 |
| Marc de Fondateur (brons) Ronny (goud en Keizer) Philippe (zilver) |
Verslag van de laatste rit seizoen 2014 dd 28 september, Koolskamp
De allerlaatste van het seizoen : Ten Koetshuize baadde in
een onvervalste Champs-Elyseesfeer! Zelfs de weergoden deden hun duit in het
zakje en hadden een zomerse dag gereserveerd ergens in het begin van de herfst.
Het nieuws dat de club naast een kampioen dit jaar ook nog eens een Keizer mag
vieren, vervulde onze hartspieren met blijdschap : King Ronny wordt keizer
Ronny…Het doet ons met weemoed terugdenken aan de hoogdagen van onzen Tchmil.
Dikke proficiat Ronny, 3 op een rij waarvan de laatste een dot van een clean
sheet is : il faut le faire! Zelfs amper 3 uur slaap kunnen hem niet van de
start houden. De combinatie van massieve buikspieren met een staalhard karakter
zorgt voor een onoverwinnelijke cocktail. SB/PM Willy kwam haast ongemerkt de
tarmac opgereden. Zijn diepe voorhoofdsrimpels en brede gelaatsgroeven
verraadden een emocrisis waar geen enkele testosterongel tegen opgewassen is.
We konden maar net zijn transfer naar de Streuvelsvrienden verijdelen, zo
depressief was hij. Nader onderzoek wees uit dat niet de resultaten (lees : gebrek aan) van zijn voetbalploegske
maar wel de afwezigheid van moeder de vrouw loodzwaar op zijn gemoed woog. Mark
alias clubgps, fondateur en nog zoveel meer nam naast de proloog nu ook de
epiloog van het seizoen voor zijn rekening . De vacature van medekopman werd
ingevuld door de president waardoor deze rit een gouden randje meekrijgt :
naast een kampioen en een keizer in de buik van het peloton kregen we op kop
een zetelend en ex-president. Of hoe de presidentiële en keizerlijke garde
naadloos en conflictloos op elkaar aansluiten. Dirk showde de nieuwe scheidsrechterlijke
sportkousen en Petra droeg nog de sporen van haar valpartij : enig wit dijvlees
piepte doorheen een broekkijkgat en de knie vertoonde nog lichte sporen van de brutale
onthoofding der beenharen. We verwelkomden nog een testrijder uit de stal van
Bart Huysentruyt en in de volgwagen nam Kevin de honneurs waar daarbij
geassisteerd door 2 bevallige en piepjonge dames die zijn familienaam dragen.
Tim maakte het unieke plaatje compleet : de jongste en de oudste samen aan de
start. Na een korte briefing trok een 22-koppig peloton zich op gang voor de
laatste 65 km van een supergeslaagd seizoen dat de geschiedenis zal ingaan als
zondags bindmiddel, als remedie tegen de verzuring in de maatschappij, als bewijs van solidariteit onder een bende
kameraden die mekaar wekelijks oppepten, uitlachten en het sop uit de …ogen
reden. Geen heuvel te steil, geen afdaling te diep, geen pitstop overgeslagen :
Tinekesvrienden kennen hun wereld en deden alles op wieltjes lopen. Tegen een
gezapig tempo werd het seizoen nog eens bijeengekeuveld. De opschudding kwam
deze keer uit onverwachte NMBS-hoek : de slagbomen van een plaatselijke overweg
dreigde de groep te vierendelen. Er werden vliegensvlug enkele tandjes
bijgestoken terwijl de sportdirecteur als een volleerde kamikazepiloot
ternauwernood kon ontsnappen aan de toorn der bewaakte overweg. Gelukkig waren
de sportdirectrices volledig in de ban van K 3 zodat hen een jeugdtrauma kon
bespaard worden. De pitstop was er één om vingers en duimen van af te likken :
het smaakvol natje en droogje werd opgediend door heel charmant gezelschap!
Bedankt Kevin en co! Op weg naar ’t Merlijntje vocht Rambo menig duel uit met zijn derailleur maar kwam
er telkens als winnaar uit. Onze testrijder had een verrassingsaanval in petto
ter hoogte van het monument ter nagedachtenis van Odiel Defraeye. De bommen en
sleutels rolden over de grond. Gelukkig
kon ontmijner Rambo de aanval
neutraliseren en wist hij zodoende op zijn gemak de installatie van het
kalifaat op Vlaams grondgebied te verijdelen. Sterk!
Met de Gullegemse Champs Elysées in het vizier werd het
podium verzocht om voor 1 keer in ’t seizoen de kop te trekken. 162 jaar
ervaring en karakter op de eerste rij : jawadde dadde!
Keizer Ronny trakteerde in ons clublokaal met boterhammen,
mosterd, kaas en gehakt waarbij menig gerstenat in de atletische kelen
verdween. Ook onze slikspieren zijn duidelijk sterk ontwikkeld.Schitterende
apotheose van een seizoen om opnieuw in te kaderen.
22 renners, 64 km en 25,4 gemiddeld. Bedankt iedereen!
Verslag van de rit van 21 september 2014 Langemark
Druilerig
weertje boven “Ten Koetshuize”. Toch 19 flandriens aan de aftrap van deze voorlaatste
etappe van het prachtige clubgebeuren 2014. Onder de afwezigen noteren we oa de
eminente clubschrijver Red Philippe, last van pijn aan zijn goesting na een
slopend seizoen, en onze skatbewaarder Willy, last van pijn aan zijn
supportersgevoel na de zoveelste pijnlijke nederlaag van zijn ploegske uit
Zulte. De KVK-sups zitten in een zetel , zelfs met een forfaitscore aan de
rood-witte broek blijven we voor de boeren in het klassement! Ook fuifbeest Guy
mankeert op het appel en geeft hiermee zijn podiumplaats door aan Fondateur
Mark. Gezien de penibele meteo merken we
aan de start alle soorten vehikels op: van het ordinaire carbon over aluminium
tot old-fashion ijzer. Van racefietsen over crossfietsen tot de mountainbike
van potentieel Keizer Ronny. En van vehikels gesproken: de service-course is
vandaag in de bekwame handen van Bjorn die is uitgerukt met zijn werfcamionette
of is het een minicamion? Feit is dat de voltallige Streuvelsvrienden in de
laadruimte van het imposante voertuig er zonder probleem een algemene
vergadering kunnen in houden.
Onder leiding
van ex-SG Jacques trekken we ons stipt om 8u op gang richting Langemark. De
motregen houdt ons gezelschap, het is nog halfdonker, de autolichten van de volgwagen en het laveren
tussen de vallende bladeren baden ons in een “Parijs-Tours” sfeer, een echte
eindeseizoensklassieker dus. Net voor Steenbekebos houdt een waaier van 9
vriesganzen ons gezelschap waarbij zij er ons elegant op wijzen dat de Herfst
heden is begonnen. En om er ons eveneens aan te herinneren dat het
cyclocrossseizoen nu ook is gestart ploeteren we aan wegenwerken in Oekene door
10 cm modder…
Na een
originele landelijke tocht langs en door Moorslede komt Passendale in zicht.
Dit onooglijk dorpje is in het Britse geheugen gegrift door de bestseller “they
called it Passchendaele, we called it hell!”. Honderdduizenden soldaten
sneuvelden in 1917 bij de bestorming van de heuvelrug die wij keuvelend
opfietsen.
Break in
Langemark, ter gelegenheid van openboerderijendag (wreed succes in Waregem en
omstreken) aan de oprit van een landbouwbedrijf. Bjorn scoort met zijn zelfgemaakte
potting ofte broodpudding!! Ongelooflijk wat men met restjes Gyproc kan
produceren en fabriceren. Het smaakt in ieder geval, hartelijk dank Bjorn!!
De terugweg
wordt aangevat en de wegen blijven verraderlijk glibberig. Net na de passage
aan de grootste Britse begraafplaats op het Europese vasteland brengt Petra een
ultiem eerbetoon aan de slachtoffers van de zinloze veldslagen van WO I. In het
opdraaien van de Tynecotstraat stuikt Petra te gronde en vermengt haar bloed,
zweet en tranen met de morzels grond waar 97 jaar geleden heftig om werd
gevochten. De karavaan komt abrupt tot stilstand. Petra wordt opgetild en
opgepept door de ongebreidelde teamspirit van de Tinekesvrienden. Haar
carrosserie en fiets komen er quasi ongeschonden uit. Haar fietsbroek
daarentegen kent vanaf nu een sexy gaatjespatroon dat niet zou misstaan op de catwalk
van een naar aandacht smekende modegoeroe. Dapper fietst ze verder en bedwingt
ze zelfs de laatste hellingen van de dag in de eerste gelederen!! Bravo Petra!!
De laatste
meldingen op radio Tour gaan over Ringo (lekke band) en Rambo (nukkig
versnellingsapparaat). Bevuild en bemodderd bollen we onder een priemend
zonnetje tevreden Heule binnen. Heel leuke rit waarvoor proficiat en dank aan
parcoursbouwer Jacques en zijn co-piloot Kevin. 77 km aan 26,2 gem.
President
NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/jsPlayer/596529785
Verslag van de rit van 14 september 2014 Kluis & Tinekesfeesten
Heule is in de ban van de Tinekesfeesten en dat hebben we geweten. Bij het ochtendlijke binnenrijden van deze feestgemeente werden her en der wandelende lijken aangetroffen die de vergelijking met Frankenstein perfect konden doorstaan. Ze bewogen zich voort als waren het ontsnapte mummies uit geheime Kortrijkse sarcofages of waren het eerder boeregemsupporters die verloren waren gelopen na een nachtje dansen op het graf van hun favoriete club? De biergalm die langzaam opsteeg richting bijna gedicht ozongat wees in ieder geval op een uitdeinende feesttoestand. Als club blijven we de verkiezing van Tineke van Heule heel genegen want het is Tineke en haar eredames die op de kampioenenviering het podium voorzien van warme kussen en trofeëen allerhande. Een mens zou voor minder zijn zondagochtenden opofferen. De mededeling op de blog dat onze SB/PM na afloop zou trakteren op de historische nederlaag van zijn cluppie zorgde voor een zeer gestoffeerd deelnemersveld. Liefst 21 (éénentwintig) renners wilden dit onder geen enkel beding missen. Zelfs MM Pantani verscheen na een korte nacht aan de start of hoe een ochtendlijke urinelozing de drang naar zadelpijn onbeheersbaar maakt. Ook sensatie in de volgwagen toen bleek dat sportdirecteur Wesley geflankeerd werd door een rasechte wereldkampioen in de persoon van zijn nog piepjong zoontje Nand. Piet was ritarchitect en kreeg good old Willy (old soldiers never die) als medekopman aan zijn zij. Transpiratie is immers de stille getuige van verdoken verdriet en kanaliseert psychologische pijn in beekjesvorm richting moeder aarde. De roodwitte sups in het peloton wisten toen nog niet welk avondlijk onheil boven hun hoofd hing maar het clubreglement is daarover heel duidelijk : spreek-en leedvermaakverbod op het grondgebied van een deelgemeente bij roodwitte onheilstijdingen. Zo hoort het natuurlijk, in elke familie dient het gezinshoofd eerbiedig bejegend te worden. De rit was nog maar pas aangesneden of we maakten al kennis met de 1e Heulse clochard uit de geschiedenis. Aan de scheve rechten lag een uitgetelde feestvierder in moederschootpose de straatstenen te verwarmen. Een bizar schouwspel vol tragiek op een symbolische plek. Als scheef recht wordt en recht scheef dan is het amper verwonderlijk dat de aantrekkingskracht van de aarde het vertikale bliksemsnel omtovert in het horizontale. De Tinekestrein denderde evenwel in alle hevigheid verder op zoek naar uitdaging en calorieverbruik. Het was genieten geblazen langs het oervlaamse plat pays dat Jacques Brel zo mooi wist te bezingen toen hij nog springlevend was. We laveerden aanvankelijk behendig langs de heuveltjes van Erika net zoals de Kerels in een ver verleden even speels hun tegenstanders dribbelden. Tot Piet plots dé verrassing van de dag uit zijn helm toverde : de vervaarlijke Kluisberg dook als een slokop voor onze wielen op! Er was geen ontkomen aan, we puften en hijgden ons in verspreide slagorde richting dak van de Vlaamse Ardennen. De verwoede inspanningen werden op de top beloond met overheerlijke rijsttaart en cake made @home door de echtgenote van Wesley. Bedankt Wesley en co, zowel de bereiding als de bediening verdienen een Michelinster! Van daaruit ging het tegen een gezapig tempo richting dé Feestgemeente van Vlaanderen. De SB/PM zorgde nog even voor opschudding door langs achter lek te rijden (kwestie van de kelk tot op de bodem te ledigen) en even verderop verzopen Rambo en enkele ploeggenoten nog in kettingproblemen. Het fluitje bevond zich jammer genoeg achteraan of zoals de president het pleegt te stellen : de paarden waren achter de kar gespannen met als gevolg dat diezelfde paarden begonnen te galopperen in een drafwedstrijd. Gelukkig werd radio Tineke in extremis gebriefd en kon de toestand opnieuw genormaliseerd worden. Eind goed al goed dus en onder een feestelijk klokkengelui kwamen we aan op de terras van de Kameleon alwaar de dorstige kelen gelaafd werden op kosten van de nog altijd in stevige conditie verkerende clubkas. Heel mooie rit waarvoor dank aan Piet en medekopman Willy. 21 renners, 70 km en 26,5 gemiddeld. Tot zondag! Red Philip
Verslag van de rit van 7 september 2014 , Franco-Belge
Nog niet de ultimo kilometro maar toch al de laatste maand
van het seizoen. De klassementsteerlingen zijn bijna geworpen maar van een
eindeseizoensfeertje is er absoluut nog geen sprake. Alles begint stilaan naar
de herfst te ruiken en te voelen : starten om 8u, een graadje minder al konden
we met de voorgeschotelde 14 gr niet klagen. De klassementsplooien zijn nog
niet helemaal glad gestreken en dat verklaart ongetwijfeld het dik mistgordijn
dat Ten Koethuize had ingepalmd. Het was voor Pantani dan ook een hele opgave
om op alle schimmen de juiste naam te kleven. Zelfs zonder de aanwezigheid van
een vertegenwoordiger van de Brailleliga slaagde Wim er toch in alles in juiste
banen te leiden. Van een doorwinterde MM gesproken dus.
De fondateur liet niks aan het toeval over en had zich tot
de tanden gewapend voor het geval de
snelheidsbegrenzer van de club defect zou zijn. Zijn tandarts wou geen tandje
bijsteken dus stak Mark dan maar een wieltje bij : uniek in onze geschiedenis,
een toprenner aan de start met…3 wielen! In tegenstelling tot vorige week
verscheen Bart Huysentruyt nu toch aan de start : geen wilde nachtelijke
escapade deze keer maar wel een topfitte
Bart in het gezelschap van zoon Mathijs. Topact van deze rit was evenwel
niemand minder dan Luc Clinckemaille die in retro- Tenteuitrusting de show stal.
Bleek dat deze karakterman stilzwijgend de handschoen had opgenomen na enkele
voorafgaande speldeprikken die op D-1 uitgedeeld werden door Geert Depoortere 2
en Guy. Nog een opgemerkt wederoptreden was dat van de ex-secretary general
Jacques. Daar waar Anquetil destijds rondreed met een rekenmachine , rijdt onze
Jacques rond met een smartphone in de achterzak. Terwijl de ene Jacques met
seconden jongleerde, heeft de andere Jacques een app “hoe rij ik 10 ritten” geïnstalleerd.
Het dient gezegd dat het toestel zich uitzonderlijk goed van zijn taak kweet.
De SB/PM raakte net fit na zijn liesdébacle van vorige week.
Het pleit voor zijn recuperatievermogen en de goede zorgen van zijn echtgenote die
een dreigende scheur zodanig wegmasseerde dat zelfs de blauwe pillekes op zijn
nachtkastje heel de week onaangeroerd konden blijven. Opnieuw het bewijs dat de
combinatie leeftijd/liefdevolle verzorging voor medische mirakels kan zorgen.
Willy was zelfs parcoursbouwer en kreeg daarbij assistentie van Kevin die de
Tinekestrein mee hielp laveren door de dikke, ochtenlijke erwtensoep. Yvan
verscheen ook nog eens aan de aftrap al was het deze keer in de gedaante van
sportdirecteur. Hij had voor de gelegenheid de bolide van zijn moeder uit de
oldtimerkast gehaald.
De zonne-en ander brillen bleven tijdens de 1e
wedstrijdhelft weg van ieders neus. De dichte mist zorgde niet alleen voor
overmatige dampdruppels maar het was ook uitkijken geblazen voor onverwachte hindernissen
die op elk moment uit het niets tevoorschijn konden komen. Het kopduo kweet
zich evenwel uitstekend van zijn taak en loodste het peloton heelhuids over de
Franse grens waar Yvan uitpakte met overheerlijke frangipannes, gechocolateerde
suikerwafels en energiedrank. Luc keek zich de ogen uit de kop en besefte dat
de hedendaagse wielertoerist een luxepaard geworden is. Wie weet, vervolgt hij
volgend seizoen opnieuw onze rangen? Bedankt Yvan!
Op de terugtocht naar de heimat brak de zon helemaal door en
verteerde ze aldus de laatste mistslierten. We kwamen plots van de herfst in de
lente terecht. Deze plotse weerswisseling leidde ook bij het tegenliggend
verkeer tot een opmerkelijk tafereel. Een overjaarse Franse amazone kwam in een
rotvaart op het peloton af. Waren het lentekriebels of de aanbik van zoveel
atletisch vermogen op 2 wielen die haar de pedalen deed verliezen? Feit is dat
Rambo wel wou ingaan op haar amour brute-avances door haar carrosserie
hardhandig te molesteren. De dame kreunde van plezier, voelde de climax naderen
en stormde als een jong veulen recht op onze sportdirecteur af. Yvan wou
evenwel van geen liefde weten en reed nog vlugger achteruit dan de dame
vooruit. Hilarisch tafereel dat recht uit een Vlaamse soapserie leek te komen.
Gesmaakte rit waarvoor dank aan Willy en de medekopmannen
Kevin en Dirk. 78 km, 20 man en 26,7gem. Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit van 31 augustus 2014
De wegen van onze Tinekestour zijn soms ondoorgrondelijk. Wie na het vlak intermezzo van vorige week dacht dat de hoogtemeters aan een vroege winterslaap begonnen waren, kwam nogal bedrogen uit. Het was uitkijken geblazen voor de klassementrijders want vandaag stond een monument uit de Ronde op het programma : die vermaledijde Koppenberg bestaande uit maar liefst 66240 kasseikopjes die zij aan zij de rug van deze reuzenbult draperen. Lastige vooruitzichten dus en het was dan ook uitkijken naar het deelnemersveld. Waar zitten de berggeiten, waar zitten de asfaltjeannetten, waar zitten de dappere krijgers, waar zitten de pantoffelhelden, waar zitten de huisduiven, waar zitten de avonturiers, waar zitten de pistoletsfacteurs? Het blijft koffiedik kijken, het enige controleerbare feit was : 13 renners en sportdirecteurSteven aan de start. Waarvan akte door MM Pantani.
De president werd opgevorderd door de first lady en moest willens nillens zijn actieterrein verleggen naar Zuid-Frankrijk waar de zon en de Ricard soelaas brengen na een jaar van hard labeur op en naast de fiets. Onze Willy, de gewaardeerde SB/PM van deze vereniging, vond het nodig zich zonder opwarming te meten met zijn nageslacht in de spurtdiscipline. Resultaat : een liesverrekking én een depressie ingevolge het geklungel van zijn favoriete voetbalclub waar momenteel een Babylonische spraakverwarring heerst. Spoedig herstel Willy, een mens zou voor minder forfait geven!
Onder een twijfelende wolkenhemel en een omgevingstemperatuur van om en bij de 14 graden namen Kevin en Simon (onze club wordt een familiebedrijf waarvan de opvolging nu al in de sterren geschreven staat) een uitgedund peloton op sleeptouw. Kevin had moeite noch tijd gespaard om van deze rit een hoogstandje te maken en loodste het peloton tegen een verstandig tempo naar de hindernissen van de dag. Geert II zorgde voor een vroege verrassing door zijn 1e lekke band van het seizoen te laten registreren. Zelfs lichtgewichten ontsnappen niet altijd aan de wetten der leeglopende luchtkamers. Ook de fondateur deed zijn duit in het zakje : gelukkig was zijn voorband het slachtoffer want zijn hoogtechnologisch toestel vertoontafstotingsveschijnselen als het achterwiel dient vervangen te worden.
Voor dé hindernis van de dag werd het peloton opgesplitst in 2 categorieën : berggeiten en natuurliefhebbers. In de2e groep enkele verrassende namen : Pantani, Bjorn,Geert II, de champen Red Philip. Bij de berggeiten ook enkele opgemerkte namen : Bart Vanhoutteghem en Piet. Er werd gekozen voor een devote verzamelplaats : bij de grot waar Marie de soep en God de dag schept. Bjorn beleefde de schrik van zijn leven door in een draaiende bocht ten prooi te vallen aan dewijdgapende muil van kiezelstenen : een gedonder van jewelste, Bjorn tegen dek met een bloederig tafereel als gevolg. Alsof dat nog niet volstond stapte Pantani aan de pitstop ontredderd,gekraakt en gebroken van zijn semi stalen ros. Diagnose : een geblokkeerde rug. Sportdirecteur Steven moest dus vol aan de bak : enerzijds de vingers van Bjornnaaien en terug in de noot trekken, anderzijds de rug van Pantani kraken. Daarnaast nog eens zorgen voor de bevoorrading : het zweet parelde op zijn voorhoofd. De avonturen op de Koppenberg zelf mochten er ook wezen : de bril van Bart Vanhoutteghem donderde van zijn door zweet glibberig geworden gelaat recht de vernieling tegemoet terwijlPiet baalde van de beenkrampen en alle moeite van de wereld had om zijn getergde longen terug onder controle te krijgen. De bevoorrading door Hof van Steven heelde evenwel de meeste wonden en er kon met hernieuwde moed opgestoomd worden naar de thuishaven. Bedankt Steven!
De Varent deelde nog enkele spierspeldeprikken uit waarna uiteindelijk een pittige finale langs het Kanaal garant stond voor een stevige conditietest. Moe maar gelukkig bereikten we ons geliefd Ten Koetshuize. 14 renners, 80 km en 26,5 gemiddeld.
Abonneren op:
Posts (Atom)