CV had ingediend, kreeg tante zomer alsnog een
allerlaatste kans. Die boodschap kwam aan, ze greep die met beide cirkelvormige
handen en deed waarvoor ze indertijd aangeworven werd : moeder aarde opwarmen,
Tinekesvrienden het bruin op de wangen, armen en benen bezorgen en het
aanvullen van de waterreserves door het transpiratieniveau van zondagscoureurs
naar eenzame hoogtes te stuwen. Sensatie toen even vóór het startschot een
Froome-achtige verschijning in vol ornaat de tarmac opstoof. Niemand minder dan
de president demonstreerde een copy paste van de net niet halsbrekende
afdalingsdrang van de nieuwe gele trui in de Tour. Soepel in al zijn geledingen
en getuigend van een indrukwekkende atletische elasticiteit bewees de
voorzitter dat je ook op een vlak parcours kracht kan zetten door de
middelpuntvliedende kracht van zijn body in een zodanige positie te maneuvreren
dat zijn schaambeen het net niet onder de immense druk begaf. Topacrobatie op 2
wielen! Datzelfde schaambeen maakte zo naadloos de overgang naar Buffalo Benny
die momenteel , getroffen door pubalgie, in de blauwwitte lappenmand ligt. Onze
SB/PM probeerde deze medische term op een abstract bancaire manier te verklaren
terwijl Petra het op een transparante bpostwijze aanschouwelijk wou
maken. Na een vlugge blik op het deelnemersveld kon ze zich nog just in time
inhouden. Je weet immers nooit op voorhand hoe de 16 aanwezige
testosteronbommen zouden reageren op deze onthulling die een schaambeen
bliksemsnel kan doen omtoveren in beschaamde tussenbenen. De rekbaarheidstest
van onze koersbroeken kon aldus in extremis verhinderd worden. De koersdirectie
had ons in de loop van de week via het geijkt weblogkanaal laten
kennismaken met het fietsmenu : een aperitief met vlakke hapjes en
banaanopwarmertjes, gastronomische hoogtemeters gespreid op een bedje van
binnenbladen en grote achtertandwielen, een tussenstop met smaakverwennerkes en
een dessert met rugwind als hoofdingredient. Topchef van de week was Wesley
geassisteerd door Bjorn terwijl Frederic de volgwagen bediende in aanwezigheid
van de jongste assistent ooit in de clubgeschiedenis. De aanloop richting
ritslokoppen verliep gezwind waarbij een egaal tempo van 30 km/u de spierkracht
op temperatuur bracht. Dirk vond dat hij na 2 jaar ook eens recht had op een
premature stop en liet aan kilometerpaal 45 zijn achterste luchtkamer gezwind
leeglopen. De crevaisonkreet schalde door de geluidsboxen van radio Tineke, de
MM stroopte de korte mouwen op en Dirk zelf demonstreerde zijn technische
vaardigheden. Een 10-tal km verderop werden we getrakteerd op de rithoofdschotel
: hoogtemeters à volonté waarbij de stijgingspercentages het kookpunt
bereikten. Half gekookt en mals gebraden bereikten we het dak van de Rode Berg
terwijl Dirk, Geert Depoortere II , Pantani en Petra onze president-fondateur
een gratis escortservice met gereduceerde hoogtemeters aanboden. De pitstop
beloonde de uitgeputte lichamen met eigen gebakken speedwafels en heerlijke
energiedrank : bedankt Frederic en co! Met de vent à la poupe werd de
terugtocht naar de verre heimat aangevat. Ook hier had Wesley voor een
verrassing gezorgd : te midden een bende “supporters” werd onze karavaan
doorheen een plaatselijke rommelmarkt geleid. Onze doortocht zorgde voor
opschudding, de autochtone Westhoekbevolking wist niet wat ze zag en verwarde
topatleten met een bende varkens. Pantani kreeg ter plaatse door een verdwaalde
Sinjoor de medaille van opperzwijn opgespeld. Die vette os was onwetend over
het feit dat West-Vlaanderen meer varkens dan mensen herbergt en dacht dat onze
provincie enkel dienst deed als parking van Antwerpen. Een luid knorrende
Pantani nam zijn verantwoordelijkheid en gaf hevig van jetje. Een verbrijzeling
van het schaambeen van dat arrogant en boertig stuk onbenul werd maar
nipt vermeden. Opgefokt en met het mes tussen de tanden snelden we richting
Heule alwaar deze prachtige rit ontbonden werd. Bedankt Wesley voor deze
wielergastronomie en evenzeer een welgemeend dank u aan Bjorn die als
assistent-kok het vuur meesterlijk mee in de pan hield. 105 km, 17 renners,
26,7 gemiddeld en 551hm. Tot zondag voor de Alpenrit olv van Geert Sioen!
Red Philip
Verslag van de rit van 3 juli 2016 rally Stasegem- Montreuil au Bois
Er hing nogal wat elektriciteit in de lucht deze zondagmorgen. De
moeder alles rally’s stond nl. op het programma : Stasegem-Montreuil au Bois,
in het verleden vaak een slokop van spierweefsel die meerdere kramptoestanden
veroorzaakte en waar menig renner zich zuchtend en puffend over een zwaar
geaccidenteerd parcours voortbewoog. Waren onze dames onder de indruk van deze
roemrijke geschiedenis of treurden ze nog volop omdat hun favoriete Rode
Duivels vanaf nu weer in de armen van hun eega’s moeten vertoeven? Feit is dat
ze collectief forfait gaven. Off the record werd vernomen dat enkelen onder hen
hun duivelse verdriet hadden verdronken met als indirect gevolg dat de sporen
van dit losbandig leven nog niet weggewist waren in de vroegte van de
zondagmorgen. Ook dat getuigt evenwel van een sportieve visie op het leven :
work hard, play hard! Moet kunnen. In deze barre economische tijden haalde ook
ons bestuur de broeksriem aan. Bij wijze van voorbeeld werd de
managementfunctie van sportdirecteur voor de gelegenheid geschrapt en vervangen
door het zelfbedruipend systeem dat good old Briek Schotte in zwang bracht : no
pain, no gain. De Kyotonormen werden hierdoor ruimschoots gehaald. Groener dan
ons worden ze niet meer gemaakt. We noteerden ook het wederoptreden van een
herstelde Joost : welcome back! Geert Depoortere II verzorgde de briefing : als
plichtsbewuste Tinekesvriend had hij het parcours op zaterdag al tegen een
duizelingwekkend tempo verkend. Hij wist ons precies te melden waar de
wolfijzers en schietgeweren verscholen lagen en voegde er een piekfijne
beschrijving van de toestand der loop (lees: wieler) graven aan toe. Het was
een verwittigd en alert peloton dat onder de hoede van Gerd en David richting
Stasegem stoof alwaar onze plichtsbewuste SB/PM de inschrijvingsmodaliteiten
vervulde. Als een rasechte kopie van ex-SV Waregempenningmeester Germain
Landsheere slaagde hij erin de clubkas van overbodige averij te vrijwaren
door een Leiedalleugentje om bestwil. Opbrengst 8 euro of hoe een magistrale
schijnbeweging de organisatie tegenvoets nam zoals enkel Giba het in
vervlogen tijden kon aan de Gaverbeek. Het echte werk kon beginnen : een
glooiend parcours wielsgewijs te midden een pittoresk landschap veroveren.
Terwijl het oog mateloos kon genieten , werden de andere organen aan een
doorgedreven test onderworpen. Het traditioneel vrij parcours brak de rit
volledig open en zorgde voor spectaculaire wedstrijdontwikkelingen. Zo vormde
er zich al vlug een selecte kopgroep bestaande uit toppers als o.a. Gerd,
David, Pantani, Dirk, Simon en Geert Depoortere II. Een splijtende demarrage
van David deed de stem van radio Tineke overslaan maar Pantani liet zich niet
kennen en bracht na een 2-tal km een hergroepering tot stand. Gerd won op
magistrale wijze de spurt. Een achtervolgend groepje (Jan, Jo, Diederik, Joost
en Red Philip) kon onder impuls van een ontketende Diederik (Etixxpreparaten?)
de schade beperken en mee aanschuiven aan de rijkgevulde tafel van een
deugddoende pitstop. Radio Tineke kraakte in al zijn voegen toen de president
fondateur het slachtoffer werd van een crevaison. Een aandoenlijke vlaag van
solidariteit daalde over Mark neer, de vele handen maakten licht werk en het
aldus gevormd busje kwam nog net binnen de tijdslimiet toe. Ivan liet zelfs
hebben, houden en drinkpul achter om Mark bij te staan! Ontroerende taferelen
op zondagmorgen. Het 2de ritgedeelte had nog meer in petto. Twee
heuse regenvlagen herschiepen ons wielerleger in een bende waterkiekens die
kakelend achter elkaar beschutting zochten. Dit leverde heroïsche
Flandrientaferelen op waarvan het gevecht met de regenjasjes voor spectaculaire
beelden zorgde. Gepijnigd, gepokt en gemazeld ging het richting Heule waar
uiteindelijk een zonovergoten eindmeet alles goed maakte. Bij het ter perse
gaan kon nog vernomen worden dat onze president te Werchter in extremis door de
First Lady gered kon worden uit de alles overrompelende en klauwende zuigkracht
van de plaatselijke modder. De bottienen werden ter plaatse ritueel
geslacht. Eind goed, al goed. 106 km, 27,3 (!) gemiddeld en 17
deelnemers. Een bijzondere vermelding voor kopmannen Gerd en David : wat een
prestatie!
Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit van 26 juni 2016 Maarkedal
Een ongewoon beeld bij de start van de 17de rit. Een
zonderling individu had zich in camouflagekledij en gewapend met een opvallend
schiettuig verschanst in het Kasteelpark. Wat was hier aan de hand? Werd Fanny
gestalkt bij het ineenknutselen van haar bolide? Hadden de Streuvelsvijanden
n.a.v. het vorig verslag de vendetta gezworen en een zelfmoordterrorist
ingehuurd? Of hadden we plots te maken met een talentscout op zoek naar vers
wielerbloed? Niks van dit alles, zo bleek. Ons alert bestuur had een fotoshoot
besteld bij niemand minder dan ex-Tinekesvriend en huidig museumhouder van onze
vereniging, Rudy Vansteenkiste. Onze oudstrijder had in alle vroegte zijn
zondagse kalender geblokkeerd om een nieuwe generatie wielertalent op de
gevoelige, digitale plaat te komen vereeuwigen. Dit getuigt van klasse en
van een grenzeloze liefde voor de huidige helden en heldinnen van het carbonnen
, semi carbonnen of nog stalen ros. Bedankt Rudy! Fier als een gieter showden
we dan ook onze kathedralen van lichamen , gevormd, gebeiteld en afgelijnd door
talrijke fietskilometers en menig afgeroomde dagschotel. Onze sponsors zullen
uiterst tevreden zijn dat hun merknaam op een dergelijke manier alle eer wordt
aangedaan. We mochten ook enkele special guests verwelkomen die wegens andere
verplichtingen noodgedwongen de fiets op stal dienden te laten. Zo verschenen
onze volslanke mannequins Mark en Geert Depoortere 1 in het gezelschap van
filet purcoureur Diederik ook op de catwalk. De camera begon in alle richtingen
te flitsen, vooraanzicht, rugaanzicht, met helm, zonder helm. Zelfs een
drone-achtige shoot zat in het pakket. Yvan drong nog even aan op een
verregaander ontbloting van de Tinekeskroon maar de ethische commissie van de
club had jammer genoeg vergeten een naaktfotografievergunning aan te vragen.
Marie nam plaats achter het stuur van de volgwagen en meteen
wreven de bookmakers zich flink in de handen. De vraag was niet zozeer “wie
rijdt vandaag plat?” maar eerder “hoeveel zullen er vandaag lek rijden?”. De
prognoses vlogen in het rond. Onverklaarbaar hoezeer een sportdirectrice
invloed uitoefent op de onvoorspelbare rekbaarheid van een binnenband. Helaas,
driewerf helaas, deze keer besloot ons eliteteam om Marie volop te laten
genieten van een met zon overgoten landschap door vakkundig alle bultjes
en andere oneffenheden in het wegdek te ontwijken.
De architecturale parcourstekening van Kevin was opnieuw een
pareltje van de zuiverste soort. Je vindt parels niet alleen in oesters maar
ook in het wielerbrein van deze messcherpe FCB-fan. Zo stonden o.m. de Ladeuze
en andere kuitenbijters op het programma. Alles werd uit de kast gehaald :
spierkracht, zweetdruppels en tandengeknars. De ademhaling vertoonde een
cardiogramachtige curve, het hartritme leek op de blauwdruk van een bergetappe
uit de Tour en de kasseien geselden “paard en ruiter”. Als gladiatoren
pakten we elke hindernis keurig in. Dwangarbeiders van de weg en dit op
zondagochtend. Verbetenheid en verbondenheid voelen in het heetst van de strijd,
gedragen door vriendschap en afgeborduurd met een samen uit-samen
thuisgevoel…Kan het nog mooier?
Tijdens de pitstop werden we verwend met spijs en drank waarbij
Geert Sioen tot de onthutsende vaststelling kwam dat zijn echtgenote een heuse
wafelfabriek runt. Bedankt Marie.
De 2de rithelft had nog enkele speciallekes in
petto waarbij de conditie verder aangescherpt werd. Als klap op de vuurpijl
volgde nog een bloedstollende finale langs de oevers van het kanaal waar er
opnieuw grenzen werden verlegd.
Voldaan en blijgezind rolden we over de Heulse eindmeet. 96 km,
26,6 gem, 550hm en 19 leden.
Tot zondag!
Red PhilipNVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1231449854
Veteraan van vele oorlogen
Ik heb nog eens nagezien bij de magazijnen van de
cyclisten WO I
De fiets van deze veteraan zou in de oude kazerne van
Leopoldsburg staan.
Hij is even roestig van kleur als de foto,
maar de wielen draaien nog.
De pomp ervan is verdwenen,
best er een mee nemen bij afhalen van het
“vehicle”, dat moet niet direct .
Gepensioneerde cyclisten kunnen gratis eten in de kantine.
Rudy
Verslag van de rit van 19 juni 2016 rally Wevelgem
Een primeur middenin het seizoen : eerste deelname van onze
weergaloze vereniging aan een rasechte, onvervalste rally, nl. Gent-Wevelgem.
Een feilloos opgeruimd EK-dorp was volledig klaar om de enige echte vips van
deze aardkluit te ontvangen : de Tinekesvrienden-en vriendinnen. De
aanwezigheidskruisjes van Pantani hadden deze keer een nog zwaarwichtiger
belang. De financiële gezondheid van de clubkas stond immers op het spel
vanwege de inschrijvingstol die onze SB-PM ter plaatse moest ophoesten. Via de
meest gesofistikeerde communicatiemedia werden de aanwezigheidscijfers
draadloos aan Willy overgemaakt. De wondere wereld van de technologie deed de
rest. De postduif verbleekt daarbij en wordt aldus gedegradeerd tot een
hulpeloos wezen dat bloederig geslacht wordt op het altaar van de concurrentie
en wijd gapende aandeelhouders. Marie reed gepakt en gezakt Ten Koetshuize op
maar moest vanwege de combinatie geen volgwagen met de explosiviteit van haar
extra bidon superplus benzine, inbinden en het ontvlambaar goedje terug thuis
afzetten. Ze haalde alsnog op biobrandstof de start. In gestrekte draf ging het
richting Wevelgem alwaar het peloton nog aangedikt werd met David, Willy, Kevin
en een duidelijk afgetrainde president. Het gonsde van bedrijvigheid rond de
plaatselijke kerktoren, de sfeer van de wielerhoogdagen hing in de lucht. De
zon van haar kant hing ook in de lucht al was dit eerder een verhaal van willen
maar niet kunnen. Het grote werk kon beginnen, de speeltijd was voorbij.
Clubmacho’s (lees : de hoeders van de meest flexibele echtgenotes) Dirk,
Pantani, champ Piet en Geert Depoortere II kozen voor de 130 km, de echte
Tinekescoureurs waagden zich aan de meer bescheiden 90 km. In een rally als deze
komt men onderweg veel schoon volk tegen en waant men zich te midden een echte
klassieker. Zo vielen we het gele Supra Bazarteam in de nek om ze vervolgens
stuk voor stuk aan onze brochet te spiezen. Het viel daarbij op dat
ex-Tinekescorryfee Patrick nog altijd aan één been genoeg heeft om daar zijn
troepen aan te vuren. Een andere maar niet minder opvallende vaststelling was
dat onze kleine broerkes, de Streuvelsvijanden, een heuse kledingsponsor op de
kop hebben getikt. Het vroegere bont allegaartje van schudden en beven ziet het
wielerleven door een roze bril en rijdt nu rond in een oogverblindende
outfit van Optiek Vision. Onze Raad van Bestuur volgt deze ontwikkeling in
ieder geval met een vergrootglas op de voet en zal niet aarzelen gepast op te
treden indien de gevestigde pikorde in het gedrang dreigt te komen. Of hoe
concurrentie iedereen alert houdt. In de koers naderden we ondertussen de
Kemmelberg, kuitenbreker van dienst. Na enkele km rond die hete brij te hebben
gefietst , splitste het peloton zich in Kemmelbergbelievers en non-believers.
Voor beiden wachtte in Kemmel een welkome bevoorrading met cake, peperkoek,
bananen en Alprovocht. Marie en Mark haalden na een uitgelopen sanitaire stop
nog net de tijdslimiet. Het verhaal van de oude bok en het groen blaadje werd
bij deze ontkracht. De brede rug van de president-fondateur had enkel dienst
gedaan als alibi voor een dreigend zedendelict. Nadat de prostatisten onder ons
naar believen gestruifeld hadden, trok de karavaan met een lege blaas vredig
richting Wevelgem. Dit was evenwel zonder Red Philip gerekend die even verderop
roet in het wielereten gooide. Hij verslikte zich in een poging om een
riooldeksel te verkrachten en moest daardoor lijdzaam toezien hoe de voorband
zijn laatste adem uitblies. Bij gebrek aan volgwagen werden we plots terug in
de goed oude tijd gekatapulteerd waarbij de geest van Briek Schotte uit de fles
ontsnapte en boven onze hoofden kwam spoken. Zo dienden er 8 handen aan te pas
te komen om het voorwiel uit zijn hachelijke positie te bevrijden terwijl de
voortgebrachte geluiden bij het monteren van de buitenband aan de
teloorgegane Kreuners deed denken. De president leidde hierbij de debatten en
bewees zodoende van alle markten thuis te zijn. Met vereende krachten werd
alles in zijn oorspronkelijke toestand hersteld. De paparazzi hadden een
vette kluif aan dit schouwspel. Na dit gesmaakt oponthoud ging het gezwind
richting heimat. Marie hield er in de finale nog even de spanning in door
als een professionele benjispringster spectaculair tussen haar kader aan de
rekker te hangen. Op karakter en onder de presidentiële vleugels vervoegde ze
terug het peloton. Sterk Marie! 100 km, 26,6 gemiddeld en 25 leden. Tot zondag!
Red Philip
Abonneren op:
Posts (Atom)