Eindbeschouwing van het bewogen seizoen 2020

 

Wat nu zondag de apotheose moest worden van een uiterst bewogen seizoen is spijtig genoeg  verveld tot een seizoenseinde in mineur : de virologie dwingt ons ertoe de fietsjaargang 2020 ten grave te dragen op 1 november, symbolischer kan het amper.

De virale spoken blijven als afschuwelijke ondingen rondhangen en pikken er willekeurig slachtoffers uit. Onzichtbare vijanden zijn de gevaarlijkste en we kunnen ze, ondanks talrijke tempoversnellingen en het afvuren van regelrechte cartouches, niet uit ons wiel krijgen.

Het was een seizoen waarbij onze troepen uitgedund werden maar waar de harde kern toch overeind bleef. In spiksplinternieuwe tenue’s en met veel goesting haalden we op 1 maart de fietsen opnieuw  van stal om onze zondagmorgens te voorzien van kleur maar soms ook van bloed, zweet en tranen op die nijdige Vlaamse hellingen.

Helaas demarreerde de Chinese renner Covid-19 toen zo vlijmscherp dat hij alles en iedereen ter plaatse liet en aan een solotocht begon. Hij rijdt nog steeds eenzaam voorop en verorbert alles wat hij tegenkomt om toch maar niet te moeten bezwijken.

Gelukkig volgde iedereen in die periode toen strikt het trainings-en voedingsadvies om uiteindelijk vanaf 24 mei opnieuw topfit te kunnen aanknopen met het teamwork.

Het resulteerde in een nieuwe kampioen die luistert naar de naam Joost! Een dikke proficiat voor deze mooie en verdiende kampioen die daarnaast nog parcoursbouwer durft te spelen en in tijden van uiterste nood samen met Yvan zelfs de elektronische verslagpen hanteert. Nieuwkomer en echte materiaalmeester Abu sleept zilver in de wacht en wie anders dan vaste podiumwaarde Mark gaat met het brons lopen? Proficiat aan de kampioenen!

De ettelijke kilometers die deze ploeg dit seizoen toch nog kon afmalen, vormden de basis voor een stevig samenhorigheidsgevoel. De solidaire in-en ontspanning op zondagmorgen, het avontuur, de heerlijke sfeer, de lekke banden, de salto’s mortale, de lachsalvo’s, de plaagstoten : het zijn stuk voor stuk ingrediënten van een team waarin het begrip vriendschap centraal staat.

Allen voor één, één voor allen!

Vive le vélo, leve de Tinekesvrienden!

Red Philip

Verslag van de rit naar Gitsberg op 25 oktober 2020

 

De Tinekespaddock lag er opnieuw piekfijn bij om de eliterenners van onze club in de beste omstandigheden te kunnen ontvangen. Zoals bijna altijd tekende ook nu weer het kopduo uit de klassering als eersten present. Joost en Abu laten niks aan het toeval over en staan vaak broederlijk naast mekaar. Alhoewel er van enige vijandigheid of derbysfeer niet echt sprake is, begroeten ze mekaar toch telkens weer met een gebalde vuist. Propaganda voor de wielersport, sportiviteit ten top ook al zijn de belangen immens en de drang naar eeuwige roem in de annalen van deze club groot.  

Opvallend was dat Mark Piet manu militari terug naar zijn homebase gestuurd had om alsnog een regenvestje te omgorden. Onze clubgps is weergaloos als parcoursbouwer en rouleur maar bij het lezen van buienradars verliest hij soms het Noorden. Bleek dat hij in de vroegte van de ochtend zijn smartphone ondersteboven had gehouden en aldus door de buienradar compleet misleid werd. Het voordeel voor Piet was dan weer wel dat hij reeds opgewarmd aan de start verscheen. 

Onze president, vader van vele wieleroorlogen en hoeder van de club, was aan zet als parcoursbouwer. Wie Martin zegt, zegt kasseien gekoppeld aan hoogtemeters. Helaas gooide de afgelasting van Paris-Roubaix roet in het voorziene eten maar dit werd vakkundig opgelost door een alternatieve rit richting Gitsberg waarvan de weg naar de top ook geplaveid is met dat soort wegbedekking die arm- en beenspieren zodanig doet vibreren dat het vel bijna van de beenderen dondert. 

Kevin bood zich onder de leuze “avec Mercier veel sweat maar no glory” opnieuw aan als medekopman waarop Joost zich liet ontvallen dat de Jupilerleague maar flauw bier is in vergelijking met de bubbels van de Champions League. Wat er ook van weze, de wielen begonnen te draaien en de zondagse ontspanningsactiviteit werd hoopvol aangevat.  

We laveerden tegen een stevig tempo Noordwaarts richting Roeselare en genoten ondertussen van het voorbijglijdend herfstlandschap dat de wegen bedekte met verraderlijke blaadjes. Daarnaast vergeten we ook onze landbouwers niet die opnieuw sommige wegen in glijbanen hadden herschapen om onze rij-,rem-en stuurvaardigheid te testen. Bedankt boeren, volgende week zondag presenteren we de rekening vanuit Kortrijk.  

Wie dacht dat Murphy in quarantaine zat omdat we nu met 15 ipv 13 renners waren, dacht verkeerd. Kilometerpaal 37 : Mathijs voelde de grond vanonder zijn achterwiel wegschuiven en stond meteen geparkeerd. Lek achteraan, Abu en Diederik werden er meteen bijgehaald. Abu voor het technisch aspect, Diederik voor de strikte afweging van de nodige dosis perslucht. De bom van Mathijs bleek ontmanteld waarop bijna kampioen Joost dan maar zijn grof geschut bovenhaalde. Zaak gefikst en op naar de Gitsberg waar Xavier zich bijna vergaloppeerde aan de hellingsgraad en de weerstand van de kasseien. De dappersten onder ons kozen  voor de all-in kassei optie, de asfaltjeannetten reden geruisloos over het fluisterasfalt. Vanwege de GDPR-reglementering mogen we hierop evenwel geen namen kleven. Martin had daarbij die molen een heerlijke pitstop in gedachten maar de velgbedekking van Emile en Brecht besliste daar anders over. Kilometerpaal 40 : een knarsetandende Emile reed lek waarna een nietsvermoedende Brecht eveneens plat stond. Wat er zich toen afspeelde was opnieuw een primeur in de reeds rijkgevulde clubgeschiedenis : Frederik gewaagde van een workshop banden verwisselen waarbij Brecht de spurt won van Emile al was hiervoor een fotofinish nodig. 

Even verderop konden we ons vergapen aan de pitstoplocatie maar reden gezwind richting heimat al diende er daarvoor wel gekampt te worden tegen een stevige kopwind. Mark stak zelfs het peloton in zijn achterzak bij de ultieme hoogtemeters ter hoogte van Gullegem! Of hoe het oeroude cliché van “mannen zijn zoals de wijn, hoe ouder, hoe beter” nog maar eens in de verf gezet werd. 

Beklijvende rit waarin alle ingrediënten vervat zaten waarvoor hartelijk dank aan onze president en de kopmannen. 

68 km, 26,5 gem en 209 hm. 

Red Philip 

 

Workshop bandenwissel only by de Tinekesvrienden

 

Verslag van de ronde van Groot-Kortrijk op 18 oktober 2020

 

Het einde van de Tinekestour nadert met rasse schreden : rit 25 van de 27 en dit in een seizoen dat  10 zondagen op slot ging vanwege een beestje dat in een slecht geïsoleerde kooi vanuit China  geïmporteerd werd. Met alle Chinezen maar niet met de Tinekesvrienden! De kandidaten voor het podium geven mekaar intussen geen duimbreed toe. Joost is vast van plan zijn gele trui in te kaderen, Abu blijft op vinkenslag liggen en de good old president-fondateur Mark maakte dé remonte van het seizoen en blijft het leidersduo het vuur aan de schenen leggen. Spanning en spektakel van de bovenste plank! 

13 (…) renners tekenden present voor een etappe richting Bevergem onder leiding van de maillot jaune Joost. Het fictieve dorp was terzelfdertijd een ode aan Vlaanderens mooiste die eveneens vandaag en met 6 maanden vertraging alsnog op wielerminnend Vlaanderen losgelaten werd.  

Kevin haalde zijn abonnement van kopman uit de achterzak en stak het als een mes tussen zijn tanden. Een messcherpe Simon besloot zijn schoonbroer een hart onder de riem te steken en bood zijn back-updiensten aan. Hij deed dit vanop een spiksplinternieuwe bolide die bij de start nog blonk en gezond oogde. Joost nam als een rasechte generaal plaats op de 2^de rij vanwaar hij de debatten leidde om aldus de cartouches strategisch en vakkundig in het mijnenveld te kunnen uitzetten. 

De regengoden waren na helse weken van hard labeur eindelijk met verlof maar de boeren hadden er toch voor gekozen om de naar hen genoemde wegen te voorzien van een dikke laag smurrie. Xavier waande zich zelfs in Waregem! Dit natuurlijke glijmiddel maande ons tot enige voorzichtigheid aan want éénmaal men begint te glijden wringt men zich als een paling doorheen het decor en is het begin en het einde zoek.  

Aan kilometerpaal 15 reed Jan zijn achterband in frieten, een fel gesmaakt product dat eveneens van het patattenveld afkomstig is. Abu zette meteen zijn zwaailicht op en kwam ter plaatse de eerste zorgen toedienen. Klus in een mum van tijd geklaard waarop Jan besloot  een mistgordijn op te trekken door de desinfecterende lucht uit zijn bommeke in het rond te spuiten.  Aan kilometerpaal 30 was het de beurt aan Brecht om kennis te maken met Murphyaanse toestanden : eveneens lek.  Zijn pompje blies haar laatste adem uit, het ventiel werd onthoofd waarop we moesten aanrukken met Abu, Simon en een nieuwe lading binnenbanden om het achterwiel van een donorband te kunnen voorzien.  Wat een oorlogsoperatie te midden het Bevergemse slagveld!  

We schrapten in allerijl de pitstop maar nog was het leed niet geleden! Kilometerpaal 66 : opnieuw viel Brecht in de prijzen en kon Joost de helpende binnenband uit zijn achterzak toveren. Grote klasse en een vloekende Brecht die zich begon af te vragen wat hij eigenlijk misdaan had om zoveel pech te kennen. Ondertussen waren we onze clubgps aan de rand van de Gavers kwijtgespeeld! Was hij in het water gesukkeld? Was hij geslachtofferd op het altaar van het glijmiddel? Yvan nam direct de koe bij de horens en slaagde erin Mark terug op te vissen op een manier die de Cel Vermiste Personen het schaamrood op de wangen deed bezorgen. Mark zijn bolide zat zodanig onder de smurrie dat ze zo koppig als een ezel werd en alle verdere medewerking weigerde. Ook hier werd het euvel glansrijk overwonnen.  

Als klap op de vuurpijl regelde een onvermoeibare Abu even verderop al rijdend de remmen van de president. Taferelen die recht uit de Tour de France leken te komen en voor een fel gesmaakt spektakel zorgden. 

Bij dit alles zouden we nog vergeten dat Joost met Bevergem een parel van een rit uit zijn fietsbenen had geschud en op meesterlijke wijze bewees dat een uit de kluiten gewassen rit ook op de korte ruimte kan georganiseerd worden. Bedankt Joost, dit was af! 

70 km, 27 gemiddeld, 13 man en 287 hm. 

Tot zondag om 8:30  voor een rit naar Gitsberg olv de president. 

Red Philip 

 

Sfeerbeelden van de Murphyrit van 18 oktober 2020

 

Verslag van de verbroederingsrit met WTC Den Hert naar Molenbaix op 11 oktober 2020

 

Zondagmorgen de klassieke taferelen in het centrum van Heule met twee opvallende zaken:  ganse horden wachtende wielertoeristen en een rij wachtenden voor de bakkerij. Bij de Tinekesvrienden viel de grote opkomst op, en dit na twee heel zwakke zondagen waarbij de echte renners van het koren gescheiden werden. Velen voelden na enkele weken stilstand duidelijk opnieuw kriebeling in de kuiten. Daarnaast ook de vrienden van Den Hert waarmee er samen een ritje ging gemaakt worden. Opvallend was de stralende verschijning van Joost die sinds hij het klassement aanvoert echt ‘blinkt in zijn vel’.

Donkere wolken voorspelden niet veel goeds maar het KMI was eerder optimistisch en de voorzitter himself zei dat het in de ‘Walen droog ging blijven’. Achteraf bleek dit niet bepaald de meest correcte voorspelling ….

Parcoursbouwer van dienst was de man die reeds parcours uittekent van in zijn wieg en wegenkennis met de moedermelk binnen kreeg, met name Marc, alias Bing die bij de aankondiging stelde dat het ‘nen keer of acht op en neer ging gaan’ en ‘dat het niet te rap ging gaan’…. Gesterkt met deze kennis gingen we van start richting Molenbaix.

Amper gestart of de eerste, en niet de laatste, stop diende zich aan omdat Diedrik een leegloper kreeg. Belangrijke opmerking: Diedrik was deze keer 1 minuut later aan de start dan gewoonlijk en dit resulteerde in feit dat hij deze keer 30 seconden te laat was. Ook hij heeft blijkbaar in deze herfstdagen moeite om de warme lakens te verlaten. Wel handig dat de vader kan zeggen dat het de schuld is van de zoon en omgekeerd !

De kleine pauze liet ons echter toe om gesprekken aan te knopen met onze vrienden-Hert-collega’s maar algauw kwam het seintje om verder te trekken.

Het was overduidelijk dat onze parcoursbouwer op Google ‘paadjes rond Molenbaix” had ingetikt want regelmatig werden we verrast met mooie kleine wegeltjes die we voor de eerste keer aandeden.

Nog maar pas goed op tempo gekomen, kwam er een heuse onverwachte onheilsmelding. Philippe, keizer voor het leven, hoofdredacteur, kandidaat nobelprijs literatuur, één van de stuwende krachten achter onze club, en nog zoveel meer sloeg bij de eerste versnelling links af richting heimat, dit omwille van totaal geen kracht in de benen…. Was het einde-seizoens-vermoeidheid? Was het gewoon een zwakke dag? Sloegen de twee nederlagen van zijn geliefde KVK in vriendschappelijke matchen op zijn wielerbenen? Op vandaag is dit nog een raadsel. Binnenkort wordt er een perscommuniqué verspreid rondom zijn situatie. Geluk bij een ongeluk dat zijn contract voor volgend seizoen reeds ondertekend is !

Algauw kregen we een eerste regenvlaag te verduren maar die was niet van die aard om ons zorgen te maken hoewel bepaalde angsthazen al vlug naar het regenvestje grepen. Eens het vestje aan stopte het met regenen…

Tevens doet de kopnotering van Joost geen deugd aan zijn concentratie want tot twee keer toe slaagde hij er in om zijn ketting in de soep te draaien… Joost en zijn relatie met materiaal staan nog niet helemaal op punt.

Ondertussen hadden enkele mannen van Den Hert het voortouw genomen en ging het tempo de hoogte in, evenredig ging echter het aantal liter water omhoog die genadeloos over onze hoofden en lijven neerkwamen.  ‘In de Walen gaat het droog blijven …..’

De laatste kilometer ging Kevin nog eens naar de kop en met een snelheid die nauwelijks onder de 30 km/uur kwam, ging het richting Heule. Was het de drang naar een warme douche en droge kleren of was het de drang naar die lekkere pint die stond te wachten in het Merlijntje? Feit is dat er werkelijk richting Heule gestoven werd.

Leuke rit en leuk samen rijden met de mensen van Den Hert. Laat het ons nog eens overdoen maar dan wel in droge omstandigheden !

 

73km aan 27.0 gemiddeld

 

Yvan

Sfeerbeelden van de verbroederingsrit met WTC Den Hert op 11 oktober 2020

 

De dwangarbeiders van de weg, regenrit 4 oktober 2020

 

Verslag van de Odette rit naar Hooglede op 27 september 2020

 

Zaterdagnamiddag 26 september … de aanblik van Meteo Tineke deed bij vele Tinekesvrienden de twijfel toeslaan. De voorspellingen waren namelijk niet minnetjes : harde regenvlagen, een stormachtige noordenwind, kille temperaturen , kortom : een herfstweertje pur sang  om zelfs uw lieftallig hondje niet door te sturen.

 

De reacties in onze whatsapp groep deed al het een en ander vermoeden . Klokslag 8u30 stonden amper 3 flandriens klaar voor een voormiddag zelfkastijding .

 

Alhoewel, eigenlijk stond er nog een vierde man klaar, namelijk onze felgewaardeerde materiaalmeester en vaste kroniekschrijver Philippe, maar dan wel in burgerplunje , om ons ter hulp te schieten om de aanwezigheden te noteren. Hij overschouwde met een arendsblik, en papier en pen in aanslag,  onze Heulse platse op zoek naar Tinekesvrienden, Streuvelsvrienden,  Ramongs, mannen van den Hert of de Zoeten inval .

In zijn notitieboekje kon hij echter enkel 3 waterkiekens noteren, ex clubkampioenen Piet en Marc en ondergetekende .

 

Club –gps en parcoursbouwer van dienst Marc, had eigenlijk een ritje richting Kortemark klaar liggen, maar algauw werd beslist om er een light versie van te maken.

Eenmaal op de weg ondervonden we al gauw tot wat storm Odette in staat was . Afgekraakte takken en bomen, bebladerde veldwegen, maar vooral werden we getrakteerd op een keiharde tegenwind , geserveerd met striemende regenvlagen en wispelturige zijrukwinden die de nodige stuurmanskunst vereisten om niet in de gracht terecht te komen.

De apocalyptische weersomstandigheden deden bij wijlen denken aan de wk wegrit vorig jaar in Yorkshire.

 

Aan kilometerpaal 30 , ergens ter hoogte van het natte Oostnieuwkerke, werd ons peloton brutaal tot stilstand gebracht door een afgescheurde wilgenboom die de ganse boerenwegel versperde. Marc, nochtans een vat boordevol ervaring en levenswijsheid, had dit nog nooit meegemaakt. Wat een spektakel zeg !

 

Intussen nam Piet , die duidelijk  over een olympische conditie beschikt,  het meeste kopwerk voor zijn rekening en bonkte in ware Briek Schotte stijl  keihard tegen de noordenwind in. Ondertussen had Marc , in ware GPS-stijl zijn parcours wat bijgesteld.  Zo toonde Marc nogmaals zijn ongeëvenaarde parcourskennis.

 

Gelukkig , wie tegenwind zegt, weet dat er  altijd ook wind in de rug komt als je de andere richting rijdt ; simpeler kan ik deze redenering niet maken.

Dat was ook het geval wanneer we in Hooglede rechtsomkeer draaiden.

Nu zijn we binnen 10 min thuis, dacht Piet positief ,terwijl het stilaan droger werd en aangenamer fietsen.  Af en toe werden we nog gegeseld met een felle zijwind, maar het was duidelijk : het zwaarste lag achter de rug.

 

Nadat we  wel heel veel keren het gemeentebord “Roeselare” passeerden

( Is Roeselare nu echt zooo groot ?) kwamen we via Emelgem, Izegem en Lendelede stilaan op Heuls grondgebied. We hadden deze storm duidelijk heelhuids doorstaan, maar ons gemiddelde werd wel naar een dieptepunt herleid hierdoor. Maar wie maalt daar nu over ?

 

Nog 5 herfstritten te gaan , beste vrienden, in dit speciale corona  wielerseizoen.

Aan de kop van het klassement blijft het razend spannend  en belooft het nog een millimeterspurt te worden.

Iedere  verzwakking kan dus fataal zijn !

 

Tot volgende week alvast voor een ritje van trip advisor Kevin richting Kruishoutem (in het gezelschap van enkele gastrijders ?)

 

 

63 km , gemiddeld 23,8 km/u

 

 

Joost

 

 

Actiebeelden van de hectische rit samen met Odette naar Hooglede op 27 september 2020

 

Verslag van de rit naar Flanders Fields op 20 september 2020

 

Nog vooraleer de rit van 20 september van start ging, konden we weer tal van hoogst interessante zaken bijleren. Het eerste eigenaardig feit is dat de Streuvelsvrienden een nieuwe verzamelplaats hebben, met name stilletjes weggedoken achter een container al ware het dat ze een clandestiene organisatie vormen: dit verdient nauwkeurige opvolging ! Ten tweede kon de terugkomst van onze President gevierd worden en de manier waarop kan enkel als je een geboren staatsman bent. Zichtbaar geëmotioneerd na twee negatieve coronatesten realiseerde hij dat het spreekwoord ‘Oost west, bij de Tinekesvrienden het best’ meer dan ooit van kracht is. Maar zijn leiderscapaciteiten haalden al snel de overhand op de emotie en werden we aangemaand om mooi op een rij te staan voor de obligate startfoto ten einde de fel begeerde startpunten in de wacht te kunnen slepen. Waarom daar in Brussel nog twijfelen wie premier mag worden, als Martin beschikbaar is ! Ten derde was er de terugkomst van Emile, zoon van zijn vader en vooral eindelijk af van die vervelende examens. Examens die hij op zo’n goede wijze aflegde dat de professor tandheelkunde die de vragen stelde er zelf met open mond naar stond te luisteren. Emile kan nog amper wachten om de Heulse caries en tandplak te bestrijden. Ten vierde was er Bijn, neen geen zwartrijder ondanks zijn uitrusting dit liet vermoeden maar wel een gastrijder die zoveel goeds hoorde over onze vereniging dat hij daar wel eens de sfeer wilde komen proeven.

Voor velen was het echter aanpassen: de ganse week had men zich fysisch en mentaal voorbereid op een rit naar Kluisbergen maar te elfder ure kwam ons te horen dat dit niet doorging. Omwille van enkele weerbarstige longvertakkingen van  ritarchitect Geert werd deze rit verplaatst en zorgde Kevin voor een rit naar Passendale en omstreken.

Was het deze parcourswijziging die voor enige zenuwachtigheid zorgde? Nog maar goed vertrokken of Joost gooide, toen hij hoorde dat we richting frontsteek reden, één van zijn bommetjes pardoes op straat ten einde de vijand te verdrijven. Er werd hem meteen wat uitleg verstrekt, onder andere dat dit feit zich al ruim honderd jaar geleden had afgespeeld en dat ze ondertussen maar één keer voor 4 jaar teruggekeerd waren, kon Joost enigszins tot kalmte brengen. De steeds rustige en onverstoorbare Jan raapte ondertussen het gelukkig niet ontplofte bommetje op en zo gingen we verder tot de orde van de fietsdag.

Richting Nonnebossen liet Kevin de teugels vieren en konden de bezitters van sterke quadricepsen hun lusten voor de eerste keer botvieren maar na korte tijd kon het verzamelde keurpeloton verder.

In gewone omstandigheden is de periode na de Tour de tijd van criteriums en ook dat nam Kevin op in zijn parcours: rond de Nonnebossen werden wat rondjes getrokken ten einde perfect aan de beloofde 80 kilometers te komen.

Aan een niet onaardig tempo passeerden we het Tyne Cot Cemetry en vlogen we richting Steenakkermolen waar even pauze werd gehouden om de inwendige mens te versterken en ook om de ondertussen serieus gezwollen blazen te ontlasten.

Toen iedereen zich opmaakte voor een laatste sprint richting Heule kwam de melding van een ‘crevaison’. Ditmaal was Brecht aan het feest en kon hij aan de slag om de geleden schade te herstellen. Ondertussen kregen wij interessante wijsheden ingelepeld door Abu inzake de levensduur van de binnenbanden, de te gebruiken bandendruk enz… of hoe een mens het aangename en het educatieve aan elkaar kan koppelen.

Eens het euvel opgelost stoven wij richting huiswaarts en het viel op, hoe harder de tegenwind blies, hoe harder gepedaleerd werd en hoe hogere snelheden konden genoteerd worden. Het is duidelijk dat dit weliswaar ingekorte seizoen toch iedereen sportief op scherp heeft gezet!

En zo kwamen we moe maar tevreden in onze vertrouwde stede na een zonovergoten rit van 80 km aan een gemiddelde van 27.1 Opnieuw een mooie rit voor de reeds sterk gevulde historiek van onze club! Vergeet niet dat vanaf volgende week een half uur langer kan genoten worden van de bedstonde en dat we pas van start gaan om 8.30.  Het staat Abu natuurlijk vrij om, mocht hij dat wensen, opnieuw ons op te wachten vanaf 8 uur….

Yvan

Sfeerbeelden van de rit naar Flanders Fields op 20 september 2020

 

Verslag van de rit naar Kanegem op 13 september 2020

 

Wie het tweede weekend van september zegt, denkt aan Tinekesfeesten. Helaas, een virusje al dan niet afkomstig uit een lab uit China, besliste daar anders over. Op zondagmorgen dus niet de traditionele taferelen: geen hopen afval op de baan, geen ladderzatte enkelingen die amper nog beseffen dat de nacht voorbij is, …. Alleen de vele vlaggen aan de gevels van de Tinekesfeesten deden hopeloos hun best om de mensen onder te dompelen in hogere Tinekessferen.

Maar feesten of geen feesten, sport primeert voor de Tinekesvrienden en werd de focus gericht op deze ‘Briek Schotte-rit’. In opperste concentratie gingen we klokslag om 8 uur ‘Avanti’.

De samenstelling van onze groep deed wat ‘ontinekes’ aan: geen voorzitter, in afzondering na zijn buitenlandse escapade, geen verslaggever omwille van welke reden dan ook, geen enkele vrouwelijke pedaleuse, geen Diedrik die in Italie twee missies tot een goed einde probeert te brengen, met name het bestormen van enkele cols én het afschudden van de lokale schoonheden die zeker en vast onder de indruk komen van zoveel atletisch machtsvertoon…..

Architect van dienst Kevin pastte de eerste kilometers de stelling ‘de kortste afstand tussen twee punten is de rechte’ toe en ging samen met elf andere moedigen langs de Leie een ganse tijd rechtdoor richting Wielsbeke. De sfeer zat goed en ondanks een fiks tempo hield het eerste gedeelte van de rit zowat het midden tussen een fietsrit en een gezellige koffieklets waarbij tal van wereldproblemen in een minimum van tijd werden opgelost: wie zou nu de tour winnen? Krijgen we nu een nieuwe regering? Hoe pakken we de coronacrisis best aan?  … wie meereed en goed luisterde, kreeg een pasklaar antwoord op al deze prangende vragen.

Even opschudding in het peloton toen we plots geconfronteerd werden met goed bewapende burgers …. Hadden we iets verkeerds gedaan? Waren wij het mikpunt van een aanslag? Zouden we ontvoerd worden om losgeld te verkrijgen?  Gelukkig kwam Bing al snel met het antwoord. ’T Is hier een schietinge”….. opgelucht en vlug maakten wij ons uit de voeten.

In gestrekte draf en na korte termijn hielden we onze klassieke pauze in Kanegem, geboortedorp van Briek Schotte. Voor de jongeren die hun vaderlandse geschiedenis niet kennen wat meer info: ‘Ijzeren Briek’ won in zijn lange carrière tweemaal de Ronde van Vlaanderen (1942 en 1948) waaraan hij twintig maal deelnam, en werd twee keer wereldkampioen (1948 en 1950). Hij nam ook viermaal deel aan de Ronde van Frankrijk (1947 tot 1950) waarin hij in 1948 tweede eindigde achter Gino Bartali. Door zijn hoekige, werkende stijl was Schotte het type-voorbeeld van de Flandrien. Hij werd de Laatste Flandrien genoemd. En durf het nu nog een keer te vergeten!

Opmerkelijk was de sprint van Marc bij de halte omdat een sanitaire stop meer dan dringend nodig was. Na het drankje, het koekje en de obligate foto werden de stalen rossen weer bestegen maar niet voor lang want in de Appelstraat, ter hoogte van het kapelletje met het opschrift “Maria, heb medelijden met ons” hoorden wij het klassieke “plaaaaaaat!”. Bleek dat Simon op geen medelijden van hogerhand kon rekenen en een leegloper had. In een minimum van tijd was het euvel evenwel hersteld en kon verder richting Heule gepeddeld worden.

Iedereen begon te hunkeren naar de beloofde pint die een klassieker is tijdens de Tinekesfeesten en toen Kevin het commando gaf om richting watertoren Heule nog eens door te duwen, werd een laatste cartouche afgeschoten. De combinatie van een steengoede conditie samen met het verlangen naar een verfrissend traktaat, deed onze Garmins hoge snelheden noteren.

En zoals Asterix en Obelix al hun verhalen beëindigen met een dorpsmaaltijd werd onze rit afgesloten met een gezellig drankje en dito samenzijn, dit weliswaar buiten en corona-proof. Voor de statistieken nog meegeven dat we 79 kilometer afmaalden aan 27,2 per uur. En ‘Ijzeren Briek’, die zag dat het goed was geweest ……
Volgende week worden we overgeleverd aan Geert die ons meeneemt richting Kluisbergen, dat belooft ….

 

Yvan

Sfeerbeelden van de rit naar Kanegem op 13 september 2020

Met de Tinekes!!!

 

Verslag van de rit van 6 september 2020 Mont St-Aubert

 

De sfeer van de grote dagen heerste bij de start van rit 18. Hoogconjunctuur dus  aan Ten Koetshuize waar maar liefst 17 renners hun symbolisch  rugnummer aan de inschrijvingstafel kwamen afhalen. Een uit verlof teruggekeerde en okselfrisse MM diende meteen overuren te kloppen om iedereen in de juiste volgorde op het inschrijvingsperkament genoteerd te krijgen. Een hele opgave vermits de inmiddels afgetrainde lichamen allemaal op mekaar beginnen te lijken.  

Geert stak deze keer Diederik de loef af in klokvastheid. Uitgerekend om 8u stipt denderde hij als een klokvaste trein met soepele pedaaltred voorbij het startstation waarmee hij eigenlijk onbewust  de Tinekestgv op gang trok zoals John Massis indertijd met zijn tanden een trein in beweging kreeg.  

Piet was aan zet als parcoursbouwer en stuurde ons op D-2 via WhatsApp zijn 5-sterrenritmenu door. Likkebaardend namen we kennis van de verschillende gangen en zagen ook meteen dat hoogtemeters de rode draad doorheen het fietsculinaire genot zouden vormen. 

Aan de startplaats kregen we nog het gezelschap van de Streuvelsvrienden die blijkbaar een aanwervingscampagne gestart zijn : hun ledenaantal groeit als kool, de R-factor daarvan ligt op iets minder dan 1. Opletten geblazen dus want gezien het woord epidemie nog altijd hot is, zouden ze ons op middellange termijn wel eens in de pan kunnen hakken. 

Piet stak samen met Kevin het vuur aan de lont en we schoten, stevig vastgesjord in de voethaken, als een pijl uit een boog vooruit. In een schicht kruisten we de Ramongs waarvan we enkel een scherpe Pantani konden herkennen. De Ramongs herbergen een aantal oud-Tinekesvrienden die bij ons opgeleid werden en nu diezelfde Ramongs laten genieten van hun opgedane kennis en spierkracht. 

Al vlug werden we geconfronteerd met het voorgerecht : lichtlopende hoogtemeters gelardeerd met pittoreske landschappen en voorzien van een snuifje zweet. Het scherpte de appetijt aan en stelde ons in staat te wennen aan het zwaardere hoofdgerecht (Mont St-Aubert) onder de vorm van een berg vol hoogtemeters voorzien van een schep spierpuree en overgoten met opnieuw een oogverblindend landschap. Wat een natuurpracht en wat een vergezichten in deze streek! Het werd zwoegen en zweten op de steile flanken van dit monsterachtig gerecht dat toch vol overgave en met veel liefde op ons bord geserveerd werd. Een welverdiende pitstop was daar ons deel. 

Wie dacht dat we onmiddellijk zouden toe zijn aan het dessert, kwam bedrogen uit. Meesterkok Piet schudde nog een tussengerecht uit zijn mouw : de Kluisberg die vanuit een nieuwe invalshoek beklommen werd. Ook hier heerlijke stijgingspercentages die op smaak gebracht werden met gekreun en gezucht van de bovenste plank. Ondertussen had Xavier medelijden gekregen met de verslaggever en liet daarom vrijwillig de ketting van het tandwiel vallen om vervolgens de fiets in kopstand te zetten ten einde het euvel te verhelpen. Mooie beelden en een godsgeschenk voor het verslag. Ook Joost slaagde erin te worstelen met zijn ketting maar kon als een volleerde acrobaat op 2 wielen al rijdend de fietsaandrijving herstellen. Straffe kerels, die Tinekesvrienden. 

Uiteindelijk werd er dan toch aangerukt met het dessert : een race langs het Kanaal waardoor de vreedzame rivier door de ontwikkelde snelheid en de daarmee gepaard gaande windkracht  herschapen werd in een wilde zee. 

Megarit waarvoor dank aan Piet en een onvermoeibare kopman Kevin. 84 km, 26 gem, 565 hm en 17 aanwezigen. 

Tot zondag om 8u voor de Briek Schotteclassic olv van onze TripAdvisor! 

Red Philip 

Les Flandriens du Mont St-Aubert

 

Verslag van de rit van 30 augustus, Franco - Belge

 Waren het de donkere wolken die zich samenpakten boven Heule? Waren het de beenspieren die nog verkrampten door de Plugstreets? Waren het de app ’s van het kmi en buienradar die weinig goeds deden vermoeden? In elk geval zondagmorgen 30 augustus een geringe opkomst: naar analogie met Vivaldi dienden zich slechts 8 man aan voor onze rit richting ‘La douce France’.

Blijkbaar wordt nu binnen de Post een actie “gratis-en-voor-niks-congé-dagen” georganiseerd want zowel de voorzitter als de vaste verslaggever waren in vakantiemodus. Beiden sturen echter dagelijks tien postkaarten op om de verkoop van postzegels op peil te houden.

Eventjes werd gevreesd voor het rampscenario dat de Streuvelsvrienden met meer zouden starten dan onze geliefde vereniging maar dit kon op het nippertje vermeden worden toen Diederik om 4 seconden voor 8 uur zich aanbood voor de start. Wij denken dat Diederik een ingebouwde klok heeft. Misschien eens doorgeven aan de NMBS….

Onder leiding van vaste kopman Kevin en bijgestaan door Simon werd de steven richting Frankrijk gekeerd en al vlug zou blijken: het parcours was volledig anders en veel mooier dan de vorige edities van de Franco-Belge.

De eerste koershelft was er één die buitengewoon vlot en vloeiend verliep. Gezellig keuvelend maar toch onder een fiks tempo rolde het Franse Noorden zich voor ons uit en kwamen we op wegen die zelfs voor Marc onbekend waren, en dat wil heel wat zeggen.

Een korte halte werd gehouden in “Deulemont-bains”, weliswaar geen Côte d’Azur maar weliswaar een mooie lieflijke plaats aan de boorden van de Leie. Maar Kevin had haast en hield de pauze dermate kort dat enkelen die bezig waren met een plaspauze ternauwernood het gebruikte materiaal konden wegstoppen vooraleer weer te vertrekken.

Net toen onze verslaggever-van-de reservebank voor de derde keer gemekkerd had dat het moeilijk is een verslag te maken van een rit waarbij niets gebeurt, werd er een leegloper gesignaleerd door …. de verslaggever himself. Hilariteit alom. Onmiddellijk ging ook zijn GSM af omdat zijn vrouw op Strava de stilstand had gezien en daaromtrent een verklaring ten gronde eiste.

Dergelijk moment toont echter ook de hechte teamspirit aan. Simon, die een cursus fietsenmaker volgt, bewees dat hij het eerste deel van de cursus reeds uitstekend beheerst. In dat eerste deel staat immers: “bij eventuele fietspech kijk je eerst rustig rond of anderen het euvel kunnen verhelpen, indien niet stroop pas dan de mouwen op”. Deze manier van werken werd naadloos overgenomen door het slachtoffer zelf. Kevin nam het initiatief, samen met talloze helpende handen, en in de kortste keren werd het duidelijk dat een Franse nagel het aangedurfd had een aanslag te plegen op de achterband van ondergetekende. Vandaag nog wordt een brief gericht aan de Franse autoriteiten ten einde herstelbetalingen te eisen waarop het slachtoffer ongetwijfeld recht heeft.

Mark, alias Bing, kennen we allemaal als een erg leergierige persoon en ook nu bleek dit het geval te zijn. Heel nieuwsgierig en van heel nabij, te dichtbij zou blijken, bekeek hij hoe Kevin met een bommetje de band wilde opblazen. Wat hij wel vergat, was het feit dat een bommetje doorgaans ook ontploft … en ook dat was hier het geval. De plof was groter dan verwacht en verraste ook Kevin maar vooral Mark. Slechts in extremis kon hij zich wegtrekken en het scheelde geen haar of Mark moest zich thuis aandienen met een door CO2 uiteengereten neus …. Hoe moet je dat aan je vrouw gaan uitleggen? Eén les hadden we alvast allemaal geleerd: steek nooit te dicht je neus in andermans zaken of er komen vodden van!

Ondanks de tegenwind werd eenzelfde strak tempo aangehouden en vanaf Wervik kregen we langs de Leie nog een gratis cursus aangeboden. Kevin had de ganse week de lesvoorbereiding ‘pedagogisch-didactische startcursus rijden-in-waaiers’ voorbereid en deze kreeg hier langs het water gestalte. Met snelheden vaak boven de 35 km/uur spreekt het vanzelf dat we snel richting Kortrijk afstevenden.

In Wevelgem was er nog ruimte voor een hart- en leververscheurende keuze: recht naar moeder rijden of mee met Kevin naar ’t Leeuwke om er een heerlijke pint te drinken. De echte mannen gingen mee met Kevin, de-mannen-onder-de-sloef reden recht naar huis.

En zo kwam een einde aan een mooie rit van 86 km met een gemiddelde van zomaar eventjes 27,7 km. per uur.

Yvan

Franco - Belge : wie zijn ze? Wat drijft hen?

 

Sfeerbeelden Franco - Belge

 

Verslag van de rit naar de Plugstreets op 23 augustus 2020

 

Zondagmorgen 23 augustus iets voor acht uur wordt “Heule Platse” overspoeld door wielertoeristen van allerlei pluimage. Het toeval zorgde er immers voor dat alle ploegen hetzelfde startuur hadden gekozen en zo keken de klanten van Bakkerij Bossaert zich de ogen uit naar die bonte bende. Tot voor kort was het een goed bewaard geheim maar nu mag dit openbaar gemaakt worden: in feite zijn al deze groepen satellietploegen van de Tinekesvrienden en worden zij gebruikt om renners op te leiden en de besten op termijn toe te laten tot onze ploeg. Velen zijn geroepen maar weinigen zijn echter uitverkoren.

Abu had de dag voordien op de televisie de lange wachtrijen bij Brantano gezien en besloot dan maar voor alle zekerheid om 7.30 uur plaats te gaan nemen aan onze startplaats om zo zeker te zijn dat er voor ons voldoende plaats zou zijn: van echte clubliefde en opoffering gesproken.

Een tweede staaltje van clubliefde kwam vanwege onze President. Die had de dag voordien nog alle Plugstreets persoonlijk met zijn mountainbike gaan inspecteren. Geen halve vierkante meter van deze legendarische veldwegen ontsnapte aan zijn gestrenge oog. Even overwoog hij om ze nog allemaal te stofzuigen maar omdat dit de charme grotendeels zou wegnemen, zag hij maar af van dit voornemen.

Ondertussen zat Philippe, verplicht in quarantaine gestuurd samen met vrouwlief in Oostende, zijn kas op te vreten in een appartementje aan zee en droomde hij er stiekem van om toch aan de start te staan bij zijn geliefde club.

De weergoden hadden beslist om deze rit een onvervalst Gent-Wevelgem-karakter mee te geven en met een wind van 4 beaufort “ te kloefe in ’t aanzichte” moest gestreden worden voor iedere meter. Vooral onze leiders (lijders?), Kevin en Martin, moesten alle zeilen bijzetten maar kweten zich schitterend van hun taak.

Na serieus beuken tegen de wind in, kwamen de Plugstreets snel in het vizier en stonden de zenuwen bij iedereen strakker gespannen. Misschien nog wat meer bij Jo die terstond naast de baan verzeilde en ei zo na in een dijk belandde. Maar ondertussen nog meer dramatiek: Geert en Frederik kregen beiden last van een aflopende ketting. Vooral bij Frederik brak het angstzweet uit: even vreesde hij voor een scenario zoals verleden week waarbij hij genoodzaakt zou zijn de terugweg alleen verder te zetten. Gelukkig kon hij snel aansluiten bij zijn vertrouwde groep.

Tussen de verschillende stroken onverharde wegen, werd halt gehouden bij het Uefa-monument in Ploegsteert om de inwendige mens te versterken. Tot voor enkele jaren was deze gedenkplaats vooral gekend omwille van het feit dat de soldaten op kerstavond 1914 de wapens neerlegden om voetbal te spelen in het niemandsland. Nu is deze plaats bij het grote publiek vooral gekend als stopplaats van de Tinekesvrienden. Pikant detail: dit monument werd ingehuldigd door Michel Platini, volgens mij eertijds een vrij onbeduidende voetballer want hij heeft nooit het eerste elftal van KV Kortrijk of Zulte-Waregem gehaald.

Wie dacht dat Martin na het afdweilen van de verschillende grintstroken een wat rustiger parcours zou voorschotelen, kwam ferm bedrogen uit: de Rozenberg, de Kraaiberg en de Mesenberg boden aan iedereen de mogelijkheid om nog eens het uiterste uit het reeds fel op de proef gestelde body te halen.

Wie zegt felle tegenwind in de eerste koershelft, zegt echter ook felle rugwind bij de terugkeer. Op die manier vlogen we huiswaarts. Wie felle rugwind zegt, zegt echter ook hogere snelheden en dit resulteerde op een ogenblik in onheilspellend gekletter. Bleek dat Abu en Simon in een bocht in elkaar haakten maar beider uitzonderlijke stuurmankunst zorgde ervoor dat de twee recht bleven en er met de schrik van afkwamen.

In Moorsele werd ten slotte voor de gegadigden de klassieke mogelijkheid geboden om een laatste cartouche af te schieten en met de rugwind werden ongekende snelheden bereikt.

Nog wat nakeuvelend bereikten we weer onze startplaats en konden we nog maar eens besluiten dat onze President een rit-grand-luxe had gepresenteerd, waarvoor onze dank. We waren met 14 deelnemers, reden 90 km aan een gemiddelde van 26.0 met 419 hoogtemeters. Tot zondag voor de Franco-Belge.

 

Yvan

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5427266470

 

Tinekesvrienden in de Strade Bianchi

 

Verslag van de rit van 16 augustus 2020, Zegelsem , Foreest en Leberg

 

Na het huzarenstuk van vorige week toen 6 hittebestendige Tinekesvrienden de smeltende tarmac trotseerden, boden zich nu zo maar eventjes 16 renners aan voor een bergrit olv hoogtemeterdirigent Geert. De congéviruscurve is niet alleen afgeplat maar vertoont nu ook een serieus dalende lijn waar virologen en andere onheilsprofeten alleen maar jaloers kunnen op zijn. Het bezorgt de  geïmpacteerde leden wel enige pijn aan hun arbeidsgoesting maar nergens beter dan bij onze club kan de moral opgevezen worden. Het mag gezegd dat ook de voorbije week gerangschikt werd onder de noemer “Heule Tropical” (alternatief voor de Tinekesfeesten?) waarbij de warmte van alle kanten bleef komen. Geen enkele loodgieter die hiertegen een remedie vond, geen enkele drukkingsgroep die hier actie kon tegen voeren. Zweten en voortdoen, no sweat no glory, bluvn goan. 

Red Philip had ei zo na zijn trein richting startlijn gemist en diende alles uit de kast te halen om nog tijdig alle aanwezigheden in de annalen van de club te kunnen betonneren. Zelfs Diederik was al aanwezig in het vipdorp en dat wil al wat zeggen. Gelukkig kent vingervlugheid bij bpost geen grenzen en hebben ze daar veel ervaring met priorbehandelingen. 

Geert trok het peloton kordaat op gang en zorgde voor een rustige en vlakke aanloop zodat de diesels onder ons langzaam maar zeker op temperatuur kwamen. De weergoden waren ons tevens gunstig gezind : niet te heet, geen brandende zon maar toch warm genoeg om de zweetproductie aan te zwengelen en de calorieverbranding op een hoger pitje te zetten. De oude spoorwegbedding ter hoogte van Kluisbergen was een aangenaam intermezzo dat de Tinekestrein, voorzien van 3 mondmaskerloze begeleiders, klokvast richting  hooggebergte loodste. Even verderop kraakte radio Tineke in al zijn voegen toen het peloton niet opgeschrikt werd door een tuimelperte in de ravijn maar wel door een lekke band voor Red Philip na een putdoorstuik. Abu klaarde de klus bomvaardig.  

Na enig draaien en keren doorheen een oogstrelend en schilderachtig landschap was het tijd om de spieren aan een marteling te onderwerpen. De Foreest lag er uitdagend bij, klaar om  via zijn tentakels de Tinekesvrienden één voor één op te slokken. Hijgend en puffend zocht het peloton zich een weg naar boven waarbij het steilste stuk Mont-St-Aubertgewijs als dessert opgevoerd werd. Een naar zijn beste conditie zoekende Mark heeft het niet zo voor dergelijke nagerechten en besloot, bogend op zijn sterk ontwikkeld oriëntatievermogen,  linksaf te slaan richting heimat waarbij ook hij 95 km en ettelijke hoogtemeters afhaspelde.  Geert hield een pitstop te Zegelsem waar we even konden bijtanken en een gastrenner ons op de gevoelige plaat wist vast te leggen. 

De 2^de wedstrijdhelft had naast  wat hoogtemeters (o.a. Leberg) ook nog enkele verrassingen in petto. Frederik reed lek en verdween daarbij op mysterieuze wijze in de Oostvlaamse Bermuda-driehoek. Ongeloof en consternatie in de gelederen tot hij via het geijkte Whatasappkanaal liet weten dat hij zich had kunnen bevrijden en op eigen houtje richting Heule zou fietsen. Ook Petra vocht tegen de Bermudadriehoekdemonen en verdween eveneens plots ongemerkt en geruisloos uit het zicht. Gelukkig kon Petra, bogend op een uitstekende conditie, het peloton opnieuw vervoegen.  

Vermits 3 maal scheepsrecht is, reed ook Simon nog zijn binnenband aan flarden. Jan en de onvermijdelijke Abu assisteerden Simon op een glansrijke manier. 

Na een race langsheen het kanaal merkten we aan de overkant plots Frederik op die tegen een verschroeiend tempo naar Heule opstoomde. Wat een timing en wat een parcourskennis! 

Gelukkig en gezond reden we de heimat binnen. 16 renners, 25,6 gemiddeld, 609 hm en 100 km. 

Tot zondag om 8u! 

Red Philip 

 NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5393092058

Sfeerbeelden van de rit naar Zegelsem op 16 augustus 2020

 

Verslag van de rit naar Nokere en Wortegem-Petegem van 9 augustus 2020

 

De start van de Tinekesritten is zelden vrij van verrassingen en zo ook geschiedde op 9 augustus. Om 7.27 uur stond welgeteld 1 renner aan de start: Marc, man van vele oorlogen,  stond nagelbijtend eenzaam te wachten en dacht reeds aan een gewijzigd startuur of een gewijzigde startplaats.

Enkele momenten later werd hij echter gerustgesteld door de komst van enkele collega’s en van de parcoursbouwer, met name Matthijs himself.

Nauwelijks enkele ogenblikken later consternatie alom: de president kwam mét koerskledij maar zonder fiets en met de auto naar de startplaats. Getooid met zijn beste zondagse “strandssletsen” (gratis exemplaren, want de dag ervoor naar zijn hoofd gekregen op het strand van Blankenberge)  kwam hij ons in langzame trend tegemoet. Onmiddellijk werd gevreesd voor vroegtijdige dementie maar gelukkig was zijn uitleg heel to the point maar toch enigszins “onpresidents”: “hij voelde zich niet goed en er werden onweders verwacht”. Ondanks fysieke en mentale kwaaltjes had hij toch hij nog de moed en het engagement gevonden om de strijders te komen fotograferen ten einde deze moedigen de punten toe te kennen die ze ruimschoots verdienden.

Tevens kreeg hij reeds om 6.30 melding dat Filip wegens maagproblemen ook forfait gaf: we weten dat de start van het voetbalseizoen en het lot van zijn favoriete ploeg hem nauw aan het hart liggen maar dat deze feiten nu al zijn maag overhoop kunnen halen, is ook voor ons nieuw. Hopelijk brengt het resultaat van de eerste thuismatch Filip opnieuw vleugels (hmm…).

Voor krachtdadig overleg kunnen onze beleidsmakers steeds een voorbeeld komen nemen aan de Tinekesvrienden:  hier geen nutteloos gezeur tussen een achttal ministers maar wel een snelle en kordate gedachtewisseling op basis waarvan Matthijs, gezien de grote hitte, in een minimum van tijd voor een ietwat korter en vlakker (nou ja vlakker …) parcours opteerde en zo  Marc, Xavier, Diederik, Geert en Yvan samen met hem van start konden gaan.

Luttele ogenblikken na de start zorgde Matthijs zowaar al voor een absolute primeur in de geschiedenis van de club; hij slaagde erin om verkeerd te rijden in Sente, zijn bloedeigen gemeente! De waarheid verdient echter ook zijn rechten: het zou de eerste maar ook de laatste fout zijn waarop we hem konden betrappen.

Snel kregen we in de gaten dat het “vlakker parcours” niet zo vlak was en zaten we aan een strak tempo via Zulte (Willy waar was je?) in de regio Kruishoutem. Voor de beklimming van Nokere Berg opteerde Matthijs niet voor de klassieke kasseizone maar voor een geasfalteerde beklimming waar boven ons opnieuw een leuke verassing wachtte.

Evelynn, juridische wederhelft en helft of driekwart van trouwboek van Matthys, wachtte ons daar niet alleen op met een vriendelijk en charmant onthaal maar ook met allerlei koele drankjes en  versterkingen van de inwendige mens. Een intermezzo dat fel gesmaakt werd en waarbij andere passerende renners met bijna smekende blikken (tevergeefs) solliciteerden naar dergelijke klasserijke bevoorrading. Dank u wel Evelynn !

Verfrist en inwendig versterkt, namen we met spijt afscheid, werden de stalen rossen opnieuw beklommen en ging het bergop, bergaf (Matthys beschreef deze als “desserkes”) doorheen mooie landelijke zichten waarbij een mens niet anders kan dan vrolijk worden. Alleen Marc had na drie weken fietsloos verlof minder plezier en moest vaak alle zeilen bijzetten maar iedereen weet dat een Flandrien-pur-sang zoals hij wel eens plooit maar nooit kraakt.

Ondertussen hadden de 2 nieuwe TREK-fietsen (wie?) de leiding genomen en werd ondanks het vele klimwerk in gestrekte draf richting Heule gereden.

Een grote dank u wel voor Matthys en Evelyn zijn hier meer dan gepast voor deze bloedwarme maar vooral bloedmooie rit met amper 6 deelnemers van 87 km aan een gemiddelde van 26.3 per uur en 436hm.

Tot zondag voor een rit van Geert: wie die naam hoort als parcoursbouwer, weet al wat ons te wachten staat! En tevens verwachten we van onze president een weersvoorspelling zoals we van hem gewoon zijn, met name één die er “boenk” juist opzit want van de aangekondigde onweders, wateroverlast of andere onheil was niets te merken!

Yvan

De Hittebestendige Flandriens van de rit van 9 augustus 2020

 

Verslag van de rit van 2 augustus 2020 Wulvergem en een ijsje

De zevende dag rustte Hij…Niks van dat bij ons : wij rusten tijdens de week en vlammen er op los de zondagmorgen. De herboren coronasfeer dreef als een donderwolk boven Ten Koetshuize. Mathijs vroeg zich af of we stilstaand geen mondmasker moesten dragen maar bij een achterzakzoekingsbevel bleek enkel Xavier voorzien van een smartlap annex mondmasker. Onze seniorenafdeling – beter bekend als Mark, Ivan, Willy en co – gaf niet thuis. Mark zit op hoogtestage in Oostenrijk (de te kloppen man de volgende weken), Willy maakt reclame voor Zulte in Italië en Ivan vergat zijn whereabouts mee te delen. Simon en Jan werden gespot in de Strade Bianchi, Kevin maakt ook Italië onveilig net als Frederik. Petra verzamelt hoogtemeters in het Franse hooggebergte terwijl ook Arne en Jo van een welverdiende vakantie genieten. Brecht ten slotte meldde zich afgetraind aan de start van eveneens een hoogtestage in la douce France. 

Na de passage in het hooggebergte van vorige week, zorgde Joost nu voor een etappe in het middengebergte, beter bekend als ons centraal Heuvellands massief. Samen met lockdowntrainingspartner Red Philip trok hij tegen wind van leer met achter hem een pelotonneke dwangarbeiders van de weg die gedwee de pedalen geselden en stijlvol de ruggen kromden. De pees werd er van meetaf aan in ritmische bewegingen stevig opgelegd, het strakke tempo ontnam vroege vluchters elke zin voor avontuur en stuurde menig tactisch plan in de war. Aan kilometerpaal 30 nam Brecht het commando over en drongen de eerste stijgingspercentages als een sluipend gif de hartkamers binnen. De coronavrije longblaasjes ontloken als bloemen in volle bloei, de eerste zweetparels sierden de voorhoofden, de biceps en triceps werden guidonsgewijs stevig getraind en de adductoren kregen een hemelse massagebeurt. 

Uit respect voor de treurende Clubsups onder de Tinekesvrienden had de ethische commissie van de club in samenspraak met de veiligheidscommissie beslist om tot nader order een voetbalspreekverbod uit te vaardigen. Dit vooral omdat het not done is om op het graf van een topclub te dansen die in Brussel op D-1 in een desolate Heizelvlakte tot groot jolijt van de Brusselaars ten grave gedragen werd. Roodwitte clubs hebben duidelijk de wind in de zeilen. 

Parcoursbouwer Joost haalde trouwens een straffe toer uit en bewees over een fenomenaal ontwikkeld 6^de oriëntatiezintuig te beschikken. Hij veroverde de hellende vlakte gps-loos! Zelfs bij het uitvallen van alle satellietverbindingen  en elke vorm van elektriciteit raken we met een dergelijke locomotief altijd thuis. Of hoe de geest van de fondateur zelfs bij afwezigheid toch aanwezig is. 

De pitstop vond plaats in een uit de kluiten gewassen Wijtschaatse boerderij waar opnieuw Joost een primeur in de clubgeschiedenis liet noteren: hij trakteerde het voltallig peloton op ambachtelijk roomijs dat een hemelse verkoeling bracht op de tonglappen en smaakte naar de trog, naar nog. Bedankt Joost voor dit uiterst aangenaam en smaakvol intermezzo. Piet probeerde nog de connectie tussen boerin Christine (die in allerijl vanonder de douche weggeplukt werd) en Joost te achterhalen maar onze kopman liet hier niet in zijn kaarten kijken. 

De terugweg lag opnieuw met hoogtemeters bezaaid die hevig op de weerstand inhakten terwijl het tempo steeds crescendo ging. Piet, Xavier, Brecht, Abu, Mathijs, Diederik en de President bewezen de mannen in topvorm te zijn en maakten van de rugwind gebruik om het ritgemiddelde naar ongekende hoogtes te stuwen. 

De Kezelberg werd als ritepiloog geserveerd en zorgde ervoor dat na een heuse race richting Moorsele iedereen blij en content Heule binnen fietste.  

Opnieuw een zeer aangename en sportieve rit waarvoor hartelijk dank aan Joost voor dit perfecte huiswerk. 

10 renners, 100 km, 28 gemiddeld en 505 hm. 

Tot zondag voor een nieuw avontuur in een bloedheet hooggebergte! 

Red Philip 

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5322519221