Verslag van de bewogen rit op 5 maart 2023 naar Quesnoy-sur-Deule (FR)

De eerste zondag van maart voelt bij iedere rechtgeaarde Tinekesvriend aan als de eerste schooldag. Blij dat die ellendige winter stilaan tot het verleden behoort en eindelijk de fiets op. Met het vooruitzicht op zoals telkenjare prachtige ritten kwamen elf afgetrainde leden met de glimlach op het gezicht aan de start. Weliswaar verleenden de weergoden niet de volledige medewerking maar de lichte motregen kon de pret niet drukken … we konden er opnieuw tegenaan ! Traditiegetrouw waren bij aanvang weer tal van nieuwtjes te vernemen. Zo komt er maar geen einde aan de reeds uitgebreide kampioeneviering van onze voorzitter en achtte hij het nodig om nog eens de bloemetjes buiten te zetten, ditmaal in La Palma ! Als dat maar goed komt ! Daarnaast mochten wij ook een gastrijder verwelkomen, met name Lieven Claerhout. Onmiddellijk werd hij sociaal gescreend en bleek dat zijn vrouw Ellen veel, veel beter gekend is bij het brede Heulse publiek, tenminste als we Heule-expert Marc mogen geloven. Tenslotte vielen ook de grote wallen op onder de ogen van Kevin: hij gaf na wat aandringen toe dat hij nog amper een oog kan dicht doen en dat hij ’s nachts vaak wakker wordt midden een steeds zich herhalende nachtmerrie dat zijn favoriete clubje, u weet wel die mannen met de spreuk ‘no sweat, no glory, no points” bezig zijn met de playoff twee aan het spelen …. Je zou van minder wakker liggen. Gelukkig doen onze andere Zuid-West-Vlaamse ploegen in eerste klasse het voor het ogenblik stukken beter ! Bij de start van de rit dreigde Kevin ermee om iedereen die durfde over voetbal te spreken, er onmiddellijk af te rijden of recht de eerste dijk in te duwen. Gelukkig is er in ons landje nog persvrijheid zodat deze feiten aan iedereen kunnen gemeld worden ! Welgemutst trokken we via Menen La Douce France binnen en waren we vertrokken voor een eerste, rustige aanvangsrit…. dachten we. Iedereen weet dat Mark, Bing, Fondateur, ….. er niet voor terugdeinst om er de ambiance in te steken maar nu deed hij dat wel op een vrij aparte en onverwachte manier. Plots hoorden we een enorme knal ! Een granaatinslag ? Een aanval met een drone ? Neen, de achterband van Marc was ….. geëxplodeerd ! Mechanische hulp ter plaatse bleek niet mogelijk en op dat ogenblik zouden veel ploegen panikeren, maar bij de Tinekesvrienden niets van dit alles. Een stoïcijns rustig telefoontje van Diedrik naar zoon Emile met a) de straatnaam van het ongeluk en b) de vriendelijke vraag om terstond de autosleutels te nemen en het slachtoffer en zijn geschoffeerde vehikel te komen ophalen, was voldoende om dit onheil te keren. Binnen de kortste tijd werd, met de deskundigheid en efficiëntie waarmee Bol.com aan huis bezorgt, Marc thuis afgeleverd (weliswaar niet in een kartonnen doos) waar hij het verhaal bij zijn vrouw wat opblies met de melden dat het voor hem moeilijk is om nog banden te vinden die sterk genoeg zijn om zijn buitenproportionele spierkracht te weerstaan. Of ze dit geloofde, is op dit ogenblik nog niet duidelijk…. In elke geval dank aan de familie Dubois om ons zo snel uit die netelige situatie te redden ! Ondernemerschap en organisatietalent zit daar blijkbaar in de genen ! Ondertussen was de regen verdwenen en werden reeds enkele kleine hellingen verorberd als aperitief voor hetgeen later op het seizoen ongetwijfeld zal komen. En voor we het duidelijk wisten, zei onze kopman “en nu links en recht naar huis”, en zo geschiedde en dacht iedereen dat behoudens het mechanisch probleem van Marc alles in peis en vree ging verlopen. In de Rekkemsestraat in Marke hoorden we echter plots geroep achteraan het peloton en bleek dat onze gastrijder Lieven was gevallen. Op zo’n ogenblik is het natuurlijk moeilijk om de situatie in te schatten maar berichtgeving achteraf bleek niet zo’n gunstig nieuws te bevatten: een sleutelbeenbreuk en twee gebroken ribben. Op zo’n ogenblik is de goesting om te rijden gereduceerd tot nul en heb ik eigenlijk ook geen zin meer om verder aan dit verslag te schrijven. Op dat moment ben je sprakeloos, hulpeloos …… nu kunnen we enkel en alleen Lieven sterkte en een spoedig herstel toewensen. Een rit met elf deelnemers van 67 km aan 26 per uur kende zo een triestig slot. Ter elfder uren vernamen we nog dat Frederik om 9 uur aan de start stond en daar bitter weinig Tinekesvrienden zag. Yvan