Verslag van de rit van 31 maart 2013 Ronde van Vlaanderen

Met Vlaanderens mooiste op de agenda beslisten de weergoden hun winterslaap verder te zetten in het diepvriesvak van de koelkast. We noteerden -2  aan Ten Koetshuize en dit zelfs te midden een dampkring van stomende atletische lichamen die als brullende motoren klaar stonden om Vlaanderen te veroveren. Het “zomer”uur deed er nog een ijsblok bovenop,8u was eigenlijk  7u maar men moet van verder komen dan van Zwitserland om Tinekesvrienden  tegen te houden.

De president gaf in afwezigheid van enkele prominenten (1 Zultefan,1 halftijds bpostgepensionneerde en een voltijds fiscaal gepensionneerde) de zegen Urbi et Orbi. Er werd tevens gebriefd : dagindeling,strategische aanvalspunten,bevoorradingsmogelijkheden en kwakplaatsen om de Tommekes van deze wereld te lozen. Dirk en Ronnyking bleken in een felle discussie verwikkeld over wie nu als kopman en ijsdrager zou fungeren.

De Rodaniadeun werd voor de gelegenheid vervangen door  het“Reizen doe je met Flamingo”- orkest met niemand minder dan de eeuwig jong ogende Rambo als dirigent.

Onder impuls van de MP (Martin-Pantani) trok  het  Tinekesraderwerk  zich op gang,geflankeerd door sportdirecteur Nils in het fraaie gezelschap van zijn geliefde Kimberley.

Aan een gezwind tempo ging het richting Torhout waarbij er bitter weinig nieuws te rapen viel uit de Rondecaravaan. Radio Tineke maakte enkel melding van nieuwe tandwielen en ketting op het  semi -stalen ros van Rambo terwijl er bij Kevin gepolst werd naar de toestand van zijn benen en moral  na zijn debuut in deze professionele wielerploeg. Bleek dat hij wonderwel was gerecupereerd en hij inmiddels  fel uitlijkt naar het zwaardere werk.

Alvorens aan het echte werk te beginnen werd het peloton door de technische staf tot de orde geroepen voor een breakfast zonder bed. De door Kimberley en  Nils aangereikte calorieën werden in dank aanvaard en verorberd,de helmen werden vlug nog even gekamd en opgeblonken,de buikspieren opgespannen en de winnaarsblik  opgezet want het parcours van de Ronde was zeer nabij.

We stoomden in Torhout het Rondeparcours op en werden ondergedompeld in de unieke sfeer van deze wielerhoogmis. De adrenaline steeg naar ongekende hoogtes, bloed-en suikerspiegels piekten,de blikken werden op oneindig gezet. We waren bevoorrechte getuigen van die originele Vlaamse wielercultuur. Supporters in dichte drommen aan de rand van de weg moedigden ons aan. De doortocht in Rekkem,dorp van de Ronde,bezorgde ons kippevel!  Het applaus kwam van alle kanten,de leeuwevlaggen en geelzwarte ballons vormden een erehaag,dames vielen haast in zwijm bij het aanschouwen van zoveel ontketend atletisch Tinekesgeweld. Het gaf ons vleugels,niemand voelde pijn of vermoeidheid. We reden het ene dorp in,het andere uit,telkens dezelfde hartverwarmende taferelen doorspekt met rijkelijke braadworstgeur.

Wat een feest,wat een sensatie! Bart  deed het allemaal nog echter lijken door lek te rijden als een echte kampioen : met een langzame leegloper.

Opnieuw werd een gouden bladzijde toegevoegd aan de al rijke clubgeschiedenis.

Een ferme pluim op de hoed van de parcoursbouwers die ons als hoofdacteurs volop lieten meegenieten van één der memorabelste wielerklassiekers!

Onvergetelijke rit,21 renners,70 km tegen 25,5 gemiddeld.

Tot volgende week voor opnieuw een afspraak met de wielergeschiedenis!

 

Red Philip