Ritverslag 28 augustus 2016 en In Memoriam Keizer Ronny Deras (1962-2016)

Onze zondagse wielertrip begon met heel droevig nieuws. Keizer Ronny had zijn laatste, uiterst moedige maar ongelijke strijd verloren. Hij sliep vannacht, omringd door zijn geliefden, zachtjes in. Niettegenstaande de onheilspellende berichten van de voorbije week, kwam dit nieuws toch als een  mokerslag aan.  De man die de voorbije 5 seizoenen steeds klokvast, goedgemutst en karaktervol aan de start verscheen, laat een immense leegte na. De club verliest één van haar  trouwste leden. 3 keer na elkaar kampioen, een 2^de en een 4^de plaats. Het doet verdomd zoveel pijn en voelt o zo onrechtvaardig aan. Hij was dé vaste waarde achteraan het peloton van waaruit hij het overzicht bewaarde en steeds alert kon reageren. Nooit voelde hij zich te beroerd om iemand in moeilijkheden een helpende hand te reiken en ondanks een beperkt communicatief vermogen wist hij zich steeds verstaanbaar te maken. Talrijk waren zijn schouderklopjes, vaak voelde je dan zijn liefdevolle hand op je schouder als hij je iets duidelijk wou maken. De liefde voor zijn gezin, fiets en moto was mateloos, KVK was zijn passie en ettelijke jaren geleden maakte hij Damir Desnica wegwijs in de Belgische voetbalwereld. Dit was Ronny ten voeten uit : geen geklaag, geen gezaag, helpen waar hij kon en ondertussen  moedig het eigen leven aanpakkend. Zo zal Ronny in ons geheugen gegrift blijven, als een onbaatzuchtige en heel fijne medemens. De door de voorzitter georganiseerde minuut stilte was adembenemend en stond bol van symboliek. Terwijl de stilte oorverdovend voortschreed, weerklonk er applaus in ons hart. Een pakkend en emotioneel moment dat ervoor zorgde dat Ronny bijna tastbaar aanwezig was en ons alshetware met een knipoog dankbaar uitwuifde. Een eerbetoon om u tegen te zeggen, een eerbetoon dat nogmaals aantoont welke warme banden er binnen deze club en op de fiets gesmeed worden. De verbondenheid met elkaar op een vrije zondagmorgen is een lichtbaken midden een soms verzuurde en egoistische maatschappij. Vaarwel Ronny, vaarwel vriend, we zullen je missen maar vergeten je niet. In ons hart zal je steeds blijven meerijden.

Een aangeslagen Pantani was ritarchitect van dienst terwijl Ringo de honneurs van de sportdirecteur waarnam. De Zuiderse weerstoestanden zorgden voor een omvangrijk peloton. Zo waren er 23 leden aanwezig aangevuld met tester Arne. We noteerden eveneens een geslaagd wederoptreden van Tim. Wim had voor een gevarieerd en mooi parcours gezorgd waarbij alle onderdelen van een geslaagde en energieverslindende fietsrit aan bod kwamen : hoogtemeters (Nokere berg en Tiegemberg), kasseien en een spetterende finale langs het Kanaal. Er werd gezweet en gezwoegd, de tegenwind martelde lijf en leden maar het woord opgeven stond in geen enkel woordenboek. Integendeel zelfs,  iedere zweetdruppel, elke spierpijn,  verhoogde hartslag en opgedreven ademhaling  hadden vandaag voor ieder van ons een aparte symbolische betekenis. Het leek wel alsof een gevoel van machteloosheid de adrenaline derwijze had opgevoerd dat ook de pijngrens mee opschoof.

Na 81 km tegen een gemiddelde van 26,3/uur bereikten we opnieuw Ten Koetshuize.

Bedankt Pantani voor het perfect georganiseerde fietsplezier, bedankt Ringo voor de gesmaakte pitstop, bedankt president voor de hulde aan onze Keizer, bedankt Ronny voor de vriendschap en om te zijn wie je was.

Tot zondag.

Red Philip

https://connect.garmin.com/modern/activity/1326953065

Sfeerverslag van de afgelaste rit van 21 augustus 2016

President-fondateur Mark en de weergoden : ze eten geen soep samen dit seizoen. Nadat de rit op verplaatsing eerder dit seizoen al in het water was gevallen, was de 2^de poging opnieuw een maat voor niks of liever een maat vol water. In de bestuurskamer had men de voorbije week nochtans niks aan het toeval overgelaten. De buienraders werden met een Zwitserse precisie dagelijks opgevolgd, de windrichtingen opgetekend, de pluviometers stand-bye gezet, eieren naar de Arme Klaren gedragen. Alle inzet en goede bedoelingen ten spijt, moest men toch vaststellen dat de vloek van Poperinge als een zwaard van Damocles boven de rit bleef hangen. Dit onding tuimelde uiteindelijk vrijdag naar beneden en kliefde de gps van Mark doormidden. Moeder natuur laat zich duidelijk niet commanderen en deelt nog altijd dictatoriaal de weerlakens uit. We kennen zelfs geen strengere moeder overste en dat wil wat zeggen.

Mark toverde dan maar plan B uit zijn ervaren achterzak maar ook dit bleek geen onverdeeld succes. Terwijl regen en wind daken en ramen geselden, ontvluchtten toch 4 Flandriens de warme bedstee op zoek naar fietskilometers en  eeuwige Tinekesroem. Ringo, Mark, sportdirecteur Wesley met jonge assistente en Red Philip verschenen met het mes tussen de tanden aan Ten Koetshuize. Hun helmen waren versierd met glanzende regendruppels, de bolides waren extra geolied, de benen jeukten om erin te vliegen maar bij het aanschouwen van het wolkendek slonk de moral toch zienderogen. Er werden verhalen opgedist van geurige en warme pistolets, sloten koffie en warme, droge huiskamers. Uiteindelijk gaf de buienradar de doorslag : regen, wind en ontij bleven bij hun standpunt en als tegenzet werd de rit afgelast. Sportdirecteur Wesley moest met een koffer vol lekkers naar huis, Ringo spoedde zich richting warme bakker, Mark verlekkerde zich op een deugddoend stortbad en Red Philip hervond de moral en haspelde op pure KVK-adrenaline nog 62 km af.

0 km, geen gemiddelde, geen hoogtemeters maar toch 4 x 10 startpunten.

Tot zondag!

Red Philip 

Alle toppers willen op de foto met een Tinekesvriend

Waar is Simon op de Col de la Madone????

Verslag van de rit van 14 augustus 2016 rally postzwaantjes Heule

Omdat de boog, spieren, patella-en andere pezen niet altijd kunnen gespannen staan, had de koersdirectie een welkome decompressierit geboekt bij de Zoeten Inval, thuishaven van stervende zwanen…euh…de Postzwaantjes. Alhoewel de Vlaamse Alpen geen slachtoffers noch zoenoffers hadden gemaakt, kon dit initiatief wel gesmaakt worden. Zo recupereerde ons peloton enkele vakantiegangers en konden we zelfs het wederoptreden vieren van Buffalo Benny die dankzij een uit de kluiten gewassen Indiaanse Heinkunde  de pubalgie naar de ver afgelegen Champions League heeft kunnen spelen. Wonderdokters blijven van deze wereld ook al staat hun kabinet nu jammer genoeg in Gent ipv te Kortrijk. Even consternatie toen Simon in onthoofde toestand het wedstrijdblad kwam ondertekenen. Was dit het werk van een gefrustreerde jihadi Karim na een zoutloos gelijkspel in Mechelen of had Simon andere zorgen aan het hoofd? Het bleek uiteindelijk niet om één of andere vergeldingsactie te gaan maar om een doordeweekse vergetelheid. Omdat veiligheid primordiaal is, wordt vanaf heden een artikel 19 bis aan het clubreglement toegevoegd : ieder lid dient vanaf nu aan de vooravond van de rit de slaapmuts in te ruilen voor de fietshelm.  SB/PM Willy werd met de clubschatkamer verscholen in zijn koersbroek als verkenner vooruitgestuurd richting de Zoeten Inval. Hij effende geruisloos het pad voor onze brigade , regelde ter plaatse alle inschrijvingsmodaliteiten en deelde vervolgens fier als een gieter KVK-stickers uit! De zon voelde hierbij plaatsvervangende schaamte en verborg haar kamerbrede glimlach achter een gesloten wolkendek. De rally van de postzwaantjes kent een rijke geschiedenis en is het resultaat van een fusie tussen de post en de gemotoriseerde rijkswacht : facteurs en gendarmes sloegen de wielen in mekaar met dit sportief gebeuren als resultaat van hun paringsdans. Om het plaatje compleet te maken was onze triatleet Sven sportdirecteur. De aangeboden  lichamelijke rust kwam goed van pas net 1 dag voor zijn deelname aan een triatlon. We duimen Sven! Pantani was ook van de partij nadat hij zaterdag in de Rochefort Classic zomaar even 2891 hm en 161 km had soldaat gemaakt, goed voor zo’n dikke 6u fietsplezier. Wat een karakter, wat een doorzettingsvermogen, wat een talent! De rit zelf deed ons richting Westhoek laveren waarbij er langs het kanaal tussen Menen en Lauwe  gekoerst werd dat horen en zien verging. Heerlijk, dat krachtenslopend  ronddraaien van de grote molen in koersmodus op zondagmorgen. Er werden ook enkele hoogtemeters voorzien en de pitstop was van een driesterrenkwaliteit. Het gevarieerd koud buffet liet niemand onberoerd en vond vlot zijn weg richting spijsverteringsstelsel. Onderweg speelden we de president-fondateur nog kwijt : zijn nochtans gloednieuwe pedaal bezweek onder het geproduceerde wattage. Vermoed wordt dat de in Maleisië geproduceerde pedaal moedwillig gesaboteerd werd als vergelding voor de verwoede pogingen van enkele omhooggevallen KVK-sups om de expansiedrift van de loempia-industrie in onze contreien te boycotten.

De rit kreeg haar ontknoping in ’t Merlijntje waar ons bestuur uitpakte met de traditionele boterhammen met gekapt en calorie-en gistrijke dranken, waarvoor dank! Een heerlijk tafereel dat ons telkens doet terugdenken aan de legendarische wafelenbak op het einde van de Nerostrips. Bjorn demonstreerde nog zijn cleaningvaardigheden en hij deed dat even stijlvol als op de fiets. Ulrieke heeft een modelechtgenoot in huis! 19 renners, 75 km en 27 gemiddeld. Tot zondag, maar hou de mail in de gaten!

Red Philip

Stutten met gekapt of wafelenbak, telkens een happy end!!!!

De Tinekesvrienden houden het proper

Gerd op Alpe d'Huez

Tim op de Ventoux

Verslag van de rit van 7 augustus 2016 Frasnes-les-Anvaing

Terwijl het vorstenpaar in Brazilië vertoeft om olympisch goud met de driekleur te draperen, wenste onze berggeit Geert Sioen in dit onthoofde land alsnog koninklijk uit de hoek te komen. Hij had nl. dé koninginnerit van het seizoen ingepland en zoals we hem kennen, betekent dit dat hij ongetwijfeld met hoogtemeters zou goochelen. De blog gewaagde zelfs van een bescheiden 1700 hoogtemeters. We noteerden een redelijke opkomst voor de tijd van het jaar : 15 renners aangevuld met testrijder Christof. Onze gastrenner scoorde trouwens al meteen goeie punten want hij blijkt een fervent KVK-fan te zijn. De smaak is dus in ieder geval al raak. Lieten sommige 50-plussers met hoogtevrees het afweten, dan tekenden onze 60-plussers wel present. Clubiconen als ex-secretary-general Jacques en zetelend SB/PM Willy waren van de partij en bewezen hiermee dat de leeftijdsgrens van de actieve bevolking stilaan grenzeloos wordt. Samen 125 jaar : aub, il faut le faire! Niks brengt deze 2 wijzen nog uit balans of het zou in het geval van Willy een zeldzame overwinning van de boeren moeten zijn. Net zoals je renners hebben die gevallen zijn en zullen vallen, heb je in West-Vlaanderen ploegen die gewonnen hebben en zullen winnen. We noteerden ook het wederoptreden van Marie die daarmee de eer van de dames glansrijk verdedigde. Last but not least had Geert Depoortere II zijn sportdirecteursactiviteiten gedelegEERd aan zijn Nouch. Het peloton hield hierbij het hart vast want om één of andere duistere reden heeft de aanwezigheid van een sportdirectrice een negatieve invloed op de elasticiteit van binnen-en andere banden. Met een hart gevuld met hoop en kuiten vol spanning namen Geert Sioen en de president onze bonte verzameling topatleten op sleeptouw. Aan kilometerpaal 4 werd er al een eerste  aparte gewaarwording op ons bord getoverd. Het Guldensporenstadion, enig in zijn soort met roemrijke tribunes die geschiedenis uitstralen en herinneren aan 1302, presenteerde zich in al zijn glorie. De president floot een penalty terwijl Willy een plotse aanval van selectieve doof-en blindheid kreeg. Met ingehouden fierheid gleden we nog nagenietend dit werelderfgoed voorbij. Even verderop was de wedstrijdjury plots de zenuwinzinking nabij toen bleek dat de gps van de kopman het noorden verloren was. Een falen van de meest gesofistikeerde apparatuur bracht hem echter niet van de wijs gezien zijn uitgebreide parate kennis van berg en dal in de wijde omgeving. Het parcours begon langzaam maar zeker op een ontketende zee te lijken De golfbewegingen werden driester , hartslagen intenser, transpiratievocht baande zich een weg doorheen lichaamseigen huidplooien en in de door leeftijd onstane gelaatsgroeven. Tussen al dit lijden door zorgde een fenomenaal landschap voor balsem op de spierwonden. Sportdirectrice Nouch had voor een al even glansrijke pitstop gezorgd. Ze verwende onze smaakpapillen met overheerlijke zelfgebakken taarten die gretig en met veel goesting soldaat gemaakt werden. Bedankt Nouch en Geert, dit was toppatisserie waar zelfs onze sponsor jaloers van kan worden. Zelfs de gps van Geert kwam na enkele gouden tips van de president ter plaatse terug tot zijn positieven. Wie erop gegokt had dat de terugweg een freewheelend iets zou zijn, was eraan voor de moeite en was de zuurverdiende euro’s kwijt. Een joekel van een helling werd onder onze wielen geschoven, alle hens werden aan dek geroepen maar iedereen overleefde deze ultieme aanval op de vitale organen. Terreurbestendigheid heet zoiets. Wat een club! Het viel trouwens op dat Marie heel sterke benen had na haar hoogtestage op jawel, de Ventoux. Ook Fondateur en clubgps Mark voelde nog de weldadige naweëen van zijn Oostenrijkse hoogtestage en verteerde met gemak alle hoogtemeters. Sterk!

De finale kreeg haar ontknoping langs de boorden van het Kanaal waar een select groepje onder leiding van de president en Geert Depoortere II gaze gaf dat de stukken er net niet afvlogen. We waren blij dat we content waren toen de eindmeet in zicht kwam. Wat een rit vol spektakel, hoogtemeters, laagtemeters en  schitterende vergezichten! Proficiat Geert Sioen, een meesterstuk was dit!15 renners, 802 hoogtemeters en 25,8 gemiddeld. We snakken al naar komende zondag, een zoveelste feestdag op de Tinekesvriendenkalender!

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1295984527

Peggie en Wim in Slovenië

Verslag van de rit van 31 juli 2016 Ouwegem-Huise

Koning congé blijft voor ravage zorgen in ons peloton. Daar waar anders gedrumd wordt aan de inschrijvingstafel hadden we nu bijna genoeg aan twee handen om de aanwezigen te tellen. Een meerderheid van de Tinekesvrienden heeft zich strategisch verspreid over Europa en andere continenten. Zo neemt Fanny iedereen zelfs tegenvoets door in Australië te bivakkeren, wordt David Rigole op de fiets gespot in Spanje, maakt Pantani Slovenië onveilig, zit de president-fondateur op hoogtestage in Oostenrijk waar hij Geert Depoortere I aflost, werd Wesley ergens gespot tussen vaderland en Spanje, vertoeven Petra en Dirk op hoogtestage ergens tussen Pyreneëen en Alpen en klauterde Tim ook de legendarische Mont Ventoux naar omhoog. De president en Champ Piet waren hem daar eerder al in voorafgegaan om de weg te plaveien. Wat een talenten herbergt deze wielerclub toch. Mathijs van zijn kant nam definitief afscheid van zijn vrijgezellenstatuut (statutairen zitten tegenwoordig overal op de wip, let vooral op het laatste woord) en gaat nu sedert zaterdagavond geringd door het leven. Proficiat aan de jonggehuwde tortelduifjes, ze leefden nog lang en gelukkig en kregen…euh…hebben vele kindjes. Uiteindelijk boden zich toch 11 okselfrisse renners aan die onder leiding van sportdirecteur Benny en van een zegedronken ritdirigent SB/PM Willy klaar waren om een nieuwe parel aan de Tinekeskroon te rijgen. Wie Willy zegt, denkt in de eerste plaats aan oldtimers maar ook aan voetbalrampen en boerenkooltactiek. Onze clubsenior laat zich evenwel niet kennen en bewijst wekelijks over een ijzersterke wil en een beresterke conditie te beschikken. Klak af voor zoveel fitheid en luciditeit, hij kan makkelijk 15 jaar “zeuren”.

Er werd ook – hoe kan het ook anders – enige voetbalkoorts waargenomen. Zo tooide de sportdirecteur zijn passagierszetel in fletse blauwwitte kleuren of hoe koorts rare dingen kan doen met Benny. Kevin, notoir  FCB-sup(positoir), had het nóg bonter gemaakt : in aanwezigheid van enkele minderjarigen had hij een avondje masochistisch voetbalgenot geboekt in de stad waar zijn favo’s al meerdere keren met het schaamrood op de wangen onder de graszoden werden gestopt. Sommigen namen hierbij het woord kindermishandeling in de mond terwijl opa Willy zich grote zorgen maakte over het feit dat zijn nageslacht het rechte spoor leek bijster te zijn. Wat er ook van weze, olv vader en zoon Wittevrongel trokken we ons op gang voor wat aangekondigd werd als een etappe die bol stond van architecturale pareltjes. Al vlug werd duidelijk dat die beloofde parels eerder op parels voor de zwijnen leken. Zo kregen we te maken met abstracte wegkunst onder de vorm van krinkelende en kronkelende bruinachtige uitwerpselen die dienden als moderne richtingsaanwijzers richting oorden waar geen enkel stadsmens wenst te komen. De betreurde Jan Hoet had het nooit zo straf kunnen bedenken. Tot overmaat van ramp kregen we vervolgens een panoramisch zicht voorgeschoteld op een boerenarena waarvan de tribunes naar mekaar vloeken dat het geen naam heeft. Godslastering van de ergste soort, ruimtelijke desordening. Een oord waar zelfs de meest ordinaire stier niet wil afgeslacht worden door een Duryaanse matador. De euforie van de SB/PM (liefde maakt blind) stond hierbij in schril contrast met de roodwitte objectieve visie die het zwaar op de (h)Eupen kreeg en zich uitte in een plotse epidemie van opspelende middenspringvingers. Na al deze hevige emoties was de pitstop meer dan welkom en probeerde Buffalo Benny de voetbalgoden gunstig te stemmen door uit te pakken met suikerwafels en roodwitte cola. Bedankt Benny! De 2^de rithelft had nog enkele verrassingen in petto. Er werd nog gegoocheld met hoogtemeters en kasseien maar de hoofdvogel werd door Xavier afgeschoten. Net op het moment dat de oeroude hit “breek de stilte” doorheen de boxen van radio Tineke galmde, pleegde de voorband van Xavier een zelfmoordaanslag. Met een knal van jewelste zette hij iedereen met beide voeten op de grond. Vreselijke beelden werden op ons netvlies gebrand : de bandingewanden hadden zich een weg gebaand doorheen een opengereten buitenbandbuikvlies. Oorlogstaferelen zoals je ze enkel 100 jaar geleden tegenkwam in de Westhoek. Met neusknijpers rond de neusvleugels en de blik op oneindig rukte Benny aan met wisselstukken en kon het boeltje ter plaatse alsnog gereanimeerd worden. Flying doctors anno 2016. Met oorsuizingen en verschrikte blik reden we richting heimat. Een bewogen rit, een zoveelste avontuur op 2 wielen en een welgemeend dank u aan onze ritarchitect die het beste van zichzelf had gegeven en ons talrijke calorieën deed verbruiken zodat we afgetraind en topfit bij moeder de vrouw afgeleverd werden. 12 man, 95 km en 27,3 gemiddeld. Tot zondag voor bergop, bergop en bergop

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1283429823

Petra en Dirk in de Provence