Verslag van de rit naar St-Juliaan op 13 maart 2022

De tweede rit van het seizoen startte met eerder verrassend nieuws. Filip, keizer, verslaggever, materiaalmeester, enz…. meldde zich afwezig. Gepolst naar de reden, kwam pas na veel aandringen het harde verdict: hij leed aan het “POM syndroom”. Dit syndroom voluit het “PlayOffMissingSyndrom” genoemd, is een heel zeldzame aandoening die slechts rond deze periode van het jaar voorkomt en waarbij je tot het besef komt dat je favoriete voetbalploeg na een seizoen hartstochtelijk aanmoedigen de Europese Playoffs mag vergeten. Deze aandoening laat zich veruitwendigen door zwaar psychisch leiden, donkere gedachten, geen zin in Jupiler en een algemeen gevoel van fysische zwakte. Zondagmorgen werden de buren nog opgetrommeld om Philippe in het zadel te hijsen, maar helaas had de ziekte te erg toegeslagen…. Diederik zal deze week alle bestaande wetenschappelijke literatuur doorbladeren in de hoop een afdoende remedie te vinden. Maar niet getreurd omwille van de afwezigheid van dit clubmonument want daar kwam al een ander clubmonument met gezwinde tred (toen nog) ons eliteclubje vervoegen. Marc, alias Bing was nog maar amper terug van skivakantie maar stond er toch op om lijf en kloeke leden in de strijd te gooien. Ternauwernood had hij nog de tijd gevonden om zijn skilatten los te klikken en had hij nog de laatste resterende minuten voor aanvang aangewend om de overgebleven klutsen glühwein naar binnen te werken. Met slechts 11 man gingen we van start en gedreven door een sterke rugwind en onder aanvoering van krachtpatsers Kevin en Simon, onze eigen Tim Declerq replica’s, werd de steven en het koersstuur richting Westhoek gewend. Onze soepele tred werd echter plots verstoord door een onverwachte maar achteraf goed te verantwoorden stop. “Bossie” had in de media her en der gehoord over wereldwijde bevoorradingsproblemen en had dan maar voor alle zekerheid de avond ervoor, en eigenlijk tot een stuk in de nacht, allerhande soorten drank in zich opgeslagen maar hij bleek helaas niet in staat deze allemaal op te houden en derhalve moest er dringend halt gehouden worden om dit euvel te verhelpen. Twee liter lichter werd de weg algauw verder gezet. Door de sterke zuiderwind vlogen we als het ware naar onze stopplaats in Sint-Juliaan. Daar waren de traditionele taferelen te zien: plassen, eten, drinken, nieuwsjes uitwisselen, foto’s nemen…. kortom het Tinekesleven zoals het is… Voor één man was de pauze meer dan welkom: het was duidelijk dat de drie fietsloze weken ten gevolge van ziekte, ski-escapades en après-skistondes de forme bij Marc ernstige ravage hadden aangericht. De terugweg kondigde zich meteorologisch minder positief aan en die vrees werd bewaarheid. De wind kwam eens links, dan weer rechts om dan plots vol in het gezicht de confrontatie met ons aan te gaan, maar niet getreurd: opgeven staat niet in het clubwoordenboek. Integendeel op een stijgend gedeelte zonder naam nabij Slypskapelle, werd Tadejgewijs naar boven gestoven en konden toevallige voorbijgangers niet anders dan met grote bewondering de blauwe garde aanstaren. Marc beet zijn al dan niet valse tanden stuk, maar meer dan plooien deed hij niet. Het moet wel gezegd dat Diederik niet enkel fysiek assistentie verleende maar ook met gedegen peptalk zich ontpopte tot een heuse psychical coach die sportief het onderste uit een sportman kan halen. Chapeau ! En zo vochten we ons tegen de wind verder richting de vertrouwde thuishaven. Dank aan Kevin voor de mooie rit. Hoe volgende week er zal uitzien, is op vandaag nog onbekend want normaal stond een rit van Joost op het programma. We zijn er echter van overtuigd dat ons alert bestuur daarvoor al een oplossing in petto heeft. Langs deze weg aan Joost het beste toegewenst; we hopen hem binnenkort opnieuw in onze rangen te mogen begroeten. En zo kwam ook aan de 72 km lange rit met 362 hoogtemeters, 11 deelnemers en een gemiddelde van 26.4 km. per uur een einde. Hopelijk tot volgende week ! Yvan