Verslag van de 3de rit van het seizoen richting Ieper 19 maart 2023
Miserie, miserie, deel 3.
Als Philippe met een kamerbrede glimlach en Kevin met een gezicht als een donderwolk aan de start komen, ken je zo de uitslag van de wedstrijd KV Kortrijk – No sweat, nog glory, no points Bruges. En ze kwamen niet alleen ! Zomaar 15 leden maakten, ondanks de weinig positieve weerberichten, hun opwachting en daarnaast was er nog iemand die als gastrijder het noodlot bij ons durfde tarten ! Een broer van Cies meende het tij van onheil bij ons te kunnen keren en stond vol vertrouwen aan de start.
Eerst meenden we een tweede gastrijder te ontwaren toen een persoon recht van de zonnebank naar de start kwam. Nader inzien leerde ons echter dat het onze eigenste voorzitter was die eindelijk opnieuw zijn opwachting maakte.
Een heel opgemerkte entree werd gemaakt door Joost. Verleden week nog in zak en as op zijn gebroken kader, maar vandaag reeds zijn opwachting makend op een spiksplinternieuwe Cannondale. In zijn maidentocht naar de start had hij nog een frustrerend gevecht geleverd met zijn nieuwe versnellingen. Als jarenlange Campagnolo-gebruiker slaagde hij er niet in om te schakelen maar gelukkig kwam hij Yvan tegen die hem een spoedcursus “Shimano schakelen voor dummies” gaf. Nog even meegeven dat hetgeen Joost realiseerde voor Arne anderhalf jaar in beslag nam, waarmee we niets bedoelen maar enkel objectieve feiten weergeven.
Voor de start twee onzekere factoren: het grauwe wolkendek en het feit dat we in de buurt kwamen van een autorally…. Als dat maar goed komt maar met de wetenschap in de achterzak dat we alle tegenslag die er ook maar kan zijn reeds de eerste twee zondagen hadden opgesoupeerd, gingen we start …. Vanaf nu zou alles op wieltjes lopen !
Na enige tijd richting Moorslede openden de hemelsluizen zich en dit was het teken voor Geert om zo snel mogelijk droge oorden op te zoeken. Wat later een eerste opgemerkt feit. Mark ging tussen zijn kader en zelfs in die mate dat de ongeruste blikken van Philippe en Martin elkaar kruisten en beslisten om Mark naar huis te begeleiden. Onze twee bestuursleden werden op die manier reeds van bij hun eerste kilometers geconfronteerd met ongewone koersfeiten maar met hun jarenlange ervaring bewezen zij niet alleen hun kwaliteiten om snel moeilijke situaties in te schatten maar ook dat hun sociaal gevoelen ongekende hoogten bereikt !
Net vóór het ter perse gaan vernamen we nog dat de hartslag van Mark zich in korte tijd weer normaliseerde en hij gezond en wel de thuisbasis bereikte. Eénmaal in de armen van zijn Veerle maakte het hart opnieuw enkele sprongetjes maar dit bleek een volledig normaal medisch fenomeen te zijn. De voorzitter en de secretaris/MM maakten nog vlug van de gelegenheid gebruik om op een perfect en biljartvlak terrein de goal te scoren die Vanaken op zijn scheenbeen liet wegspringen. Het ene veld is natuurlijk het andere niet.
Ondertussen werden de buien heviger en intenser en werd aan het Tyne Cot spoedoverleg georganiseerd: ofwel recht naar huis ofwel de rit gewoon verderzetten. Gezien het feit dat het water al in onze schoenen stond, de regen vanaf de rug naar andere oorden afgedaald was, enz…. werd besloten om de regenkelk tot op de bodem te ledigen.
Maar kort daarna echter opnieuw stilstand ! de broer van Cies had een platte band. Niks ernstigs want zoiets wordt door onze technici in korte tijd verholpen, maar de zaak bleek technischer meer gecompliceerd. Ondertussen zorgde de combinatie stilstaan en kletsnat zijn voor verkleumde Tinekesvrienden.
Na enige tijd gelukkig weer op baan om dan wat verder ……. weer stil te staan ! Onze gastrijder stond opnieuw plat en bleek het euvel onherstelbaar. Daarom werd de hulplijn bij uitstek, met name vrouwlief, opgebeld en werd hij opgehaald zodat hij thuis kon uitwenen op haar schouders omwille van het technisch lijden.
Gezien de koude werd nu een stevig tempo aangehouden want iedereen verlangde naar huis en vooral de warme douche maar twee feiten gooiden onze plannen nog maar eens overhoop. Door de eerder genoemde Rally was Moorslede een oninneembare burcht en dienden we via Ledegem een serieuze omweg te maken.
En toen we dachten dat onze tegenslagreeks ten einde was, moesten we opnieuw ….. halt houden: nu was het aan Diederik om in contact te komen met Murphy. Eens dit euvel hersteld, konden we eindelijk de steven richten naar Heule.
Een rit van 68 kilometer aan 26 per uur. En we willen het u niet onthouden: Melissa Debackere won de rallysprint van Moorslede voor Verschueren, beiden op ŠKODA FABIA Rally2 evo met maximale vermogen 214 kW en een topsnelheid van 202 km/u. Het moet niet altijd over fietsen gaan !
Yvan
Verslag van de rit van zondag 12 maart : Briek Schotte Classic
Miserie, miserie, ….
Opgewekte gezichten zondagmorgen aan het kasteel van Heule-city. Aangename temperaturen, droge weersomstandigheden, een ruime opkomst, drie gastrijders waaronder het nageslacht van Piet (Arne en Robbe) samen een vriend Louis…. kortom alle ingrediënten waren aanwezig om er een mooie voormiddag van te maken en de nare herinneringen van verleden week van zich af te schudden. Daarbij viel het iedereen op dat dank zij het zopas afgesloten stikstofakkoord de lucht een stuk gezonder was om in te ademen !
Daarnaast vernamen we ook dat Lieven het ziekenhuis ondertussen mocht verlaten en nu thuis aan zijn revalidatie werkt: langs deze weg veel sterkte en spoedig herstel Lieven !
Onder een gunstige rugwind werd koers gezet richting Kanegem, het geboortedorp van Briek Schotte. Voor de geschiedenisleken onder jullie vermelden wij graag dat deze man eertijds een indrukwekkend palmares verzamelde met o.a. de Ronde van Vlaanderen, het Wereldkampioenschap en zoveel meer … kortom iemand met een staat van verdienste die niet had misstaan binnen ons ledenbestand. Tevens de man van een resem quotes die nu nog steeds gebruikt worden en actueel zijn zoals “Om te winnen moet ge ervoor zorgen dat ge den eersten zijt”, “Nen Flandrien duwt op zijn pedalen tot hij niet meer weet van welke parochie hij is” of ‘Pothelmen kenden we niet, den eerste keer dat we die zagen was toen den Duits hier arriveerde”.
Onvermoeibare Kevin had er zaterdag ruim 100 km opzitten maar dit weerhield er hem niet van om nog maar eens de Tinekeskar te trekken en leek het dat niets onze mooie zondagvoormiddag kon verstoren. Ook het feit dat we een eerste keer moesten halt houden voor Marc omdat zijn achterspatbord rondslingerde als een ongeleid projectiel kon de pret niet drukken. Na enig oponthoud en technische bijstand zetten we verder koers richting standbeeld Briek.
Maar even later echter noodgedwongen halte 2: Kevin met een leegloper en met vereende krachten werd aan het euvel gewerkt en tevens deskundig verholpen. Iedereen dacht om snel opnieuw verder te gaan maar dat was buiten het technisch kennersoog van Piet gerekend. Zijn blik richtte zich als een periscoop op het fietskader van Joost en daar ontwaarde hij zowaar een barst. Nauwkeurig werd een tweede, derde en vierde opinie gevormd en het verdict was onverbiddelijk: kader gebroken op twee plaatsen en levensgevaarlijk om zo de weg verder te zetten. Nu heeft Joost al wat relevante ervaring in valpartijen maar toch besloot hij heel wijselijk om zijn vader op te bellen en zo huiswaarts te keren. Met pijn in het hart lieten wij deze trouwe Tinekessoldaat Joost achter in het verre Kanegem. We hopen met z’n allen van harte dat hij ondertussen terug in zijn vertrouwd midden is.
Na de obligate “stop-voor-foto” bij ijzeren Briek ging het verder naar de bevoorradingsstop waar de tijd verdeeld werd tussen het bekijken van het mooie zicht op Kanegem en het becommentariëren van de materiaalpech van Joost.
Om de verloren tijd in te halen, werd er vlug verder gefietst of dat was alvast de bedoeling. Kort daarna moest opnieuw halt gehouden worden voor Marc, wiens achterspatbord de wildste capriolen uithaalde en er werd dan maar wijselijk besloten tot amputatie van het object. Daarnaast stelde zich echter nog een probleem: waar steek je verdorie zo’n voorwerp ? Na een vergeefse poging in de rugzak en in de broek werd het op de rug tussen de truien gestopt waardoor het er op leek dat Marc een stijve rug had …
Opnieuw trokken we ons op gang maar kort daarna werden we opgehouden door een tractor die ofwel op terugweg was van een carnavalstoet of die de weg verloren was na de stikstofbetoging. Ondertussen grote verwarring in het peloton: waar was Marc ? Iedereen verkeerde in de mening dat hij bij Joost gebleven was en daarom werd dan maar besloten om collectief terug te keren. Verbazing alom echter toen we Marc alleen zagen staan en zijn binnenband aan het vervangen was ! Net als verleden week opnieuw bandenpech voor ons monument ! !
Ondertussen maakte Kevin van de gelegenheid gebruik om zijn achterband nog eens op te blazen want hij de druk in zijn achterband bleek geleidelijk aan te minderen. Ook hier geen goede diagnose: sterk vermoeden dat spaken doorprikken naar binnenband en oorzaak zijn van leegloper, kortom ook dit is nie ter plaatse te herstellen. Als hij toch maar heelhuids thuis geraakt.
En nog maar eens ….. trokken wij ons op gang op hetgeen stilaan een ‘stop-and-ride’ koers begon te lijken.
Ondertussen nam de wind ongenadig toe en was het beuken om er toch maar de vaart in te houden. Ondertussen had het achterwiel van Kevin besloten dat de beker nog niet volledig geledigd was en was verder fietsen niet mogelijk ….. op dat moment moeten de oortjes niet correct gewerkt hebben want het peloton was van mening dat Kevin met Marc zou verder gaan terwijl dit blijkbaar niet de bedoeling was. Kortom verwarring en niemand die nog wist waaraan zich te houden.
Het zal dan ook niemand verwonderen dat we in erg gespreide gelederen Heule bereikten en dat we deze horrorrit zo vlug mogelijk wilden beëindigen en zo snel mogelijk vergeten. Alhoewel, niemand heeft enig lichamelijk leed geleden, en dat is het voornaamste !
73 kilometers aan 26 km per uur en 6 haltes (of waren het er nog meer ???). 11 Tineksvrienden en drie (bevoorrechte ???) getuigen haspelden deze vermaledijde rit af. Hopelijk is alle miserie voor ons volledig seizoen nu opgebruikt. Op naar zondag en een hopelijk incidentvrije rit !
Voor de liefhebbers ten slotte zijn er trouwens op tweedhands.be deze week interessante koopjes te doen zoals een koerskader met twee vintage breuklijnen, op aanvraag en zonder meerprijs wil de eigenaar ook zijn eigen handtekening nog aanbrengen (Joost), een buitenband met een opening van 8 cm om beter de binnenband te kunnen observeren, twee binnenbanden met extra openingen voor extra zuurstof (Marc), een achterspatbord dat zodanig rondvliegt dat muggen niet durven naderen (Marc) en tenslotte een achterwiel met gebroken spaken dat voortdurend zorgt voor leeglopers en zo voor extra rust zorgt tijdens vermoeiende fietsritten (Kevin)!
Te elfder ure vernamen we ook nog dat het bestuur digitaal crisisberaad heeft georganiseerd en in tegenstelling tot Vivaldi bijzonder krachtdadig zal reageren deze week om dit onheil te keren: de voorzitter wordt speciaal overgevlogen vanuit het buitenland en woensdagmorgen gaan de bestuursleden te voet van Heule naar Scherpenheuvel om er een grote novenenkaars te ontsteken en zondag staan ze aan de start met een konijnepoot aan hun fietszadel ! Succes verzekerd !
Yvan
Verslag van de bewogen rit op 5 maart 2023 naar Quesnoy-sur-Deule (FR)
De eerste zondag van maart voelt bij iedere rechtgeaarde Tinekesvriend aan als de eerste schooldag. Blij dat die ellendige winter stilaan tot het verleden behoort en eindelijk de fiets op. Met het vooruitzicht op zoals telkenjare prachtige ritten kwamen elf afgetrainde leden met de glimlach op het gezicht aan de start. Weliswaar verleenden de weergoden niet de volledige medewerking maar de lichte motregen kon de pret niet drukken … we konden er opnieuw tegenaan !
Traditiegetrouw waren bij aanvang weer tal van nieuwtjes te vernemen. Zo komt er maar geen einde aan de reeds uitgebreide kampioeneviering van onze voorzitter en achtte hij het nodig om nog eens de bloemetjes buiten te zetten, ditmaal in La Palma ! Als dat maar goed komt ! Daarnaast mochten wij ook een gastrijder verwelkomen, met name Lieven Claerhout. Onmiddellijk werd hij sociaal gescreend en bleek dat zijn vrouw Ellen veel, veel beter gekend is bij het brede Heulse publiek, tenminste als we Heule-expert Marc mogen geloven. Tenslotte vielen ook de grote wallen op onder de ogen van Kevin: hij gaf na wat aandringen toe dat hij nog amper een oog kan dicht doen en dat hij ’s nachts vaak wakker wordt midden een steeds zich herhalende nachtmerrie dat zijn favoriete clubje, u weet wel die mannen met de spreuk ‘no sweat, no glory, no points” bezig zijn met de playoff twee aan het spelen …. Je zou van minder wakker liggen. Gelukkig doen onze andere Zuid-West-Vlaamse ploegen in eerste klasse het voor het ogenblik stukken beter ! Bij de start van de rit dreigde Kevin ermee om iedereen die durfde over voetbal te spreken, er onmiddellijk af te rijden of recht de eerste dijk in te duwen. Gelukkig is er in ons landje nog persvrijheid zodat deze feiten aan iedereen kunnen gemeld worden !
Welgemutst trokken we via Menen La Douce France binnen en waren we vertrokken voor een eerste, rustige aanvangsrit…. dachten we. Iedereen weet dat Mark, Bing, Fondateur, ….. er niet voor terugdeinst om er de ambiance in te steken maar nu deed hij dat wel op een vrij aparte en onverwachte manier. Plots hoorden we een enorme knal ! Een granaatinslag ? Een aanval met een drone ? Neen, de achterband van Marc was ….. geëxplodeerd ! Mechanische hulp ter plaatse bleek niet mogelijk en op dat ogenblik zouden veel ploegen panikeren, maar bij de Tinekesvrienden niets van dit alles. Een stoïcijns rustig telefoontje van Diedrik naar zoon Emile met a) de straatnaam van het ongeluk en b) de vriendelijke vraag om terstond de autosleutels te nemen en het slachtoffer en zijn geschoffeerde vehikel te komen ophalen, was voldoende om dit onheil te keren. Binnen de kortste tijd werd, met de deskundigheid en efficiëntie waarmee Bol.com aan huis bezorgt, Marc thuis afgeleverd (weliswaar niet in een kartonnen doos) waar hij het verhaal bij zijn vrouw wat opblies met de melden dat het voor hem moeilijk is om nog banden te vinden die sterk genoeg zijn om zijn buitenproportionele spierkracht te weerstaan. Of ze dit geloofde, is op dit ogenblik nog niet duidelijk…. In elke geval dank aan de familie Dubois om ons zo snel uit die netelige situatie te redden ! Ondernemerschap en organisatietalent zit daar blijkbaar in de genen !
Ondertussen was de regen verdwenen en werden reeds enkele kleine hellingen verorberd als aperitief voor hetgeen later op het seizoen ongetwijfeld zal komen. En voor we het duidelijk wisten, zei onze kopman “en nu links en recht naar huis”, en zo geschiedde en dacht iedereen dat behoudens het mechanisch probleem van Marc alles in peis en vree ging verlopen.
In de Rekkemsestraat in Marke hoorden we echter plots geroep achteraan het peloton en bleek dat onze gastrijder Lieven was gevallen. Op zo’n ogenblik is het natuurlijk moeilijk om de situatie in te schatten maar berichtgeving achteraf bleek niet zo’n gunstig nieuws te bevatten: een sleutelbeenbreuk en twee gebroken ribben. Op zo’n ogenblik is de goesting om te rijden gereduceerd tot nul en heb ik eigenlijk ook
geen zin meer om verder aan dit verslag te schrijven. Op dat moment ben je sprakeloos, hulpeloos …… nu kunnen we enkel en alleen Lieven sterkte en een spoedig herstel toewensen.
Een rit met elf deelnemers van 67 km aan 26 per uur kende zo een triestig slot. Ter elfder uren vernamen we nog dat Frederik om 9 uur aan de start stond en daar bitter weinig Tinekesvrienden zag.
Yvan
Abonneren op:
Posts (Atom)