Verslag van de rit van 25 mei 2014 Kwaremont-Patersberg Memorial Joseph Morel

Een zonovergoten Ten Koetshuize omarmde op het feest van de democratie 25 afgetrainde en gestelde lichamen voor de jaarlijkse clubklassieker ter herdenking van clubicoon Joseph Morel. 25 aanwezigen op de 25^e : een quotum dat statutair vastgelegd werd in de oprichtingsakte van de club en waar het clubbestuur met ijzeren hand en fluwelen handschoen over waakt. Er werden zelfs 2 testers aan toegevoegd: Klaas en echtgenote Inge. De eveneens talrijk opgedaagde Streuvelsvrienden murwden zich zo goed en zo kwaad als het kon doorheen ons elitekorps…het leken wel mieren in een bijenkorf. Gelukkig is hun technische staf beperkt tot een reserveband en een umbracosleutel want anders dreigde er een capaciteitsprobleem in ons vipdorp. Pantani blijft op wieleroorlogspad en stond na zijn zaterdags Ardennenoffensief -  waarbij hij meer dan 2000 hoogtemeters soldaat maakte - fris en monter de aanwezigheden op te lijsten. Pure klasse, zowel op als naast de fiets. Vermits de festiviteiten in Brugge en omstreken nog maar eens met een jaar uitgesteld werden, vierde Dieter Hanson dan maar zijn debuut als sportdirecteur in Rode Duivelsoutfit. Zijn FCB-uitrusting wordt naar verluidt voor een appel en een ei aangeboden op de rommelmarkt tijdens de komende Kortrijkse Sinksenfeesten. Leurderskaart verplicht!

Dirk en Bart Vanmarcke waren de parcoursbouwers van dienst en dat belooft altijd conditiebevorderend vuurwerk. Naast de waterdragers merkten we ook onze lichtvoetige cavalerie op. Zou er klimwerk aan te pas komen misschien? Ringo vond het tijd voor boetedoening na een tequila-avondje (het moet niet altijd upperware zijn) en nam het zekere voor het onzekere door te opteren voor brede mountainbikebanden, kwestie van het evenwicht niet te verliezen en zo de rechte lijn beter te kunnen aanhouden. De donkerrandige zakken onder zijn kuiten waren de  stille getuigen van een wilde saturdaynight. De sporen van dat losbandig leven werden evenwel vlug uitgewist want na enkele km koers werd de Poverleute opgevoerd. Iedereen testte al eens de kleine platteau en verteerde met de glimlach de eerste hoogtemeters. Van daaruit ging het gezapig richting  Vlaamse Ardennen waar enkele mastodonten uit de Ronde op ons lagen te wachten. Op de Oude Kwaremont werd het doorzettingsvermogen en de kuitpower getest. Ook hier slaagde iedereen met onderscheiding. Een ontketend peloton gooide nu alle remmen los en stoomde op naar het dak van de etappe. Via de Kalkhoveberg en na een deugddoende afdaling kwam die verschrikkelijk gepokte Patersberg  tevoorschijn. Schakelen,duwen,stampen,vechten,hijgen…Hier en daar een voetganger onderweg maar niet voldoende in aantal om onze WTC om te vormen in een VTC. Op de top serveerde Dieter ons een kalorierijk tussendoortje waarvoor hartelijk dank! Even voordien hadden onze groene jongens Kevin en Bjorn de bewateringsinstallatie van een plaatselijke boer overgenomen die dat evenwel niet kon appreciëren. Het bleek om een omhoog aangespoelde Sinjoor te gaan die hen in rasecht Entwaarps  de levieten probeerde te lezen. Toen Bjorn opmerkte dat de boeren nog op geen ei kunnen sjotten, sloegen de stoppen helemaal door of hoe de waarheid kwetst.

Met een voldaan gevoel werd de terugtocht aangevat. David vereeuwigde nog zijn naam in de clubanalen door als eerste zijn trapas naar de haaien te duwen. Of hoe oerkracht alles in de prak kan rijden!  In het licht van de stembusslag konden we vaststellen dat de club politiek niet helemaal correct is. De blauwe uitrusting laat wel een snuifje oranje toe  maar van de geelrode kleuren van het legendarische Kortrijk Sport blijkt evenwel geen spoor te zijn. Bij het ter perse gaan bleek dat Vlaanderen vanaf nu  in de maillot jaune rijdt. We hopen echter dat die Merckxiaanse  trein vlotter en klokvaster zal rijden dan die van ex-spoorbaas Descheemaecker.

Schitterende rit langs een origineel parcours. Sterk werk van de parcoursbouwers!

80 km tegen 25,2 gemiddeld. Tot zondag!

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/jsPlayer/507498618

De Cra(nc)k

Verslag van de rit van 18 mei 2014 Rumillies-Ostiches

Het was ontwaken met een schoolreisgevoel. Niet het vertrouwde Ten Koetshuize maar het ydillisch decor van Rumillies deed immers dienst als gelegenheidsstartplaats. De good old fondateur spiegelde zich aan het oeroude gezegde dat verandering van spijs doet eten of in ons geval : verandering van omgeving en ondergrond doen de wielen nog lustiger draaien. Een meerderheid van het deelnemersveld begaf zich gemotoriseerd naar Henegouwen met uitzondering van Pantani,Ringo,Kevin en Steven die sinds de RVV last hebben van jeukende benen. Een kwakzalver zou hen ongetwijfeld een zalfke of een krabbeurt door de echtgenotes voorgeschreven hebben. Een homeopaat zou hen met een bloemetje in het riet sturen maar hun sportdokter daarentegen schreef hen volgend scenario voor : 43 extra km’met liefst een lekke band ergens halverwege. Ze volgden dit minutieus op en bolden klokvast om 7u25 het kerkplein op. Kevin had zich al de darmen uit het lijf gereden, verorberde eerst zijn half rijsttaartje en liet dan de Waalse ondergrond kennis maken met zijn interpretatie van het Vlaams Mestactieplan. De dampen stegen op vanachter de boom en even brak er paniek uit. Het zou toch geen waar zijn zeker dat Kevin via zelfontbranding in rook zou opgaan? Moraal van het verhaal : geen rook zonder vuur behalve bij mesthopen. Die roken maar branden niet! Ondertussen was het deelnemersveld aangezwollen tot 16 renners en zorgde sponsor-sportdirecteur Wouter voor een uniek feit in de Tinekesgeschiedenis : hij serveerde overheerlijke croissants en chocoladekoeken als ontbijt! Een gebaar om u tegen te zeggen en waar iedereen met plezier de tanden in zette. Hartelijk dank Wouter. De afwezigheid van Rambo werd daarbij niet als hinderlijk ervaren. Onder leiding van Mark konden we volgetankt een aanval opzetten tegen de hoogtemeters die als een rode draad doorheen de etappe zouden lopen. Het was van meetaf aan prijs waardoor de hartslagmeters meteen getest werden op hun maximumcapaciteit.

We doorkruisten heerlijke landschappen ,laveerden tussen de koeien op hellingen die deden denken aan  een mini versie van Zuid-Frankrijk. Verbazingwekkend hoezeer het landschap en de vergezichten verschillen van deze bij ons en dat op amper een 30-tal km van de heimat.

Het was harken en hijgen om de aanvangsfase te doorspartelen maar éénmaal op temperatuur was het puur genieten. Mark had alles voorzien, steile bulten, kasseistroken, duizelingwekkende afdalingen. Kortom een echte klassieker geschoeid op de leest van de polyvalente wielertoerist. Guy won nog de lekke bandenprijs alvorens de pitstop werd georganiseerd. In de omgeving van Ostiches deed de plaatselijke molen dienst als achtergrond voor een copieuze bevoorrading : overheerlijke rijsttaartjes van het Soetehuis waarvoor hartelijk dank!

Na de pauze nam de president samen met Steven het heft in handen. De fondateur had een slechte nacht achter de rug en begon langzaam maar zeker tussen zijn kader te hangen. Met loden benen en een afstandsbediening stuwde hij de kopmannen de juiste richting uit.

Prachtige rit waarmee de fondateur nog maar eens bewees dat hij en niemand anders dé gps bij uitstek is van deze vereniging. Het was een weldaad voor het oog en de benen waarbij de afwezigen zoals altijd ongelijk hadden. Deze streek blijft een aanrader!

Een dikke merci dus aan Mark!

16 renners,81 km,25,8 gemiddeld en 730 hoogtemeters.

Tot volgende week voor een Alpenetappe.

RedPhilip

NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/jsPlayer/502830291

Sfeerbeeld rit Rumillies , break aan de Moulin Blanc d'Ostiches

Rambo, eat this!!!!

Verslag van de rit van 11 mei 2014 Huise Wannegem-Lede

In menig huiskamer floepten voor dag en dauw laptops,tablets,pc’s en andere smartphones aan en werd er naar hartenlust gegoogled richting buienradars. Het pokkenweer van zaterdag indachtig en de natte voorspellingen zorgden voor de nodige argwaan. Uiteindelijk allemaal moeite voor niks  en een blijk van weinig vertrouwen in onze huismeteo die er nochtans opnieuw boenk opzat en dit op D-7. Fenomenaal! Het was dus uitkijken naar wie fris en monter aan de start zou verschijnen. Naast het ontbreken van enkele habitués viel meteen de aanwezigheid op van het kruim van de club. De RVV -en Heulekoersdeelnemers tekenden allemaal present wat ongetwijfeld garant zou staan voor een pittige en conditiebevorderende etappe. Op het feest van alle moeders kregen we evenwel geen vrouwelijke sportbestuurster in de cockpit geserveerd. Een gemiste kans want de gebeurlijke dame van dienst zou overladen geweest zijn met uit de kluiten gewassen kussen van atletische Tinekesvrienden. Matthijs nam voor de gelegenheid en zonder kussen dan maar de honneurs waar. In tegenstelling tot vorige week was ons materiaal nu wel beschikbaar. De deurbeveiliging blijkt van een uitzonderlijke hoog niveau te zijn nu men wekelijks zal uitpakken met een andere code. Lacune in het systeem is evenwel dat die code zal circuleren via email. Een flater van jewelste want zo kunnen de Russen over de schouder meekijken en het lokaal omvormen in een munitie – en vodkadepot. Uiteraard is enkel en alleen bpost de aangewezen partner om via het aloude briefgeheim de codes te transporteren. De nodige contacten zullen gelegd worden vermits vertegenwoordigers van dit bedrijf wekelijks infiltreren bij de Tinekesvrienden.

Uiteindelijk kregen we nog 18 namen op de deelnemerslijst waarvan Guy in extremis zijn fiets koppelde  aan het Tinekesraderwerk. Parcoursbouwer Pantani  leidde onmiddellijk de debatten daarbij geassisteerd door Dirk. Hij had Petra voor de gelegenheid thuis gelaten want ne facteur kunde toch niet door zo’n onzeker weer jagen (sic). Het was van meetaf aan duidelijk dat alles er zou aan gedaan worden om ons toe te laten nog op een treffelijk uur herenigd te worden met de moederschoot. Het ging hard richting Huise waarbij op geen hoogtemeter gekeken werd. Van meetaf aan werd het hartritme opgevoerd, de longen opengezet en de dijspieren  gemarteld. Door de zachte winter werden de diesels onder ons opgedreven tot benzinemotoren, oude paarden werden plots jonge veulens. De wind blies zowat in alle richtingen al moeten we toegeven dat we tijdens de heenrit af en toe een welgekomen duwtje in de rug voelden. De grootste hindernis was de achterkant van het Vossenhol die door iedereen wonderwel verteerd werd. In Huise werden we getrakteerd op een just in time bevoorrading waarvoor dank aan sportdirecteur Matthijs.

Naast de plaatselijke dodenakker werd de tijdens de terugweg toe te passen tactiek uitvoerig besproken. De fondateur, man van vele wieleroorlogen, broedde op een ontsnappingsplan om zo uit de klauwen van het peloton te blijven en ronselde daarvoor Bart als ploegmaat. De president, ervaringsdeskundige op 2 wielen, opteerde voor het maken van waaiers en om op die manier de wind pijnloos te doorklieven. We kropen als mieren bijeen om zo compact mogelijk te kunnen weerstaan aan de ontketende natuurelementen. Machinisten Pantani en Dirk  bleven pal overeind en bezorgden de NMBS het schaamrood op de wangen.

Een heerlijke rit die ervoor zorgde dat de moeders een afgetrainde echtgenoot aan tafel kregen die de nodige energie had opgedaan om voor de rest van de namiddag het gewicht van het gezin op de schouders te torsen.

84 km, 515 hoogtemeters en 27,2 gemiddeld.

Tot zondag voor de 1^e rit op verplaatsing.

Red Philip

 

NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/jsPlayer/498788312

Verslag van de rit van 4 mei 2014 Kluisberg via Lendelede

Het leek erop alsof de opwarming van de aarde een tijdelijke halt werd toegeroepen door het vroege aanvangsuur van de 10^e rit : een koele 6 graden zorgde ervoor dat enkel de ijsberen onder ons het aandurfden om met ontblote armen en benen de strijd aan te gaan. Pantani, onze MM, begreep er geen snars meer van toen bleek dat de sleutel niet meer paste in het sleutelgat van ten Koetshuize…Slot bevroren, verwrongen door een hold-up? Niks van dat alles. Het stadsbestuur had het lumineus idee opgevat om ons topmateriaal extra te beschermen tegen ongewenst bezoek door  sleutel en sleutelgat te verbannen naar het stalen tijdperk en te vervangen door een digitaal slot. De beveiliging miste haar doel niet met als gevolg dat er geen toegang was tot het lokaal vanwege het feit dat de cijfercombinatie zelf achter slot en grendel lag in de Raadskelder. Niemand bleek bereikbaar en dus werd er noodgedwongen besloten om zoals in de tijd van Ijzeren Briek zonder reservemateriaal op te trekken. Tinekesvrienden maken evenwel van de nood een deugd en meteen besloot een inderhaast  bijeengeroepen Raad van Bestuur de aanwezigheden  digitaal op te nemen via smartphone. Opnieuw een schitterend staaltje crisismanagement van deze innovatieve club, de vingerafdrukregistratie lijkt enkel nog een kwestie van tijd. De wakkeren onder ons hadden het inmiddels al opgemerkt : na Pantani pakte nu ook Guy uit met een charmeoffensief door zijn echtgenote op te zadelen met de taak van sportdirecteur. Het dient gezegd dat het aanbrengen van een female touch een aangename ervaring is. Misschien dient in het kader van een positieve discriminatie deze kaderfunctie reglementair voorbehouden te worden aan het sterke geslacht?

Architect van dienst was onze SB/PM. Hij had bij wijze van verrassing zijn drinkpullen en achterzakken volgestouwd met hoogtemeters. Genereus als hij is mocht iedereen daarvan proeven. Hij had zich voor de gelegenheid trouwens goed omringd met een aantal rechtstreekse en onrechtstreekse afstammelingen : zoon en schoonzonen. Zijn wijnkelder slinkt zienderogen! Tegen een gezwind tempo maakten we aanvankelijk kennis met enkele woonkernen en pijpekoppen. Eén van die koppen bleek gevuld met heel zwaren  toebak want onze parcoursbouwer raakte plots gedesoriënteerd . Het Noorden bleek zoek, hij waande zich plots op Sclessin hetgeen zijne moral onder het vriespunt deed belanden. Ere wie ere toekomt echter want Willy herwon zijn kalmte en stuurde het peloton vlug weer de juiste richting uit. Op een met steentjes bezaaid wegdek gaf Wesley een demonstratie van “hoe kun je een tube tot ontploffing brengen zonder tussenkomst van Dovo”. Uiterst geslaagd intermezzo want Wesley mocht, gezien het ontbreken van reservemateriaal, zijn echtgenote promoveren tot bezemwagendirectrice. Van het oponthoud maakten Dirk,Ringo,Bjorn en Geert gebruik om ervan onder te muizen gezien ze verwacht werden aan de start van Heule Koerse in de vroege namiddag. Ze maakten er daar trouwens een succes van door in de kopgroep te eindigen. Onze tocht ging verder richting Kluisberg, die taaie steile brok te midden de Vlaamse Ardennen. Op de top werden we culinair verwend door Guy en echtgenote waarvoor hartelijk dank!

De terugtocht werd gekenmerkt door hier en daar een bultje en 2 heerlijke kasseistroken te midden een door zon overgoten pittoresk landschap. Het was smullen op 2 wielen al hield Murphy er een andere mening op na door respectievelijk Steven en Tim op 1 wiel te plaatsen. Dankzij de handigheid van Pantani en de pomp van Ivan kreeg Murphy evenwel een koekje van eigen deeg. Willy zorgde nog voor een heroïsche epiloog door langs het Guldensporenstadion naar de heimat terug te keren. Een aandoenlijke ode aan de roodwitte  thuishaven!

88 km,26,6 gemiddeld,467 hoogtemeters en 21 renners. Prachtige rit waarvoor dank aan onze parcoursbouwer!

Tot zondag.

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/jsPlayer/494307593

The Beauty & The Beast op de Kluisberg

Eén zwartrijder bij de Dynastie Wittevrongel

Tim Murphy

Prochiewerkers bij de Tinekesvrienden