Verslag van de rit naar Michelbeke en de Vlaamse Ardennen op 24 juli 2022

Na de verzengende hitte die ons maandag en dinsdag in een wurggreep hield en ei zo na het einde van de wereld betekende, kwamen 7 Tinekesvrienden zo fris als een hoentje aan de start voor een rit doorheen de Vlaamse Pyreneeën. Daarbij noteerden we het zeer opgemerkt wederoptreden van Arne die na een oponthoud van maar liefst 8 weken uit de lappenmand herrees. Het minivoetbal had voor een maxiblessure gezorgd na het verdraaien van de knie bij een Dompé-schijnbeweging. Verlost van brace maar gewapend met een gloednieuwe bolide koos Arne meteen voor dit stevig avontuur in de achtertuin van De Croo senior. Clubgps Mark van zijn kant was aanwezig en eigenlijk ook niet aanwezig : ingevolge een combinatie van een verrassingsact op een onverwacht familiefeest en een vakantieuittocht om 2u ’s nachts, opteerde Mark voor een light trainingstochtje waarbij hij de aftocht zou blazen na de Achterberg. Bedoeling was om rond 11u onder de douche te kunnen staan ten einde daarna okselfris het feestvarken uit te hangen. Het bestuur had ’s morgens in alle vroegte een crisisvergadering bijeengeroepen waarbij artikel 13 quater boven de clubreglementdoopvont (mond vol) gehouden werd. Tot nader order is het vóór, tijdens en na de rit verboden om over voetbal te palaveren nu er zich al onweerswolken samentroepen over de trots van Zuid-West-Vlaanderen. De president maakte zonder spiekbriefje en met droeve blik het verslag van de meeting wereldkundig. Overtredingen worden beteugeld met strafpunten, we moeten nu éénmaal streng maar rechtvaardig zijn en kunnen, behalve over Zulte, geen leedvermaak dulden. Geert, onze legendarische “bultenparcoursbouwer”, bood zich aan met de achterzakken vol hoogtemeters en flesjes water hetgeen al zorgde voor enig angstzweet op bepaalde, diepgegroefde voorhoofden. De zon liet ons evenmin in de steek : we konden al van wal steken met een 17-tal graden onder thermometerhut hetgeen het beste liet verhopen voor het vervolg van de etappe. Een redelijk vlakke aanloop (op de Olieberg na) bracht ons in een zetel aan de voet van het hooggebergte. De steile aanvangsmeters van de Achterberg reten het peloton uiteen waarbij Xavier zijn ambities voor de bollekestrui niet onder banden of ketting stak. Mark deed deze berg alle eer aan door meer achter - dan vooruit te fietsen maar bereikte toch heelhuids de top om daarna de aftocht te blazen. We hadden de smaak amper te pakken of daar greep het Forreest ons al bij het nekvel. De president en Xavier deden een gooi naar de oppergaai die Xavier nipt in zijn achterzak deed belanden. En nog was het niet genoeg : Geert had nog een monument uit de Ronde in petto : de Valkenberg. Opnieuw Xavier aan het commando vóór Martin en een versnipperd peloton. Het viel daarbij op dat Arne ondanks een gebrek aan competitieritme vlot mee bleef peddelen of hoe het negeren van de snoepkast ’s avonds op zondagmorgen zijn vruchten afwerpt. Frederik van zijn kant bewees ook weer de oude te zijn en heeft geen enkele last meer van de valpartij. De oververdiende pitstop viel ons te beurt in Michelbeke nadat we eerst een eresaluut brachten aan het nederig stulpje van ex-politicus en huidige dweilfabrikant Herman De Croo. De 2de rithelft was een aaneenschakeling van pittige hoogtemeters en steile afdalingen die diep in de reserves tastten nu ook de temperatuur de hoogte inging. Zo hevig zelfs dat we op 25 km van de meet in Wortegem-Petegem een verfrissend terrasje opzochten alwaar de president de clubkas opentrok en wat lichter maakte. Ten bewijze van de desastreuze opwarming van de aarde demonstreerde Martin hoe onze toekomst eruit zal zien. Hij wrong ter plaatse liters zweet uit zijn zakdoek of hoe op termijn onze spiercellen enkel maar zullen verwateren. Met vernieuwde moed vatten we de finale aan om uiteindelijk via het Kanaal Kortrijk en Heule binnen te rijden. Megarit in een fantastisch decor waarvoor hartelijk dank aan Geert! 103 km, 7 renners, 707 hm en 25,1 gemiddeld. Tot zondag! Red Philip