Verslag van de rit "In Flanders Fields" van 10 april 2022

Reeds de 6de rit van het coronavrije seizoen hetgeen betekent dat ons plezier in vergelijking met de 2 voorbije seizoenen eigenlijk niet op kan. En zoals elke zondagmorgen profileerde Heule zich ook nu weer als bakermat van het wielertoerisme. De Ramongs, de Hertjes, de Streuvelsvrienden, de WTC SurPlatse en wijzelf : een bonte verzameling van jeugdig en minder jeugdig geweld komt mekaar telkens opnieuw tegen of hoe “mens sana in corpore sano” ( spreuk uiterst toevallig ook verwerkt in het RSCA-logo) een verankerd begrip is in Heule en bij uitbreiding in heel Vlaanderen. Simon was vandaag aan zet en kondigde de rit aan als “In Flanders Fields”, gepedaleer doorheen de door de oorlog geteisterde Westhoek. We noteerden 13 deelnemers en hoopten daarmee vooral ook Murphy niet tegen te komen want zoals ons welbekend nodigt die onverlaat zichzelf ongevraagd en op de meest onmogelijke momenten uit. Belangrijke evolutie aan de kop van het klassement : door de afwezigheid van Jo nam Martin als fiere leider de gele trui in ontvangst en bestormt zo de absolute top van het klassement. Dat belooft voor de rest van het seizoen maar het is natuurlijk ook eenzaam aan de top en iedereen weet nu welk wiel hij moet kiezen. Onder een frisse zon trokken we gezapig van leer en al direct viel het hoog panoramisch gehalte van de omgeving op. Piet is niet alleen sportief een hoogvlieger maar wil ook als echte levensgenieter toch af en toe eens stilstaan bij de omgeving en de feiten van de dag. Kilometerpaal 20 bleek daarvoor de ideale gelegenheid en wat is er dan doeltreffender dan de voorband te laten leeglopen? Geen gedoe met derailleur, versnellingen en ketting, m.a.w. vlug gefikst en ondertussen een aangenaam oponthoud terwijl Mark met grote ogen moest vaststellen dat hij toch niet de grootste mond van het peloton heeft : Piet vulde de binnenband nl. met zijn eigen longinhoud! Du jamais vu! Arne van zijn kant diende vroegtijdig afscheid te nemen van zijn bidon die na een salto mortale een stille dood stierf op onze Vlaamse wegen. Er werd getwijfeld tussen een rituele begraving ter plaatse en een verassing tussen de veepopulatie. Na enig overleg werd er echter gekozen voor een intieme plechtigheid even verderop in het centrum en een vuilnisbak van Ieper. Wie Flanders Fields zegt, zegt automatisch ook oorlogsgeschiedenis en dat blijkt overduidelijk uit de talrijke begraafplaatsen van gesneuvelde soldaten die het decor uitmaken van deze streek. Zo was onze passage langs Tyne Cot Cemetery nogal indrukwekkend nu er zich op Europees grondgebied opnieuw éénzelfde drama afspeelt… Via de Menenpoort gleden we het centrum van Ieper binnen alwaar de pitstop zonder pitspoezen zijn beloop kreeg. Onder een aangename zon versterkten we de innerlijke mens want de 2de rithelft kondigde zich golvend aan waarbij hoogtemeters als hoofdschotel een bevoorrechte plaats kregen op ons wielermenu. Zeer pittoreske landschappen waren ons deel en de golvende wegen brachten een Amstel Gold Racegevoel naar boven. Iedereen gaf flink van jetje en was volledig één met de fiets. De conditie spatte van de benen en de wielen, het zweet gutste in beekjes langs de voorhoofdsrimpels, de rode oortjes getuigden van inspannende ontspanning en de harstlagen raakten de tel kwijt. Even na Vijfwegen barstte de finale helemaal los waarbij Red Philip een excuus zocht om niet tot het uiterste te moeten gaan. Hij vond in een put een welgekomen bondgenoot die ervoor zorgde dat de achterband nog platter werd dan de platste pannenkoek. Mark en Geert assisteerden, verstopt tussen de serres, bij de bombastische “débaclevervanging” van de binnenband terwijl de voorzitter en Simon hun zoektocht naar het spoorloze trio met hun succesvolle padvinderskwaliteiten konden beëindigen. Eind goed, al goed en met vereende krachten stoomden we op richting heimat. Formidabele rit waarvoor dank aan Simon! 82 km, 13 deelnemers, 27 gemiddeld en 438 hm. Tot zondag! Red Philip