Verslag van de Murphyrit naar Molenbaix 26 maart 2017

De manipulatie van moeder natuur zorgde ervoor dat wij op een virtueel ontiegelijk vroeg uur aan de start van de 4^de rit verwacht werden. Biologische - en Rodaniaklokken werden overhoop gehaald terwijl hart en andere spieren aan een tijdelijk verouderingsproces werden onderworpen. De wekelijkse routine kreeg een knauw maar gezien de flexibiliteit van de huidige generatie wielertoeristen werd deze hindernis toch vlot door 21 renners genomen. We noteerden zelfs de aanwezigheid van enkele “nieuwe leden” : zo verschenen Dirk, Geert Depoortere II , Bjorn en Pantani  broederlijk zij aan zij op de tarmac : de voorbereidingen voor Heule – Dinant zitten in de finale fase en dan is een ultieme conditietest  tussen al dat Tinekesgeweld uiteraard richtinggevend voor bookmakers en concurrerende teams.  Het was even wachten op de president. Martin was het slachtoffer geworden van een onwillige bolide die met de koppigheid van een ezel niks moest weten van enig zomeruur en dan maar uit protest ineens alle lucht uit de achterband liet ontsnappen. Ge moet het maar durven, de voorzitter te voet stellen. Van ne vélo met karakter gesproken!

Het was oude getrouwe Mark, alias onze president-fondateur of nog de clubgps, Bing in de Heulse volksmond, die opnieuw aan zet was als parcoursbouwer. Deze keer reden we richting Molenbaix waarbij op een zeer omzichtige en subtiele  manier zou geroken worden aan de flanken van de Mont-Saint-Aubert. Red Philip mocht zich neervleien achter het stuur van de volgwagen en beschikte daarbij over een strak plan : genieten van enerzijds door Mark geschilderde pittoreske landschappen en anderzijds van het beulwerk der topatleten. Wist hij toen veel dat er nog een 22^ste, onzichtbare renner de deelnemerslijst zou doen oplichten : gast voor 1 dag, terrorist Murphy! Pas enkele pedaalslagen ver of de onverlaat sloeg al toe : een gastrenner reed lek in de Kortrijkstraat. De Plugstreets van daags tevoren hadden een onuitwisbare stempel op de achterband nagelaten. Nog maar net van dit onheil bekomen of de extremist sloeg opnieuw toe. Geert Depoortere II toverde vreselijke beelden op ons netvlies : zijn voet bengelde roer- en stuurloos aan zijn manivelle (of was het andersom?), de rode fietskleur maakte het beeld nog wat heftiger. De sportdirecteur krabde zich  in de haren (lees : achter de oren). Gelukkig was topmecanicien Dirk van de partij (ne cadeau van diezelfde Murphy). Dirk slaagde er gelijktijdig in  zowel de voet van Geert chirurgisch te verwijderen als de manivelle opnieuw onverdoofd  vast te draaien. Topchirurgie op 2 wielen, Geert kon direct verder. Fietsdokters zoals ze niet meer gemaakt worden. Bravo Dirk! De rit kon nu echt beginnen en onder een gezapig tempo ging het richting pitstop. Na een clochardmaaltijd (frangipanes over tijd en namaakcola) vatte iedereen vol goede moed de terugtocht aan. Wie dacht dat dit rimpelloos (een utopie gezien het aantal aanwezige 50-plussers) zou verlopen was eraan voor de moeite.

Niemand minder dan de ritarchitect himself zette voet aan de grond : achterband zo lek als een zeef, reservewiel niet compatibel met zijn hoogtechnologisch vehikel en tot overmaat van ramp een verse binnenband die even doorzeefd was als KVK-verdediging. Murphy had zich nu vermomd in Briek Schotte : opnieuw was Dirk aan zet, deze keer als spoedarts en gewapend met naald en draad. En nog was het niet voorbij! Onder het motto “anything that can go wrong, will go wrong” besloot Mark moeder aarde te kussen. Een vreselijke plof deed schokgolven ontstaan waarvan het epicentrum in Molenbaix gelokaliseerd was. Het gekreun van de fondateur ging door merg en been, het leek alsof  zijn knieschijf en dijbeen van plaats verwisseld hadden maar uiteindelijk kon hij via het inzetten van de fluistertechniek alsnog de rit uitrijden. Een zucht van opluchting raasde doorheen het peloton.

En nog was de toorn om zoveel zomeruur niet verdwenen! Volgend slachtoffer was Tim : een doorstuik, vijgeplat achteraan maar gelukkig kon het reservewiel daar wel soelaas brengen. Tot slot sukkelde de ketting van de president nog eens tussen kader en tandwiel maar als ex-renner werd Murphy deze keer handig gedribbeld.

Men zou bij dit alles vergeten dat Pantani nog even aan de boom schudde waardoor het tempo strak bleef en niemand buiten tijd de aankomst bereikte. Zeer bewogen maar prachtige rit, 21 renners, 75 km, 403hm en 25,6 gemiddeld. Bij het ter perse gaan werd nog vernomen dat de sportdirecteur na de rit een kruisbestuiving met de wielen van Tim en de president probeerde te organiseren, maar een wakkere Tim zorgde er voor dat dit feestje niet kon doorgaan.

Tot zondag om 8u!

Red Philip

NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/1644863354