Verslag van de rit van 26 juni 2016 Maarkedal

Een ongewoon beeld bij de start van de 17^de rit. Een zonderling individu had zich in camouflagekledij en gewapend met een opvallend schiettuig verschanst in het Kasteelpark. Wat was hier aan de hand? Werd Fanny gestalkt bij het ineenknutselen van haar bolide? Hadden de Streuvelsvijanden n.a.v. het vorig verslag de vendetta gezworen en een zelfmoordterrorist ingehuurd? Of hadden we plots te maken met een talentscout op zoek naar vers wielerbloed? Niks van dit alles, zo bleek. Ons alert bestuur had een fotoshoot besteld bij niemand minder dan ex-Tinekesvriend en huidig museumhouder van onze vereniging, Rudy Vansteenkiste. Onze oudstrijder had in alle vroegte zijn zondagse kalender geblokkeerd om een nieuwe generatie wielertalent op de gevoelige, digitale  plaat te komen vereeuwigen. Dit getuigt van klasse en van een grenzeloze liefde voor de huidige helden en heldinnen van het carbonnen , semi carbonnen of nog stalen ros. Bedankt Rudy! Fier als een gieter showden we dan ook onze kathedralen van lichamen , gevormd, gebeiteld en afgelijnd door talrijke fietskilometers en menig afgeroomde dagschotel. Onze sponsors zullen uiterst tevreden zijn dat hun merknaam op een dergelijke manier alle eer wordt aangedaan. We mochten ook enkele special guests verwelkomen die wegens andere verplichtingen noodgedwongen de fiets op stal dienden te laten. Zo verschenen onze volslanke mannequins Mark en Geert Depoortere 1 in het gezelschap van filet purcoureur Diederik ook op de catwalk. De camera begon in alle richtingen te flitsen, vooraanzicht, rugaanzicht, met helm, zonder helm. Zelfs een drone-achtige shoot zat in het pakket. Yvan drong nog even aan op een verregaander ontbloting van de Tinekeskroon maar de ethische commissie van de club had jammer genoeg vergeten een naaktfotografievergunning aan te vragen.

Marie nam plaats achter het stuur van de volgwagen en meteen wreven de bookmakers zich flink in de handen. De vraag was niet zozeer “wie rijdt vandaag plat?” maar eerder “hoeveel zullen er vandaag lek rijden?”. De prognoses vlogen in het rond. Onverklaarbaar hoezeer een sportdirectrice invloed uitoefent op de onvoorspelbare rekbaarheid van een binnenband. Helaas, driewerf helaas, deze keer besloot ons eliteteam om Marie volop te laten genieten van een met zon overgoten landschap  door vakkundig alle bultjes en andere oneffenheden in het wegdek te ontwijken.

De architecturale parcourstekening van Kevin was opnieuw een pareltje van de zuiverste soort. Je vindt parels niet alleen in oesters maar ook in het wielerbrein van deze messcherpe FCB-fan. Zo stonden o.m. de Ladeuze en andere kuitenbijters op het programma. Alles werd uit de kast gehaald : spierkracht, zweetdruppels en tandengeknars. De ademhaling vertoonde een cardiogramachtige curve, het hartritme leek op de blauwdruk van een bergetappe uit de Tour en de kasseien geselden  “paard en ruiter”. Als gladiatoren pakten we elke hindernis keurig in. Dwangarbeiders van de weg en dit op zondagochtend. Verbetenheid en verbondenheid voelen in het heetst van de strijd, gedragen door vriendschap en afgeborduurd met een samen uit-samen thuisgevoel…Kan het nog mooier?

Tijdens de pitstop werden we verwend met spijs en drank waarbij Geert Sioen tot de onthutsende vaststelling kwam dat zijn echtgenote een heuse wafelfabriek runt. Bedankt Marie.

De 2^de rithelft had nog enkele  speciallekes in petto waarbij de conditie verder aangescherpt werd. Als klap op de vuurpijl volgde nog een bloedstollende finale langs de oevers van het kanaal waar er opnieuw grenzen werden verlegd.

Voldaan en blijgezind rolden we over de Heulse eindmeet. 96 km, 26,6 gem, 550hm en 19 leden.

Tot zondag!

Red Philip
 
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1231449854

Veteraan van vele oorlogen

Ik heb nog eens nagezien bij de  magazijnen van de cyclisten WO I

De fiets van deze veteraan zou in de oude kazerne van Leopoldsburg staan.

Hij is even roestig van kleur als de foto,

maar de wielen draaien nog.

De pomp ervan is verdwenen,

best er een mee nemen bij afhalen van het

“vehicle”, dat moet niet direct .

Gepensioneerde cyclisten kunnen gratis eten in de kantine.

Rudy

De prochiewerkers: één werker en drie kijkers

Duivelsgekte slaat ook toe bij de Tinekesvrienden....

Verslag van de rit van 19 juni 2016 rally Wevelgem

Een primeur middenin het seizoen : eerste deelname van onze weergaloze vereniging aan een rasechte, onvervalste rally, nl. Gent-Wevelgem. Een feilloos opgeruimd EK-dorp was volledig klaar om de enige echte vips van deze aardkluit te ontvangen : de Tinekesvrienden-en vriendinnen. De aanwezigheidskruisjes van Pantani hadden deze keer een  nog zwaarwichtiger belang. De financiële gezondheid van de clubkas stond immers op het spel vanwege de inschrijvingstol die onze SB-PM ter plaatse moest ophoesten. Via de meest gesofistikeerde communicatiemedia werden de aanwezigheidscijfers draadloos aan Willy overgemaakt. De wondere wereld van de technologie deed de rest. De postduif verbleekt daarbij en wordt aldus gedegradeerd tot een hulpeloos wezen dat bloederig geslacht wordt op het altaar van de concurrentie en wijd gapende aandeelhouders. Marie reed gepakt en gezakt Ten Koetshuize op maar moest vanwege de combinatie geen volgwagen met de explosiviteit van haar extra bidon superplus benzine, inbinden en het ontvlambaar goedje terug thuis afzetten. Ze haalde alsnog op biobrandstof de start. In gestrekte draf ging het richting Wevelgem alwaar het peloton nog aangedikt werd met David, Willy, Kevin en een duidelijk afgetrainde president. Het gonsde van bedrijvigheid rond de plaatselijke kerktoren, de sfeer van de wielerhoogdagen hing in de lucht. De zon van haar kant hing ook in de lucht al was dit eerder een verhaal van willen maar niet kunnen. Het grote werk kon beginnen, de speeltijd was voorbij. Clubmacho’s (lees : de hoeders van de meest flexibele echtgenotes) Dirk, Pantani, champ Piet en Geert Depoortere II kozen voor de 130 km, de echte Tinekescoureurs waagden zich aan de meer bescheiden 90 km. In een rally als deze komt men onderweg veel schoon volk tegen en waant men zich te midden een echte klassieker. Zo vielen we het gele Supra Bazarteam in de nek om ze vervolgens stuk voor stuk aan onze brochet te spiezen. Het viel daarbij op dat ex-Tinekescorryfee Patrick nog altijd aan één been genoeg heeft om daar zijn troepen aan te vuren. Een andere maar niet minder opvallende vaststelling was dat onze kleine broerkes, de Streuvelsvijanden, een heuse kledingsponsor op de kop hebben getikt. Het vroegere bont allegaartje van schudden en beven ziet het wielerleven door een roze bril en rijdt nu rond in een oogverblindende outfit van Optiek Vision. Onze Raad van Bestuur volgt deze ontwikkeling in ieder geval met een vergrootglas op de voet en zal niet aarzelen gepast op te treden indien de gevestigde pikorde in het gedrang dreigt te komen. Of hoe concurrentie iedereen alert houdt. In de koers naderden we ondertussen de Kemmelberg, kuitenbreker van dienst. Na enkele km rond die hete brij te hebben gefietst , splitste het peloton zich in Kemmelbergbelievers en non-believers. Voor beiden wachtte in Kemmel een welkome bevoorrading met cake, peperkoek, bananen en Alprovocht. Marie en Mark haalden na een uitgelopen sanitaire stop nog net de tijdslimiet. Het verhaal van de oude bok en het groen blaadje werd bij deze ontkracht. De brede rug van de president-fondateur had enkel dienst gedaan als alibi voor een dreigend zedendelict. Nadat de prostatisten onder ons naar believen gestruifeld hadden, trok de karavaan met een lege blaas vredig richting Wevelgem. Dit was evenwel zonder Red Philip gerekend die even verderop roet in het wielereten gooide. Hij verslikte zich in een poging om een riooldeksel te verkrachten en moest daardoor lijdzaam toezien hoe de voorband zijn laatste adem uitblies. Bij gebrek aan volgwagen werden we plots terug in de goed oude tijd gekatapulteerd waarbij de geest van Briek Schotte uit de fles ontsnapte en boven onze hoofden kwam spoken. Zo dienden er 8 handen aan te pas te komen om het voorwiel uit zijn hachelijke positie te bevrijden terwijl de voortgebrachte geluiden bij het monteren van de buitenband  aan de teloorgegane Kreuners deed denken. De president leidde hierbij de debatten en bewees zodoende van alle markten thuis te zijn. Met vereende krachten werd alles in zijn oorspronkelijke toestand hersteld. De paparazzi hadden  een vette kluif aan dit schouwspel. Na dit gesmaakt oponthoud ging het gezwind richting heimat.  Marie hield er in de finale nog even de spanning in door als een professionele benjispringster spectaculair tussen haar kader aan de rekker te hangen. Op karakter en onder de presidentiële vleugels vervoegde ze terug het peloton. Sterk Marie! 100 km, 26,6 gemiddeld en 25 leden. Tot zondag!

Red Philip

Tinekesvriend op de Mont Ventoux alt 1911m

Zoek de 7 verschillen en de gemene deler

op de foto klikken om te vergroten

Verslag van de rit van 12 juni 2016 Yzertoren Diksmuide

Consternatie alom aan de incheckbalie van ons vipdorp. Wat was hier allemaal aan de hand? Koning Voetbal leek met zijn hele hofhouding neergestreken aan het Kasteelpark. Het leek wel of er eindelijk een locatie gevonden was voor het nieuwe KVK-stadion : een gigantisch scorebord of was het een TV-scherm in combinatie met tonnen drank van het merk “mannen weten waarom”. Meer moet dat niet zijn om het kruin van het Belgisch voetbal en bij uitbreiding dat van Europa regelmatig eens in het kruis te tasten. MM Pantani stond er beverig en met een zenuwlachje de rugnummers uit te delen. Bleek dat hij vanwege zijn feestdag huisarrest had gekregen van Peggy waarop hij onmiddellijk ontwenningsverschijnselen begon te vertonen. Bij gebrek aan een zittend gat had hij nog vlug in alle vroegte een cake uit de oven getoverd die op dit eigenste moment van puur genot op de keukentafel stond te dampen. Petra van haar kant besefte dat alle bestuursgewicht weer op haar sterke schouders zou belanden maar ze bewees direct een echte vrouw van de wereld te zijn : ze wenste alle papa’s, potentiële papa’s en opa’s een gelukkige vaderdag. Bedankt Petra, van klasse gesproken! Het ex-bestuur was dan weer wel goed vertegenwoordigd : anciens als de president-fondateur en de ex-secretary-general stelden hun expertise gratis ter beschikking van de club. Hét nieuws van de dag tekende we echter op vanuit Zuid-Frankrijk. Niemand minder dan onze president had in clubtenue het Ventouxmonster bedwongen in een tijd van 2u14! De laatste loodjes wogen het zwaarst door een strakke tegenwind en een temperatuur van amper 10 gr. Wat een prestatie, proficiat voorzitter! De SB/PM van zijn kant speelde het leep en delegeerde zijn taken aan zoon Kevin die meteen ook instond voor de ritarchitectuur. Om 7:30 stipt zwaaiden we een ietwat beteuterd kijkende Pantani uit. Zou hij nu net als zijn cake van puur genot de keukentafel doen dampen of zou de warme schoot van vrouwlief nog andere plannen gesmeed hebben? Wat er ook van weze, onder een grijze wolkenhemel trokken we ons op gang, hopend dat moeder natuur haar vocht zou kunnen ophouden  en haar winderigheid zou kunnen bedwingen. Meteo Tineke wist opnieuw op D-7 al haarscherp de juiste analyse te maken : een droge voormiddag met hier en daar wat geurloze windenergie. We kozen het hazenpad richting Ijzertoren. Heerlijke lichtlopende wegen streelden onze banden, het leek wel of Kevin fluisterasfalt besteld had. Langs de befaamde rivier De Ijzer gingen we op zoek naar de toren van “nooit meer oorlog”, plus jamais de guerre”, no more war” en “nie wieder krieg”. Men overweegt nu om er ook nog een Arabische versie aan toe te voegen. Als eerbetoon aan de Vlaamse gesneuvelden van WO I koersten we gedurende 6 km dat de stukken er haast afvlogen. We dynamiteerden alshetware de kuitspieren, er werden snelheden van om en bij de 50 km/u  genoteerd. Zeer diep gaan om vervolgens te kunnen genieten van een smaakvolle pitstop : ook dat is vaderkesdag. Jacques serveerde op dé Vlaamse locatie bij uitstek zelfgemaakte taarten overgoten met multinationalgoud. Bedankt Jacques! Op de terugweg had Kevin nog enkele verrassende hoogtemeters in zijn achterzak. Een heerlijk glooiend parcours met 3 opeenvolgende hellingen en evenveel afdalingen deden de benen kreunen van plezier. Niemand bleek bereid lek te rijden, te vallen of mechanische pech te simuleren. Net zoals alle benen is dus ook het materiaal in optima forma. Uiterst gesmaakte rit  die bol stond van Vlaamse historiek. Prachtig werk Kevin!

18 deelnemers, 102 km en een fabuleus gemiddelde van 28,8!

Dit team is conditioneel klaar voor het grote werk!

Tot zondag!

Red Philip

 

Verslag van de rit van 5 juni 2016 Montroeuil

De morgenstond heeft goud in de mond, maar soms ook lood in de kont. Zo kwam het dat ons vipdorp iets dichter tegen het vertrekuur volliep dan normaal. Diederik, sportdirecteur van dienst, hield er even de spanning in maar voor de ultieme suspens zorgde parcoursbouwer Geert Sioen : in extremis maar toch nog just in time reed hij plechtstatig de tarmac op. Een zucht van verlichting waaide met stormkracht doorheen het 19-koppig peloton waar enkele bovenkamers in alle stilte reeds alternatieve routes aan het prepareren waren. Proactiviteit, professionalisme, snelheid van uitvoering, geografische topkennis gecombineerd met  just in time delivery : het zit allemaal in de genen van deze club. Het werd al meteen duidelijk dat het wolkendek een hele voormiddag lang zou doen waar de Rode Duivels tegenwoordig specialisten in zijn : mist spuiten. Bij ons in afwachting van een lange hete zomer, bij de voetballers als prelude van een ijzersterk EK. Onze ritarchitect vroeg zich vol verwondering af of zijn gps niet spartelend  zou ten onder gaan in die dikke erwtensoep, maar de aanwezigheid van president-fondateur Mark – de back-up aller parcoursbouwers – deed zijn bloeddruk met enkele eenheden dalen. Petra, ons eminent vrouwelijk bestuurslid en voorvechtster van een start om 8u, diende alle bestuursgewicht op haar schouders te torsen. Niet evident gezien de te verwachten hoogtemeters maar Petra stond pal en gaf de rest van de bestuurstop het nakijken. Onze gestelde lichamen zaten heinde en verre in zonniger oorden, al dient het gezegd dat de voorzitter in la douce France bij een temperatuur van 24 graden 72 km en maar liefst 800 hoogtemeters in zijn achterzak stak. Een hoogtestage om u tegen te zeggen. Naar verluidt bakte de First Lady het ondertussen nogal bruin. Pantani verzilverde zijn superbenen in de Kamklassieker waarbij de prijzenkassa rinkelt als nooit tevoren. Het komt hem in ieder geval goed van pas want de combinatie van 24 jaar huwelijk met de verjaardag van Peggy heeft de impact van een terroristische aanslag op de geldbeugel. Proficiat Peggy en Wim! De rit bracht ons naar het Waals Centraal Massief en kon gelden als voorbereiding op de Pyreneeën-en Alpenklassiekers. De pittoreske vergezichten werden jammer genoeg aan onze ogen onttrokken maar gezien de soms verraderlijke vette toestand van enkele wegen, bleek het geen overbodige luxe om alle aandacht toe te spitsen op hetgeen Geert onder onze wielen schoof. Zo deden Kevin en Geert Depoortere II een Paris-RoubaixSaganneke door op een bijzonder acrobatische manier overeind te blijven. Stuurmanskunst van de bovenste plank gebracht door 2 superatleten met een verschillende voetbalsmaak. Xavier van zijn kant reed vloekend en zuchtend rond : een nochtans pas met spoed geopereerde derailleur verslikte zich opnieuw waardoor het onding deze week opnieuw onder het mes zal moeten. We duimen voor een wonderbaarlijke genezing. Opvallend feit : Mark wierp zich op tot de vader van de porseleinenwinkel. Hij waarschuwde het achteropkomend verkeer dmv een pinkend rood licht op zijn achterwiel. Uitzonderlijk en uitzwenkend vervoer dient uiteraard aangekondigd te worden. Na enkele uit de kluiten gewassen hoogtemeters piste een ronduit formiCoucke-achtige pitstop als een engeltje op onze tongen. De Etixxrepen gingen als zoetebroodjes naar binnen en het zwarte Colagoud spoelde alle achtergebleven calorieën keurig richting spijsverteringsstelsel. Bedankt Diederik!

In het 2de ritgedeelte werden we opnieuw verwend met gastronomische hoogtemeters die vlot verteerd werden. De finale speelde zich voor de gelegenheid af in het centrum van voetbalstad Kortrijk waarbij we een glimp konden opvangen van het Beachvolleybaltornooi. Schaarsgeklede dames gaven er zodanig van jetje dat Yvan al plannen smeedde om volgend seizoen deze rit in te ruilen voor een zitje op de volleytribune. Solidair als we zijn, zullen we ook deze datum met stip aanvinken op onze agenda. Ander opvallend feit is dat er naast een pitstop ook 2 pisstops dienden ingelast te worden. Of hoe de demografische evolutie ook de Tinekesvrienden impacteert : to prostaat or not to prostaat, that’s the question! 19 renners, 93 km en 25,6 gemiddeld. Een dikke merci aan parcoursbouwer Geert voor de nieuwe wegen en de talrijke hoogtemeters. Ferme rit!

Red Philip