Verslag van de rit van 10 juli 2016 Westouter

Het moet ettelijk weken, zelfs maanden geleden zijn maar nu baadde Ten Koetshuize sinds lang nog eens in een zee van zonlicht. Eindelijk heeft moeder natuur haar verantwoordelijkheid genomen door de zomer uit haar regenachtige winterslaap wakker te schudden. Als een autoritaire CEO greep ze doeltreffend in : vermits de herfst al een dot van een sollicitatiebrief vergezeld van een indrukwekkend CV had ingediend, kreeg tante zomer alsnog een allerlaatste kans. Die boodschap kwam aan, ze greep die met beide cirkelvormige handen en deed waarvoor ze indertijd aangeworven werd : moeder aarde opwarmen, Tinekesvrienden het bruin op de wangen, armen en benen  bezorgen en het aanvullen van de waterreserves door het transpiratieniveau van zondagscoureurs naar eenzame hoogtes te stuwen. Sensatie toen even vóór het startschot een Froome-achtige verschijning in vol ornaat de tarmac opstoof. Niemand minder dan de president demonstreerde een copy paste van de net niet halsbrekende afdalingsdrang van de nieuwe gele trui in de Tour. Soepel in al zijn geledingen en getuigend van een indrukwekkende atletische elasticiteit bewees de voorzitter dat je ook op een vlak parcours kracht kan zetten door de middelpuntvliedende kracht van zijn body in een zodanige positie te maneuvreren dat zijn schaambeen het net niet onder de immense druk begaf. Topacrobatie op 2 wielen! Datzelfde schaambeen maakte zo naadloos de overgang naar Buffalo Benny die momenteel , getroffen door pubalgie, in de blauwwitte lappenmand ligt. Onze SB/PM probeerde deze medische term op een abstract bancaire manier te verklaren terwijl Petra  het op een transparante bpostwijze aanschouwelijk wou maken. Na een vlugge blik op het deelnemersveld kon ze zich nog just in time inhouden. Je weet immers nooit op voorhand hoe de 16 aanwezige testosteronbommen zouden reageren op deze onthulling die een schaambeen bliksemsnel kan doen omtoveren in beschaamde tussenbenen. De rekbaarheidstest van onze koersbroeken kon aldus in extremis verhinderd worden. De koersdirectie had ons in de loop van de week via het geijkt weblogkanaal laten kennismaken  met het fietsmenu : een aperitief met vlakke hapjes en banaanopwarmertjes, gastronomische hoogtemeters gespreid op een bedje van binnenbladen en grote achtertandwielen, een tussenstop met smaakverwennerkes en een dessert met rugwind als hoofdingredient. Topchef van de week was Wesley geassisteerd door Bjorn terwijl Frederic de volgwagen bediende in aanwezigheid van de jongste assistent ooit in de clubgeschiedenis. De aanloop richting ritslokoppen verliep gezwind waarbij een egaal tempo van 30 km/u de spierkracht op temperatuur bracht. Dirk vond dat hij na 2 jaar ook eens recht had op een premature stop en liet aan kilometerpaal 45 zijn achterste luchtkamer gezwind leeglopen. De crevaisonkreet schalde door de geluidsboxen van radio Tineke, de MM stroopte de korte mouwen op en Dirk zelf demonstreerde zijn technische vaardigheden. Een 10-tal km verderop werden we getrakteerd op de rithoofdschotel : hoogtemeters à volonté waarbij de stijgingspercentages het kookpunt bereikten. Half gekookt en mals gebraden bereikten we het dak van de Rode Berg terwijl Dirk, Geert Depoortere II , Pantani en Petra onze president-fondateur een gratis escortservice met gereduceerde hoogtemeters aanboden. De pitstop beloonde de uitgeputte lichamen met eigen gebakken speedwafels en heerlijke energiedrank : bedankt Frederic en co! Met de vent à la poupe werd de terugtocht naar de verre heimat aangevat. Ook hier had Wesley voor een verrassing gezorgd : te midden een bende “supporters” werd onze karavaan doorheen een plaatselijke  rommelmarkt geleid. Onze doortocht zorgde voor opschudding, de autochtone Westhoekbevolking wist niet wat ze zag en verwarde topatleten met een bende varkens. Pantani kreeg ter plaatse door een verdwaalde Sinjoor de medaille van opperzwijn opgespeld. Die vette os was onwetend over het feit dat West-Vlaanderen meer varkens dan mensen herbergt en dacht dat onze provincie enkel dienst deed als parking van Antwerpen. Een luid knorrende Pantani nam zijn verantwoordelijkheid en gaf hevig van jetje. Een verbrijzeling van het schaambeen van dat arrogant en boertig stuk  onbenul werd maar nipt vermeden. Opgefokt en met het mes tussen de tanden snelden we richting Heule alwaar deze prachtige rit ontbonden werd. Bedankt Wesley voor deze wielergastronomie en evenzeer een welgemeend dank u aan Bjorn die als assistent-kok het vuur meesterlijk mee in de pan hield. 105 km, 17 renners, 26,7 gemiddeld en 551hm. Tot zondag voor de Alpenrit olv van Geert Sioen!

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1252905990