Zondagmorgen 8u. 4 Tinekesvrienden bollen met het presidentiële voertuig door nacht und nebel naar de Piste van de Blaarmeersen in Gent. Voor de winteractiviteit werd geopteerd voor een uurtje piste in het kader van cycling for Life, fietsen ten voordele van Music for Life van Studio Brussel.
De PM heeft ons op voorhand ingeschreven en we worden net als 71 anderen verwacht voor een uurtje rondjes toeren van 9u to 10u.
Onze pedalen hebben we zelf moeten meebrengen, mecaniciens sleutelen ze op een Eddy Merckx pistefiets en zoals de echte schuifelen we onder het ovaal door naar het binnenplein om zo de start te kunnen nemen. Voor beginners zoals ons is er vakkundige uitleg voorzien want met een pistevelo rijden klinkt eenvoudig maar is het niet!!!!
Er staan geen remmen op, alleen een vaste pion en ge moet altijd meedraaien met de pedalen, eens “lozen” is er niet bij!! Starten met de hand op de reling, beide voeten in de pedalen en dan maar stampen, wat een groot verzet zeg, 53 X 16!! Eerst voldoende snelheid maken in de vlakke binnenpiste en dan hop , de echte piste op. Wat zijn die bochten steil !!! Ge zoudt schrik hebben om er van te glijden. De president is nog met knikkende knieën aan het sukkelen onderaan de baan als Pantani al hoog door de bochten giert. Willy heeft Kuipke-ervaring en met zoon Kevin maakt hij er onmiddellijk een koppeltijdrit van. Ge zoudt denken dat het vlak is in de piste maar niets is minderwaar: In de bochten moet ge serieus bijduwen want ge wint telkens wat hoogte, na de bocht is het bergaf en krijgt ge wat compensatie.
Om je richting aan te houden zijn er lijnen geschilderd, beginners worden aangemaand onder de blauwe te blijven , dit is halfweg de baan.
Willy krijgt last van zijn valling en doet het wat kalmer aan, net als Pantani die zijn hartslag wat laat zakken. Kevin en de President blijven bollen, zij het elk op hun eigen tempo. Recht in het wiel zitten van je voorganger moogt ge niet, beter is er rechts achter en dus hoger te blijven, dit voor je eigen veiligheid. Tijd om wat rond te kijken is er niet bij, opperste concentratie is geboden. Alleen rechts voorbijsteken en in je achteruitkijkspiegel kijken.
Het laatste kwartier zijn alle Tinekesvrienden weer op de baan en kleuren de clubkleuren de piste. Zie de foto’s. Willy wil de president op een ronde rijden maar komt zijn hartslagmeter tegen, toch een verdienstelijke poging.
Moe maar voldaan laten we ons uitbollen en vragen we onze pedalen terug. Na een verkwikkende douche die de PM een verrekking oplevert kaarten we na in de panoramische bar waar we menen op te merken dat die pistiertoeristen van het volgende uur trager rijden dan wij…..
Conclusie: Prachtige ervaring, heel intensief en zeker voor herhaling vatbaar. Een aanrader voor allen!!
President
verslag van de (rit) receptie van 26 september 2010
Ten Koetshuize 7u50: Het regent pijpestelen en de nieuwe kampioen Rambo loopt in burgerplunje als een leeuw in een kooi te ijsberen voor de deur van het lokaal. De President , in koerskledij maar gemotoriseerd ipv gecarboniseerd, is de eerste die opdaagt. Rambo heeft drank en hapjes ingeslagen voor na de rit maar vreest dat hij ze niet zal kwijtgeraken. 4 moedigen dagen op met de fiets: Bjorn, Ronny, Tim en op de valreep de Fondateur. Zij verdienen de 10 startpunten. Unaniem wordt beslist de rit af te lasten gezien de apocalyptische weersomstandigheden. Om te verhinderen dat Rambo blijft zitten met zijnen drank wordt een communicatieplan afgesproken om de leden te verwittigen van de receptie ten huize kampioen. Vanaf 10u30 stromen een 20-tal leden toe om Philippe te feliciteren en te genieten van de aangeboden wijn, het bier en de hapjes. Het zuiderse olijfbrood laat zich smaken. Er wordt gezellig gekeuveld over velo’s, vrouwen, wijn en andere plezante dingen. Zoals altijd is de sfeer weer koed. De sportdirecteur van de dag, Kevin, daagt zelfs op met een geschenk: de bananen en wafels voorzien voor de rit, zie de foto. Moraal van het verhaal: om de Tinekesvrienden van gratis drank te houden is er meer nodig dan wat hemelwater.
Proficiat Philippe en dank voor de aangeboden receptie!!!!
President
Proficiat Philippe en dank voor de aangeboden receptie!!!!
President
Ode aan de Kampioen
Kampioen
De kampioen die is geweten
alweer eentje die we niet zullen vergeten
soms houdt hij nogal veel lawaai
maar 't is vergeten in een handomdraai
hij draait al vele jaren mee
en voor het eerst wint hij deze trofee
PROFICIAT aan Philippe de kampioen
je draagt de driekleur volgend seizoen
Mooie ritten en vele km zijn gepasseerd
aan alle tinekesleden, gefeliciteerd
't is ook ditmaal een mooi seizoen geweest
en 't zal eindigen met het kampioenenfeest
Volgende zondag zeker allen present
want we worden door “Rambo oezn dikn” zeker verwend.
pantani
De kampioen die is geweten
alweer eentje die we niet zullen vergeten
soms houdt hij nogal veel lawaai
maar 't is vergeten in een handomdraai
hij draait al vele jaren mee
en voor het eerst wint hij deze trofee
PROFICIAT aan Philippe de kampioen
je draagt de driekleur volgend seizoen
Mooie ritten en vele km zijn gepasseerd
aan alle tinekesleden, gefeliciteerd
't is ook ditmaal een mooi seizoen geweest
en 't zal eindigen met het kampioenenfeest
Volgende zondag zeker allen present
want we worden door “Rambo oezn dikn” zeker verwend.
pantani
Verslag van de Pantanirit 19 september 2010
14 man aan de start van de voorlaatste rit. Meteo Tineke had de temperatuur iets te optimistisch ingeschat. De regerend kampioen had onraad geroken en wisselde de kampioenenoutfit in voor de warmere groenwitte Tente -uitrusting. Been-en mouwstukken kleurden het bonte gezelschap,moeder natuur laat langzaam maar zeker de herfst op ons los.
Opvallend was de collectieve afwezigheid van onze bestuurstop. Was er ergens een geheime zitting van het politbureau gepland of eist het zware seizoen zijn tol en werd de bedstee verkozen boven de dwangarbeid op de weg? Misschien is men wel een supertalent op het spoor dat gezien de krappe kastoestand gezamenlijk gescout moest worden?
Alarmerend was in ieder geval de verdwijning van de clubpomp! De zachtaardigen onder ons hadden een flauw vermoeden dat de MM ze mee had op reis om zijn luchtmatras op te pompen. De mannen van de wereld hadden evenwel een andere mening : hij had de pomp verdonkeremaand om zijn pop mee op te blazen! Wat er ook van zij,ze is spoorloos! Gelukkig kon men rekenen op de goedhartigheid van Bart die vrouw en kinderen wakker maakte om zijn vélopomp in de wagen van sportdirecteur Geert Sioen te laten belanden. Clubliefde zoals ze nog maar weinig meer voorkomt.
Pantani met fluit trok het peloton op gang richting Lichtervelde - Torhout. De last van de aankomende kampioenstitel weegt nu al loodzwaar op de banden van Rambo want na amper enkele km weergalmde de oerkreet "PLAT" doorheen de gelederen. De arme stakker moest de klus alleen klaren want iedereen bleek in het bezit van een koudelijk ochtenhumeur en averikse handen. Ringo maakte van het oponthoud gebruik om een aspirientje te bekomen vanuit de volgwagen want Duvel en slaaptekort speelden hem parten. Deze atleet lijkt op het verkeerde spoor maar gelukkig blijkt hij nog altijd over een stalen conditie te beschikken. Tijdens dit oponthoud vloog het snot in het rond als betrof het tot afval verworden grijze materie die zich onder druk van de weergoden te pletter stortte op de oerdegelijke Vlaamse grond.
Toen we net weer warm draaiden klonk opnieuw dezelfde oerkreet uit het peloton. Rambo won de prijs van pechvogel van de dag want opnieuw moest zijn Wiliertje aan de kant. Sportdirecteur Geert moeide zich nu in de debatten en kon met miscroscopische nauwgezetheid vaststellen dat glas in de band de grote boosdoener was. De nieuwe kampioen bleek gisterenavond de titel al uitgebreid gevierd te hebben op zijn oprit hetgeen gepaard ging met glasbreuk waarvan kleine onderdeeltjes zich een weg hadden gebaand in zijn achterwiel. Kampioen van 2010 en nu al keizer van de materiaalpech!
Dit oponthoud dreef het tempo naar ongekende hoogtes waar het zwaar verkeer onder ons enige moeite mee ondervond. De pitstop ter hoogte Van Lichtervelde kwam dan ook niks te vroeg en Geert verwende ons met gebak en epo waarvoor dank.
De terugweg was bezaaid met een milde tegenwind en dwarsliggers om u tegen te zeggen. De fondateur telde niet minder dan 14 spooroverwegen hetgeen betekent dat het openbaar vervoer in ons land alomtegenwoordig is. Nu enkel nog bekwame topmannen om die overvloed aan oud ijzer klokvast te laten rijden.
We kregen nog een pittige finale geserveerd in de centrumstraten van Heule waar de jongsten onder ons op het groot mes het boeltje aan flarden reden.
Pittige eindeseizoensrit met dank aan parcoursbouwer Pantani!
Nog te noteren dat Ronny onze kleuren met verve vertegenwoordigde op het Belgisch kampioenschap door een 7 de plaats weg te kapen! Proficiat Ronny!!!
Afspraak volgende zondag voor de finale van het seizoen.
Red Philip
Opvallend was de collectieve afwezigheid van onze bestuurstop. Was er ergens een geheime zitting van het politbureau gepland of eist het zware seizoen zijn tol en werd de bedstee verkozen boven de dwangarbeid op de weg? Misschien is men wel een supertalent op het spoor dat gezien de krappe kastoestand gezamenlijk gescout moest worden?
Alarmerend was in ieder geval de verdwijning van de clubpomp! De zachtaardigen onder ons hadden een flauw vermoeden dat de MM ze mee had op reis om zijn luchtmatras op te pompen. De mannen van de wereld hadden evenwel een andere mening : hij had de pomp verdonkeremaand om zijn pop mee op te blazen! Wat er ook van zij,ze is spoorloos! Gelukkig kon men rekenen op de goedhartigheid van Bart die vrouw en kinderen wakker maakte om zijn vélopomp in de wagen van sportdirecteur Geert Sioen te laten belanden. Clubliefde zoals ze nog maar weinig meer voorkomt.
Pantani met fluit trok het peloton op gang richting Lichtervelde - Torhout. De last van de aankomende kampioenstitel weegt nu al loodzwaar op de banden van Rambo want na amper enkele km weergalmde de oerkreet "PLAT" doorheen de gelederen. De arme stakker moest de klus alleen klaren want iedereen bleek in het bezit van een koudelijk ochtenhumeur en averikse handen. Ringo maakte van het oponthoud gebruik om een aspirientje te bekomen vanuit de volgwagen want Duvel en slaaptekort speelden hem parten. Deze atleet lijkt op het verkeerde spoor maar gelukkig blijkt hij nog altijd over een stalen conditie te beschikken. Tijdens dit oponthoud vloog het snot in het rond als betrof het tot afval verworden grijze materie die zich onder druk van de weergoden te pletter stortte op de oerdegelijke Vlaamse grond.
Toen we net weer warm draaiden klonk opnieuw dezelfde oerkreet uit het peloton. Rambo won de prijs van pechvogel van de dag want opnieuw moest zijn Wiliertje aan de kant. Sportdirecteur Geert moeide zich nu in de debatten en kon met miscroscopische nauwgezetheid vaststellen dat glas in de band de grote boosdoener was. De nieuwe kampioen bleek gisterenavond de titel al uitgebreid gevierd te hebben op zijn oprit hetgeen gepaard ging met glasbreuk waarvan kleine onderdeeltjes zich een weg hadden gebaand in zijn achterwiel. Kampioen van 2010 en nu al keizer van de materiaalpech!
Dit oponthoud dreef het tempo naar ongekende hoogtes waar het zwaar verkeer onder ons enige moeite mee ondervond. De pitstop ter hoogte Van Lichtervelde kwam dan ook niks te vroeg en Geert verwende ons met gebak en epo waarvoor dank.
De terugweg was bezaaid met een milde tegenwind en dwarsliggers om u tegen te zeggen. De fondateur telde niet minder dan 14 spooroverwegen hetgeen betekent dat het openbaar vervoer in ons land alomtegenwoordig is. Nu enkel nog bekwame topmannen om die overvloed aan oud ijzer klokvast te laten rijden.
We kregen nog een pittige finale geserveerd in de centrumstraten van Heule waar de jongsten onder ons op het groot mes het boeltje aan flarden reden.
Pittige eindeseizoensrit met dank aan parcoursbouwer Pantani!
Nog te noteren dat Ronny onze kleuren met verve vertegenwoordigde op het Belgisch kampioenschap door een 7 de plaats weg te kapen! Proficiat Ronny!!!
Afspraak volgende zondag voor de finale van het seizoen.
Red Philip
Verslag van de rit van 12 september 2010
Deze rit zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als één der uniekste in zijn soort. U leest en voelt het goed aan: de afwezigen had overschot van ongelijk.
Iedereen had die morgen hetzelfde gevoel: de regen viel met bakken uit de hemel en het donkere decor was niet bepaald een uitnodiging om er tegen aan te gaan. Vandaar dat er sowieso mocht besloten worden dat alleen het kruim van het kruim hier aan de start zou komen. En ze waren er: Filip, Marc, Björn, Tim, Yvan en ene Luc waarover straks meer…
Ook de materiaalmeester was er, enerzijds zoals reglementair verplicht in de clubkleuren maar anderzijds zonder fiets en als lid van de raad van bestuur, noblesse oblige, met een dikke BMW. De havannasigaar had hij vanwege het vroege uur achterwege gelaten.
Wie er ook was, was de plichtbewuste sportbestuurder van dienst, Ringo, geflankeerd door een mooi manneke genaamd Maithy die bleek zijn zoon te zijn Iedereen had onmiddellijk dezelfde conclusie getrokken: als dit mooi manneke zo goed op zijn ouders trekt, moet hij wel een heel mooie moeder hebben. We kijken alvast uit naar haar komst op het eindejaarsetentje! Ondertussen bleef het water gieten en de twijfels om te vertrekken groeiden. Ook Ringo zat met een probleem want hij had een arsenaal broodjes met gehakt gesmeerd (wat een toewijding…) en nu bleek er hoop en al enkele mensen aan de start. In de beste traditie van de Tinekesvrienden werden algauw de zwakke punten (veel regen) in een strategisch beleidsplan gekoppeld aan de ‘opportunities’, met name de aanwezigheid van een hoop pistolets. Ter plaatse werd beslist om een gastronomische maaltijd te organiseren en werd begin gemaakt van een mise-en-place: lees werden tafels en stoelen klaargezet en deden we ons tegoed aan de pistolets maar ook aan de koffie en de isostar, allemaal aangereikt door master hobbykok Ringo. Voor Filip ging een jarenlange droom in vervulling: kampioen worden door pistolets te eten! De broodjes met een uitstekende cuisson, normaal voor 20 man, gingen vlot binnen en ondertussen kwam ook een lid van de Streuvelsvrienden , met name Luc, toe op een ogenblik dat zijn twee andere collega’s reeds vertrokken waren.
Luc is nu niet bepaalde de kwaadste: als er pistolets over zijn, wil hij gerust helpen aan het opruimen daarvan en zo kwamen we tot een historisch feit: de Tinekesvrienden en de Streuvelsvrienden gezellig samen aan de ontbijttafel.
Zoals gewoonlijk waren de gesprekken van een hoog cultureel niveau: de Heulse kermis, de ramadan, de leuke ontspannende activiteiten binnen onze schoolinternaten, …. kortom alles kwam aan bod terwijl de broodjes al dan niet met mosterd gretige afnemers vonden.
Ondertussen had iedereen in de smiezen dat het gestopt was met regenen en werd beslist om toch nog op pad te gaan.
Onder de zeer deskundige leiding van Yvan en Luc werd, alweer voor het eerst in de geschiedenis, een gezamenlijke rit georganiseerd onder leiding van de twee verenigingen die elkaar in normale omstandigheden naar het leven staan.
Meer nog: terwijl we ons vizier richtten op de regio Moorslede-Passendale werden door de twee leiders in alle discretie de eerste gesprekken over fusie gevoerd. Daar waar de meesten voor het ogenblik in de media berichten lezen over splitsing, werd hier dus gewerkt aan de omgekeerde beweging. Normaal wordt er binnen de perswereld hierover niets verspreid maar toch willen wij u in dit verband het volgende meegeven: de fusiegesprekken verliepen heel positief maar de onverwacht grote kassen zwart geld bij de Streuvelsvrienden zouden een ernstig probleem kunnen vormen. Verbranden zoals onze confrater Vandenbroucke lukt niet want het is allemaal klein geld en verder wordt gevreesd dat Jacques Fieux zich hier zal ontpoppen tot de plaatselijke ‘monsieur non’. Indien deze gesprekken op een dood spoor zouden eindigen, werd en petit comité beslist om ook hier een olijk duo aan te stellen om eventueel de gesprekken opnieuw op gang te trekken. Iedereen was akkoord dat er voor een olijk vrolijk duo geen betere personen konden gevonden worden dan Marc en Filip. Bij het ter perse gaan, is nog niet geweten of ze deze opdracht ook aanvaard hebben.
Door de drukke gesprekken zouden we haast vergeten dat er werd gereden en we kunnen u verzekeren: er werd gereden. Daar waar Marc er vooraf vrij gerust in was; hij had namelijk een vlakke rit aangekondigd, werd er in de plaats door Yvan en Luc voor geopteerd om een parcours op te zoeken waarin nogal wat hellingen lagen. Als je dan nog weet dat we 60 kilometer gereden hebben aan een gemiddelde van 27.8 per uur, weet je ook dat we nog andere dingen gedaan hebben dan onderhandeld.
Eens in Heule aangekomen, was het de afspraak dat we nog iets zouden degusteren in de Kameleon: prachtig idee en prachtig initiatief ware het niet van één detail: de Kameleon was gesloten. Vandaar dat onze steven gericht werd naar de feesttent waar we vriendelijk ontvangen werden door leden van het plaatselijk feestcomité. Voor hen was het immers een grote eer om de crème de la crème van Heulse sportievelingen over de houten vloer te krijgen.
Het moet nog gezegd dat een aantal mensen een speciale vermelding verdienen: dat zijn de mensen van Heule die ondanks het feit dat ze reeds ‘moesten’ bepaalde sociale verplichtingen nakomen, lees hier als ‘ op Heule Kermesse al veel pinten gedronken hadden’, toch aanwezig waren voor een grootse sportieve prestatie. Hieraan kan het bestuur nog een poepje ruiken want er rijzen sterke twijfels over de waterbestendigheid van ons bestuur: een voorzitter die bij het miste spatje in de zon gaat liggen in Lanzarote, een materiaalmeester die enkel zijn auto neemt als het regent,een penningmeester die een nieuwe fiets gekocht heeft die niet aan vochtigheid mag worden blootgesteld…..er zal een hartig woordje gesproken worden op de eerstvolgende algemene vergadering.
Daarnaast nog één slotbedenking: als je weet dat deze moedige mensen slechts 10 punten kregen voor het aanwezig zijn, vinden wij dat de deelnemers die naast hun aanwezigheid op Heule Kermis dan ook nog eens de moed hebben om door wind en regen te rijden, recht hebben op een veel hogere bonus. Hoeveel laten wij in het midden: hierover kan het bestuur zelf een uitspraak ten gronde doen. Hopelijk regent het niet op de datum van de eerstvolgende vergadering want dan is het zeer de vraag of er een reglementair verplichte minimum aanwezigheid van 50% zal gehaald worden….
Ivan
Deze rit zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als één der uniekste in zijn soort. U leest en voelt het goed aan: de afwezigen had overschot van ongelijk.
Iedereen had die morgen hetzelfde gevoel: de regen viel met bakken uit de hemel en het donkere decor was niet bepaald een uitnodiging om er tegen aan te gaan. Vandaar dat er sowieso mocht besloten worden dat alleen het kruim van het kruim hier aan de start zou komen. En ze waren er: Filip, Marc, Björn, Tim, Yvan en ene Luc waarover straks meer…
Ook de materiaalmeester was er, enerzijds zoals reglementair verplicht in de clubkleuren maar anderzijds zonder fiets en als lid van de raad van bestuur, noblesse oblige, met een dikke BMW. De havannasigaar had hij vanwege het vroege uur achterwege gelaten.
Wie er ook was, was de plichtbewuste sportbestuurder van dienst, Ringo, geflankeerd door een mooi manneke genaamd Maithy die bleek zijn zoon te zijn Iedereen had onmiddellijk dezelfde conclusie getrokken: als dit mooi manneke zo goed op zijn ouders trekt, moet hij wel een heel mooie moeder hebben. We kijken alvast uit naar haar komst op het eindejaarsetentje! Ondertussen bleef het water gieten en de twijfels om te vertrekken groeiden. Ook Ringo zat met een probleem want hij had een arsenaal broodjes met gehakt gesmeerd (wat een toewijding…) en nu bleek er hoop en al enkele mensen aan de start. In de beste traditie van de Tinekesvrienden werden algauw de zwakke punten (veel regen) in een strategisch beleidsplan gekoppeld aan de ‘opportunities’, met name de aanwezigheid van een hoop pistolets. Ter plaatse werd beslist om een gastronomische maaltijd te organiseren en werd begin gemaakt van een mise-en-place: lees werden tafels en stoelen klaargezet en deden we ons tegoed aan de pistolets maar ook aan de koffie en de isostar, allemaal aangereikt door master hobbykok Ringo. Voor Filip ging een jarenlange droom in vervulling: kampioen worden door pistolets te eten! De broodjes met een uitstekende cuisson, normaal voor 20 man, gingen vlot binnen en ondertussen kwam ook een lid van de Streuvelsvrienden , met name Luc, toe op een ogenblik dat zijn twee andere collega’s reeds vertrokken waren.
Luc is nu niet bepaalde de kwaadste: als er pistolets over zijn, wil hij gerust helpen aan het opruimen daarvan en zo kwamen we tot een historisch feit: de Tinekesvrienden en de Streuvelsvrienden gezellig samen aan de ontbijttafel.
Zoals gewoonlijk waren de gesprekken van een hoog cultureel niveau: de Heulse kermis, de ramadan, de leuke ontspannende activiteiten binnen onze schoolinternaten, …. kortom alles kwam aan bod terwijl de broodjes al dan niet met mosterd gretige afnemers vonden.
Ondertussen had iedereen in de smiezen dat het gestopt was met regenen en werd beslist om toch nog op pad te gaan.
Onder de zeer deskundige leiding van Yvan en Luc werd, alweer voor het eerst in de geschiedenis, een gezamenlijke rit georganiseerd onder leiding van de twee verenigingen die elkaar in normale omstandigheden naar het leven staan.
Meer nog: terwijl we ons vizier richtten op de regio Moorslede-Passendale werden door de twee leiders in alle discretie de eerste gesprekken over fusie gevoerd. Daar waar de meesten voor het ogenblik in de media berichten lezen over splitsing, werd hier dus gewerkt aan de omgekeerde beweging. Normaal wordt er binnen de perswereld hierover niets verspreid maar toch willen wij u in dit verband het volgende meegeven: de fusiegesprekken verliepen heel positief maar de onverwacht grote kassen zwart geld bij de Streuvelsvrienden zouden een ernstig probleem kunnen vormen. Verbranden zoals onze confrater Vandenbroucke lukt niet want het is allemaal klein geld en verder wordt gevreesd dat Jacques Fieux zich hier zal ontpoppen tot de plaatselijke ‘monsieur non’. Indien deze gesprekken op een dood spoor zouden eindigen, werd en petit comité beslist om ook hier een olijk duo aan te stellen om eventueel de gesprekken opnieuw op gang te trekken. Iedereen was akkoord dat er voor een olijk vrolijk duo geen betere personen konden gevonden worden dan Marc en Filip. Bij het ter perse gaan, is nog niet geweten of ze deze opdracht ook aanvaard hebben.
Door de drukke gesprekken zouden we haast vergeten dat er werd gereden en we kunnen u verzekeren: er werd gereden. Daar waar Marc er vooraf vrij gerust in was; hij had namelijk een vlakke rit aangekondigd, werd er in de plaats door Yvan en Luc voor geopteerd om een parcours op te zoeken waarin nogal wat hellingen lagen. Als je dan nog weet dat we 60 kilometer gereden hebben aan een gemiddelde van 27.8 per uur, weet je ook dat we nog andere dingen gedaan hebben dan onderhandeld.
Eens in Heule aangekomen, was het de afspraak dat we nog iets zouden degusteren in de Kameleon: prachtig idee en prachtig initiatief ware het niet van één detail: de Kameleon was gesloten. Vandaar dat onze steven gericht werd naar de feesttent waar we vriendelijk ontvangen werden door leden van het plaatselijk feestcomité. Voor hen was het immers een grote eer om de crème de la crème van Heulse sportievelingen over de houten vloer te krijgen.
Het moet nog gezegd dat een aantal mensen een speciale vermelding verdienen: dat zijn de mensen van Heule die ondanks het feit dat ze reeds ‘moesten’ bepaalde sociale verplichtingen nakomen, lees hier als ‘ op Heule Kermesse al veel pinten gedronken hadden’, toch aanwezig waren voor een grootse sportieve prestatie. Hieraan kan het bestuur nog een poepje ruiken want er rijzen sterke twijfels over de waterbestendigheid van ons bestuur: een voorzitter die bij het miste spatje in de zon gaat liggen in Lanzarote, een materiaalmeester die enkel zijn auto neemt als het regent,een penningmeester die een nieuwe fiets gekocht heeft die niet aan vochtigheid mag worden blootgesteld…..er zal een hartig woordje gesproken worden op de eerstvolgende algemene vergadering.
Daarnaast nog één slotbedenking: als je weet dat deze moedige mensen slechts 10 punten kregen voor het aanwezig zijn, vinden wij dat de deelnemers die naast hun aanwezigheid op Heule Kermis dan ook nog eens de moed hebben om door wind en regen te rijden, recht hebben op een veel hogere bonus. Hoeveel laten wij in het midden: hierover kan het bestuur zelf een uitspraak ten gronde doen. Hopelijk regent het niet op de datum van de eerstvolgende vergadering want dan is het zeer de vraag of er een reglementair verplichte minimum aanwezigheid van 50% zal gehaald worden….
Ivan
Verslag van de rit van 5 september 2010. Rally Kuurne
Grote opkomst deze morgen voor de Kuurnse St-Pietersrally. Terug aan de start na lang weggeweest Bernard , niet op het carbonnen ros maar aan het stuur van de volgwagen. Bernard heeft taart mee voor 20 man en ziet met lede ogen hoe het peleton gestaag groeit. Op de valreep sijpelen nog de Fondateur en Gerd binnen wat de teller op 21 brengt. Onmiddellijk doen enkele noodscenarios de ronde zoals de grootste BMI valt af of een taartendans ipv stoelendans maar tijd zal raad brengen. Blikvangers aan de start zijn 2 fonkelnagelnieuwe vehikels: Dirk met een Cervelo en Guy met een BMC waaruit SG Jacques besluit dat zijn Madone al gedemodeerd is en dat het na 37km en een valpartij al tijd is voor een nieuwe bolide. Enige afwezige uit de top 10 is PM Willy die van het podium dondert. MM Geert kent dan ook één van zijn gloriedagen want hij mag de functie van penningmeester combineren met deze van materiaalmeester. Grijnzend komt hij terug van de inschrijving: niet alleen is hij erin geslaagd het voordelige Leiedal tarief minder dan 1m20 te bekomen, ze hebben hem nog een extra doos wafels meegegeven omdat hij hen wijsgemaakt heeft dat hij kruimeltjes moet strooien onderweg om zijn baan terug te vinden. MM blijft de lakens uitdelen en duidt kordaat de kopmannen aan: Kevin en Ringo zijn de gelukkigen en het moet gezegd: ze doen dit perfect. Het wijs bestuur heeft geopteerd voor de 65 km omdat de zondagse apero ook één van de doelstellingen is, zoniet de bijzonderste. De rit verloopt onder een stralend zonnetje en over prachtige landelijke wegen. Slechts één incident onderweg : Ivan kent een leegloper. Sportdirecteur Bernard laat zijn motor draaien tijdens de herstelling maar krijgt de dwingende wenk van de President aan Kyoto te denken. Zijn repliek: ik dacht dat het niet lang zou duren…..Onze pauze nemen we als eigenzinnige club ver van het plebs en gepeupel ergens midden de velden en varkenskoten. Rambo verdringt zich rond de taartendoos en slaagt er als eerst in een lekker stuk rijsttaart te bemachtigen. Bernard offert zich op en stelt zich content met een wafel. Nog beter: hij doet afstand van zijn kmvergoeding. Wat een klasbak, bedankt Bernard. We verwachten je volgend jaar terug op de fiets. Talk of the club tijdens de pitsstop is de teloorgang van de kampioen, opnieuw afwezig. Radio Tour weet uit goeie bron dat zijn echtgenote wat Quality Time gevraagd heeft. Volgens Philippe is dit de liefde bedrijven omgord met de sjaal van de VK! De terugweg verloopt snedig en vlot en ter hoogte van Lendeleute laten we de rally voor wat hij is en wenden de steven richting homebase en de apero. De kopmannen drijven het tempo vanaf Sente gestaag op en we krijgen nog een zinderende finale. Al vlug wijst de teller 44km/u. Nog nooit gezien: zelfs de MM draait zijne gruute plateau, net een Vlaamse Reus op zevenmijlslaarzen. Met de wind op de zijkant valt de groep in waaiers uiteen en druppelsgewijs en buiten adem komen we toe aan het lokaal. Mooi parcours aan een verstandig tempo: 74 km aan 27,7 gem, 270hm. Herbeleef de rit op url: http://connect.garmin.com/player/47808599
Verslag van de rit van 29 augustus 2010 La Houppe
Toch 16 moedige tinekesvrienden en sportdirecteur Raymond aan de start van de deze klauterklassieker. Fris weer, slechts 12° en we zien enkele mouwkes en zelfs schoenovertrekken aan de start. Geert Sioen is de parcoursbouwer van de dag en samen met Joost neemt hij het commando richting Ronse en omstreken. Er moet een eerste maal van de geijkte weg worden afgeweken aan de voet van de Keiberg in Knokke-Zwevegem. Op de N8 wordt een derde vak bijgelegd en bij gebrek aan crosstubes opteert Geert voor de grote weg richting Moen. Langs de Kluisberg glijden we naar Ronse waar een eerste kuitenbijter wordt geserveerd: de Maquisstraat , beter bekend als de BZN, de berg zonder naam. 2 nepen van 12% laten de asem breken en de alcohol van het bachanaal de avond ervoor verdampen. Ringo heeft toch al één been van de Marmotte teruggevonden en fladdert naar boven gevolgd door een elitegroepje. De hellingen worden nu in een strak tempo na elkaar geserveerd en de GARMIN heeft moeite om het aantal hoogtemeters tijdig te registreren. Le Côte d’Ellezelles , beslissend in de ENECO tour, en La Houppe zijn les pieces de resistance. Gerd , die de eerste klimmekes aan zich voorbij liet gaan wegens een zwaar nachtje , triomfeert op La Houppe. Op alle klauterpartijen zien we ook een opvallend gretige Ivan. Chapeau ook aan de rest van de bende die vlot de hellingen verteren. Pitstop op het hoogste punt van de rit, kwestie van er een hoogtestage van te maken. Sportdirecteur Raymundo heeft wat tactische raad voor Youngster Tim. Blijkt dat deze continu links rijdt omdat hij voortdurend naar het scherm van zijn splinternagelnieuwe Garmin tuurt. Een verdwaalde gastrenner neemt ons aan een sportief tempo op sleeptouw in de afdaling en 16 groenhemden slingeren in indianenpas naar beneden, we voelen ons als in een klassieker. 2de improvisatie van de dag want het is Koekamerkermis. De lokale omleiding leidt ons over onbegane paden terug naar het officieel parcours. Tijd voor een nieuw blik kopmannen want de forse tegenwind beukt continu op ons in. Pantani en Bjorn doen dit schitterend, ze zorgen voor een verstandig en regelmatig tempo zodat niemand in de problemen komt. 2 lekke banden op korte tijd tussen Kerkhove en Tiegem. Tim en de President himself zijn de slachtoffers. Raymond heeft de tijd niet om uit zijn wagen te komen met de reservewielen want ondertussen heeft Rambo met zijn tanden al de buitenband van de velg getrokken. Dank zij de virtuele maillot jaune wordt het oponthoud tot een minimum beperkt, proficiat en dank. De finale gaat traditioneel door langs het kanaal van Stasegem. Slechts 3 mannen voelen zich nog geroepen om de gashendel nog eens open te draaien. Ringo vlamt aan 41/u tegen de wind in , gesteund door Tim en de President, beiden krijgen vleugels door hun nieuwe binnenbanden. De veurzitter krijgt enorme dorst na deze prestatie en moet worden gelaafd door de MM, een werk van barmhartigheid en een bewijs van de solidariteit binnen bpost over de units heen! Moe maar gelukkig bereiken we Heule. Prachtige rit waarvoor dank aan Geert Sioen. Sportief heel sterke collectieve prestatie. 99 km aan 26,2 gem, liefst 732 hoogtemeters!!!
Zie het parcours op garmin : http://connect.garmin.com/player/46619968
President
Zie het parcours op garmin : http://connect.garmin.com/player/46619968
President
Verslag van de Merlijntjerit 220810
Maar liefst 20 strijdlustigen aan de start van de Merlijntjesrit. De kampioen was nog eens uit de doden verrezen en doet nu een ambitieuze gooi naar een plaats in de top 20.Een voor de gelegenheid Dirkloze en jarige Petra maakte als eerste haar opwachting. De jaren hebben duidelijk geen vat op haar gedrevenheid en uiterlijk of was het het smachten naar de atletische Tinekesvriendkussen die haar de energie hiervoor leverde? Wim maakte fier zijn opwachting in een onvervalste gele Pantanitrui om de onsterfelijkheid van zijn idool te beklemtonen. Een overgelukkige voorzitter verkondigde fier dat zijn TV-toestel al 10u op teletekst p 505 staat te knipperen : Anderlecht viel de eer te beurt eens naast KVK aan de leiding te mogen pronken! Leider Rambo verscheen zoals altijd klokvast aan Ten Koetshuize met de reeds half verdoofde oppergaai in zijn achterzak en de SG ten slotte liet de allergrootste nog eens aanrukken omdat de wolken niet al te katholiek naar beneden leken te lonken.'t Is ver gekomen dat de allergrootste vaderlandse wielertrots enkel nog mag aantreden als het geen weer lijkt te zullen worden om er een hond door te jagen.
Sportdirecteur David maande zijn troepen aan de wielen in beweging te zetten toen die duivelse Streuvelsvijanden ons als onvervalste cyclocrossers rechts passeerden. De SB-PM mankeerde niet en drukte de knop van zijn Garmin 705 in om vervolgens op automatische piloot en met de benen van kompaan Geert de rit vol te rijden. Wat een hoogtechnologisch aangedreven wielerclub! Willy beweerde nochtans reeds om 3u uit zijn slaap te zijn gerukt na een nachtmerrie over dienst weigerende batterijen. Insiders daarentegen meenden te weten dat de reden eerder een overdosis Irish Coffee was, letterlijk en figuurlijk geschonken door zijn echtgenote.
De overgangsrit kende een rustig verloop en daar was de kampioen allerminst rouwig om. De KVK - , Bo Braemfanclubsuccessen , fietsloze weekends en slaaptekort hebben zijn conditie enigszins ondermijnd en het was voor hem dan ook harken om niet in de bezemwagen te verzeilen. Het woord plooien staat evenwel niet in zijn woordenboek of zou het de kampioenentrui om schouders zijn die voor de nodige adrenaline zorgt?
Halfweg in Wontergem ,aan de boorden van de Zeverenbeek (toeval of niet?) ,werd halt gehouden voor de bevoorrading door David en de pralines van de jarige Petra , waarvoor dank! Pantani werd voor de gelegenheid in 't geel vereeuwigd op de gevoelige plaat terwijl het peloton collectief eer betoonde aan het bronzen beeld van oerflandrien Lucien Buysse, winnaar van de langste Tour ooit, die van 1926. Alleen gepensioneerde Willy herinnert zich ieder detail van deze glansrijke overwinning nog. Ringo viel de twijfelachtige eer te beurt lek te rijden maar mecanicien Franky zorgde er in een mum van tijd voor dat de MM met het schaamrood op de wangen werkloos mocht toekijken. Petra maakte van het oponthoud gebruik om haar verjaardagscadeau van zijn verpakking te ontdoen. De condoomverpakking bleek evenwel nogal onwillig en Petra's smeekbede om hulp werd bij sommige hormonenboys verkeerdelijk geïnterpreteerd als een uitnodiging tot rollebollen tussen de maïskolven. Gelukkig kon de jarige na enig peuterwerk in extremis nog zelf de klus klaren.
De kampioen hing inmiddels al kreunend tussen zijn kader,dromend van boterhammen en een verse vochtbaxter in ons clublokaal 't Merlijntje.
De droom werd werkelijkheid en Johan verwende het peloton op kosten van de rijkgevulde clubkas op boterhammen met gehakt,mosterd en drank naar keuze.
De president sloot het spektakel af met ene oneliner die kan tellen : "KVK heeft al 11 punten voorsprongen op de Oostvlamingen uit Zulte : 5 nu en nog 6 van de toekomstige onderlinge duels".
Gelijk heeft hij!
Prachtige overgangsrit waarvoor dank aan Garminparcoursbouwer Willy!
72,50 km tegen een gemiddelde snelheid van 26,50.
Tot zondag!
Red Philip
herbeleef de rit op GARMIN URL http://connect.garmin.com/player/45609953
Sportdirecteur David maande zijn troepen aan de wielen in beweging te zetten toen die duivelse Streuvelsvijanden ons als onvervalste cyclocrossers rechts passeerden. De SB-PM mankeerde niet en drukte de knop van zijn Garmin 705 in om vervolgens op automatische piloot en met de benen van kompaan Geert de rit vol te rijden. Wat een hoogtechnologisch aangedreven wielerclub! Willy beweerde nochtans reeds om 3u uit zijn slaap te zijn gerukt na een nachtmerrie over dienst weigerende batterijen. Insiders daarentegen meenden te weten dat de reden eerder een overdosis Irish Coffee was, letterlijk en figuurlijk geschonken door zijn echtgenote.
De overgangsrit kende een rustig verloop en daar was de kampioen allerminst rouwig om. De KVK - , Bo Braemfanclubsuccessen , fietsloze weekends en slaaptekort hebben zijn conditie enigszins ondermijnd en het was voor hem dan ook harken om niet in de bezemwagen te verzeilen. Het woord plooien staat evenwel niet in zijn woordenboek of zou het de kampioenentrui om schouders zijn die voor de nodige adrenaline zorgt?
Halfweg in Wontergem ,aan de boorden van de Zeverenbeek (toeval of niet?) ,werd halt gehouden voor de bevoorrading door David en de pralines van de jarige Petra , waarvoor dank! Pantani werd voor de gelegenheid in 't geel vereeuwigd op de gevoelige plaat terwijl het peloton collectief eer betoonde aan het bronzen beeld van oerflandrien Lucien Buysse, winnaar van de langste Tour ooit, die van 1926. Alleen gepensioneerde Willy herinnert zich ieder detail van deze glansrijke overwinning nog. Ringo viel de twijfelachtige eer te beurt lek te rijden maar mecanicien Franky zorgde er in een mum van tijd voor dat de MM met het schaamrood op de wangen werkloos mocht toekijken. Petra maakte van het oponthoud gebruik om haar verjaardagscadeau van zijn verpakking te ontdoen. De condoomverpakking bleek evenwel nogal onwillig en Petra's smeekbede om hulp werd bij sommige hormonenboys verkeerdelijk geïnterpreteerd als een uitnodiging tot rollebollen tussen de maïskolven. Gelukkig kon de jarige na enig peuterwerk in extremis nog zelf de klus klaren.
De kampioen hing inmiddels al kreunend tussen zijn kader,dromend van boterhammen en een verse vochtbaxter in ons clublokaal 't Merlijntje.
De droom werd werkelijkheid en Johan verwende het peloton op kosten van de rijkgevulde clubkas op boterhammen met gehakt,mosterd en drank naar keuze.
De president sloot het spektakel af met ene oneliner die kan tellen : "KVK heeft al 11 punten voorsprongen op de Oostvlamingen uit Zulte : 5 nu en nog 6 van de toekomstige onderlinge duels".
Gelijk heeft hij!
Prachtige overgangsrit waarvoor dank aan Garminparcoursbouwer Willy!
72,50 km tegen een gemiddelde snelheid van 26,50.
Tot zondag!
Red Philip
herbeleef de rit op GARMIN URL http://connect.garmin.com/player/45609953
Verslag van de rit van 150810 WO I rit
16 koene soldaten aan de start van deze rit die in het teken stond van hetgeen de oudere mensen ‘de grooten oorloge’ noemen.
Opnieuw geen kampioen van vorig jaar te bespeuren. Naar verluid misbruikt hij de talrijke successen van KVK om er een liederlijk leven op na te houden. Hoe lang hij de VK nog als drogreden kan gebruiken in het ouderlijke huis, hangt af van de goedgelovigheid van zijn dierbare wederhelft. Hopelijk leest zij dit verslag niet anders komt er een abrupt einde aan de escapades van onze Filip. In het peloton gaan ook geruchten over een post-kampioen-depressie maar de manier waarop hij op zaterdag dansend van het voetbalterrein naar huis ging, drukt deze geruchten de kop in. Op het laatste nippertje kwamen Marc en Filip aan de start: niet alleen de nummers 1 en 2 in onze rangschikking maar ook de mannen met het hoogste oudstrijdersgehalte van onze groep. Hun geconcentreerde focus toonde aan dat er reeds duidelijk sprake is van zware stress i.v.m. het ultieme te bereiken doel, namelijk kampioen worden bij de Tinekesvrienden. Filip droomt nu al van een standbeeld naast dat van Tineke op ‘Heule-platse’.
Generaal-voor-één-dag was ons aller Franky, een man van vele oorlogen en gewapend met fiets en gps beval hij de troepen het paard te bestijgen en zich op oorlogspad te begeven.
Na een klein uur werd Passendale ingenomen met een snelheid en een accuratesse die menig Duits officier zou doen verbleken. De groene uitrusting te midden de maïsvelden zorgde immers voor een heel efficiënte vermomming waardoor we quasi ongezien onze slag konden slaan.
Er werd gepasseerd aan het Tyne Cot Cemetry: enige enkelingen dachten dat het hier ging om talrijke menhirs maar wat uitleg over grafstenen, gevallen soldaten, enz…. bracht hun peil inzake historische kennis toch op enigszins aanvaardbaar niveau. Ter plaatse wordt het kerhof benoemd als ‘tinnekot’; dit komt doordat de boeren bij gebrek aan engelse kennis lazen wat ze zagen. Als je dan weet dat men in het plaatselijke dialect een kip een ‘inne’ noemt, weet je dat de benaming soms andere zaken oproept dan een kerkhof.
Voor we het goed wisten, waren we al aan de klassieke en zeer idyllische halte in Nieuwkapelle. Het traditionele banket aangeboden door de man in de volgwagen was er dit keer niet bij want de gelegenheidssportdirecteur had zijn kat gestuurd. Filip kon zijn ontgoocheling nauwelijks onderdrukken …..
Ter plaatse voelde de voorzitter zich geroepen om zijn kennis over ‘de grooten oorloge’ te delen met zijn leden. Zijn betoog was bij gebrek aan algemene kennis niet alleen zeer kort, het algemeen pedagogisch-didactisch gehalte was zo laag dat Geert Depoortere onmiddellijk besliste om de vacante betrekking van lesgever in de Broederschool niet toe te kennen aan de voorzitter maar om op zoek te gaan naar een betere kandidaat. Een grote ontgoocheling voor Martin want hij besefte maar al te goed dat hij de rest van zijn carrière nu moet doorbrengen in muffe postgebouwen en dat hij kan fluiten naar de felbegeerde 2 maanden verlof.
Langs de Ijzer werd vlot overgeschakeld van de 1ste naar de 2de wereldoorlog want op algemeen verzoek van enkelen werd het tempo opgetrokken en haalden we vlot een gemiddelde van 40-45 (in de volksmond ‘den anderen oorloge’).
In Sint-Jan moest even halt gehouden worden voor een loslopend wiel; een moment waarop onze materiaalmeester zag dat een kleine kikker zich op hem genesteld had. Het diertje dacht op de groene trui, gecombineerd met de warme bast van Geert zich in zijn natuurlijke biotoop te bevinden en amuseerde er zich kostelijk. Een droom waaraan heel vlug een eind kwam toen het diertje in een gracht gekieperd werd. Jammer, want de combinatie Geert-kikker viel bij velen in de smaak.
De kasseien van Boezinge, de hellingen aan de Reutel, de Polygoone, enz. hadden één constante: de voorzitter kon zich niet inhouden en gooide telkens de knuppel in het hoenderhok. Pillen, gestoken door een wesp, de geallieerde troepen in gedachten, of doodgewoon heel goed zijn… we weten niet wat aan de oorzaak lag van zoveel aanvalsgeweld. Zo werden op die plaatsen de laatste munitie van menige Tinekesvriend verschoten.
Even werd de groep nog opgeschrikt: iedereen dacht dat onze Filip besmet was met de superbacterie want plots begon hij slechte imitaties te brengen van Will Tura. Besmetting kon niet lang op zich laten wachten en enkele seconden later voelde ook Marc zich geroepen om de anderen hun oren te martelen met klanken die met heel, heel goeie wil op een lied geleken. Gelukkig was het niet de superbacterie maar gewone kampioenenkoorts die zich van de 2 had meester gemaakt. Gewone antibiotica of enkele pinten zijn voldoende naar het schijnt om het virus te bestrijden.
Terwijl nu vooral vakantieverhalen te horen vielen, verliep de terugreis heel snel en bereikten we Heule na een rit van 92 km aan een gemiddelde van 27,5 per uur.
Even werd nog gedacht om een kleine militaire parade te houden op ‘Heule-platse’ maar door het feit dat de meesten al een strakke timing hadden inzake aperitieven, werd hiervan afgezien.
Trots meldde onze voorzitter nog, op een manier die zelfs De Crem hem zou benijden, dat deze oorlogsrit geen enkel slachtoffer had gemaakt. Deze gegevens zou hij nog dezelfde namiddag doorsturen naar het ministerie van Defensie, in de stille hoop een medaille te krijgen voor zijn militair doorzicht. Zijn laatste hoop want op een onderwijsonderscheiding hoeft hij niet meer te rekenen. Ook Geert had immers al een rapport naar Pascal Smet gestuurd….
Ivan
Opnieuw geen kampioen van vorig jaar te bespeuren. Naar verluid misbruikt hij de talrijke successen van KVK om er een liederlijk leven op na te houden. Hoe lang hij de VK nog als drogreden kan gebruiken in het ouderlijke huis, hangt af van de goedgelovigheid van zijn dierbare wederhelft. Hopelijk leest zij dit verslag niet anders komt er een abrupt einde aan de escapades van onze Filip. In het peloton gaan ook geruchten over een post-kampioen-depressie maar de manier waarop hij op zaterdag dansend van het voetbalterrein naar huis ging, drukt deze geruchten de kop in. Op het laatste nippertje kwamen Marc en Filip aan de start: niet alleen de nummers 1 en 2 in onze rangschikking maar ook de mannen met het hoogste oudstrijdersgehalte van onze groep. Hun geconcentreerde focus toonde aan dat er reeds duidelijk sprake is van zware stress i.v.m. het ultieme te bereiken doel, namelijk kampioen worden bij de Tinekesvrienden. Filip droomt nu al van een standbeeld naast dat van Tineke op ‘Heule-platse’.
Generaal-voor-één-dag was ons aller Franky, een man van vele oorlogen en gewapend met fiets en gps beval hij de troepen het paard te bestijgen en zich op oorlogspad te begeven.
Na een klein uur werd Passendale ingenomen met een snelheid en een accuratesse die menig Duits officier zou doen verbleken. De groene uitrusting te midden de maïsvelden zorgde immers voor een heel efficiënte vermomming waardoor we quasi ongezien onze slag konden slaan.
Er werd gepasseerd aan het Tyne Cot Cemetry: enige enkelingen dachten dat het hier ging om talrijke menhirs maar wat uitleg over grafstenen, gevallen soldaten, enz…. bracht hun peil inzake historische kennis toch op enigszins aanvaardbaar niveau. Ter plaatse wordt het kerhof benoemd als ‘tinnekot’; dit komt doordat de boeren bij gebrek aan engelse kennis lazen wat ze zagen. Als je dan weet dat men in het plaatselijke dialect een kip een ‘inne’ noemt, weet je dat de benaming soms andere zaken oproept dan een kerkhof.
Voor we het goed wisten, waren we al aan de klassieke en zeer idyllische halte in Nieuwkapelle. Het traditionele banket aangeboden door de man in de volgwagen was er dit keer niet bij want de gelegenheidssportdirecteur had zijn kat gestuurd. Filip kon zijn ontgoocheling nauwelijks onderdrukken …..
Ter plaatse voelde de voorzitter zich geroepen om zijn kennis over ‘de grooten oorloge’ te delen met zijn leden. Zijn betoog was bij gebrek aan algemene kennis niet alleen zeer kort, het algemeen pedagogisch-didactisch gehalte was zo laag dat Geert Depoortere onmiddellijk besliste om de vacante betrekking van lesgever in de Broederschool niet toe te kennen aan de voorzitter maar om op zoek te gaan naar een betere kandidaat. Een grote ontgoocheling voor Martin want hij besefte maar al te goed dat hij de rest van zijn carrière nu moet doorbrengen in muffe postgebouwen en dat hij kan fluiten naar de felbegeerde 2 maanden verlof.
Langs de Ijzer werd vlot overgeschakeld van de 1ste naar de 2de wereldoorlog want op algemeen verzoek van enkelen werd het tempo opgetrokken en haalden we vlot een gemiddelde van 40-45 (in de volksmond ‘den anderen oorloge’).
In Sint-Jan moest even halt gehouden worden voor een loslopend wiel; een moment waarop onze materiaalmeester zag dat een kleine kikker zich op hem genesteld had. Het diertje dacht op de groene trui, gecombineerd met de warme bast van Geert zich in zijn natuurlijke biotoop te bevinden en amuseerde er zich kostelijk. Een droom waaraan heel vlug een eind kwam toen het diertje in een gracht gekieperd werd. Jammer, want de combinatie Geert-kikker viel bij velen in de smaak.
De kasseien van Boezinge, de hellingen aan de Reutel, de Polygoone, enz. hadden één constante: de voorzitter kon zich niet inhouden en gooide telkens de knuppel in het hoenderhok. Pillen, gestoken door een wesp, de geallieerde troepen in gedachten, of doodgewoon heel goed zijn… we weten niet wat aan de oorzaak lag van zoveel aanvalsgeweld. Zo werden op die plaatsen de laatste munitie van menige Tinekesvriend verschoten.
Even werd de groep nog opgeschrikt: iedereen dacht dat onze Filip besmet was met de superbacterie want plots begon hij slechte imitaties te brengen van Will Tura. Besmetting kon niet lang op zich laten wachten en enkele seconden later voelde ook Marc zich geroepen om de anderen hun oren te martelen met klanken die met heel, heel goeie wil op een lied geleken. Gelukkig was het niet de superbacterie maar gewone kampioenenkoorts die zich van de 2 had meester gemaakt. Gewone antibiotica of enkele pinten zijn voldoende naar het schijnt om het virus te bestrijden.
Terwijl nu vooral vakantieverhalen te horen vielen, verliep de terugreis heel snel en bereikten we Heule na een rit van 92 km aan een gemiddelde van 27,5 per uur.
Even werd nog gedacht om een kleine militaire parade te houden op ‘Heule-platse’ maar door het feit dat de meesten al een strakke timing hadden inzake aperitieven, werd hiervan afgezien.
Trots meldde onze voorzitter nog, op een manier die zelfs De Crem hem zou benijden, dat deze oorlogsrit geen enkel slachtoffer had gemaakt. Deze gegevens zou hij nog dezelfde namiddag doorsturen naar het ministerie van Defensie, in de stille hoop een medaille te krijgen voor zijn militair doorzicht. Zijn laatste hoop want op een onderwijsonderscheiding hoeft hij niet meer te rekenen. Ook Geert had immers al een rapport naar Pascal Smet gestuurd….
Ivan
Verslag van de rit van 8 augustus 2010 Wortegem&Petegem
17 uit de kluiten gewassen Tinekesvrienden aan de start van deze congérit.
De Streuvelsvijanden zaten met zijn drieën broederlijk aan de inschrijvingstafel vol verwachting uitkijkend naar een 4de man. En Petit comité moest dan nog beslist worden of het manillen zou worden of rondjes rijden rond de Heulse kerktoren.
Opgemerkte rentree overigens als sportdirecteur van een nog altijd messscherpe kampioen. De geruchten over een liederlijk leven à la Tom Boonen blijken alvast geen lichamelijke sporen te hebben nagelaten. Of hij conditioneel nog up to date is,kon evenwel niet achterhaald worden.
Parcoursbouwer van dienst was niemand minder dan Joost waarvan gefluisterd wordt dat hij vaak in het zwart rijdt. Ook een oude nieuwe bekende gast aan de start, nl. de stijlrijke Jean-Pierre.
De karavaan trok zich om 7u33 op gang en raapte in extremis nog klassementskoploper Rambo op. Don Felipe werd vanmorgen verwacht op het Koninklijk Paleis maar kon rekenen op clementie om zijn kansen op de tricolore trui niet in het gedrang te laten brengen. Een blik op de klassering leert overigens dat dit één van de spannendste kampioenschappen wordt van het laatste decennium. Het dreigt secondenwerk te worden tot aan de meet.
Het werd een rustige aanloop gekenmerkt door gekeuvel over de vaderlandse voetbalcompetitie. Zoals bekend werd de kopploeg van de streek bestolen op Lokeren en kreeg het kleine broertje het deksel op de neus van KV Mechelen. Het was een sportieve SB-PM evenwel niet aan te zien al viel het wel op dat hij zijn negatieve energie kwijt wou door gretig aan de zijde van Joost aan de kop te sleuren.
De SG kende even een zwak vestimentair moment en wou zich al in’t begin van de rit van ballast ontdoen. Het bekwam hem niet al te goed want in een mum van tijd verzeilde hij in een Schleckpositie. Een waakzame Jean-Pierre bracht Jacques terug in de voorste Contadoriaanse gelederen. Het regende inmiddels overjasjes in de bezemwagen gezien de temperatuur recht evenredig steeg met de toenemende hartfrequenties.
Het glooiend landschap werd gretig onder de wielen geschoven . De achterkant van de Tiegemberg deed dienst als vroege kuitenbreker en daarbij viel het op dat de nrs 1 en 2 van de klassering – Rambo en de Fondateur – mekaar van geen vin lostten. Het was aandoenlijk om zien hoe beiden zelfs bijna surplacten ten einde de sportdirecteur ook enig spektakel te bezorgen in de soms langgerekte staart van het peloton. Vooraan leek Tim de man in vorm gevolgd door Yvan de verschrikkelijke.
Een welkome bevoorrading voorzag de atleten van verse suikers en calorierijke frisdrank waarop het 2de ritgedeelte in een verhoogd tempo kon aangevat worden. Joost zorgde niet alleen voor een pittige etappe,ook de mooie vergezichten mochten er wezen en streelden het oog van een vooral volop genietende sportdirecteur.
De place to be van streekvoetbalhater Willy Naessens werd in ijltempo voorbijgefietst. Waarom Zuid-West-Vlaanderen sponsoren als het ook in de verre kempen kan?
De finale voltrok zich langs de boorden van de vaart waar een in 3 waaiers gescheurd peloton beukend richting Heule trok. Het sputterend gaspedaal van de volgwagen kon hier dieper ingedrukt worden waarop een dankbare toerentalwijzer nog eens een erectie kreeg.
Verfrissende en zeer aangename rit waarvoor dank aan Joost en de collega’s kopmannen.
92 km aan 26 gem; 661 hoogtemeters!!!
herbeleef de rit en de kronkelende wegen op
GARMIN Martin http://connect.garmin.com/player/43661059
GARMIN Dirk http://connect.garmin.com/activity/43692025
Tot volgende zondag voor de oorlogsrit!
Red Philippe
De Streuvelsvijanden zaten met zijn drieën broederlijk aan de inschrijvingstafel vol verwachting uitkijkend naar een 4de man. En Petit comité moest dan nog beslist worden of het manillen zou worden of rondjes rijden rond de Heulse kerktoren.
Opgemerkte rentree overigens als sportdirecteur van een nog altijd messscherpe kampioen. De geruchten over een liederlijk leven à la Tom Boonen blijken alvast geen lichamelijke sporen te hebben nagelaten. Of hij conditioneel nog up to date is,kon evenwel niet achterhaald worden.
Parcoursbouwer van dienst was niemand minder dan Joost waarvan gefluisterd wordt dat hij vaak in het zwart rijdt. Ook een oude nieuwe bekende gast aan de start, nl. de stijlrijke Jean-Pierre.
De karavaan trok zich om 7u33 op gang en raapte in extremis nog klassementskoploper Rambo op. Don Felipe werd vanmorgen verwacht op het Koninklijk Paleis maar kon rekenen op clementie om zijn kansen op de tricolore trui niet in het gedrang te laten brengen. Een blik op de klassering leert overigens dat dit één van de spannendste kampioenschappen wordt van het laatste decennium. Het dreigt secondenwerk te worden tot aan de meet.
Het werd een rustige aanloop gekenmerkt door gekeuvel over de vaderlandse voetbalcompetitie. Zoals bekend werd de kopploeg van de streek bestolen op Lokeren en kreeg het kleine broertje het deksel op de neus van KV Mechelen. Het was een sportieve SB-PM evenwel niet aan te zien al viel het wel op dat hij zijn negatieve energie kwijt wou door gretig aan de zijde van Joost aan de kop te sleuren.
De SG kende even een zwak vestimentair moment en wou zich al in’t begin van de rit van ballast ontdoen. Het bekwam hem niet al te goed want in een mum van tijd verzeilde hij in een Schleckpositie. Een waakzame Jean-Pierre bracht Jacques terug in de voorste Contadoriaanse gelederen. Het regende inmiddels overjasjes in de bezemwagen gezien de temperatuur recht evenredig steeg met de toenemende hartfrequenties.
Het glooiend landschap werd gretig onder de wielen geschoven . De achterkant van de Tiegemberg deed dienst als vroege kuitenbreker en daarbij viel het op dat de nrs 1 en 2 van de klassering – Rambo en de Fondateur – mekaar van geen vin lostten. Het was aandoenlijk om zien hoe beiden zelfs bijna surplacten ten einde de sportdirecteur ook enig spektakel te bezorgen in de soms langgerekte staart van het peloton. Vooraan leek Tim de man in vorm gevolgd door Yvan de verschrikkelijke.
Een welkome bevoorrading voorzag de atleten van verse suikers en calorierijke frisdrank waarop het 2de ritgedeelte in een verhoogd tempo kon aangevat worden. Joost zorgde niet alleen voor een pittige etappe,ook de mooie vergezichten mochten er wezen en streelden het oog van een vooral volop genietende sportdirecteur.
De place to be van streekvoetbalhater Willy Naessens werd in ijltempo voorbijgefietst. Waarom Zuid-West-Vlaanderen sponsoren als het ook in de verre kempen kan?
De finale voltrok zich langs de boorden van de vaart waar een in 3 waaiers gescheurd peloton beukend richting Heule trok. Het sputterend gaspedaal van de volgwagen kon hier dieper ingedrukt worden waarop een dankbare toerentalwijzer nog eens een erectie kreeg.
Verfrissende en zeer aangename rit waarvoor dank aan Joost en de collega’s kopmannen.
92 km aan 26 gem; 661 hoogtemeters!!!
herbeleef de rit en de kronkelende wegen op
GARMIN Martin http://connect.garmin.com/player/43661059
GARMIN Dirk http://connect.garmin.com/activity/43692025
Tot volgende zondag voor de oorlogsrit!
Red Philippe
Verslag van de rit van 1 augustus, de Catsberg
De Streuvelsvrienden komen toe en beginnen luidop de aanwezige Tinekesvrienden te tellen : drie, vier, vijf . Ze hebben blijkbaar binnenpretjes en beginnen stilaan te hopen dat wij een fusie met hen zullen aanvragen , in plaats van omgekeerd.
Enkele minuten later zijn wij toch met een elftal . Alleen SV – Olé, olé gezangen bij de start na meer dan verdiend punt op Standard, Noch (echte) KVK supporters, noch Club supporters aan de start, Beide clans hebben last van een delirium tremens (=een bewustzijnsstoornis, die leidt tot verminderd besef van de omgeving, inclusief verminderde concentratie ). Nadat beide clans zich een stuk in hun kl…. Gedronken hebben is het misschien best dat ze niet aan de start zijn en dit om mogelijke ongevallen te vermijden. Toch dachten wij nog de kampioen in de verte te horen die waarschijnlijk stilaan huiswaarts aan het keren was. Waar is de trots van de kampioen , messcherp na zijn dieet maar blijkbaar met veel andere dingen bezig dan fietsen. Hij laat zijn neef Tim aan zijn lot over. Maar niet geklaagd, de starters zijn dus te meer gemotiveerd om er een prachtige rit van 110 km van te maken aan een aanvaardbaar gemiddelde van 26,6 km/u . De bestemming is Mont des Cats , net over de schreve. Sportbestuurder van dienst is Albert, de vader van onze reus. Die mens moet nog zijn eigen auto verslijten terwijl zijn zoon een superlange rit uitsteekt en de vergoeding in zijn zakken steekt.
Wij trekken richting het westen onder deskundige en ervaren leiding van de MM en de PM. Er staat behoorlijk wat wind en het is beuken. Sommigen stellen voor om in het terugkeren wat kop te doen wat maar matig geapprecieerd word,
Het is ook een heuvelachtige rit en op iedere helling , te beginnen met Zandvoorde, mag er gevlogen worden. Vliegers van dienst zijn Hans, Tim en Bjorn. Ook Hans zijn griet Martien vliegt nu en dan uit het peleton. Daarenboven houd ze ons met haar GPS (een rage aan het worden bij de Tinekes) perfect op de hoogte van de stijgingspercentages die variëren tussen de 6 en de 8 % met pieken tot 14 à 15 % . Die pieken situeren zich in de omgeving van de westvlaamse wijngaarden op de Monteberg en het laatste stukje klim van de Catsberg , klim buiten categorie. Die bereiken wij na de beklimming van de Rode en Zwarte Berg. Het is een nek aan nekrace op de top van de Catsberg tussen Hans, Wim en Bjorn. Tim is behoorlijk diep gegaan en moet wat bekomen van de gedane inspanning. Ook de anderen pauzeren even en Albert trakteert met wafels (wat over tijd volgens mijn gedacht) en fruitsapjes die hij van Geert gekregen heeft , waarvoor toch dank . Boven op de Catsberg genieten wij van een prachtig uitzicht. De meningen lopen sterk uiteen over wat wel en wat niet gezien wordt. Wij dalen af via Godewaertsvelde en rijden richting Reningelst om zo via de Palingbeek richting de Nonnenbossen te fietsen. Opschudding na het dwarsen van de weg Menen- Ieper ter hoogte van Bellewaerde waar kopman Geert een nieuwe weg gevonden heeft maar er door Willy attent opgemaakt word dat de volgwagen niet mee is. Die gelooft er niets van en geeft nog een duwtje meer. 500 meter verder moet hij toch zijn ongelijk inzien. Daarenboven is ook Rambo spoorloos maar wij zijn meer begaan met het lot van Albert en de rest van de wafels. Martien belt Philip op die blijkbaar al op de deathride in Bellewaerde zit. Ze belooft hem reanimatie als hij zo vlug mogelijk zijn plaats in het peleton weer inneemt. Na 10 minuten wachten duiken zowel Albert en Rambo in de verte op. Met de wind in ’t gat word er nu duchtig de pees opgelegd om de opgelopen achterstand in te halen. Rambo en Martien nemen een kortere weg naar huis , kwestie van die reanimatie. Maar Hans heeft ’t spel in de gaten en vergezeld de twee. De rest komt tegen de middag in Heule aan en haast zich naar vrouwlief, veel tijd voor den apero zal er niet zijn”
Willy de PenningMeester
Enkele minuten later zijn wij toch met een elftal . Alleen SV – Olé, olé gezangen bij de start na meer dan verdiend punt op Standard, Noch (echte) KVK supporters, noch Club supporters aan de start, Beide clans hebben last van een delirium tremens (=een bewustzijnsstoornis, die leidt tot verminderd besef van de omgeving, inclusief verminderde concentratie ). Nadat beide clans zich een stuk in hun kl…. Gedronken hebben is het misschien best dat ze niet aan de start zijn en dit om mogelijke ongevallen te vermijden. Toch dachten wij nog de kampioen in de verte te horen die waarschijnlijk stilaan huiswaarts aan het keren was. Waar is de trots van de kampioen , messcherp na zijn dieet maar blijkbaar met veel andere dingen bezig dan fietsen. Hij laat zijn neef Tim aan zijn lot over. Maar niet geklaagd, de starters zijn dus te meer gemotiveerd om er een prachtige rit van 110 km van te maken aan een aanvaardbaar gemiddelde van 26,6 km/u . De bestemming is Mont des Cats , net over de schreve. Sportbestuurder van dienst is Albert, de vader van onze reus. Die mens moet nog zijn eigen auto verslijten terwijl zijn zoon een superlange rit uitsteekt en de vergoeding in zijn zakken steekt.
Wij trekken richting het westen onder deskundige en ervaren leiding van de MM en de PM. Er staat behoorlijk wat wind en het is beuken. Sommigen stellen voor om in het terugkeren wat kop te doen wat maar matig geapprecieerd word,
Het is ook een heuvelachtige rit en op iedere helling , te beginnen met Zandvoorde, mag er gevlogen worden. Vliegers van dienst zijn Hans, Tim en Bjorn. Ook Hans zijn griet Martien vliegt nu en dan uit het peleton. Daarenboven houd ze ons met haar GPS (een rage aan het worden bij de Tinekes) perfect op de hoogte van de stijgingspercentages die variëren tussen de 6 en de 8 % met pieken tot 14 à 15 % . Die pieken situeren zich in de omgeving van de westvlaamse wijngaarden op de Monteberg en het laatste stukje klim van de Catsberg , klim buiten categorie. Die bereiken wij na de beklimming van de Rode en Zwarte Berg. Het is een nek aan nekrace op de top van de Catsberg tussen Hans, Wim en Bjorn. Tim is behoorlijk diep gegaan en moet wat bekomen van de gedane inspanning. Ook de anderen pauzeren even en Albert trakteert met wafels (wat over tijd volgens mijn gedacht) en fruitsapjes die hij van Geert gekregen heeft , waarvoor toch dank . Boven op de Catsberg genieten wij van een prachtig uitzicht. De meningen lopen sterk uiteen over wat wel en wat niet gezien wordt. Wij dalen af via Godewaertsvelde en rijden richting Reningelst om zo via de Palingbeek richting de Nonnenbossen te fietsen. Opschudding na het dwarsen van de weg Menen- Ieper ter hoogte van Bellewaerde waar kopman Geert een nieuwe weg gevonden heeft maar er door Willy attent opgemaakt word dat de volgwagen niet mee is. Die gelooft er niets van en geeft nog een duwtje meer. 500 meter verder moet hij toch zijn ongelijk inzien. Daarenboven is ook Rambo spoorloos maar wij zijn meer begaan met het lot van Albert en de rest van de wafels. Martien belt Philip op die blijkbaar al op de deathride in Bellewaerde zit. Ze belooft hem reanimatie als hij zo vlug mogelijk zijn plaats in het peleton weer inneemt. Na 10 minuten wachten duiken zowel Albert en Rambo in de verte op. Met de wind in ’t gat word er nu duchtig de pees opgelegd om de opgelopen achterstand in te halen. Rambo en Martien nemen een kortere weg naar huis , kwestie van die reanimatie. Maar Hans heeft ’t spel in de gaten en vergezeld de twee. De rest komt tegen de middag in Heule aan en haast zich naar vrouwlief, veel tijd voor den apero zal er niet zijn”
Willy de PenningMeester
Verslag van de rit van 25 juli Carrefour de l'Arbre
Nerveuze bedoening aan de start deze morgen. De bandendruk wordt gecontroleerd, tubes gelost en vijzen bijgedraaid. De kasseiklassieker naar Carrefour de l’Arbre staat namelijk op het programma, een uitputtingsslag voor mens en machine. Een elftal aan de aftrap deze keer met niemand minder dan Keizer Tchmil, terug na 3 maand Oezbekistan, als sportdirecteur. Het blijft de ganse rit droog en op het einde krijgen we zelfs wat zon, ideaal fietsweer dus. We zijn pas 14 km ver als de Fondateur er in slaagt om zijn wiel in een put te mikken. Onder BMI druk loopt zijn band leeg en de MM en de sportdirecteur moeten een eerste keer aan de slag. Op de wagen van de Keizer staat verzorger en geen mecanicien en dat ondervinden we: Na 10’ panikeert ons bestuurslid Geert want hij krijgt de band niet meer op de velg. Het groot materiaal wordt opgeroepen, voor machtsmens Rambo een fluitje van een cent en we kunnen eindelijk verder. De eerste kasseistroken worden vlot verteerd en we voelen ons echte kasseifretters. Via Nechin en de buitenwijken van Templeuve snorren we via een blauwersbaantje La Douce binnen. Aan de oprit van de autosnelweg wil de Fondateur de richting Paris Champs Elysees volgen maar een gendarm stuurt hem vriendelijk maar kordaat terug, in Frankrijk zijn op zondag op de autostrade geen poids lourds toegelaten!! Pitstop aan het begin van de Carrefour de l’Arbre. Enkele dapperen wagen zich aan dit historisch monument maar keren nogal vlug terug. Alleen Kevin dokkert tot aan de café en terug. Net als in ’t echt ook hier materiaalpech: Guy heeft een leegloper en keert via het gras terug. Rijsttaartjes en cola, meer heeft een renner niet nodig zegt onze verzorger Luc en gelijk heeft hij. Met dank aan Luc vullen we onze koolhydratenreservoir aan en nemen een groepsfoto. We vatten de terugweg aan via een nieuw stukje in het parcours: een kasseistrook in het gekende Belgisch dorpje Marquain. Kevin doet aldaar een Schleckske en verliest zijn ketting in het gras. Net als in de Tour ook hier de nodige Fair-Play, de koers wordt geneutraliseerd en Kevin neemt zijn plaats op kop van het peloton weer in. De laatste kasseistroken in Blandain en Pecq worden verorberd en we ruiken het thuisfront. Rambo rijdt in ieder put en op ieder steentje en slaagt in zijn doel. Terwijl we met man en macht zijn band herstellen grabbelt hij in de taartendoos en slokt de resterende rijsttaartjes binnen….. We zien nog een splijtende demarrage van de Fondateur op de brug van de E17 en moe maar zeer voldaan bollen we Heule binnen. Prachtige rit, iedereen content, de afwezigen hadden weer ongelijk. 90 km aan 28 gem. zie de volgweg op de kaart van GARMIN http://connect.garmin.com/player/41774357
President
President
Verslag van de rit van 18 juli 2010
Het zat er aan te komen: we worden outnumberd door de Streuvelsvrienden. Wellicht een tijdrit op het programma van onze voltalliger branchecollega’s want zij vertrekken druppelsgewijs. Slechts 8 Tinekesvrienden aan de start van deze rit. Verlof, weekend en festiviteiten allerhande zijn de verontschuldigingen van de dag. Het merendeel van de dappere aanwezigen zagen nochtans ook maar in de kleine uurtjes hun bed en sommigen dronken een “ketel bier”, zeggen ze toch zelf. Iedere starter verdient een eervolle vermelding en wordt dan ook in het verslag vermeld. Onder de afwezigen de top van het klassement en RAMBO en de FONDATEUR rukken dan ook op naar de eerste plaatsen van het klassement! De zon laat ons geen seconde in de steek, net als een nijdige westenwind waarvan het lijkt dat hij constant tegen zit. Onder leiding van de bekwame kopmannen GERD en KEVIN wenden we de steven richting Esen bij Diksmuide. Kevin heeft een rit ineengeknutseld naar de kasseien van de Steenstraat alginder en de gegevens op zijn GARMIN gezet. Verkeerd of verloren rijden is dus onmogelijk. Een tip voor de PM en MM. Na een eerste oponthoud voor de ratelbak van Rambo verstoort een krachtterm van de PRESIDENT de landelijke Oekense rust. Een steen in een bocht heeft zijn band doorboord. Gelukkig is de ploegmecanicien FRANKY nabij en het euvel wordt in een recordtempo verholpen. Via prachtige wegen die we nooit eerder aandeden slingeren we ons rond Oostnieuwkerke en de Stadenberg waar we genieten van een 180° panorama tot aan de kust. De Steenstraat krijgen we in twee porties geserveerd: een eerste lang stuk bergop en tegen wind. Berelastig en alleen de President kan het wiel van een ontketende en in bloedvorm verkerende Kevin houden. De rest dokkert achterna al was het een Pyreneëenbergrit. Na een recupererend landelijk asfaltstukje volgt het tweede deel: bergaf en met de wind vanachter: gesneden brood voor de grute plateau van de President. We snakken naar de Pitstop en die komt er op een idyllisch plaatsje: de Couchezmolen in Zarren, de hoogste molen van ons vaderland. Sportdirecteur PANTANI trakteert met wafels en fruitsap waarvoor dank. De kettingen rond de wieken doen de fantasie van Rambo op hol slaan, zijn dagdroom is niet voor publicatie vatbaar. We keren terug via de Keuneleute in West-Rozebeke, dit is één lange roetsjbaan en het sein voor een stukje vrij tempo. In de speedgroep merken we TIM op, net terug van concentratiekamp in Tjechië, zonder voedselvergifting weliswaar. Net na Beitem raken we vernesteld in een massale gezinsfietstocht. Miljaarde , kunnen die gasten niet gewoon thuis blijven en naar den Delhaize gaan op zondagmorgen net als alle andere mensen. Pantani raakt er niet over en we spelen bijna onze ploegleiding kwijt. Gerd neemt het goeie initiatief en kan de volgwagen terug opvissen. We vliegen langs de Gullegemse watertoren en in de afdaling duwt onze zwaartekrachtspecialist de Fondateur nog eens op de gaspedaal. Aan 50/u suizen we moe maar voldaan Heule binnen. Megamooie tocht, alle lof voor de architect van dit kunststukje. 93km aan 29,1 gem. herbeleef de rit op de website van Garmin: http://connect.garmin.com/player/41156342
President
President
Verslag van de rit van 11 juli 2010
In thermometerhut Ten Koetshuize wordt er 22° gemeten aan de start van deze Alpenrit. Uitzonderlijke klimatologische omstandigheden voor de 14 fietsers en sportdirecteur Bjorn. Parcoursbouwer Geert Sioen neemt de kop samen met de PM en gezwind rijden we richting Vlaamse Ardennen. Eerste en laatste incident van de dag kraakt aan km 10 door Radio Tour: de MM verliest zijn zakske en moet op zijn stappen terugkeren om het verfrommeld ding op te rapen. De voering is gescheurd en Geert moet verder zonder zakske, komt dat tegen! Aan de einder doemen de eerste kuitenbrekers op. De Korte Keer is spek voor de bek van onze Marmotteboys Ringo en Kevin. De rest klautert naar godvrucht en vermogen naar de top. We suizen door Maarkedal en genieten met volle teugen van het prachtige natuurschoon. Na Etikhove grijnst de Ladeuze ons toe. De zweetdruppels plenzen in het rond en buiten adem hergroeperen we op het hoogste punt waar we een weerpraatje slaan met collega wielerterroristen. Een korte afdaling brengt ons naar Volkegem waar als plat de resistance de Wolvenberg wordt geserveerd. Een primeur in de rijke geschiedenis van deze club. Liefst 19% steil en 800m lang is dit gedrocht. Guy neemt een lange aanloop en vliegt in één beweging naar boven. Tijd voor een pauze en die nemen we in het liefelijke Ename waar ze voor ons zelfs tuinmeubelen en een volle frigo hebben klaargezet. De president heeft goesting in een Ename maar kan zich bedwingen en verorbert in de plaats een Aquarius en een wafel aangeboden door Bjorn waarvoor dank. Na deze gezellige lommerrijke stop vatten we de vlakke terugweg aan. De wind is opgekomen en een nieuw blik kopmannen wordt opengetrokken. Oa Kevin, Gerd en Pantani rijden een heel verstandig tempo. Langs het kanaal wordt de gashendel nog eens opengedraaid, Gerd regelt de spurt voor Ringo, President, Kevin en Pantani. Enig minpuntje in deze schitterende rit is de onnodige woordenwisseling in de laatste km tussen een gevoelige Rambo en de PM. Er mag al eens gezeverd worden nietwaar? Alle lof voor regisseur Geert Sioen, heel mooie rit , iedereen heeft zich geamuseerd. 92km aan 26 gem.
Aan de aankomst is er een wijkfeest olv Willy de coiffeur. Het moment om de geteisterde vochtreserves aan te vullen maar als Willy zijn accordeon bovenhaalt kunnen we niet rap genoeg het zadel bestijgen.
Garmindata op http://connect.garmin.com/player/40009246
President
Aan de aankomst is er een wijkfeest olv Willy de coiffeur. Het moment om de geteisterde vochtreserves aan te vullen maar als Willy zijn accordeon bovenhaalt kunnen we niet rap genoeg het zadel bestijgen.
Garmindata op http://connect.garmin.com/player/40009246
President
Verslag van de rit van 4 juli 2010
13 fietsers en sportdirecteur Raymundo Rumsas aan de aftrap van deze moeder van alle rally’s: de klassieker Stasegem-Montreuil s/bois. Aan het lokaal opvallend veel streuvelsvrienden, het lijkt erop dat zij meer stripfiguren aan de start zullen brengen dan wij maar op de valreep dagen de Voskes nog op en blijven wij de grootste. Geen kampioen en geen keizer aan de start. Luc Tchmil blijkt last te hebben van een insektebeet aan de linkeronderbil. Het zespotig ongewerveld mormel in kwestie is aan de beterhand maar verkeert nog in shock. Wel aan de start de gehavende Ivan met een verband rond het linkeronderbeen. (De PM wil ook zo’n verband want Ivan vliegt de hellingen op.) We wenden de steven naar Stasegem waar de PM triomfantelijk van de inschrijving terugkeert met een aantal bierbons. De PM en de President nemen de leiding en zorgen voor een sportief doch verstandig tempo. Er wordt gezellig gekeuveld oa over de prachtprestatie van onze jongens Kevin, Ringo en David in de Alpenklassieker La Marmotte. Alleen de wagen van Ringo liet het afweten. Aan de splitsing thv Mont St-Aubert kiest iedereen voor de 95km en gelijk hebben ze. Het natuurschoon dat volgt maakt indruk op iedereen, we genieten met volle teugen, ook dank zij de stralende Laura en het ideaal fietsweer. Op de voorlaatste helling voor de bevoorrading worden de teugels losgelaten en stormen de tempobeulen naar voor. Er vormt zich een selecte kopgroep met Hans, Tim, Pantani, Ivan en de President. Hans klopt op zijn Petachi’s de medevluchters in de spurt bergop. Een mooie bevoorrading met energiedrank en repen à volonté en een gescheiden afvalverwerking waar streng wordt op toegezien. De terugweg loopt vlot tot langs het kanaal waar Tim, Pantani en Ivan het hazenpad kiezen. We zien ze niet meer terug net als onze sportbestuurder Rumsas die niet mag volgen op het jaagpad en bij het ter perse gaan nog altijd vermist is. MM Geert verkeert in opperste paniek want hij is zijn verantwoordelijkheden kwijt. We bollen met 10 man Stasegem binnen waar de PM en de President beslag leggen op de bierbons. Wat een ontgoocheling als blijkt dat de bons niet gelden voor bier maar voor een worstebroodje!!!! Ze moeten hun kleutergeld tope skarten voor aan een Ename te geraken. Conclusie: prachtrit, iedereen tevreden, sportief een collectief sterke prestatie 112 km aan 27,7 gem (!) en 861 hoogtemeters. Garmin http://connect.garmin.com/player/39318413
Verslag van de 145 km van Gent-Wevelgem
Gent-Wevelgem…. andere jaren één van de hoogtepunten van ons wielerjaar. Normaal dat je dan welgemutst naar de start gaat maar daar volgde een koude douche. Slecht drie mensen meldden zich voor de 145 en toen de Fondateur hoorde dat er geen volgauto was, belde hij onmiddellijk vrouwlief op om haar te verwittigen dat hij tegen de middag zou thuis zijn. Welke activiteiten de Fondateur met ¾ van zijn bed in petto had tijdens de onverwachte vrije tijd, konden we niet achterhalen want zijn gecodeerde GSM-taal konden we niet ontcijferen en zijn blik bleef verscholen achter een donkere zonnebril.
Na de splitsing hielden de twee eenzaten (Bjorn en Yvan) een korte brainstorming en werd cfr alle grote ploegen een heus tactisch plan opgesteld dat er in bestond gezien de sterke tegenwind zich te vervoegen bij een groep en zich rustig mee te laten glijden richting Diksmuide.
Een schitterend strijdplan ware het niet dat we geen enkele dergelijke groep tegenkwamen, dit op één enkele onverlaat van de Gullegemse Velosporters na die ook een deel van het kopwerk voor zijn rekening nam.
Onder het motto ‘ hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant ‘ kwamen we aan in Diksmuide en werden bananen en eierkoeken aangevallen.
De terugweg ging langs de IJzer richting Frankrijk. Een aantal renners stak ons in onvervalste Rambostijl voorbij maar wij besloten het handelsmerk van de Tinekesvrienden, namelijk het gezonde boerenverstand, te laten zegevieren en lieten wij hen hun gang gaan.
De spanning steeg zienderogen naarmate ook de Catsberg grotere vormen aannam en toen de concentratie naar ongekende hoogtepunten steeg ,werden wij in het laatste dorpje voor de helling opgehouden door de plaatselijke fanfare met daarachter de enige 2 notabelen van het dorp, met name de burgemeester en de 1ste schepen, aldaar genoemd ‘le-bateau-de-tout’ want ze hebben er maar één schepen. Daar wij niet konden voorbijsteken, stapten wij mee met de twee notabelen en zonder het we wisten, schreven we daar geschiedenis. Het was immers van de bevrijding van 1945 geleden dat er nog buitenlanders de plaatselijke fanfare dit eerbetoon hadden bezorgd. De euforie in het kleine dorpje steeg dan ook naar ongekende hoogte en prompt werden wij door de burgemeester uitgenodigd naar het gemeentehuis, een kamertje boven de herberg ‘Le mont Cats’, om aldaar het gulden boek te tekenen en te proeven van de plaatselijke specialiteiten, met name paté van ingevoerde herten en de onvermijdelijke Picon. Dit aanbod werd vriendelijk doch kordaat geweigerd want de Catsberg wachtte…
Daar werden heel wat renners ingehaald waaronder enkele die net als vele kompanen in 14-18 aan de Ijzer hun grootste cartouches verschoten hadden. Daarna volgde de ene helling na de andere en op de Kemmelberg werden de laatste Rambo’s van de verschroeiende rit langs de ijzer vakkundig bijgebeend en ter plaatse gelaten.
Wie dacht dat we na Kemmel aan een rustig terugritje zouden beginnen, kwam bedrogen uit. Bjorn legde er duchtig de pees uit en Yvan begon stilaan tussen zijn kader te hangen. De teller ging vaak in de richting van 35 en enkel e medestanders zorgden ervoor dat deze snelheid steeds bleef aanhouden.
Ondertussen was het ook beginnen regenen en 10 km voor het einde sloeg het noodlot toe. Yvan ging in een bocht hard onderuit en werd uit een dijk gehaald met een linkerkant die aantoonde dat contact met grint vrij onaardige gevolgen kan hebben. Wegens gebrek aan een volgwagen waren de laatste kilometers een kwelling en het was dan ook met een zucht van opluchting dat we in Wevelgem arriveerden. Daar stortten zich twee verpleegsters op de aangetaste ledematen of wat er van overbleef. De gewone beelden waar je aan denkt als twee vrouwen je verzorgen, waren hier niet onmiddellijk van toepassing, want nogal wat kiezelsteentje moesten uit de wonden ‘gefrot’ worden.
Ondertussen nam Bjorn nu na het vele kop trekken de rol van babysit, troostende vaderfiguur en bewaker van de fietsen op zich. Als we nog enkele mannen van zijn kaliber aantrekken, is de toekomst van de Tinekesvrienden verzekerd.
Geschaafd en gedrenkt in het zuurstofwater en de Isobetadine keerden we terug richting Heule. Ondertussen maakten wij een bilan op van de dag: 160 km aan een gemiddelde van 27.8 km/uur, ondanks de hellingen en de sterke wind. Dit stemde ons tot tevredenheid en tenslotte kwamen we beiden moe maar toch tevreden, thuis waar we onze verhalen, we geven het toe enigszins aangedikt, aan moeder-lief vertelden. Gent-Wevelgem 2010 was alweer geschiedenis….
Ivan
Na de splitsing hielden de twee eenzaten (Bjorn en Yvan) een korte brainstorming en werd cfr alle grote ploegen een heus tactisch plan opgesteld dat er in bestond gezien de sterke tegenwind zich te vervoegen bij een groep en zich rustig mee te laten glijden richting Diksmuide.
Een schitterend strijdplan ware het niet dat we geen enkele dergelijke groep tegenkwamen, dit op één enkele onverlaat van de Gullegemse Velosporters na die ook een deel van het kopwerk voor zijn rekening nam.
Onder het motto ‘ hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant ‘ kwamen we aan in Diksmuide en werden bananen en eierkoeken aangevallen.
De terugweg ging langs de IJzer richting Frankrijk. Een aantal renners stak ons in onvervalste Rambostijl voorbij maar wij besloten het handelsmerk van de Tinekesvrienden, namelijk het gezonde boerenverstand, te laten zegevieren en lieten wij hen hun gang gaan.
De spanning steeg zienderogen naarmate ook de Catsberg grotere vormen aannam en toen de concentratie naar ongekende hoogtepunten steeg ,werden wij in het laatste dorpje voor de helling opgehouden door de plaatselijke fanfare met daarachter de enige 2 notabelen van het dorp, met name de burgemeester en de 1ste schepen, aldaar genoemd ‘le-bateau-de-tout’ want ze hebben er maar één schepen. Daar wij niet konden voorbijsteken, stapten wij mee met de twee notabelen en zonder het we wisten, schreven we daar geschiedenis. Het was immers van de bevrijding van 1945 geleden dat er nog buitenlanders de plaatselijke fanfare dit eerbetoon hadden bezorgd. De euforie in het kleine dorpje steeg dan ook naar ongekende hoogte en prompt werden wij door de burgemeester uitgenodigd naar het gemeentehuis, een kamertje boven de herberg ‘Le mont Cats’, om aldaar het gulden boek te tekenen en te proeven van de plaatselijke specialiteiten, met name paté van ingevoerde herten en de onvermijdelijke Picon. Dit aanbod werd vriendelijk doch kordaat geweigerd want de Catsberg wachtte…
Daar werden heel wat renners ingehaald waaronder enkele die net als vele kompanen in 14-18 aan de Ijzer hun grootste cartouches verschoten hadden. Daarna volgde de ene helling na de andere en op de Kemmelberg werden de laatste Rambo’s van de verschroeiende rit langs de ijzer vakkundig bijgebeend en ter plaatse gelaten.
Wie dacht dat we na Kemmel aan een rustig terugritje zouden beginnen, kwam bedrogen uit. Bjorn legde er duchtig de pees uit en Yvan begon stilaan tussen zijn kader te hangen. De teller ging vaak in de richting van 35 en enkel e medestanders zorgden ervoor dat deze snelheid steeds bleef aanhouden.
Ondertussen was het ook beginnen regenen en 10 km voor het einde sloeg het noodlot toe. Yvan ging in een bocht hard onderuit en werd uit een dijk gehaald met een linkerkant die aantoonde dat contact met grint vrij onaardige gevolgen kan hebben. Wegens gebrek aan een volgwagen waren de laatste kilometers een kwelling en het was dan ook met een zucht van opluchting dat we in Wevelgem arriveerden. Daar stortten zich twee verpleegsters op de aangetaste ledematen of wat er van overbleef. De gewone beelden waar je aan denkt als twee vrouwen je verzorgen, waren hier niet onmiddellijk van toepassing, want nogal wat kiezelsteentje moesten uit de wonden ‘gefrot’ worden.
Ondertussen nam Bjorn nu na het vele kop trekken de rol van babysit, troostende vaderfiguur en bewaker van de fietsen op zich. Als we nog enkele mannen van zijn kaliber aantrekken, is de toekomst van de Tinekesvrienden verzekerd.
Geschaafd en gedrenkt in het zuurstofwater en de Isobetadine keerden we terug richting Heule. Ondertussen maakten wij een bilan op van de dag: 160 km aan een gemiddelde van 27.8 km/uur, ondanks de hellingen en de sterke wind. Dit stemde ons tot tevredenheid en tenslotte kwamen we beiden moe maar toch tevreden, thuis waar we onze verhalen, we geven het toe enigszins aangedikt, aan moeder-lief vertelden. Gent-Wevelgem 2010 was alweer geschiedenis….
Ivan
Rit van 13-06-2010
Mooie opkomst ondanks een groots opgezette nationale kleurwedstrijd die met argusogen gevolgd werd door de verzamelde wereldpers. De lucht was zwanger van zon en verkiezingsbeloften die bij gebrek aan nationaal voetbal dan toch voor enige stress en adrenalinestoten zorgden bij menig landgenoot.
17 groenwit getooide en afgetrainde lichamen en 1 atleet in de nationale driekleur deden de Heulenaars ontwaken om 7u30. Murphy blijft de kop van de klassering teisteren met nu David in de rol van slachtoffer. Onze onfortuinlijke topper bouwde enkele lucht-en springkastelen maar liep daarbij een kniekwetsuur op die nog nader dient onderzocht te worden. Spoedig herstel David!
Het maakt de uitslag van het kampioenschap totaal onvoorspelbaar,de bookmakers wrijven zich nu al in de handen. Keizer aller tijden Luc Tchmil blijft onze wielerwereld verbazen door zijn afwezigheid. Het gerucht gaat al dat de nationale wielertoerismefederatie hem zou geschorst hebben vanwege mechanische doping. Niemand die weet hoe Luc nu zijn zondagmorgen invult en de pers stuit op een “geen commentaar”. Van bestuurszijde bleef enkel de SG nog overeind,de rest van het politbureau wou anticiperen op de verkiezingsuitslag en pleegde collectief vaandelvlucht. Als ze pas terugkeren na de regeringsvorming dan zitten we met een serieus machtsvacuüm aan de top van ons team.
Sportdirecteur voor 1 dag was de pa van Dries. Dries zelf kwam recht van de dansvloer naar de start gehuppeld. De wallen onder zijn ogen werden achter de coulissen nog even snel en vakkundig weggeschminkt.
Dirk zonder Petra nam direct het commando in het gezelschap van Geert Sioen. Beiden legden er stevig de pees op zodat menig Tinekesvriend al na enkele minuten klaar wakker op het puntje van zijn zadel zat.
We werden langzaam maar zeker voorbereid op hetgeen komen moest door aanvankelijk enkele vals platte stukken landweg stelselmatig te veroveren. Ze brachten de bloedvaten op temperatuur,deden iedereen zijn 2de adem vinden en zelfs de fondateur kon deze cocktail smaken.
De eerste echte hindernis luisterde naar de naam “ achterkant van de Trieux” en daar werd meteen duidelijk wie de mannen in vorm waren. Dirk,Pantani,Tim,Ringo,Kevin,Guy,Yvan,Hans en Bjorn gaven de toon aan gevolgd door een langgerekt peloton waar o.a. Geert Depoortere,Geert Sioen,een leeggedanste Dries,Bart,Jacques,de kampioen en een Franky met lood in de benen zich strategisch spaarden en onverstoord de minieme tijdsverschillen over zich heen lieten gaan. In Ronse werd de kasseiachtige Kruis bedwongen met opnieuw dezelfde tenoren in de hoofdrol. Een welkome bevoorrading werd ingelast om suiker-en fruitsapspiegels opnieuw op peil te krijgen. Waarvoor dank aan Dries en familie!
Het 2de deel van de etappe werd gekenmerkt door een stevig tempo met als uitsmijter de beklimming van de Tiegemberg. Het peloton hergroepeerde zich in de afzink en in een rotvaart stormden we af op Heule centrum. De rouleurs kwamen nog stevig aan hun trekken langs het Kanaal waar de laatste jus uit de benen geperst werd.
Moe maar voldaan werd de aankomst bereikt na een fantastische rit waarin de natuurpracht van over de taalgrens een 4-sterrenvermelding verdient!
94,41 km tegen een sterk gemiddelde van 27,2.
Voor de “buitenlanders” onder ons : het land is inmiddels in handen gevallen van een roze pantoffelheld en een geelzwarte kannibaal . Elio di Rupo en Bart De Wever delen vanaf nu de lakens uit. Het valt nog te bezien wie voor wie de rode loper zal uitrollen en of Bart wel zo goed kan weven als zijn naam laat uitschijnen…
Tot zondag voor Gent-Wevelgem. Voor de praktische uitwerking hiervan worden jullie verwezen naar een mail van onze SG die alle bestuursgewicht deze week op zijn schouders torst.
Ritgegevens:
http://connect.garmin.com/activity/36671890 (met dank aan Garmin en Dirk)
17 groenwit getooide en afgetrainde lichamen en 1 atleet in de nationale driekleur deden de Heulenaars ontwaken om 7u30. Murphy blijft de kop van de klassering teisteren met nu David in de rol van slachtoffer. Onze onfortuinlijke topper bouwde enkele lucht-en springkastelen maar liep daarbij een kniekwetsuur op die nog nader dient onderzocht te worden. Spoedig herstel David!
Het maakt de uitslag van het kampioenschap totaal onvoorspelbaar,de bookmakers wrijven zich nu al in de handen. Keizer aller tijden Luc Tchmil blijft onze wielerwereld verbazen door zijn afwezigheid. Het gerucht gaat al dat de nationale wielertoerismefederatie hem zou geschorst hebben vanwege mechanische doping. Niemand die weet hoe Luc nu zijn zondagmorgen invult en de pers stuit op een “geen commentaar”. Van bestuurszijde bleef enkel de SG nog overeind,de rest van het politbureau wou anticiperen op de verkiezingsuitslag en pleegde collectief vaandelvlucht. Als ze pas terugkeren na de regeringsvorming dan zitten we met een serieus machtsvacuüm aan de top van ons team.
Sportdirecteur voor 1 dag was de pa van Dries. Dries zelf kwam recht van de dansvloer naar de start gehuppeld. De wallen onder zijn ogen werden achter de coulissen nog even snel en vakkundig weggeschminkt.
Dirk zonder Petra nam direct het commando in het gezelschap van Geert Sioen. Beiden legden er stevig de pees op zodat menig Tinekesvriend al na enkele minuten klaar wakker op het puntje van zijn zadel zat.
We werden langzaam maar zeker voorbereid op hetgeen komen moest door aanvankelijk enkele vals platte stukken landweg stelselmatig te veroveren. Ze brachten de bloedvaten op temperatuur,deden iedereen zijn 2de adem vinden en zelfs de fondateur kon deze cocktail smaken.
De eerste echte hindernis luisterde naar de naam “ achterkant van de Trieux” en daar werd meteen duidelijk wie de mannen in vorm waren. Dirk,Pantani,Tim,Ringo,Kevin,Guy,Yvan,Hans en Bjorn gaven de toon aan gevolgd door een langgerekt peloton waar o.a. Geert Depoortere,Geert Sioen,een leeggedanste Dries,Bart,Jacques,de kampioen en een Franky met lood in de benen zich strategisch spaarden en onverstoord de minieme tijdsverschillen over zich heen lieten gaan. In Ronse werd de kasseiachtige Kruis bedwongen met opnieuw dezelfde tenoren in de hoofdrol. Een welkome bevoorrading werd ingelast om suiker-en fruitsapspiegels opnieuw op peil te krijgen. Waarvoor dank aan Dries en familie!
Het 2de deel van de etappe werd gekenmerkt door een stevig tempo met als uitsmijter de beklimming van de Tiegemberg. Het peloton hergroepeerde zich in de afzink en in een rotvaart stormden we af op Heule centrum. De rouleurs kwamen nog stevig aan hun trekken langs het Kanaal waar de laatste jus uit de benen geperst werd.
Moe maar voldaan werd de aankomst bereikt na een fantastische rit waarin de natuurpracht van over de taalgrens een 4-sterrenvermelding verdient!
94,41 km tegen een sterk gemiddelde van 27,2.
Voor de “buitenlanders” onder ons : het land is inmiddels in handen gevallen van een roze pantoffelheld en een geelzwarte kannibaal . Elio di Rupo en Bart De Wever delen vanaf nu de lakens uit. Het valt nog te bezien wie voor wie de rode loper zal uitrollen en of Bart wel zo goed kan weven als zijn naam laat uitschijnen…
Tot zondag voor Gent-Wevelgem. Voor de praktische uitwerking hiervan worden jullie verwezen naar een mail van onze SG die alle bestuursgewicht deze week op zijn schouders torst.
Ritgegevens:
http://connect.garmin.com/activity/36671890 (met dank aan Garmin en Dirk)
Verslag van de rit van 6-6-2010
De door meteo Tineke voorspelde prachtige lentemorgen met 23 graden kon 16 atleten warm krijgen om de bedstee in te ruilen voor een evenwichtsoefening op 2 wielen.
De meest argwanenden onder ons lieten zich evenwel niet verleiden door Tinekes’ zonnig discours en nodigden de weergoden uit water te spuwen door hun regenvestje bij de hand te houden.
Parcoursbouwer Jacques,onze SG, had ook al onraad geroken en ruilde zijn mechanisch aangedreven vehikel in voor een knalgeel kannibaalexemplaar,dat,toegegeven,blonk alsof het net uit bad kwam. Bij de briefing werd hoopvol stilgestaan bij de parcourshindernissen met o.a. Nokereberg en nog enkele kuitenbijters geplaveid met oerdegelijke Vlaamse “kinderkopkes”.
Bart was sportdirecteur van dienst en hield in de koffer een koud wafelbuffet achter de hand.
De geografen onder ons voorspelden zonneschijn vanaf Harelbeke zodat niemand zich aanvankelijk zorgen maakte over dat dreigend Heuls wolkendek.
Met volle moed werd het spierstelsel in gang gezet.
De zonnebrillen verdwenen na 30 minuten wedstrijd evenwel in de proviandachterzakjes want moeder natuur had opdracht gegeven te dweilen met de kraan open.
De hemelsluizen werden wagewijd opengezet waarop de koersdirectie i.p.v. de knuppel in het hoenderhok,de dweil in de emmer gooide.
Het was balanceren op een slappe koord tussen hoop en twijfel maar uiteindelijk zegevierde het gezond verstand en werd de rit ontbonden gezien het dreigend gevaar van lichamelijk en materieel onheil.
Het Tenteschip wendde de steven richting de ten Koetshuizehaven maar onderweg werd onder invloed van een twijfelende madame Soleil alsnog beslist enig avontuur op te zoeken.
Op 1 week van de verkiezingen bokste deze club eensgezind een splitsingsvoorstel in elkaar waar de politici van dit landje een puntje kunnen aan zuigen.
Met sprekend gemak werd het peloton opgesplitst in 3 delen : eerst de groep strandmietjes die onder leiding van de materiaalmeester liefst zo vlug mogelijk met hun roze pantoffeltjes rond de haard wilden plaatsnemen,daarna de Francofonen die onder leiding van Kevin een replay wilden van de vorige Franco-Belge rit en in 3de instantie de echte Flandriens die door de fondateur-gps op sleeptouw werden genomen richting Menen en Wervik.
Geen jarenlang gepalaver,geen alarmbelprocedures maar een kordate beslissing die leidde tot een win-winsituatie voor alle betrokkenen.
De redactie volgde de Flandriens die aanvankelijk begeleid werden door enkele schuchtere zonnestralen om uiteindelijk dan toch opnieuw terecht te komen in een waterballet dat zelfs nog werd opgefleurd door een hevige bliksemschicht en een oerdonderslag. Doorweekt en versteven bereikten we uiteindelijk een verlaten en mistroostig Heule met toch nog 75 km op de teller.
Zij die een “coup” wilden plegen in het klassement kwamen bedrogen uit want elke starter moest zich tevreden stellen met 10 schamele startpuntjes.
Bij het ter perse gaan werd nog vernomen dat sportdirecteur Bart de namiddag in bed heeft moeten doorbrengen geveld door een accute aanval van suikerwafelpuf. Sterkte Bart!
Tot zondag om 7:30 voor het temmen van de Kluis!
Red Philippe
De meest argwanenden onder ons lieten zich evenwel niet verleiden door Tinekes’ zonnig discours en nodigden de weergoden uit water te spuwen door hun regenvestje bij de hand te houden.
Parcoursbouwer Jacques,onze SG, had ook al onraad geroken en ruilde zijn mechanisch aangedreven vehikel in voor een knalgeel kannibaalexemplaar,dat,toegegeven,blonk alsof het net uit bad kwam. Bij de briefing werd hoopvol stilgestaan bij de parcourshindernissen met o.a. Nokereberg en nog enkele kuitenbijters geplaveid met oerdegelijke Vlaamse “kinderkopkes”.
Bart was sportdirecteur van dienst en hield in de koffer een koud wafelbuffet achter de hand.
De geografen onder ons voorspelden zonneschijn vanaf Harelbeke zodat niemand zich aanvankelijk zorgen maakte over dat dreigend Heuls wolkendek.
Met volle moed werd het spierstelsel in gang gezet.
De zonnebrillen verdwenen na 30 minuten wedstrijd evenwel in de proviandachterzakjes want moeder natuur had opdracht gegeven te dweilen met de kraan open.
De hemelsluizen werden wagewijd opengezet waarop de koersdirectie i.p.v. de knuppel in het hoenderhok,de dweil in de emmer gooide.
Het was balanceren op een slappe koord tussen hoop en twijfel maar uiteindelijk zegevierde het gezond verstand en werd de rit ontbonden gezien het dreigend gevaar van lichamelijk en materieel onheil.
Het Tenteschip wendde de steven richting de ten Koetshuizehaven maar onderweg werd onder invloed van een twijfelende madame Soleil alsnog beslist enig avontuur op te zoeken.
Op 1 week van de verkiezingen bokste deze club eensgezind een splitsingsvoorstel in elkaar waar de politici van dit landje een puntje kunnen aan zuigen.
Met sprekend gemak werd het peloton opgesplitst in 3 delen : eerst de groep strandmietjes die onder leiding van de materiaalmeester liefst zo vlug mogelijk met hun roze pantoffeltjes rond de haard wilden plaatsnemen,daarna de Francofonen die onder leiding van Kevin een replay wilden van de vorige Franco-Belge rit en in 3de instantie de echte Flandriens die door de fondateur-gps op sleeptouw werden genomen richting Menen en Wervik.
Geen jarenlang gepalaver,geen alarmbelprocedures maar een kordate beslissing die leidde tot een win-winsituatie voor alle betrokkenen.
De redactie volgde de Flandriens die aanvankelijk begeleid werden door enkele schuchtere zonnestralen om uiteindelijk dan toch opnieuw terecht te komen in een waterballet dat zelfs nog werd opgefleurd door een hevige bliksemschicht en een oerdonderslag. Doorweekt en versteven bereikten we uiteindelijk een verlaten en mistroostig Heule met toch nog 75 km op de teller.
Zij die een “coup” wilden plegen in het klassement kwamen bedrogen uit want elke starter moest zich tevreden stellen met 10 schamele startpuntjes.
Bij het ter perse gaan werd nog vernomen dat sportdirecteur Bart de namiddag in bed heeft moeten doorbrengen geveld door een accute aanval van suikerwafelpuf. Sterkte Bart!
Tot zondag om 7:30 voor het temmen van de Kluis!
Red Philippe
Verslag van de rit van 30 mei 2010
Het was opnieuw vroeg dag op deze koude en als onweerachtig aangekondigde zondagmorgen. De wielerduiven staken met mondjesmaat de neus aan het venster en landen gezwind aan de startplaats. Het was even drummen in het kaartershuisje van Ten Koetshuize want 1 exemplaar van de Streuvelsvrienden (=33% van hun ledenbestand) nam nogal veel plaats in door een uit de hand gelopen horecagezwel .
Toch 18 deelnemers waaronder versbakken lid Hans en tester Martine,echtgenote van Hans die eigenlijk als Grietje door het leven stapt. Knap werk van de scoutingscel die na Bjorn nu ook deze wielertalenten wist te strikken met een langdurig contract. Uiteraard juichen wij de intrede van dit nieuw en atletisch bloed volmondig toe. Het bewijst dat de Tinekesvrienden sexy en aantrekkelijk ogen.Geert Depoortere houdt van suspense en stuurde zijn kat. Verschuivingen dus aan de kop van het klassement al blijft David stevig in het geel. Gerd was de Lomme Driessens van dienst.
Kevin en David waren de hazen van dienst en troonden ons mee richting grensstreek voor een onvervalste Franco-Belge rit. De weergoden dribbelden intussen de Debooseres en Haagdorens van deze wereld door het droog te houden. Koning wind perste wel alle lucht uit zijn longen maar de gespierde kleerkasten onder ons traden op als windscherm.
Gezwind daverden we over de grens en dat lieten de gsm-operatoren in alle geuren,kleuren en melodieën weten. De pees werd er van meetaf aan stevig opgelegd en enkele koude dieselmotoren sputterden even tegen maar vonden uiteindelijk toch de juiste kadans. Niet alleen het peloton leek ontketend af te stevenen op een snelheidsrecord,ook enkele canards enchainés probeerden stokken in de wielen te steken maar de snelheid van de door stevige spierkracht aangedreven wielen deden hun veren met pek en al zodanig opwaaien dat de beestjes van miserie bijna recht de pot invlogen. Ook enkele rasechte en Dashwitte Lipizanerpaarden verschoten zich een paardenkamhoedje door die voorbijrazende groene vlek. Gelukkig hielden de helmen onze permanent stevig onder controle zodat de clubkas niet belast werd met schadeclaims voor kappersonkosten.
Hilariteit in de Tenteploeg toen een rood licht even voor een welkome verpozing zorgde. Bleek dat we halt hielden aan le chemin de l’oeuil (fonetisch : [lul] ). Rambo wist onmiddellijk waarover het ging en dat een oude vos zijn streken niet verleert werd hiermee aanschouwelijk voorgesteld.
Halfweg ging Gerd Driessens met frisdrank en calorieën door het peloton. Als aasgieren smeten de hongerigsten onder ons zich op het proviand terwijl Rambo net geen hevig kakelende canard aan het spit spiesde. Bedankt Gerd!
Met de vent à la poepe werd de terugweg aangevat die nog enkele beklimmingskes in petto hield. Sterk werk van de parcoursbouwers in in deze oase van vlakheid toch nog bulten wist te ontdekken.
De jongsten onder ons gaven hier stevig van hun lat al dient het geschreven dat ook de rest van de atletenpopulatie blijk gaf van een stevige uitgebouwde conditie. Zelfs de kampioen mengde zich in de debatten of hoe kilo’s minder en een lichter ros iemand de wind in de zeilen kan bezorgen. De hellingskes werden zomaar even tegen 40km/u genomen!
Een door de afwezigheid van de president helemaal op hol geslagen peloton breide er nog een finale van 5 km aan waarbij snelheden genoteerd werden van maar liefst 58 km/u!! Geert en Mark bengelden wat aan de rekker maar konden telkens met vereende krachten opnieuw aansluiten,ook een straffe prestatie. Een eervolle vermelding voor Grietje alias Martine die meer dan standhield in de vlugste etappe van het seizoen. Van nieuw talent gesproken!
90 km tegen een sterk gemiddelde van 28! Tot zondag!
Red Philippe
Toch 18 deelnemers waaronder versbakken lid Hans en tester Martine,echtgenote van Hans die eigenlijk als Grietje door het leven stapt. Knap werk van de scoutingscel die na Bjorn nu ook deze wielertalenten wist te strikken met een langdurig contract. Uiteraard juichen wij de intrede van dit nieuw en atletisch bloed volmondig toe. Het bewijst dat de Tinekesvrienden sexy en aantrekkelijk ogen.Geert Depoortere houdt van suspense en stuurde zijn kat. Verschuivingen dus aan de kop van het klassement al blijft David stevig in het geel. Gerd was de Lomme Driessens van dienst.
Kevin en David waren de hazen van dienst en troonden ons mee richting grensstreek voor een onvervalste Franco-Belge rit. De weergoden dribbelden intussen de Debooseres en Haagdorens van deze wereld door het droog te houden. Koning wind perste wel alle lucht uit zijn longen maar de gespierde kleerkasten onder ons traden op als windscherm.
Gezwind daverden we over de grens en dat lieten de gsm-operatoren in alle geuren,kleuren en melodieën weten. De pees werd er van meetaf aan stevig opgelegd en enkele koude dieselmotoren sputterden even tegen maar vonden uiteindelijk toch de juiste kadans. Niet alleen het peloton leek ontketend af te stevenen op een snelheidsrecord,ook enkele canards enchainés probeerden stokken in de wielen te steken maar de snelheid van de door stevige spierkracht aangedreven wielen deden hun veren met pek en al zodanig opwaaien dat de beestjes van miserie bijna recht de pot invlogen. Ook enkele rasechte en Dashwitte Lipizanerpaarden verschoten zich een paardenkamhoedje door die voorbijrazende groene vlek. Gelukkig hielden de helmen onze permanent stevig onder controle zodat de clubkas niet belast werd met schadeclaims voor kappersonkosten.
Hilariteit in de Tenteploeg toen een rood licht even voor een welkome verpozing zorgde. Bleek dat we halt hielden aan le chemin de l’oeuil (fonetisch : [lul] ). Rambo wist onmiddellijk waarover het ging en dat een oude vos zijn streken niet verleert werd hiermee aanschouwelijk voorgesteld.
Halfweg ging Gerd Driessens met frisdrank en calorieën door het peloton. Als aasgieren smeten de hongerigsten onder ons zich op het proviand terwijl Rambo net geen hevig kakelende canard aan het spit spiesde. Bedankt Gerd!
Met de vent à la poepe werd de terugweg aangevat die nog enkele beklimmingskes in petto hield. Sterk werk van de parcoursbouwers in in deze oase van vlakheid toch nog bulten wist te ontdekken.
De jongsten onder ons gaven hier stevig van hun lat al dient het geschreven dat ook de rest van de atletenpopulatie blijk gaf van een stevige uitgebouwde conditie. Zelfs de kampioen mengde zich in de debatten of hoe kilo’s minder en een lichter ros iemand de wind in de zeilen kan bezorgen. De hellingskes werden zomaar even tegen 40km/u genomen!
Een door de afwezigheid van de president helemaal op hol geslagen peloton breide er nog een finale van 5 km aan waarbij snelheden genoteerd werden van maar liefst 58 km/u!! Geert en Mark bengelden wat aan de rekker maar konden telkens met vereende krachten opnieuw aansluiten,ook een straffe prestatie. Een eervolle vermelding voor Grietje alias Martine die meer dan standhield in de vlugste etappe van het seizoen. Van nieuw talent gesproken!
90 km tegen een sterk gemiddelde van 28! Tot zondag!
Red Philippe
gedicht Alpe d'Huez
Alpe D’huez
13,2 km tot aan de top
over 21 bochten
altijd maar hogerop
Terwijl je de bordjes van winnaars bekijkt
iedere bocht aftellend
kijkend hoe ver de top nog reikt
Vele collega’s kom je tegen
vooral hollanders
sommigen hebben de klop al gekregen
Genieten in t’begin,afzien op het eind
denkend aan de winnaars
terwijl de top nu toch verschijnt
De euforie bij het bovenkomen
de voldoening,het overwinnen
een droom die is uitgekomen
De alpe is een mythe van een col
je bent er met velen ,en toch alleen
zeker eens doen ,al was het maar voor de lol
Pantani
13,2 km tot aan de top
over 21 bochten
altijd maar hogerop
Terwijl je de bordjes van winnaars bekijkt
iedere bocht aftellend
kijkend hoe ver de top nog reikt
Vele collega’s kom je tegen
vooral hollanders
sommigen hebben de klop al gekregen
Genieten in t’begin,afzien op het eind
denkend aan de winnaars
terwijl de top nu toch verschijnt
De euforie bij het bovenkomen
de voldoening,het overwinnen
een droom die is uitgekomen
De alpe is een mythe van een col
je bent er met velen ,en toch alleen
zeker eens doen ,al was het maar voor de lol
Pantani
Verslag van de rit van 23 mei 2010
18 vroege vogels en een afgetrainde tester gaven present in Kruishoutem ,de thuishaven van onze sponsor. De weergoden serveerden aanvankelijk dikke erwtensoep besprenkeld met een mengeling van enkele vetvrij neerslaande waterdruppels en frisse kippevelmomenten. Zoals de Belgen de dappersten onder de Galliërs waren,zo zijn Ringo en David de dappersten onder de Tinekesvrienden : ze deden er nog 56 km bovenop door niet-gemotoriseerd de verplaatsing van en naar Kruishoutem te maken. Atleten om U tegen te zeggen. Gele truidrager de MM gaf verstek wegens startplaats niet gevonden door een gebrekkige geografische kennis en het bedomen van zijn neusvélo ten gevolge van de zeer onduidelijke klimatologische omstandigheden. Dit leverde unieke beelden op aan de start : voor de eerste keer in 20 jaar kreeg David het gele kleinood om de schouders. Gelukkig voor de sponsor blijft de leidersplaats binnen de ploeg. Ook opgemerkt : een aerodynamische en messcherpe Pantani na een succesvolle hoogtestage in la douce France.
Onder de hoede van sportdirecteur Geert,pa van Tim,zette de caravaan zich in gang voor een tocht doorheen de heerlijke Zwalmstreek. Onze gps-fondateur Mark moest aanvankelijk nauwe contacten onderhouden met de verkeerstoren wegens beperkte zichtbaarheid en om te vermijden dat we net als het landschap de mist en het decor zouden induiken. De redactie was zich inmiddels al aan het verkneukelen om verhalen op te dissen met als titel : “19 wielerterroristen verdwenen in de Zwalmbermuda driehoek”.
Na een vlakke aanloop van een 20–tal km toonde Laura haar ware gelaat en kon het strippen op 2 wielen beginnen : boventruitjes,been-en mouwstukken verdwenen in de koffer van de sportdirecteur. Wat overbleef was vooral wit vlees en indrukwekkende spiermassa’s ter hoogte van de bips. De zon trok alle registers en het wolkendek open zodat we eindelijk met volle teugen konden genieten van de natuurpracht. De cardiomotoren kwamen langzaam maar zeker op toerental ,het golvend parcours was een zegen voor ademhaling en hartslag.
Het vlaggeschip van de etappe was de Molenberg met een leuk stijgingspercentage en enkele groenhemden die in roltrapmodus naar boven gleden. De president overschouwde op de top als een goede herder zijn troepen en zag dat het goed was.
De Haaghoek presenteerde zich als een heerlijke kuitenbijter. Enig tactisch inzicht en parcourskennis kwamen hier van pas want de met “kinderkopkes” bezaaide kilomerslange hindernis loerde als een slokop naar zich vergalopperende Tinekesvrienden. Ook hier klom iedereen vlot naar boven al sputterde de dérailleur van Petra wat tegen en liet onze berggeit Geert Sioen weten dat kasseien enkele ingrediënten bevatten die hij uiterst moeilijk verteert.
Sportdirecteur Geert pakte uit met een mooie bevoorrading : natuurlijke epo onder de vorm van allerlei soorten frisdrank,suikerwafels en energierepen. Bedankt Geert,naar verluidt is er zelfs een vacature van sportdirecteur binnen de club.In de laatste kilometers spotten we een plaatselijke schoonheid met verstreken houdbaarheidssdatum die ter plaatse de afgetrainde Tinekesvrienden omdoopte in kwebbelwijven…Een gebeurlijke definitieve naamsverandering zal bekeken worden op de de eerstvolgende Raad van Bestuur. Wegens het ontbreken van haar identiteitsgegevens kan er echter geen incentive gekoppeld worden aan haar al dan niet lumineus idee.
De president kon in de finale de benen niet stil houden en pakte uit met een allesverwoestende demarrage die maar ternauwenernood gecounterd werd door youngster Tim. De bloemen aan de Tentegebouwen gingen naar de jongste van het peloton.
Schitterende rit in een pittoresk landschap waarvoor dank aan fondateur Mark. In de klassering spurt Geert Depoortere op kousevoeten richting titel.
81 km , 635 hoogtemeters tegen 26 gemiddeld. Sterke prestatie voor een bergrit.
Red Philippe
herbeleef de rit op GARMIN URL http://connect.garmin.com/player/34214854
Onder de hoede van sportdirecteur Geert,pa van Tim,zette de caravaan zich in gang voor een tocht doorheen de heerlijke Zwalmstreek. Onze gps-fondateur Mark moest aanvankelijk nauwe contacten onderhouden met de verkeerstoren wegens beperkte zichtbaarheid en om te vermijden dat we net als het landschap de mist en het decor zouden induiken. De redactie was zich inmiddels al aan het verkneukelen om verhalen op te dissen met als titel : “19 wielerterroristen verdwenen in de Zwalmbermuda driehoek”.
Na een vlakke aanloop van een 20–tal km toonde Laura haar ware gelaat en kon het strippen op 2 wielen beginnen : boventruitjes,been-en mouwstukken verdwenen in de koffer van de sportdirecteur. Wat overbleef was vooral wit vlees en indrukwekkende spiermassa’s ter hoogte van de bips. De zon trok alle registers en het wolkendek open zodat we eindelijk met volle teugen konden genieten van de natuurpracht. De cardiomotoren kwamen langzaam maar zeker op toerental ,het golvend parcours was een zegen voor ademhaling en hartslag.
Het vlaggeschip van de etappe was de Molenberg met een leuk stijgingspercentage en enkele groenhemden die in roltrapmodus naar boven gleden. De president overschouwde op de top als een goede herder zijn troepen en zag dat het goed was.
De Haaghoek presenteerde zich als een heerlijke kuitenbijter. Enig tactisch inzicht en parcourskennis kwamen hier van pas want de met “kinderkopkes” bezaaide kilomerslange hindernis loerde als een slokop naar zich vergalopperende Tinekesvrienden. Ook hier klom iedereen vlot naar boven al sputterde de dérailleur van Petra wat tegen en liet onze berggeit Geert Sioen weten dat kasseien enkele ingrediënten bevatten die hij uiterst moeilijk verteert.
Sportdirecteur Geert pakte uit met een mooie bevoorrading : natuurlijke epo onder de vorm van allerlei soorten frisdrank,suikerwafels en energierepen. Bedankt Geert,naar verluidt is er zelfs een vacature van sportdirecteur binnen de club.In de laatste kilometers spotten we een plaatselijke schoonheid met verstreken houdbaarheidssdatum die ter plaatse de afgetrainde Tinekesvrienden omdoopte in kwebbelwijven…Een gebeurlijke definitieve naamsverandering zal bekeken worden op de de eerstvolgende Raad van Bestuur. Wegens het ontbreken van haar identiteitsgegevens kan er echter geen incentive gekoppeld worden aan haar al dan niet lumineus idee.
De president kon in de finale de benen niet stil houden en pakte uit met een allesverwoestende demarrage die maar ternauwenernood gecounterd werd door youngster Tim. De bloemen aan de Tentegebouwen gingen naar de jongste van het peloton.
Schitterende rit in een pittoresk landschap waarvoor dank aan fondateur Mark. In de klassering spurt Geert Depoortere op kousevoeten richting titel.
81 km , 635 hoogtemeters tegen 26 gemiddeld. Sterke prestatie voor een bergrit.
Red Philippe
herbeleef de rit op GARMIN URL http://connect.garmin.com/player/34214854
.jpg)
.jpg)
verslag van de rit van 16 mei 2010
De grijze lucht ter hoogte van ten Koetshuize was om 7u30 hoogzwanger van 19 okselfrisse Tinekesvrienden die naar wekelijkse gewoonte positief hadden gereageerd op het appel aan bedgeschal van moeder de vrouw. Vrome sporters dus uit het Tenteklooster voor wie zondagse boetedoening geen ijdel begrip is.
Opgemerkte rentree van de kampioen die in vol ornaat en met een roodwit ingepakte pols na zeven luilekkerweken lijf en leden aan een doorgedreven test wenste te onderwerpen.
Grote afwezige was de kampioen van vele wieleroorlogen , Luc alias keizer Tchmil. De fondateur presenteerde zich met een dief van Washingtonvelo op de neus om de sporen van zijn losbandig zaterdagavondleven te maskeren. Sportdirecteur van dienst was niemand minder dan de president himself.
Een keihard werkend bestuur leverde overigens nog de kopmannen : de MM en de SB-PM stonden uitgeslapen (de één al meer dan de andere) aan het commando. De SG reed energiezuinig rond op zijn prachtige en nagelnieuwe Trekbolide die het benenwerk tot een minimum weet te herleiden.
De aanloop naar de Vlaamse Ardennen verliep gezapig en incidentloos. Het cardio-vasculair stelsel bij de renners van middelbare leeftijd kwam langzaam maar zeker op temperatuur terwijl de jonge veulens van meetaf aan dartel rondreden. Je kon de weemoed zo uit de ogen scheppen van Don Felipe de Rambo die vandaag 50 + 2 kaarsjes mocht uitblazen. Van harte gefeleciteerd Rambo en nog vele jaren en hopen Tinekesgenot!
De kopmannen legden er stevig de pees op en een eerste meevaller kon op het wedstrijdblad genoteerd worden toen bleek dat de Kluisberg onbereikbaar was. De koersorganisatie had evenwel nog andere zaken in petto en schoof ons dan maar de nieuwe Kwaremont onder de wielen. Even later een parcoursmaneuver richting oude Kwaremont maar dat bleek een formidabele schijnbeweging à la Rik Coppens,de man die de pinanti in 2 tijden uitvond. Opnieuw slaakte de middelbare pelotonpopulatie een zucht van verlichting. Koninginnestuk van de etappe was de Hotond ,een klim met Zuiderse allures te midden een Vlaams landschap dat vooral gekend is voor zijn stevige en zeer steile bulten. Een slierterig peloton bereikte ongeschonden de top alwaar de president-sportdirecteur ons vergastte op een suikerwafelfestijn overgoten met Cola en Rosé. Dank u voorzitter! De inmiddels gecarameliseerde suikerspiegels van de Fondateur en Rambo werden hersteld tot normale waarden.
De Fiertelbeklimming (stijgingspercentage van 14%!) deed even later de kuit-en dijspieren bijna ontploffen maar gelukkig bleek geen enkele zelfmoordwielerterrorist aan boord. Consternatie toen er verderop een splijtzwam ontstond tussen de kopmannen. Willy bleek net als zijn favoriete voetbalploeg het Noorden volledig kwijt maar gelukkig kon Kortrijkzaan Geert met winnaarsallure het spelbeeld onder luid gejuich bijsturen. Gastrenner Jean-Pierre reed nog lek en zijn hoogtechnologische banden (of is het de gebrekkige materiaalkennis van de MM?) zorgden voor klokkengeluid bij Rambo die van frustratie tegen dek ging en de elasticiteit van zijn rechterhespvleugel aan een min of meer mislukte test onderwierp.
In een pittige finale testte Tim nog even de weerstand ter hoogte van Sint-Denijs. Zijn demarrage werd door een tactisch uitgekookte en Duvelloze Ringo met bravoure gecounterd. De kampioen was inmiddels allang blij dat hij nog een laatste brug kon opfietsen want de zeven fietsloze weekends eisten stilaan hun tol en de energiedrank steeg hem tot aan de lippen.
Grandioze rit ,93,6 km tegen een sterk gemiddelde van 26,6 km. Met dank aan de parcoursbouwers!
Tot zondag om 7u30 in Kruishoutem voor de rit van de sponsor!
Red Philippe
NVDR: Garmin was erbij, zelfs in de wagen. herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/player/33633553
zonder hartslag deze keer
Opgemerkte rentree van de kampioen die in vol ornaat en met een roodwit ingepakte pols na zeven luilekkerweken lijf en leden aan een doorgedreven test wenste te onderwerpen.
Grote afwezige was de kampioen van vele wieleroorlogen , Luc alias keizer Tchmil. De fondateur presenteerde zich met een dief van Washingtonvelo op de neus om de sporen van zijn losbandig zaterdagavondleven te maskeren. Sportdirecteur van dienst was niemand minder dan de president himself.
Een keihard werkend bestuur leverde overigens nog de kopmannen : de MM en de SB-PM stonden uitgeslapen (de één al meer dan de andere) aan het commando. De SG reed energiezuinig rond op zijn prachtige en nagelnieuwe Trekbolide die het benenwerk tot een minimum weet te herleiden.
De aanloop naar de Vlaamse Ardennen verliep gezapig en incidentloos. Het cardio-vasculair stelsel bij de renners van middelbare leeftijd kwam langzaam maar zeker op temperatuur terwijl de jonge veulens van meetaf aan dartel rondreden. Je kon de weemoed zo uit de ogen scheppen van Don Felipe de Rambo die vandaag 50 + 2 kaarsjes mocht uitblazen. Van harte gefeleciteerd Rambo en nog vele jaren en hopen Tinekesgenot!
De kopmannen legden er stevig de pees op en een eerste meevaller kon op het wedstrijdblad genoteerd worden toen bleek dat de Kluisberg onbereikbaar was. De koersorganisatie had evenwel nog andere zaken in petto en schoof ons dan maar de nieuwe Kwaremont onder de wielen. Even later een parcoursmaneuver richting oude Kwaremont maar dat bleek een formidabele schijnbeweging à la Rik Coppens,de man die de pinanti in 2 tijden uitvond. Opnieuw slaakte de middelbare pelotonpopulatie een zucht van verlichting. Koninginnestuk van de etappe was de Hotond ,een klim met Zuiderse allures te midden een Vlaams landschap dat vooral gekend is voor zijn stevige en zeer steile bulten. Een slierterig peloton bereikte ongeschonden de top alwaar de president-sportdirecteur ons vergastte op een suikerwafelfestijn overgoten met Cola en Rosé. Dank u voorzitter! De inmiddels gecarameliseerde suikerspiegels van de Fondateur en Rambo werden hersteld tot normale waarden.
De Fiertelbeklimming (stijgingspercentage van 14%!) deed even later de kuit-en dijspieren bijna ontploffen maar gelukkig bleek geen enkele zelfmoordwielerterrorist aan boord. Consternatie toen er verderop een splijtzwam ontstond tussen de kopmannen. Willy bleek net als zijn favoriete voetbalploeg het Noorden volledig kwijt maar gelukkig kon Kortrijkzaan Geert met winnaarsallure het spelbeeld onder luid gejuich bijsturen. Gastrenner Jean-Pierre reed nog lek en zijn hoogtechnologische banden (of is het de gebrekkige materiaalkennis van de MM?) zorgden voor klokkengeluid bij Rambo die van frustratie tegen dek ging en de elasticiteit van zijn rechterhespvleugel aan een min of meer mislukte test onderwierp.
In een pittige finale testte Tim nog even de weerstand ter hoogte van Sint-Denijs. Zijn demarrage werd door een tactisch uitgekookte en Duvelloze Ringo met bravoure gecounterd. De kampioen was inmiddels allang blij dat hij nog een laatste brug kon opfietsen want de zeven fietsloze weekends eisten stilaan hun tol en de energiedrank steeg hem tot aan de lippen.
Grandioze rit ,93,6 km tegen een sterk gemiddelde van 26,6 km. Met dank aan de parcoursbouwers!
Tot zondag om 7u30 in Kruishoutem voor de rit van de sponsor!
Red Philippe
NVDR: Garmin was erbij, zelfs in de wagen. herbeleef de rit op http://connect.garmin.com/player/33633553
zonder hartslag deze keer
verslag van de speedgroep Grinta 8 mei 2010
Om 5u45 begon de radio te spelen, dus was het tijd om de tandjes te poetsen en een half kilootje Muesli en yoghurt te eten, want vandaag was het een grote dag: we zouden gaan de Grinta gaan fietsen in ons buurland genaamd Wallonië. Om 6u25 kwam Bjorn me met de rennersbus oppikken, en zijn we David gaan opgehalen. Met Kevin en Gerd hadden we aan de Kortrijkse périphérique in Bissegem afgesproken om naar Doornik te rijden. Het was van toen al duidelijk dat het geen gemakkelijke dag zou worden. Kevin nam resoluut het kopwerk op zich, en Bjorn nam met de bus gemakkelijk het wiel.
Om 7u30 vertrokken 6 Tinekesvrienden (Gerd, David, Kevin, Bjorn, Dirk en Ringo) samen met 3 gastrijders (Nicolas, Geert en Pedro) onder de boog, en onmiddellijk werd de pees er nijdig opgelegd. De ene helling kwam logischerwijs na de andere en na de eerste pitstop (waarbij het duidelijk bleek dat wanneer de Tinekesvrienden dienen te betalen voor hun ritten, ze plotseling Hollandergewijs véél meer honger en dorst hebben dan op een reguliere klassementsrit) vond iedereen het nodig om een duidelijk geplaatst stopsignaal te negeren. Geheel en al toevallig stond op die plaats de arm der wet, die het peloton aan de kant zette. Een flink uit de kluiten gewassen besnorde gendarm spelde ons in een vreemde taal de les, en sommeerde ons om ons visum af te geven (hij gaf het achteraf wel terug, met de niet mis te verstane onuitgesproken doch duidelijke boodschap dat ze wel eens aan onze buitenlandse euroots zouden kunnen zitten). Ringo bleef – gelet op zijn altijd fanatieke toepassing van de wegcode - van dit alles terecht gespaard, want ook nu had hij zich opnieuw voorbeeldig gedragen.
Na het nodige gevloek en getier was het opnieuw tijd om te doen waar we voor gekomen waren, namelijk bergop rijden. Rond km. 100 kregen Gerd en Bjorn nog een kleine inzinking, wegens te weinig eten en drinken. Gelukkig overleefden hun afgetrainde lichamen dit zonder verdere problemen en met behulp van een door Dirk aangereikt niet identificeerbaar bruin dingske in een plastiekske dat bedoeld is om op te eten en dat blijbaar nog niet op de lijst met verboden middelen staat.
Net voor de finale vond Kevin het nog nodig om een steen in zijn achterband te duwen. In geen tijd werd de binnenband vervangen en door de kracht en snelheid die hij hierbij gebruikte, deed hij ook zijn tweede binnenband én buitenband ontploffen. Gelukkig was David nog voorzien van voldoende reservemateriaal waardoor ook dit euvel werd verholpen.
In een pittige finale die startte een 10-tal kilometer voor de col du croix de Jubaru, werd de Tente-wagon aangehaakt aan een sneltrein van een man of 30. Er werd constant rond de 37 gereden maar toen het bergop begon te gaan werd het duidelijk dat de Tinekes hors-catégorie zijn. Dit viel blijkbaar ook de koersdirectie op, want een helicopter van de organisatie kwam de démarrage op péliculle plaatsen. Het peloton werd achtergelaten, en er werd nog een ploegentijdritje richting arrivée gereden.
Op het podium werden nog een halve meter braadworst en 2 bidons Affligem uitgereikt, waarna de renners terug naar huis keerden om hun moederkesdag te prepareren.
Een zeer schone rit! 153 km aan een gemiddelde van 26.6 km/u.
Ringo
Om 7u30 vertrokken 6 Tinekesvrienden (Gerd, David, Kevin, Bjorn, Dirk en Ringo) samen met 3 gastrijders (Nicolas, Geert en Pedro) onder de boog, en onmiddellijk werd de pees er nijdig opgelegd. De ene helling kwam logischerwijs na de andere en na de eerste pitstop (waarbij het duidelijk bleek dat wanneer de Tinekesvrienden dienen te betalen voor hun ritten, ze plotseling Hollandergewijs véél meer honger en dorst hebben dan op een reguliere klassementsrit) vond iedereen het nodig om een duidelijk geplaatst stopsignaal te negeren. Geheel en al toevallig stond op die plaats de arm der wet, die het peloton aan de kant zette. Een flink uit de kluiten gewassen besnorde gendarm spelde ons in een vreemde taal de les, en sommeerde ons om ons visum af te geven (hij gaf het achteraf wel terug, met de niet mis te verstane onuitgesproken doch duidelijke boodschap dat ze wel eens aan onze buitenlandse euroots zouden kunnen zitten). Ringo bleef – gelet op zijn altijd fanatieke toepassing van de wegcode - van dit alles terecht gespaard, want ook nu had hij zich opnieuw voorbeeldig gedragen.
Na het nodige gevloek en getier was het opnieuw tijd om te doen waar we voor gekomen waren, namelijk bergop rijden. Rond km. 100 kregen Gerd en Bjorn nog een kleine inzinking, wegens te weinig eten en drinken. Gelukkig overleefden hun afgetrainde lichamen dit zonder verdere problemen en met behulp van een door Dirk aangereikt niet identificeerbaar bruin dingske in een plastiekske dat bedoeld is om op te eten en dat blijbaar nog niet op de lijst met verboden middelen staat.
Net voor de finale vond Kevin het nog nodig om een steen in zijn achterband te duwen. In geen tijd werd de binnenband vervangen en door de kracht en snelheid die hij hierbij gebruikte, deed hij ook zijn tweede binnenband én buitenband ontploffen. Gelukkig was David nog voorzien van voldoende reservemateriaal waardoor ook dit euvel werd verholpen.
In een pittige finale die startte een 10-tal kilometer voor de col du croix de Jubaru, werd de Tente-wagon aangehaakt aan een sneltrein van een man of 30. Er werd constant rond de 37 gereden maar toen het bergop begon te gaan werd het duidelijk dat de Tinekes hors-catégorie zijn. Dit viel blijkbaar ook de koersdirectie op, want een helicopter van de organisatie kwam de démarrage op péliculle plaatsen. Het peloton werd achtergelaten, en er werd nog een ploegentijdritje richting arrivée gereden.
Op het podium werden nog een halve meter braadworst en 2 bidons Affligem uitgereikt, waarna de renners terug naar huis keerden om hun moederkesdag te prepareren.
Een zeer schone rit! 153 km aan een gemiddelde van 26.6 km/u.
Ringo
Abonneren op:
Posts (Atom)