Verslag van de rit op verplaatsing Boezinge - Oostduinkerke aan zee op 13 juli 2025
Zondagmorgen 13 juli. Geleidelijk komen auto’s met daarin groene truitjes en fietsen op de
trekhaak het centrum van Boezinge binnen. Hier heerst serene en tijdloze rust. Dit gevoel wordt
slechts lichtjes verstoord door enkele mannen die, gewapend met een blik bier in de hand, hun
laatste energie aanwenden om toch nog hun bed te bereiken. Als ze zich nog herinneren waar ze
wonen ten minste ….
11 leden maken hun opwachting voor een ritje van Matthias richting kust. De
ritverantwoordelijke zorgt alvast al direct voor een start grand cru door iedereen te trakteren op
een chocoladekoek of een croissant !
Maar de sfeer is dubbel: enerzijds is er het vooruitzicht op een leuke tocht richting Noordzee,
maar anderzijds is het lang wachten op Erna. Diedrik had immers haar komst beloofd maar tot
onze teleurstelling moesten we vaststellen dat zij zelfs haar kat niet gestuurd had. Wie ook heel
sterk ontgoocheld was, was onze huiscouturier Philippe. Al de ganse week lag zijn lintmeter klaar
om haar maten te nemen voor een nieuwe uitrusting, maar ook ten huize Philippe kwam ze niet
opdagen. Ook onze voorzitter blonk uit door afwezigheid. Sommigen linkten de feiten aan elkaar
en meenden dat onze president een rit apart had gepland met Erna maar dit bleek fake news: een
familiefeest was de oorzaak van zijn forfait.
De treurnis omwille van dit geheimzinnig nieuw lid was echter vlug over en onder leiding van de
gebroeders Vanneste, met name Matthias en Siemen, werd klokslag 8 uur, onder het luiden van
de Boezingse kerkklokken, de rit op gang gebracht.
Het eerste deel was alvast veelbelovend en het ene leuke binnenbaantje achter het andere diende
zich aan. En het moet gezegd: het broederduo is als koptrekkers op verschillende vlakken ‘hors
catégorie’. Niet alleen dicteerden zij een zeer gelijkmatig mooi tempo, daarnaast trokken zij met
hun ‘indrukwekkende carrure’ een muur op waarachter het zelfs bij een tsunami goed toeven is!
Schuilend achter deze mannen gingen we de strijd met de Moeren aan maar door de geringe wind
en de grote windschermen bleek dit geen enkel probleem te zijn. Gelukkig zijn zij nog niet op de
radar gekomen van de UAE’s van deze wereld om kopwerk te leveren voor Pogačar en co!
Voor we het goed en wel wisten, tekenden zich de eerste tekens af dat we de kust naderden. In de
verte zagen we al attracties van Plopsaland en ook de eerste contouren van
appartementsgebouwen begonnen zich te manifesteren. In Koksijde gingen we de Hoge Blekker
op, gevolgd door een stuk gravel dat ons een Strade Bianchigevoel gaf. Tijd voor Geert om zijn
nieuwe extra brede banden eens te testen en te geselen.
De voorbije weken hadden zich verschillende kustgemeenten gemeld in de hoop dat wij daar halt
zouden houden voor onze klassieke stop. Het hoogste bod kwam van Oostduinkerke met als
contractuele verplichting een foto van de leden voor de beelden van de paardenvissers. Deze valt
ongetwijfeld te bewonderen bij de talrijke foto’s.
En ook de terugweg bleek even goed gekozen en geselecteerd door de parcoursbouwer Matthias.
Plots werd echter het gekende ‘Plat, plat!’ gehoord en bleek het dat het …….. Matthias zelf was
die averij opgelopen had! Maar niet getreurd, terwijl enkele hulpvaardige handen het euvel
hielpen herstellen, konden de anderen genieten van een overweldigende rust midden de
poldervelden. Dit positieve gevoel kan je ook krijgen in psychosessies aan 70 euro per stuk maar
hier is het een stuk natuurlijker en veel, veel goedkoper!
En als het aangenaam is, gaat niet alleen de tijd snel maar vliegen de kilometers voorbij en
kwamen we terug aan bij onze startplaats. Tijd voor een traktaat van de club in café De Zwaan en
konden we kennis maken met ‘Vitje van Boezinge’. Wie zich afvraagt wie ‘Vitje’ is: wel dit is
krasse oude dame Yvette die heel Boezinge kent en door iedereen in de gemeente gekend is. (zie foto hieronder) Zij
nam er ook haar zondags aperitiefje en nam met alle plezier een foto van onze groep. Daarnaast
heeft zij door haar hartelijk gesprek met ons niet alleen afwezige Erna met brio vervangen, ze
leerde ons ook dat in landelijke gemeenten het er nog altijd een stuk gemoedelijker aan toe gaat
dan in onze verstedelijkte gebieden. Zo liep onze leuke voormiddag ten einde waarin we sportief
ons konden uitleven, we de gezonde zeelucht konden opsnuiven, de paardevissers konden
aanschouwen en waarbij we ook de plaatselijke bevolking beter leerden kennen….. dit alles
binnen het bestek van enkele uren!
Paulo, Mark, Siemen, Matthias, Geert, Joost, Nico, Thierry, Patrick, Arne en uw dienaar maalden
87.49 km af in 3 uur 9 minuten en 53 seconden met een gemiddelde van 27.6 km per uur. En
vooral scoorden we voor sfeer en gezelligheid 10 op 10. Lang leve de club ! Lang leve café De
Zwaan ! Lang leve de Paardevissers ! Lang leve ‘Vitje van Boezinge’
Yvan
Verslag van de rit naar Kruiskerke - Wingene - Ruiselede op 29 juni 2025
Na 3 ware fysieke veldslagen richting Ronse, Montroeul-au-Bois en De
Muur/Bosberg vond de kalendercommissie het welletjes en werd het toch tijd om
het even over een andere boeg te gooien. Voor vandaag werd namelijk beroep
gedaan op onze fondateur, levende club-legende en club-gps Bing, alias
Feestburgemeester van Heule, kortweg Mark Dewaele om een ritje in elkaar te
boksen zonder al die verwoestende en slopende hoogtemeters , maar een
ouwerwets vlak ritje door de mooie West-Vlaamse landschappen richting Ruiselede.
Kwestie van afwisseling en variatie naar de 4 windstreken , maar ook het moment
voor enkele leden , die om een of andere reden afwezig waren , terug hun diesel aan
de praat te krijgen en hun welverdiende plaatsje in ons peloton terug in te nemen.
Aan de start deze keer geen 4 Vannestjes, maar met opgepompte banden verscheen
onze Patrick, fris uit Spanje, gebruind als een geroosterde sardine en met een blik
die verraadt : die man heeft spannende avonturen meegemaakt op zee. “Hola
compannieros” klinkt het zelfverzekerd en zet hij zijn helm recht alsof het een
kapiteinspet is. Zijn fiets ziet er nu nog iets zwaarder en uit want uit voorzorg heeft hij
met snelbinders een vissershengel op z’n rug gebonden. “voor het geval dat” , zegt
hij geheimzinnig.
We vertrekken met z’n allen goed gezind en vol goede moed, wel in het ongewisse
van wat Patrick in gedachten had met zijn hengel.
Na een 25-tal kilometer doemde in de verte de schrikbarende en “col hors categorie”
de Poelberg op . Het sein voor enkele Tinekesvrienden om nog eens hun hoogvorm
te demonstreren en los alle registers open te trekken. Patrick bleef intussen de
beklimming afhaspelen met zijn zeehengel om zijn middel. Vreemd toch ?
Aan kilometerpaal 42 draaide onze Frederik - net voor onze pauze - af richting
Brugge om daar nog wat familiale festiviteiten verder te zetten. Mooie combo fietsen
en feesten mijn gedacht.
Aan de pauze , naast een idylisch weiland vol gedisciplineerde koeien , haalde
elkeen zijn banaan of koek boven, dit terwijl Patrick uit zijn tupperware-doosje een
mix van sardines met brokjes Dorade verorberde. Blijkbaar is de Dorade de
Spaanse versie van wat wij graag een koninginnehapje noemen. Smakelijk alvast en
het sein om verder te fietsen verder door de zonovergoten vlakke West-Vlaamse
landschappen en te genieten van een verfrissende bries . Tegenwind was er
nauwelijks, maar dat is slechts een slechte stroming, grapt Patrick , terwijl hij met zijn
rechterhand de windrichting probeert aan te geven . Schip ahoi !
Murphy is gelukkig al vele weken in de verste verte niet meer te bespeuren bij de
Tinekesvrienden, enkel een haperende ketting van Jorge zorgde voor een miniem
oponthoud. Terwijl ik dit schrijf hou ik halsstarrig en vol bijgeloof een stuk hout vast
opdat Murphy maar lekker ver weg blijft.
Aan kilometerpaal 70 achtte Patrick eindelijk zijn moment gekomen. Terwijl we in
volle vaart langs de Leie scheurden riep Patrick “ ik zie beweging” en lanceerde
meteen zijn zeehengel om de vangst van zijn leven te doen. Na wat inpraten op
Patrick besefte hij dat de Leie niet hetzelfde is als de Zuid-Spaanse zeewateren en
bleef het toch bij een denkbeeldig verlangen naar . Wij weten namelijk beter : Patrick
is officieel besmet met de vismicrobe.
Het werd intussen duidelijk dat Mark alweer een juweeltje van een rit in elkaar
gestoken heeft want het was voor elkeen weer genieten , deze keer van een
gezapig rustig ritje aan een smakelijk wielertoeristentempo onder prachtige
weersomstandigheden.
Dikke merci alvast, Mark en de knie heeft blijkbaar goed stand gehouden vandaag .
Mooi zo .
Als toetje trakteerde het bestuur nog met een schuimend drankje op het terras van
de Zoeten om reeds vooruit te blikken naar een nieuwe avontuur , dit keer onder
regie van onze President naar de Plugstreets. Wij voorzien alvast onze fietspomp,
Patrick daarentegen ook nog een schepnet.
Tot dan !
Joost
11 deelnemers, 94 km, 26 km/u gemiddeld
Verslag van de rit naar de Muur en Bosberg op 22 juni 2025
Het is de periode van de schoolreizen, etappe 3. Na de klassiekers Oostkamp-Cadzand en Deinze-Zottegem staat vandaag Kruishoutem-Geraardsbergen op het excursieplan. Onze Koninginnerit van het seizoen en een rasechte miniversie van de enige echte ouderwetse Ronde van Vlaanderen met finale Muur, Kapelmuur en de Bosberg. De regie is opnieuw in de goeie handen van berggeit Geert en ons respect voor deze ritarchitect is reuzengroot. Geert nam deze week één dag verlof om deze uitstap te velde tot in de puntjes voor te bereiden en goochelde razendsnel met alternatieve parkoersen zoals een GPS zich ogenblikkelijk aanpast aan obstakels onderweg. Het was een hectische week in de bestuurskamer van onze geliefde club. Meteo Tineke voorspelde tropische temperaturen en er was overleg over het startuur. t' Stad gaf een dwingend advies om vroeg te starten en de UCI eiste het "extreme weather protocol". Crisismodus dus maar problemsolver en Tripadvisor Joost zocht en vond een volgwagen om de verfrissende bevoorrading onderweg te verzekeren zoals in de goeie pré-corona tijd. In onze Whatsapp groep werd door Joost tot ieders contentement gecommuniceerd dat een jonge dame zijnde petekind Fran was gepromoveerd tot gelegenheidssportdirecteur van dienst, een Tineke van Heule achter het stuur van de volgwagen, fantastisch! Het Nieuwe Plein in Kruishoutem om 7u15. De Tinekesvrienden stromen in grote getale toe in het rennersdorp. Daar zien we de volgwagen met gevarendriehoek en al. We lonken naar Fran...., tiens we hadden toch een andere verschijning verwacht. Heeft in deze inclusieve wereld Fran een genderswitch ondergaan of wat? Blijkt dat ter elfder uren en net voor de aftrap Joost nog een strategische vervanging heeft doorgevoerd. Zijn sympathieke vriend Gunther is de gelukkige en wordt door iedereen van harte welkom geheten in onze warme vereniging. Niet minder dan 16 Tinekesvrienden aan de start plus gastrenner Fries. Dit moet een nieuwe record zijn in jaren en doet in ieder geval veel deugd aan bestuur en organisatie. Fries heet Vanneste en is één van de broers van onze gelijknamige leden. Dat maakt vier Vannestjes aan de startlijn, indrukwekkend, net als het kopwerk dat ze onderweg voor hun rekening zullen nemen. Na een gedetailleerde briefing van planner Geert trekt het peleton zich op gang. We laveren door Kruishoutem richting Huise en Zingem waar we de Schelde oversteken. Hierna vinden we geen halve meter plat meer terug, het gaat constant op en neer en we verzamelen hoogtemeters als waren het artispunten. In Elst gaat het voor het eerst serieus bergop met stroken aan 9%. De zon brandt als een felle spotlight op onze helmen terwijl zweetdruppels als regendruppels over ons voorhoofd glijden. Ondertussen genieten we van de schitterende vergezichten en de schattige dorpjes in de Vlaamse Ardennen. Dit is puur wielertoerisme, puur vakantiegevoel. De wedstrijdradio weet slechts één incident te melden: de weerbarstige voorversnelling van Arne wordt manu militari door clubmecanicien Patrick, cum laude afgestudeerd in de richting Latijn-Metaal, ter orde geroepen. Lierde en Deftinge...we komen op onbekend terrein en zien in de verte Geraardsbergen opduiken. We overschrijden den Dender en beginnen te klimmen door de typische winkelstraat die we kennen uit de koersreportages. Op de markt splijten we een rommelmarkt (alweer!) als waren wij Mozes en trekken richting Vesten waarna de Kapelmuur wacht. De klim tot de top op de Oudenberg is 1075m lang met een steilste stijgingspercentage van 20% ! Iedereen raakt heelhuids boven en de voldoening aan de Kapel is groot. Selfie en fotomoment, prachtige omgeving met schitterende vergezichten , we ademen wielergeschiedenis , zien in onze verbeelding Cancellara en Boonen bikkelen om de overwinning in Vlaanderens Mooiste. We trekken verder want 6km verder wacht het volgende wielermonument met de Bosberg waar Edwig Van Hooydonck tweemaal de beslissende demarrage plaatste richting victorie in Ninove, hij behield er zijn bijnaam Eddy Bosberg aan over want hij kwam er ook vaak trainen. We zwoegen ons over de kasseien naar boven, niet te onderschatten die Bosberg, 1400m lang met de laatste 300m aan 11%. Het zweet stroomt als bergbeekjes langs onze atletische lichamen , elke porie is een kraan geworden, geopend door de hitte en de zon. Maar boven wacht de verlossing in de vorm van een uitgebreid bevoorradingsbuffet opgezet door Gunther op het kampeertafeltje van Joost, zie foto's. We slaan een praatje met Gunther, blijkt dat hij een autotochtoon is van de regio en de streek op zijn duimpje kent. Geert had nochtans topografische kaarten mee voor de afleiding van de volgwagen maar Gunther heeft dit allemaal niet nodig. En nog straffer: zijn overgrootvader heeft mee de kasseien van de Muur gelegd die trouwens uitzonderlijk horizontaal zijn gelegd om meer grip te geven, dit is allemaal echt waar, zoek maar op! Onze energietank wordt dankbaar aangevuld met spijs en drank en we zetten het avontuur verder. Na een kronkelende afdaling komen we in Everbeek - Beneden , het dorp van Gunther en juist er bestaat ook een Everbeek - Boven dat we via een lange beklimming bereiken. Weggestoken unieke dorpjes aan de taalgrens, we zien wegwijzers naar Deux-Acren en Lessen. Stilletjesaan komen we terug op bekend terrein, we flankeren Oudenaarde waarna Geert nog een pittig dessert serveert met de laatste 5km aan vals plat modus. Het peleton valt in stukken en brokken en druppelsgewijs arriveren we terug op het Nieuw Plein. Heroïsche rit , 94 km met 922hm (!) aan een respectabel gemiddelde van 25.1 ! Bravo aan alle deelnemers voor deze atletische prestatie en veel dank aan ritarchitect Geert en Tripadvisor Joost voor de perfecte organisatie van volgwagen en bevoorrading. Ook dank aan de fotografen die voor unieke sfeerbeelden zorgden. Alweer een hoogtepunt in de geschiedenis van de club! President
Verslag van de rit naar Montroeil au Bois van 15 juni 2025
Voor de Tinekesvrienden is het in deze periode duidelijk zaak om de beste klimmersbenen ter beschikking te hebben. Een week na de erg zware rit naar Ronse, ik citeer “Choco, nutella, kwata, emmertje leeg”, stond nu Montreuil-au-bois op het programma. Iedereen met een beetje fietskennis weet wat dit betekent. In de pays de collines wachten ons tal van hellingen, bijna nooit extreem stijl, maar door de snelle opeenvolging en de vaak slechte toestand van het wegendek van onze Waalse vrienden staat dit synoniem voor zweten, zwoegen, puffen, hijgen.
Voeg daarbij nog dat Geert de parcoursbouwer van dienst is die als specialiteit heeft om geen vlakke weg te nemen als er in de omtrek één of andere glooiing waar te nemen valt. Daar volgende week dan nog de Muur, de Kapelmuur en de Bosberg op ons wachten, zorgde dit ervoor dat menig Tinekesvriend ervoor opteerde zich intensief te preparen en daarvoor niet bang was om alle voorbereidingsregisters open te trekken.
Zo zit onze voorzitter al twee weken in de Ardèche om zich in alle stilte voor te bereiden op wat komen zal. Streng gesuperviseerd door zijn vrouw als personal coach leeft hij er in de meest ascetische omstandigheden toe naar de volgende ritten. Ook de gebroeders Vanneste zijn in allerijl naar dezelfde regio afgezakt en verslinden er tal van hoogtemeters. Last-minute is ook, ik citeer uit ons peloton, “de bende van den apotheker” naar Durbuy afgezakt. In eerste instantie om er in bubbelbaden te recupereren van de rit naar Ronse en tevens de voordelen van een hoogtestage aan den lijve te ondervinden.
Soit, acht minder kapitaalkrachtige Tinekesvrienden, met name Paulo, Cies, Geert, Thierry, Nico, Joost, Arne en Yvan stonden zondagmorgen om 7.30 uur aan het Tinekesstandbeeld en waren vastberaden de strijd met de Waalse hellingen aan te gaan. Een opgemerkte verschijning was onmiddellijk waar te nemen met het figuur van Nico die met een volledige en bovendien heel mooie Beo Bank-outfit aan de start kwam. Naar verluidt, maar dit werd niet bevestigd, heeft Xavier reeds informeel contact gelegd met de vraag of hij ook zo’n mooie uitrusting zou kunnen krijgen om naar het werk te fietsen ….
Al snel dienden de eerste hindernissen zich aan maar de rugwind zorgde ervoor dat we dit allemaal probleemloos achter ons lieten. Wel werd het snel duidelijk dat Thierry geleidelijk aan meer en meer de neiging had om tussen zijn kader te hangen. Onderzoek bracht aan het licht dat hij 5 weken niet gefietst had en tijdens zo’n harde rit betaal je dit cash. Nieuwe leden betalen leergeld maar Thierry kennende zal hij snel weer het ritme oppakken !
En toen kwam het harde werk met de helling genaamd “Le bourliquet”. Een echte kuitenbijter van bijna anderhalve kilometer lang. Afspraak was om boven bij de kapel halt te houden en te wachten op elkaar hetgeen ook geschiedde. Alleen ……. van Thierry geen spoor maar van ongerustheid was (nog) geen sprake. We wisten van zijn conditie. En de Tinekes zouden de Tinekes niet zijn als zij deze vrije momenten niet gebruiken om zich didactisch bij te scholen en interessante wielerkennis op te doen. Zo kwamen wij te weten dat Eddy Merckx vandaar jarig was. 80 jaar ! Proficiat ! Daarnaast was het echter ook een trieste verjaardag met name was het exact 10 jaar geleden dat Wilfried David overleed. Daar ondergetekende al een tijdje meegaat, was hij de enige die hem kende en zelfs nog life aan het werk gezien had en doceerde dan ook met overgave over het leven en presteren van deze onderschatte renner met de karakteristieke donkere bril. Ondertussen zocht Geert al zijn sportieve successen op en zag je de appreciatie voor deze man groeien. Een echte flandrien en daarnaast ook vermelden waard is dat zijn dochter Fanny David een aantal seizoenen in onze club actief is geweest.
Ook leerden wij in deze pauze dat de technische fietskennis van Nico nog niet bepaald op punt staat. Een eigenaardig geluid in het achterwiel had hij reeds talloze keren bestudeerd maar, ik citeer opnieuw “ de speken zitten allemale goe vaste, wa kant er toen nog ruttelen ? Tis vo zot van te kommen!”. Een deskundige blik van kenner Geert spotte echter onmiddellijk dat het ventiel, de zogezegde “supappe” niet vastgeschroefd zat en hetgeen Thierry in geen uren kon herstellen, werd door Geert in welgeteld 2,5 seconden opgelost. Parcoursbouwer én gerenommeerd fietshersteller, en dit alles in de figuur van één persoon !
Maar ondertussen, wachtend op de top bij de kapel ‘Notre Dame des Champs’ was er na verloop van tijd toch enig gevoel van ongerustheid want het bleek dat Thierry nog altijd in geen velden te bespeuren viel. Na plan A (het wachten) werd overgeschakeld op plan B en via gebruik van moderne technologieën zoals GSM en plaatsbepaling op Google konden we de verkeerd gereden ongeluksvogel traceren en terug oppikken. Samen uit, samen thuis!
Met een mooi gelijkmatig tempo en wat help- en duwwerk voor Thierry kwamen we zo stilaan in meer gekende regionen terecht. Met meer melkzuur in de kuiten, goed openstaande longen, mooie vergezichten op ons netvlies gebrand en vooral een frisse mindset dank zij deze heel leuke voormiddag, gleden we Heule binnen….En zo hadden we er opnieuw een keimooie rit opzitten van 99 kilometers, 750 hoogemeters en een gemiddelde van 26,3 per uur. Tot zondag in Kruisem ! ! Meer info via onze legendarische blog volgt ongetwijfeld.
PS: dit verslag is gegarandeerd vrij van alle mogelijke en onmogelijke AI-, chat GTP- of andere artificiële invloeden en is 100% handmade, bovendien made in Belgium!
Yvan
Verslag van de rit naar Ronse op zondag 8 juni 2025
Jawel, reeds rit nr 15 van het seizoen, dus draaien we ook hier aan het keerpunt van ons Tinekesseizoen want we zijn dus reeds halverwege.
Dit keer was Siemen aan zet en bekokstoofde hij een rit vol hoogtemeters, heuvels en hellingen naar Ronse. Broer Cies schreef zich uit pure broederliefde enthousiast in voor de rit maar kort voor de start begon bij aanblik van het ritprofiel het angstzweet op te borrelen en besloot hij toch maar terug bij moeder de vrouw warmpjes onder de dekens te blijven .
Aan de start zondagmorgen 7u29 , de zon probeerde dapper door het wolkendek te priemen, maar gaf er al snel de brui aan. Negen dappere Tinekesvrienden (sommigen nog met een croissant in de keel , anderen met slaap in de ogen ) verzamelden aan het startpunt voor wat volgens de organisatie “een plezante rit naar Ronse “ zou worden. Spoiler alert : de definitie van “plezant” bleek subjectief.
Door de afwezigheid van de top 3 van het klassement kan de rest wat klimmen - niet alleen op de fiets - in het klassement. Ivan neemt intussen de resoluut de leiding, maar alles ligt kort bij elkaar, het kan nog alle richtingen uit.
De rit begon vreedzaam . kleine babbels, grapjes, en het klassiek “’t zal wel meevallen vandaag”. De eerste helling – de Wulfsberg- ging er nog vlotjes in, de tweede in Tiegem begon al wat bijwerkingen te veroorzaken : stijgende hartslagen, spontane zwijgzaamheid – zelfs bij onze gediplomeerde babbelaar Diederik. De derde in Ronse zorgde al voor een collectieve existentiële crisis. Waar zijn we in godsnaam mee bezig op onze vaderdag ? Hadden we niet beter al van ’s morgens de vaderswensen in ontvangst genomen ? Eenmaal in regio Ronse was er namelijk geen meter vlak meer te bespeuren en ging het voortdurend op een neer.
Siemen had zijn huiswerk goed gemaakt en de beklimming naar de Paterberg had hij in een volledig nieuw jasje gestoken. Scherp gezien alvast maar wel het sein voor Bing om het voor bekeken te houden. De conditionele achterstand opgelopen door zijn knieproblematiek speelde hem nog teveel parten en besloot hij de terugweg rustig op eigen tempo af te haspelen. Verstandige keuze want ook ondergetekende verkoos samen met thuisrijder Arne 2 hellingen te cancellen om kreupele zondagnamiddag-toestanden te vermijden.
De wind ? Natuurlijk pal op kop op de terugweg. Alsof Moeder Natuur zelf de rit had uitgestippeld met de vraag : “Hoeveel weerstand kunnen de 9 Tinekesvrienden aan voor ze collecief hun stalen ros in de gracht kieperen ?” Gelukkig hadden we een paar sterke beren tussen ons die het kopwerk voor hun rekening namen en zonder een krimp te geven bleven inbeuken tegen de felle tegenwind. Bedankt Xavier, Matthijs, Siemen , … sterk gedaan !
Als dessert kregen we nog alle Zwevegemse en Bellegemse bultjes onder de wielen geschoven waardoor de eindbalans van hoogtemeters piekte naar ca 900 ( gevoelsmatig 12000 hm), de eindbalans van morele instortingen strandde op 6 en het aantal verzuchtingen “waar blijft die afdaling ? “ : eindbalans 17.
Het moet gezegd , traditioneel in de zomermaanden , vullen we onze kalender met pittige bergritjes, en dit was er zo een om duimen en vingers van af te likken. De afwezigen hadden nog maar eens ongelijk want het was weer eens super plezant . Dikke merci Siemen !
Volgende week neemt Geert ons mee richting Pays des Collines voor alweer een ster aan onze Tinekeshemel.
Tot dan.
Joost
102 km , 25.5 km/u gemiddelde, 9 leden, 900 (!!!!) hm
Abonneren op:
Posts (Atom)