Verslag van de zonnige rit naar Houplines (Fr) op 12 mei 2024
Het moet ettelijk weken, zelfs maanden geleden zijn maar nu baadde De Zoeten Inval sinds lang nog eens in een zee van zonlicht. Eindelijk heeft moeder natuur haar verantwoordelijkheid genomen door de lente uit haar waterachtige winterslaap wakker te schudden. Als een autoritaire CEO greep ze doeltreffend in : vermits de herfst al een dot van een sollicitatiebrief vergezeld van een indrukwekkend CV had ingediend, kreeg tante lente alsnog een allerlaatste kans. Die boodschap kwam aan, ze greep die met beide cirkelvormige handen en deed waarvoor ze indertijd aangeworven werd : moeder aarde opwarmen, Tinekesvrienden het bruin op de wangen, armen en benen bezorgen en het aanvullen van de waterreserves door het transpiratieniveau van zondagscoureurs naar eenzame hoogtes te stuwen.
Net als de bloemknoppen staat ook de club in volle bloei : maar liefst 14 atleten konden zich vrijmaken op een verlengd moederdagweekend. De vaders onder ons delegeerden de festiviteiten aan hun zonen en dochters voor wie moeder-en vaderdagen deel uitmaken van hun corebusiness net zoals verliezen de hoofdbezigheid geworden is van een niet nader genoemde voetbalclub. Onze voorzitter had daarbovenop een tijdelijke licentie uitgereikt aan Fabrice, een boom van een atleet uit zijn rijkgevuld vriendenarsenaal die duidelijk weet waar Abraham de fietsmosterd haalt. Fabien hield daarop een politionele minispeech over wilde presidentiële bomen in het Witte Huis die echter meteen in de farde “veske zjeiver” geklasseerd werd. Xavier en Jo waren halsoverkop uit de Ardennen teruggekeerd alwaar Diederik een bacchanaal georganiseerd had ter gelegenheid van zijn halve eeuw op deze planeet. Dit had enkele vestimentaire gevolgen : Xavier plukte in halve paniekmodus zijn vers gewassen tenue uit de wasmachine en maakte die met wasknijpers vast aan zijn heet lichaam. Wat een clubliefde! Jo van zijn kant stond voor een gesloten wasserette en haalde nog eens de blauwzwarte tenue vanonder het stof. Wat een flexibiliteit! Alles voor de club!
Matthias was aan zet als parcoursbouwer en troonde ons mee naar het land van Macron en zijn baguettes echter niet zonder ons eerst mee te nemen voor een fotoshoot naar Cobras, onze fel gewaardeerde co-sponsor. Samen met broer Siemen zette hij meteen de toon. Beiden trokken een muur op waarachter het gezellig vertoeven was en regelden het tempo zoals een loodgieter een chauffageketel afstelt : niet te heet, niet te koud, juist van pas. Topwerk!
We laveerden als volleerde piloten doorheen het vlakke land en konden ondertussen met volle teugen genieten van de omgeving. Plots doemde een surprise van de chef voor onze wielen op. Een nijdig hellende kasseistrook deed de temperatuur stijgen. Met gekromde ruggen, vibrerende arm-en beenspieren, reutelende kettingen en rochelende luchtwegen bestormden we deze vijfsterrenhindernis. We waanden ons even te midden Paris-Roubaix en dat op een boogscheut van bij ons. Sterk gevonden!
Matthias had een pitstop voorzien langs de oevers van de Leie alwaar we in een schilderachtige omgeving konden bijtanken. Fabien verplichte ter plaatse zijn vehikel tot een acrobatische handenstand om aldus à la Ijzeren Briek zijn vitessen te kunnen manipuleren. Een gesmaakte throwback in de tijd maar dan zonder de teletijdsmachine van professor Barabas. Even verderop werd ons atletisch gezelschap zelfs door enkele vurige aanbidsters op een staande ovatie getrakteerd! En of we alive and kicking zijn!
Arne imiteerde vervolgens nog even zijn favoriete voetbalclub door de pedalen te verliezen vanwege een aflopende ketting en enkele tellen later werden we zelfs getrakteerd op een urinerende Schot die aldus een whiskywalm achterliet. Ritarchitect Matthias bundelde al deze gegevens in een rit die vaak iets meehad van een topmovie. Bedankt Matthias voor deze heerlijke voormiddag.
Net voor het ter perse gaan vernamen we nog dat Patrick op de terugweg naar huis betrokken raakte in een ongeval met een tractor. De kwetsuren vallen voorlopig mee (gezwollen knie en enkele schaafwonden) maar de fiets is er erger aan toe. Veel beterschap en een spoedig herstel gewenst Patrick!
14 renners, 92 km, 26,8 gemiddeld en 241 hm.
Philippe
Verslag van de rit naar de Mont St-Aubert en Pays des Collines op 5 mei 2024
Onze voorzittermeteoroloog zat er weer boenk op: met zijn kennersblik had hij al vlug in de smiezen dat een mobiele hogedrukwig op vrijdag en zaterdag tijdelijk ons weer beïnvloedde, maar voorzag hij ook dat deze snel ons land zou verlaten. Daarna was het voor hem een koud kunstje te voorspellen dat onstabiele en gestoorde lucht, verbonden aan een depressiekern ten westen van ons clublokaal, het weermodel zou bepalen. Zo stelde hij dat zondagmorgen Heule en zijn rand gehuld zou zijn in wat mist die later plaats zou ruimen voor de lang verwachte zonnestralen, en zo geschiedde ook.
Dit vooruitzicht werkte duidelijk op de motivatie van onze leden en zo konden we een topopkomst noteren van niet minder dan 15 man en 1 gastrijder, met name Davy. Zijn naam is u minder gekend maar als we vertellen dat hij niemand minder is dan de echtgenoot is van ons eertijds eminent lid Marie met haar mooie Bianchi-fiets zal bij de meesten wel een lichtje gaan branden. Tijdens de rit konden we vernemen dat Marie na haar Tinekesperiode niet is blijven stilzitten en ondertussen moeder werd van een tweeling die ondertussen al 2,5 jaar oud is. Goed bezig Marie !
We staan er veel te weinig bij stil maar ook tijdens de week gaan de Tinekesvrienden-werkzaamheden gewoon door: naast de weeranalyses werd alweer een mooie rit opgemaakt, werd de GPX ter beschikking gesteld, werd de app bijgewerkt, …. Kortom professionele arbeid van ons bestuur.
Wie ook heel sterk bezig was vorige week, zij het minder opvallend, was onze eminente verslaggever Philippe. Na zijn appelflauwte zondag laatst had hij prompt het luchtruim gekozen richting het zuiden om zich daar op een zwaar trainingsschema te storten ten einde opnieuw volwaardig deel uit te maken van ons elitair gezelschap. Op WhatsApp konden we zien dat hij naast zware trainingsarbeid zich ook op Spartaanse wijze hield aan een streng dieet: enkel Irish coffee’s met dubbele porties slagroom afgewisseld met Aardbei-rabarbercrumble met zelfgemaakt vanille-ijs stonden op het menu, dit ten einde iedere spiervezel maximaal te versterken. Volgende week zal hij als vanouds knallen !
Naast de perfecte werking van ons bestuur is ook het grote respect voor de hiërarchie een sterk punt bij onze club. Tijdens de openingsrede van de President, waarbij hij op wees dat het heilig principe ‘samen uit, samen thuis’ ten allen tijden moet gerespecteerd worden, was er een stilte te horen van Kuurne tot Heule-Watermolen.
Gesterkt door deze boodschap trok het gezelschap op weg naar de Pays des Collines, dit onder leiding van parcoursbouwer Matthijs die van de gelegenheid gebruik maakte om bij aanvang van de rit meerdere pedagogische wijsheden mee te geven en in praktijk om te zetten. Eerst en vooral werd een cursus “paaltjes vermijden” geoefend. Hiervoor had hij zorgvuldig alle obstakels van de Kortrijkse rand opgezocht en kregen de leden de uitdrukkelijke opdracht naast en niet op de paaltjes te rijden. Daarvoor werd de kreet ‘paalkes” meerder keren getraind en konden we zonder kleerscheuren onze weg verder zetten.
Daarnaast gaf Matthijs nog een demonstratie “het juiste aanvangstempo aanhouden” waarbij het er op aankomt om niet als een gek te vertrekken en stelselmatig op te bouwen. Sterk werk Matthijs!
Ondertussen speelde de zon het gekende spelletje ‘nu zie je mij, nu zie je mij niet’. Iedere keer we de zonnestralen op ons gezicht voelden, werden deze opnieuw verdreven door die dekselse mist.
Stilaan naderden we het land van de heuvels en u gelooft het of u gelooft het niet maar in een heuvelzone gaan de wegen op en neer. Naast de toenemende pijn in de kuiten is de intrede van stilte in het peloton een goede parameter om de zwaarte van het parcours in te schatten. En zo werd het ene glooiende stuk na het andere verorberd. Stilaan nam de zon de bovenhand en konden we meer en meer vaststellen hoe mooi deze streek op een boogscheut van onze stad wel is.
Om de spieren nog meer te geselen, de ademfrequenties nog meer de hoogte in te stuwen, de adrelaninetoevoer nog te verhogen, het melkzuurgehalte naar hogere limieten te pushen, serveerde Matthijs het echte werk met name de Mont Saint-Aubert. Opnieuw lieten onze leden zien dat het snor zit met de conditie: in een minimum van tijd werd de top bestormd en werd de weg verder gezet naar het lieflijke Frasnes-lez-Anvaing alwaar een stop ingelast werd met meerdere doeleinden: bepaalde lichaamssappen uit het lichaam laten stromen, andere sappen uit de pulle in het lichaam laten stromen, bananen verorberen, wafels degusteren……. Ondertussen maakte het bestuur van de gelegenheid gebruik om een vergadering ad hoc te organiseren. Er diende zich een probleem aan met de programmatie van de ritten maar dank zij hun ongekend sterke managementvaardigheden was hiervoor in no time een oplossing gevonden.
De terugweg was voor iedereen gewoonweg genieten, genieten, genieten,….. mooie panorama’s ontrolden zich voor onze wielen en de zon bleef ons gezelschap houden, kortom mooie momenten. De bananen, de wafels alsook de aankondiging van de voorzitter (op voorzet van Diederik!!!) dat wie wou één kon komen drinken in De Zoeten Inval gaf de leden vleugels en zo werd in een no time Heule binnen gevlamd en werd de koersfiets tijdelijks geruild voor een comfortabel zitje op een leuk zonnig terras! In de bediening klopten we deze keer de Ramongs B en A en konden we plezant verbroederen met enkele oud-leden.
Dank aan ritarchitect Matthijs, medekoptrekkers Mathias, Joost en Patrick voor deze mooie zondagvoormiddag. We reden 87 km met 15 renners aan een gemiddelde van 26.0 km/u en vermorzelden 652 hoogtemeters. Yvan
Abonneren op:
Posts (Atom)