Verslag van de 145 km van Gent-Wevelgem
Gent-Wevelgem…. andere jaren één van de hoogtepunten van ons wielerjaar. Normaal dat je dan welgemutst naar de start gaat maar daar volgde een koude douche. Slecht drie mensen meldden zich voor de 145 en toen de Fondateur hoorde dat er geen volgauto was, belde hij onmiddellijk vrouwlief op om haar te verwittigen dat hij tegen de middag zou thuis zijn. Welke activiteiten de Fondateur met ¾ van zijn bed in petto had tijdens de onverwachte vrije tijd, konden we niet achterhalen want zijn gecodeerde GSM-taal konden we niet ontcijferen en zijn blik bleef verscholen achter een donkere zonnebril.
Na de splitsing hielden de twee eenzaten (Bjorn en Yvan) een korte brainstorming en werd cfr alle grote ploegen een heus tactisch plan opgesteld dat er in bestond gezien de sterke tegenwind zich te vervoegen bij een groep en zich rustig mee te laten glijden richting Diksmuide.
Een schitterend strijdplan ware het niet dat we geen enkele dergelijke groep tegenkwamen, dit op één enkele onverlaat van de Gullegemse Velosporters na die ook een deel van het kopwerk voor zijn rekening nam.
Onder het motto ‘ hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant ‘ kwamen we aan in Diksmuide en werden bananen en eierkoeken aangevallen.
De terugweg ging langs de IJzer richting Frankrijk. Een aantal renners stak ons in onvervalste Rambostijl voorbij maar wij besloten het handelsmerk van de Tinekesvrienden, namelijk het gezonde boerenverstand, te laten zegevieren en lieten wij hen hun gang gaan.
De spanning steeg zienderogen naarmate ook de Catsberg grotere vormen aannam en toen de concentratie naar ongekende hoogtepunten steeg ,werden wij in het laatste dorpje voor de helling opgehouden door de plaatselijke fanfare met daarachter de enige 2 notabelen van het dorp, met name de burgemeester en de 1ste schepen, aldaar genoemd ‘le-bateau-de-tout’ want ze hebben er maar één schepen. Daar wij niet konden voorbijsteken, stapten wij mee met de twee notabelen en zonder het we wisten, schreven we daar geschiedenis. Het was immers van de bevrijding van 1945 geleden dat er nog buitenlanders de plaatselijke fanfare dit eerbetoon hadden bezorgd. De euforie in het kleine dorpje steeg dan ook naar ongekende hoogte en prompt werden wij door de burgemeester uitgenodigd naar het gemeentehuis, een kamertje boven de herberg ‘Le mont Cats’, om aldaar het gulden boek te tekenen en te proeven van de plaatselijke specialiteiten, met name paté van ingevoerde herten en de onvermijdelijke Picon. Dit aanbod werd vriendelijk doch kordaat geweigerd want de Catsberg wachtte…
Daar werden heel wat renners ingehaald waaronder enkele die net als vele kompanen in 14-18 aan de Ijzer hun grootste cartouches verschoten hadden. Daarna volgde de ene helling na de andere en op de Kemmelberg werden de laatste Rambo’s van de verschroeiende rit langs de ijzer vakkundig bijgebeend en ter plaatse gelaten.
Wie dacht dat we na Kemmel aan een rustig terugritje zouden beginnen, kwam bedrogen uit. Bjorn legde er duchtig de pees uit en Yvan begon stilaan tussen zijn kader te hangen. De teller ging vaak in de richting van 35 en enkel e medestanders zorgden ervoor dat deze snelheid steeds bleef aanhouden.
Ondertussen was het ook beginnen regenen en 10 km voor het einde sloeg het noodlot toe. Yvan ging in een bocht hard onderuit en werd uit een dijk gehaald met een linkerkant die aantoonde dat contact met grint vrij onaardige gevolgen kan hebben. Wegens gebrek aan een volgwagen waren de laatste kilometers een kwelling en het was dan ook met een zucht van opluchting dat we in Wevelgem arriveerden. Daar stortten zich twee verpleegsters op de aangetaste ledematen of wat er van overbleef. De gewone beelden waar je aan denkt als twee vrouwen je verzorgen, waren hier niet onmiddellijk van toepassing, want nogal wat kiezelsteentje moesten uit de wonden ‘gefrot’ worden.
Ondertussen nam Bjorn nu na het vele kop trekken de rol van babysit, troostende vaderfiguur en bewaker van de fietsen op zich. Als we nog enkele mannen van zijn kaliber aantrekken, is de toekomst van de Tinekesvrienden verzekerd.
Geschaafd en gedrenkt in het zuurstofwater en de Isobetadine keerden we terug richting Heule. Ondertussen maakten wij een bilan op van de dag: 160 km aan een gemiddelde van 27.8 km/uur, ondanks de hellingen en de sterke wind. Dit stemde ons tot tevredenheid en tenslotte kwamen we beiden moe maar toch tevreden, thuis waar we onze verhalen, we geven het toe enigszins aangedikt, aan moeder-lief vertelden. Gent-Wevelgem 2010 was alweer geschiedenis….
Ivan
Na de splitsing hielden de twee eenzaten (Bjorn en Yvan) een korte brainstorming en werd cfr alle grote ploegen een heus tactisch plan opgesteld dat er in bestond gezien de sterke tegenwind zich te vervoegen bij een groep en zich rustig mee te laten glijden richting Diksmuide.
Een schitterend strijdplan ware het niet dat we geen enkele dergelijke groep tegenkwamen, dit op één enkele onverlaat van de Gullegemse Velosporters na die ook een deel van het kopwerk voor zijn rekening nam.
Onder het motto ‘ hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant ‘ kwamen we aan in Diksmuide en werden bananen en eierkoeken aangevallen.
De terugweg ging langs de IJzer richting Frankrijk. Een aantal renners stak ons in onvervalste Rambostijl voorbij maar wij besloten het handelsmerk van de Tinekesvrienden, namelijk het gezonde boerenverstand, te laten zegevieren en lieten wij hen hun gang gaan.
De spanning steeg zienderogen naarmate ook de Catsberg grotere vormen aannam en toen de concentratie naar ongekende hoogtepunten steeg ,werden wij in het laatste dorpje voor de helling opgehouden door de plaatselijke fanfare met daarachter de enige 2 notabelen van het dorp, met name de burgemeester en de 1ste schepen, aldaar genoemd ‘le-bateau-de-tout’ want ze hebben er maar één schepen. Daar wij niet konden voorbijsteken, stapten wij mee met de twee notabelen en zonder het we wisten, schreven we daar geschiedenis. Het was immers van de bevrijding van 1945 geleden dat er nog buitenlanders de plaatselijke fanfare dit eerbetoon hadden bezorgd. De euforie in het kleine dorpje steeg dan ook naar ongekende hoogte en prompt werden wij door de burgemeester uitgenodigd naar het gemeentehuis, een kamertje boven de herberg ‘Le mont Cats’, om aldaar het gulden boek te tekenen en te proeven van de plaatselijke specialiteiten, met name paté van ingevoerde herten en de onvermijdelijke Picon. Dit aanbod werd vriendelijk doch kordaat geweigerd want de Catsberg wachtte…
Daar werden heel wat renners ingehaald waaronder enkele die net als vele kompanen in 14-18 aan de Ijzer hun grootste cartouches verschoten hadden. Daarna volgde de ene helling na de andere en op de Kemmelberg werden de laatste Rambo’s van de verschroeiende rit langs de ijzer vakkundig bijgebeend en ter plaatse gelaten.
Wie dacht dat we na Kemmel aan een rustig terugritje zouden beginnen, kwam bedrogen uit. Bjorn legde er duchtig de pees uit en Yvan begon stilaan tussen zijn kader te hangen. De teller ging vaak in de richting van 35 en enkel e medestanders zorgden ervoor dat deze snelheid steeds bleef aanhouden.
Ondertussen was het ook beginnen regenen en 10 km voor het einde sloeg het noodlot toe. Yvan ging in een bocht hard onderuit en werd uit een dijk gehaald met een linkerkant die aantoonde dat contact met grint vrij onaardige gevolgen kan hebben. Wegens gebrek aan een volgwagen waren de laatste kilometers een kwelling en het was dan ook met een zucht van opluchting dat we in Wevelgem arriveerden. Daar stortten zich twee verpleegsters op de aangetaste ledematen of wat er van overbleef. De gewone beelden waar je aan denkt als twee vrouwen je verzorgen, waren hier niet onmiddellijk van toepassing, want nogal wat kiezelsteentje moesten uit de wonden ‘gefrot’ worden.
Ondertussen nam Bjorn nu na het vele kop trekken de rol van babysit, troostende vaderfiguur en bewaker van de fietsen op zich. Als we nog enkele mannen van zijn kaliber aantrekken, is de toekomst van de Tinekesvrienden verzekerd.
Geschaafd en gedrenkt in het zuurstofwater en de Isobetadine keerden we terug richting Heule. Ondertussen maakten wij een bilan op van de dag: 160 km aan een gemiddelde van 27.8 km/uur, ondanks de hellingen en de sterke wind. Dit stemde ons tot tevredenheid en tenslotte kwamen we beiden moe maar toch tevreden, thuis waar we onze verhalen, we geven het toe enigszins aangedikt, aan moeder-lief vertelden. Gent-Wevelgem 2010 was alweer geschiedenis….
Ivan
Rit van 13-06-2010
Mooie opkomst ondanks een groots opgezette nationale kleurwedstrijd die met argusogen gevolgd werd door de verzamelde wereldpers. De lucht was zwanger van zon en verkiezingsbeloften die bij gebrek aan nationaal voetbal dan toch voor enige stress en adrenalinestoten zorgden bij menig landgenoot.
17 groenwit getooide en afgetrainde lichamen en 1 atleet in de nationale driekleur deden de Heulenaars ontwaken om 7u30. Murphy blijft de kop van de klassering teisteren met nu David in de rol van slachtoffer. Onze onfortuinlijke topper bouwde enkele lucht-en springkastelen maar liep daarbij een kniekwetsuur op die nog nader dient onderzocht te worden. Spoedig herstel David!
Het maakt de uitslag van het kampioenschap totaal onvoorspelbaar,de bookmakers wrijven zich nu al in de handen. Keizer aller tijden Luc Tchmil blijft onze wielerwereld verbazen door zijn afwezigheid. Het gerucht gaat al dat de nationale wielertoerismefederatie hem zou geschorst hebben vanwege mechanische doping. Niemand die weet hoe Luc nu zijn zondagmorgen invult en de pers stuit op een “geen commentaar”. Van bestuurszijde bleef enkel de SG nog overeind,de rest van het politbureau wou anticiperen op de verkiezingsuitslag en pleegde collectief vaandelvlucht. Als ze pas terugkeren na de regeringsvorming dan zitten we met een serieus machtsvacuüm aan de top van ons team.
Sportdirecteur voor 1 dag was de pa van Dries. Dries zelf kwam recht van de dansvloer naar de start gehuppeld. De wallen onder zijn ogen werden achter de coulissen nog even snel en vakkundig weggeschminkt.
Dirk zonder Petra nam direct het commando in het gezelschap van Geert Sioen. Beiden legden er stevig de pees op zodat menig Tinekesvriend al na enkele minuten klaar wakker op het puntje van zijn zadel zat.
We werden langzaam maar zeker voorbereid op hetgeen komen moest door aanvankelijk enkele vals platte stukken landweg stelselmatig te veroveren. Ze brachten de bloedvaten op temperatuur,deden iedereen zijn 2de adem vinden en zelfs de fondateur kon deze cocktail smaken.
De eerste echte hindernis luisterde naar de naam “ achterkant van de Trieux” en daar werd meteen duidelijk wie de mannen in vorm waren. Dirk,Pantani,Tim,Ringo,Kevin,Guy,Yvan,Hans en Bjorn gaven de toon aan gevolgd door een langgerekt peloton waar o.a. Geert Depoortere,Geert Sioen,een leeggedanste Dries,Bart,Jacques,de kampioen en een Franky met lood in de benen zich strategisch spaarden en onverstoord de minieme tijdsverschillen over zich heen lieten gaan. In Ronse werd de kasseiachtige Kruis bedwongen met opnieuw dezelfde tenoren in de hoofdrol. Een welkome bevoorrading werd ingelast om suiker-en fruitsapspiegels opnieuw op peil te krijgen. Waarvoor dank aan Dries en familie!
Het 2de deel van de etappe werd gekenmerkt door een stevig tempo met als uitsmijter de beklimming van de Tiegemberg. Het peloton hergroepeerde zich in de afzink en in een rotvaart stormden we af op Heule centrum. De rouleurs kwamen nog stevig aan hun trekken langs het Kanaal waar de laatste jus uit de benen geperst werd.
Moe maar voldaan werd de aankomst bereikt na een fantastische rit waarin de natuurpracht van over de taalgrens een 4-sterrenvermelding verdient!
94,41 km tegen een sterk gemiddelde van 27,2.
Voor de “buitenlanders” onder ons : het land is inmiddels in handen gevallen van een roze pantoffelheld en een geelzwarte kannibaal . Elio di Rupo en Bart De Wever delen vanaf nu de lakens uit. Het valt nog te bezien wie voor wie de rode loper zal uitrollen en of Bart wel zo goed kan weven als zijn naam laat uitschijnen…
Tot zondag voor Gent-Wevelgem. Voor de praktische uitwerking hiervan worden jullie verwezen naar een mail van onze SG die alle bestuursgewicht deze week op zijn schouders torst.
Ritgegevens:
http://connect.garmin.com/activity/36671890 (met dank aan Garmin en Dirk)
17 groenwit getooide en afgetrainde lichamen en 1 atleet in de nationale driekleur deden de Heulenaars ontwaken om 7u30. Murphy blijft de kop van de klassering teisteren met nu David in de rol van slachtoffer. Onze onfortuinlijke topper bouwde enkele lucht-en springkastelen maar liep daarbij een kniekwetsuur op die nog nader dient onderzocht te worden. Spoedig herstel David!
Het maakt de uitslag van het kampioenschap totaal onvoorspelbaar,de bookmakers wrijven zich nu al in de handen. Keizer aller tijden Luc Tchmil blijft onze wielerwereld verbazen door zijn afwezigheid. Het gerucht gaat al dat de nationale wielertoerismefederatie hem zou geschorst hebben vanwege mechanische doping. Niemand die weet hoe Luc nu zijn zondagmorgen invult en de pers stuit op een “geen commentaar”. Van bestuurszijde bleef enkel de SG nog overeind,de rest van het politbureau wou anticiperen op de verkiezingsuitslag en pleegde collectief vaandelvlucht. Als ze pas terugkeren na de regeringsvorming dan zitten we met een serieus machtsvacuüm aan de top van ons team.
Sportdirecteur voor 1 dag was de pa van Dries. Dries zelf kwam recht van de dansvloer naar de start gehuppeld. De wallen onder zijn ogen werden achter de coulissen nog even snel en vakkundig weggeschminkt.
Dirk zonder Petra nam direct het commando in het gezelschap van Geert Sioen. Beiden legden er stevig de pees op zodat menig Tinekesvriend al na enkele minuten klaar wakker op het puntje van zijn zadel zat.
We werden langzaam maar zeker voorbereid op hetgeen komen moest door aanvankelijk enkele vals platte stukken landweg stelselmatig te veroveren. Ze brachten de bloedvaten op temperatuur,deden iedereen zijn 2de adem vinden en zelfs de fondateur kon deze cocktail smaken.
De eerste echte hindernis luisterde naar de naam “ achterkant van de Trieux” en daar werd meteen duidelijk wie de mannen in vorm waren. Dirk,Pantani,Tim,Ringo,Kevin,Guy,Yvan,Hans en Bjorn gaven de toon aan gevolgd door een langgerekt peloton waar o.a. Geert Depoortere,Geert Sioen,een leeggedanste Dries,Bart,Jacques,de kampioen en een Franky met lood in de benen zich strategisch spaarden en onverstoord de minieme tijdsverschillen over zich heen lieten gaan. In Ronse werd de kasseiachtige Kruis bedwongen met opnieuw dezelfde tenoren in de hoofdrol. Een welkome bevoorrading werd ingelast om suiker-en fruitsapspiegels opnieuw op peil te krijgen. Waarvoor dank aan Dries en familie!
Het 2de deel van de etappe werd gekenmerkt door een stevig tempo met als uitsmijter de beklimming van de Tiegemberg. Het peloton hergroepeerde zich in de afzink en in een rotvaart stormden we af op Heule centrum. De rouleurs kwamen nog stevig aan hun trekken langs het Kanaal waar de laatste jus uit de benen geperst werd.
Moe maar voldaan werd de aankomst bereikt na een fantastische rit waarin de natuurpracht van over de taalgrens een 4-sterrenvermelding verdient!
94,41 km tegen een sterk gemiddelde van 27,2.
Voor de “buitenlanders” onder ons : het land is inmiddels in handen gevallen van een roze pantoffelheld en een geelzwarte kannibaal . Elio di Rupo en Bart De Wever delen vanaf nu de lakens uit. Het valt nog te bezien wie voor wie de rode loper zal uitrollen en of Bart wel zo goed kan weven als zijn naam laat uitschijnen…
Tot zondag voor Gent-Wevelgem. Voor de praktische uitwerking hiervan worden jullie verwezen naar een mail van onze SG die alle bestuursgewicht deze week op zijn schouders torst.
Ritgegevens:
http://connect.garmin.com/activity/36671890 (met dank aan Garmin en Dirk)
Verslag van de rit van 6-6-2010
De door meteo Tineke voorspelde prachtige lentemorgen met 23 graden kon 16 atleten warm krijgen om de bedstee in te ruilen voor een evenwichtsoefening op 2 wielen.
De meest argwanenden onder ons lieten zich evenwel niet verleiden door Tinekes’ zonnig discours en nodigden de weergoden uit water te spuwen door hun regenvestje bij de hand te houden.
Parcoursbouwer Jacques,onze SG, had ook al onraad geroken en ruilde zijn mechanisch aangedreven vehikel in voor een knalgeel kannibaalexemplaar,dat,toegegeven,blonk alsof het net uit bad kwam. Bij de briefing werd hoopvol stilgestaan bij de parcourshindernissen met o.a. Nokereberg en nog enkele kuitenbijters geplaveid met oerdegelijke Vlaamse “kinderkopkes”.
Bart was sportdirecteur van dienst en hield in de koffer een koud wafelbuffet achter de hand.
De geografen onder ons voorspelden zonneschijn vanaf Harelbeke zodat niemand zich aanvankelijk zorgen maakte over dat dreigend Heuls wolkendek.
Met volle moed werd het spierstelsel in gang gezet.
De zonnebrillen verdwenen na 30 minuten wedstrijd evenwel in de proviandachterzakjes want moeder natuur had opdracht gegeven te dweilen met de kraan open.
De hemelsluizen werden wagewijd opengezet waarop de koersdirectie i.p.v. de knuppel in het hoenderhok,de dweil in de emmer gooide.
Het was balanceren op een slappe koord tussen hoop en twijfel maar uiteindelijk zegevierde het gezond verstand en werd de rit ontbonden gezien het dreigend gevaar van lichamelijk en materieel onheil.
Het Tenteschip wendde de steven richting de ten Koetshuizehaven maar onderweg werd onder invloed van een twijfelende madame Soleil alsnog beslist enig avontuur op te zoeken.
Op 1 week van de verkiezingen bokste deze club eensgezind een splitsingsvoorstel in elkaar waar de politici van dit landje een puntje kunnen aan zuigen.
Met sprekend gemak werd het peloton opgesplitst in 3 delen : eerst de groep strandmietjes die onder leiding van de materiaalmeester liefst zo vlug mogelijk met hun roze pantoffeltjes rond de haard wilden plaatsnemen,daarna de Francofonen die onder leiding van Kevin een replay wilden van de vorige Franco-Belge rit en in 3de instantie de echte Flandriens die door de fondateur-gps op sleeptouw werden genomen richting Menen en Wervik.
Geen jarenlang gepalaver,geen alarmbelprocedures maar een kordate beslissing die leidde tot een win-winsituatie voor alle betrokkenen.
De redactie volgde de Flandriens die aanvankelijk begeleid werden door enkele schuchtere zonnestralen om uiteindelijk dan toch opnieuw terecht te komen in een waterballet dat zelfs nog werd opgefleurd door een hevige bliksemschicht en een oerdonderslag. Doorweekt en versteven bereikten we uiteindelijk een verlaten en mistroostig Heule met toch nog 75 km op de teller.
Zij die een “coup” wilden plegen in het klassement kwamen bedrogen uit want elke starter moest zich tevreden stellen met 10 schamele startpuntjes.
Bij het ter perse gaan werd nog vernomen dat sportdirecteur Bart de namiddag in bed heeft moeten doorbrengen geveld door een accute aanval van suikerwafelpuf. Sterkte Bart!
Tot zondag om 7:30 voor het temmen van de Kluis!
Red Philippe
De meest argwanenden onder ons lieten zich evenwel niet verleiden door Tinekes’ zonnig discours en nodigden de weergoden uit water te spuwen door hun regenvestje bij de hand te houden.
Parcoursbouwer Jacques,onze SG, had ook al onraad geroken en ruilde zijn mechanisch aangedreven vehikel in voor een knalgeel kannibaalexemplaar,dat,toegegeven,blonk alsof het net uit bad kwam. Bij de briefing werd hoopvol stilgestaan bij de parcourshindernissen met o.a. Nokereberg en nog enkele kuitenbijters geplaveid met oerdegelijke Vlaamse “kinderkopkes”.
Bart was sportdirecteur van dienst en hield in de koffer een koud wafelbuffet achter de hand.
De geografen onder ons voorspelden zonneschijn vanaf Harelbeke zodat niemand zich aanvankelijk zorgen maakte over dat dreigend Heuls wolkendek.
Met volle moed werd het spierstelsel in gang gezet.
De zonnebrillen verdwenen na 30 minuten wedstrijd evenwel in de proviandachterzakjes want moeder natuur had opdracht gegeven te dweilen met de kraan open.
De hemelsluizen werden wagewijd opengezet waarop de koersdirectie i.p.v. de knuppel in het hoenderhok,de dweil in de emmer gooide.
Het was balanceren op een slappe koord tussen hoop en twijfel maar uiteindelijk zegevierde het gezond verstand en werd de rit ontbonden gezien het dreigend gevaar van lichamelijk en materieel onheil.
Het Tenteschip wendde de steven richting de ten Koetshuizehaven maar onderweg werd onder invloed van een twijfelende madame Soleil alsnog beslist enig avontuur op te zoeken.
Op 1 week van de verkiezingen bokste deze club eensgezind een splitsingsvoorstel in elkaar waar de politici van dit landje een puntje kunnen aan zuigen.
Met sprekend gemak werd het peloton opgesplitst in 3 delen : eerst de groep strandmietjes die onder leiding van de materiaalmeester liefst zo vlug mogelijk met hun roze pantoffeltjes rond de haard wilden plaatsnemen,daarna de Francofonen die onder leiding van Kevin een replay wilden van de vorige Franco-Belge rit en in 3de instantie de echte Flandriens die door de fondateur-gps op sleeptouw werden genomen richting Menen en Wervik.
Geen jarenlang gepalaver,geen alarmbelprocedures maar een kordate beslissing die leidde tot een win-winsituatie voor alle betrokkenen.
De redactie volgde de Flandriens die aanvankelijk begeleid werden door enkele schuchtere zonnestralen om uiteindelijk dan toch opnieuw terecht te komen in een waterballet dat zelfs nog werd opgefleurd door een hevige bliksemschicht en een oerdonderslag. Doorweekt en versteven bereikten we uiteindelijk een verlaten en mistroostig Heule met toch nog 75 km op de teller.
Zij die een “coup” wilden plegen in het klassement kwamen bedrogen uit want elke starter moest zich tevreden stellen met 10 schamele startpuntjes.
Bij het ter perse gaan werd nog vernomen dat sportdirecteur Bart de namiddag in bed heeft moeten doorbrengen geveld door een accute aanval van suikerwafelpuf. Sterkte Bart!
Tot zondag om 7:30 voor het temmen van de Kluis!
Red Philippe
Abonneren op:
Posts (Atom)