Verslag van de rit naar Nieuwkerke op 17 juli 2022

Na een week vol van onheilspellende, bosbrandende en onblusbare berichtgeving, blies de mooiste wielerclub van Heule verzamelen aan het welbekende Ten Koetshuize. We noteerden de opvallende afwezigheid van onze voorzitter die deze week een verjongingskuur onderging door als een volleerde prof de ene etappe na de andere op zijn palmares bij te schrijven. Een golf van opluchting stormde als een orkaan doorheen ons peloton : er was duidelijk geen sprake van geelzucht of covid-19, de president wil enkel naar analogie met Vingegaard en Pogacar de klassering spannend houden. De ploegleiding zag dat het goed was en gaf Martin de toelating om in familieverband en tot in de vroege uurtjes deel te nemen aan een heus wijnbacchanaal (voor de historici onder ons : bacchanaal is afkomstig van feesten die vroeger werden gegeven ter ere van de Romeinse wijngod Bacchus). Ritarchitect en clubgps Mark diende zich aan met een hese stem en gaf op fluistertoon mee dat hij niet alleen weer enkele nieuwe baantjes in zijn achterzak had zitten maar dat die bovendien niet op de gps voorkwamen! Frederik zei wat iedereen dacht : onze onverslijtbare parcoursbouwer schakelt nu naar een next, onnavolgbaar level. Wat een kanjer! Piet zorgde al van bij het begin voor sensatie door net vóór de start een leegloper vooraan aan te kondigen. Als door een wesp gestoken stormde hij huiswaarts alwaar het peloton hem oppikte. Of beter : alwaar Simon zijn vakmanschap etaleerde door de voorband tot normale proporties te herleiden zodat de fiets verlost werd van een te hoog Blankenbergs velodroomgehalte. Na 15 min was het euvel verholpen en konden we echt van start gaan. Ervaringsdeskundige Mark voegde er nog aan toe dat in dergelijke precaire gevallen alles dient te beginnen en te eindigen bij de soupape, bron van alle bandleven. Mathijs bevestigde dit gegeven volmondig. Verlost van Murphy stoven we in groep vooruit richting Heuvelland waarbij Piet vooraan alle registers opentrok. De 1e wedstrijdhelft was vlak en lichtlopend. Aeolus (Griekse figuur, zoon van Poseidon die door Zeus werd aangesteld als bewaarder van de wind) was ons bovendien gunstig gezind en zorgde voor welkome ruggensteun. Ondertussen werd er volop gekeuveld over de aardse dingen des levens en konden we af en toe een glimp opvangen van de heuveltjes en bultjes die als een luxueus gordijn rondom ons gedrapeerd werden. De pitstop vond zijn beslag over de skreve, in De Krebbe alwaar de openbare bibliotheek zich situeert in een veredelde, niet afgesloten vogelkooi en waar maandverbanden een stille dood op de straatstenen sterven. Piet had daarrond nog een smakelijke en handige anekdote maar die heeft de censuurmeting van ons Politburo niet doorstaan. Ze is wel mondeling bij Piet te verkrijgen (de anekdote, welteverstaan). Mark waarschuwde, nog altijd op dezelfde fluistertoon, voor hetgeen komen moest. Zo stond de muur van Mesen nog op het programma en was er tevens een kalvarietocht gepland richting het Kruis. Met open mond, getekend door de inspanning maar zonder nagels in handen en voeten vergaapten we ons aan het Christusbeeld waarbij Latinist Frederik het opschrift INRI verduidelijkte : Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum oftewel Jezus van Nazareth, koning der Joden. Met onze achterzakken vol vroomheid denderden we verder terwijl de temperatuur graad per graad toenam en de zweetproductie zodanige proporties aannam dat het aanbod de vraag ruim oversteeg. Door het oorlogsgebeuren echter zal dit geen positieve impact hebben op de prijs van de zweetproductie vermits ook dit vocht zoals alles tegenwoordig eerst ingevoerd moet worden vanuit Oekraïne (ai, de facebookcensuur wacht ons met getrokken messen op). Via Wervik, Moorsele en Gullegem bereikten we het mondaine Heule na opnieuw een uiterst geslaagd avontuur op 2 wielen. Schitterende rit waarvoor dank aan een vermoeide Mark die alweer zijn padvinderskwaliteiten op een sublieme wijze etaleerde. 98 km, 228 hm, 26,4 gemiddeld en 8 renners. Tot zondag voor een onvervalste bergrit! Red Philip