Verslag van de rit naar de Mont St-Aubert en Pays des Collines op 5 mei 2024

Onze voorzittermeteoroloog zat er weer boenk op: met zijn kennersblik had hij al vlug in de smiezen dat een mobiele hogedrukwig op vrijdag en zaterdag tijdelijk ons weer beïnvloedde, maar voorzag hij ook dat deze snel ons land zou verlaten. Daarna was het voor hem een koud kunstje te voorspellen dat onstabiele en gestoorde lucht, verbonden aan een depressiekern ten westen van ons clublokaal, het weermodel zou bepalen. Zo stelde hij dat zondagmorgen Heule en zijn rand gehuld zou zijn in wat mist die later plaats zou ruimen voor de lang verwachte zonnestralen, en zo geschiedde ook. Dit vooruitzicht werkte duidelijk op de motivatie van onze leden en zo konden we een topopkomst noteren van niet minder dan 15 man en 1 gastrijder, met name Davy. Zijn naam is u minder gekend maar als we vertellen dat hij niemand minder is dan de echtgenoot is van ons eertijds eminent lid Marie met haar mooie Bianchi-fiets zal bij de meesten wel een lichtje gaan branden. Tijdens de rit konden we vernemen dat Marie na haar Tinekesperiode niet is blijven stilzitten en ondertussen moeder werd van een tweeling die ondertussen al 2,5 jaar oud is. Goed bezig Marie ! We staan er veel te weinig bij stil maar ook tijdens de week gaan de Tinekesvrienden-werkzaamheden gewoon door: naast de weeranalyses werd alweer een mooie rit opgemaakt, werd de GPX ter beschikking gesteld, werd de app bijgewerkt, …. Kortom professionele arbeid van ons bestuur. Wie ook heel sterk bezig was vorige week, zij het minder opvallend, was onze eminente verslaggever Philippe. Na zijn appelflauwte zondag laatst had hij prompt het luchtruim gekozen richting het zuiden om zich daar op een zwaar trainingsschema te storten ten einde opnieuw volwaardig deel uit te maken van ons elitair gezelschap. Op WhatsApp konden we zien dat hij naast zware trainingsarbeid zich ook op Spartaanse wijze hield aan een streng dieet: enkel Irish coffee’s met dubbele porties slagroom afgewisseld met Aardbei-rabarbercrumble met zelfgemaakt vanille-ijs stonden op het menu, dit ten einde iedere spiervezel maximaal te versterken. Volgende week zal hij als vanouds knallen ! Naast de perfecte werking van ons bestuur is ook het grote respect voor de hiërarchie een sterk punt bij onze club. Tijdens de openingsrede van de President, waarbij hij op wees dat het heilig principe ‘samen uit, samen thuis’ ten allen tijden moet gerespecteerd worden, was er een stilte te horen van Kuurne tot Heule-Watermolen. Gesterkt door deze boodschap trok het gezelschap op weg naar de Pays des Collines, dit onder leiding van parcoursbouwer Matthijs die van de gelegenheid gebruik maakte om bij aanvang van de rit meerdere pedagogische wijsheden mee te geven en in praktijk om te zetten. Eerst en vooral werd een cursus “paaltjes vermijden” geoefend. Hiervoor had hij zorgvuldig alle obstakels van de Kortrijkse rand opgezocht en kregen de leden de uitdrukkelijke opdracht naast en niet op de paaltjes te rijden. Daarvoor werd de kreet ‘paalkes” meerder keren getraind en konden we zonder kleerscheuren onze weg verder zetten. Daarnaast gaf Matthijs nog een demonstratie “het juiste aanvangstempo aanhouden” waarbij het er op aankomt om niet als een gek te vertrekken en stelselmatig op te bouwen. Sterk werk Matthijs! Ondertussen speelde de zon het gekende spelletje ‘nu zie je mij, nu zie je mij niet’. Iedere keer we de zonnestralen op ons gezicht voelden, werden deze opnieuw verdreven door die dekselse mist. Stilaan naderden we het land van de heuvels en u gelooft het of u gelooft het niet maar in een heuvelzone gaan de wegen op en neer. Naast de toenemende pijn in de kuiten is de intrede van stilte in het peloton een goede parameter om de zwaarte van het parcours in te schatten. En zo werd het ene glooiende stuk na het andere verorberd. Stilaan nam de zon de bovenhand en konden we meer en meer vaststellen hoe mooi deze streek op een boogscheut van onze stad wel is. Om de spieren nog meer te geselen, de ademfrequenties nog meer de hoogte in te stuwen, de adrelaninetoevoer nog te verhogen, het melkzuurgehalte naar hogere limieten te pushen, serveerde Matthijs het echte werk met name de Mont Saint-Aubert. Opnieuw lieten onze leden zien dat het snor zit met de conditie: in een minimum van tijd werd de top bestormd en werd de weg verder gezet naar het lieflijke Frasnes-lez-Anvaing alwaar een stop ingelast werd met meerdere doeleinden: bepaalde lichaamssappen uit het lichaam laten stromen, andere sappen uit de pulle in het lichaam laten stromen, bananen verorberen, wafels degusteren……. Ondertussen maakte het bestuur van de gelegenheid gebruik om een vergadering ad hoc te organiseren. Er diende zich een probleem aan met de programmatie van de ritten maar dank zij hun ongekend sterke managementvaardigheden was hiervoor in no time een oplossing gevonden. De terugweg was voor iedereen gewoonweg genieten, genieten, genieten,….. mooie panorama’s ontrolden zich voor onze wielen en de zon bleef ons gezelschap houden, kortom mooie momenten. De bananen, de wafels alsook de aankondiging van de voorzitter (op voorzet van Diederik!!!) dat wie wou één kon komen drinken in De Zoeten Inval gaf de leden vleugels en zo werd in een no time Heule binnen gevlamd en werd de koersfiets tijdelijks geruild voor een comfortabel zitje op een leuk zonnig terras! In de bediening klopten we deze keer de Ramongs B en A en konden we plezant verbroederen met enkele oud-leden. Dank aan ritarchitect Matthijs, medekoptrekkers Mathias, Joost en Patrick voor deze mooie zondagvoormiddag. We reden 87 km met 15 renners aan een gemiddelde van 26.0 km/u en vermorzelden 652 hoogtemeters. Yvan