Verslag van de 145 km van Gent-Wevelgem

Gent-Wevelgem…. andere jaren één van de hoogtepunten van ons wielerjaar. Normaal dat je dan welgemutst naar de start gaat maar daar volgde een koude douche. Slecht drie mensen meldden zich voor de 145 en toen de Fondateur hoorde dat er geen volgauto was, belde hij onmiddellijk vrouwlief op om haar te verwittigen dat hij tegen de middag zou thuis zijn. Welke activiteiten de Fondateur met ¾ van zijn bed in petto had tijdens de onverwachte vrije tijd, konden we niet achterhalen want zijn gecodeerde GSM-taal konden we niet ontcijferen en zijn blik bleef verscholen achter een donkere zonnebril.
Na de splitsing hielden de twee eenzaten (Bjorn en Yvan) een korte brainstorming en werd cfr alle grote ploegen een heus tactisch plan opgesteld dat er in bestond gezien de sterke tegenwind zich te vervoegen bij een groep en zich rustig mee te laten glijden richting Diksmuide.
Een schitterend strijdplan ware het niet dat we geen enkele dergelijke groep tegenkwamen, dit op één enkele onverlaat van de Gullegemse Velosporters na die ook een deel van het kopwerk voor zijn rekening nam.
Onder het motto ‘ hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant ‘ kwamen we aan in Diksmuide en werden bananen en eierkoeken aangevallen.
De terugweg ging langs de IJzer richting Frankrijk. Een aantal renners stak ons in onvervalste Rambostijl voorbij maar wij besloten het handelsmerk van de Tinekesvrienden, namelijk het gezonde boerenverstand, te laten zegevieren en lieten wij hen hun gang gaan.
De spanning steeg zienderogen naarmate ook de Catsberg grotere vormen aannam en toen de concentratie naar ongekende hoogtepunten steeg ,werden wij in het laatste dorpje voor de helling opgehouden door de plaatselijke fanfare met daarachter de enige 2 notabelen van het dorp, met name de burgemeester en de 1ste schepen, aldaar genoemd ‘le-bateau-de-tout’ want ze hebben er maar één schepen. Daar wij niet konden voorbijsteken, stapten wij mee met de twee notabelen en zonder het we wisten, schreven we daar geschiedenis. Het was immers van de bevrijding van 1945 geleden dat er nog buitenlanders de plaatselijke fanfare dit eerbetoon hadden bezorgd. De euforie in het kleine dorpje steeg dan ook naar ongekende hoogte en prompt werden wij door de burgemeester uitgenodigd naar het gemeentehuis, een kamertje boven de herberg ‘Le mont Cats’, om aldaar het gulden boek te tekenen en te proeven van de plaatselijke specialiteiten, met name paté van ingevoerde herten en de onvermijdelijke Picon. Dit aanbod werd vriendelijk doch kordaat geweigerd want de Catsberg wachtte…
Daar werden heel wat renners ingehaald waaronder enkele die net als vele kompanen in 14-18 aan de Ijzer hun grootste cartouches verschoten hadden. Daarna volgde de ene helling na de andere en op de Kemmelberg werden de laatste Rambo’s van de verschroeiende rit langs de ijzer vakkundig bijgebeend en ter plaatse gelaten.
Wie dacht dat we na Kemmel aan een rustig terugritje zouden beginnen, kwam bedrogen uit. Bjorn legde er duchtig de pees uit en Yvan begon stilaan tussen zijn kader te hangen. De teller ging vaak in de richting van 35 en enkel e medestanders zorgden ervoor dat deze snelheid steeds bleef aanhouden.
Ondertussen was het ook beginnen regenen en 10 km voor het einde sloeg het noodlot toe. Yvan ging in een bocht hard onderuit en werd uit een dijk gehaald met een linkerkant die aantoonde dat contact met grint vrij onaardige gevolgen kan hebben. Wegens gebrek aan een volgwagen waren de laatste kilometers een kwelling en het was dan ook met een zucht van opluchting dat we in Wevelgem arriveerden. Daar stortten zich twee verpleegsters op de aangetaste ledematen of wat er van overbleef. De gewone beelden waar je aan denkt als twee vrouwen je verzorgen, waren hier niet onmiddellijk van toepassing, want nogal wat kiezelsteentje moesten uit de wonden ‘gefrot’ worden.
Ondertussen nam Bjorn nu na het vele kop trekken de rol van babysit, troostende vaderfiguur en bewaker van de fietsen op zich. Als we nog enkele mannen van zijn kaliber aantrekken, is de toekomst van de Tinekesvrienden verzekerd.
Geschaafd en gedrenkt in het zuurstofwater en de Isobetadine keerden we terug richting Heule. Ondertussen maakten wij een bilan op van de dag: 160 km aan een gemiddelde van 27.8 km/uur, ondanks de hellingen en de sterke wind. Dit stemde ons tot tevredenheid en tenslotte kwamen we beiden moe maar toch tevreden, thuis waar we onze verhalen, we geven het toe enigszins aangedikt, aan moeder-lief vertelden. Gent-Wevelgem 2010 was alweer geschiedenis….

Ivan