Verslag van de rit Franco-Belge op 11 september 2022

Heule is een minuscuul dorpje dat jaarlijks gedurende één weekend in het jaar het middelpunt van de beschaving wordt, een metropool met een aantrekkingskracht tot ver buiten de grenzen, een festijn waar dorst lijden als een doodzonde wordt erkend, en waarbij de Tinekesvrienden dan nog de onzalige gedachte hebben om op zondagmorgen toch het stalen ros te bestijgen…. Dit onder het motto “een feest is een geseling waard”. Een aantal symptomen vielen meer waar te nemen dan anders: kleine rood doorlopen ogen, schorre stemmen, slappe kuiten, minder alerte gedachten … symptomen van een geheimzinnig virus dat steeds weer opduikt tijdens dat tweede weekend van september. Marc Van Ranst zoekt al jaren naar een afdoend vaccin maar heeft ondertussen ootmoedig het hoofd gebogen en begrepen dat dit zijn petje te boven gaat. Gelukkig bleef de infectie vrij beperkt bij onze mannen en vonden we bij aanvang van onze “Franco-Belge” rit tien wakkere, min of meer frisse leden aan de start met één bedoeling: de afvalstoffen van de laatste twee dagen zo snel mogelijk verwerken via een leuke rit door het Franse noorden. Enkele eminente spierbundels ontbraken: bij de voorzitter gaat het overdadig vieren gewoon verder, Diederik was ergens iets gaan doen met dolle mieten of zo en Philippe was na de pandoering van zaterdag terstond hervallen in zijn depressie. Naar verluidt ziet hij nu alles in viervoud. Dat bracht Kevin weer in de positie van waarnemend voorzitter, materiaalmeester en parcoursbouwer. Ondanks de aankondiging van een vlakke rit bleken de aanvangkilometers gekruid met heel wat “vals plat” waardoor al vlug duidelijk werd wie de laatste dagen wat meer gerstenat tot zich had genomen, maar niettemin hield iedereen zich kranig. Tinekesvrienden hebben al voor hetere vuren gestaan ! La douce France werd via de grens aan het historische “Den Dronckaert” (de naam is puur toeval en heeft geenszins een link met de feestvierders in Heule !) bereikt. Voor diegenen die ofwel vrij jong zijn, of kort van fietsherinnering zijn: Op 8 juli 1998 werd Willy Voet, verzorger van Festina, hier opgepakt. In zijn auto werd een grote hoeveelheid erytropoëtine (kortweg: epo) aangetroffen. Deze vondst was de start van een zoektocht waarbij bleek dat doping toen in het wielrennen een vrij algemeen gebruik was ! Heel wat leuke plaatsen en gemeentjes verdwenen onder een vrij aardige snelheid gezwind onder onze carbonwielen: de streek rond den “Auchan”, La motte, Pont du forêt, Bousbecque, le basplat, Quesnoy -sur-Deûle, ….. rustige plaatsjes waar het prettig fietsen was. Om het leuke gevoel nog te versterken had de zon ook een tandje bijgestoken en konden we onder een warme zomergloed even pauze nemen langs de mooie boorden van Deûle. Ideale gelegenheid om te weten te komen wie tijdens het kermisweekend er al serieus was ingevlogen, wie zich nog wat gespaard had om er zondag nog eens een goeie lap op te geven, … kortom het leven zoals het is tijdens het kermisweekend. Ondertussen showde Geert even zijn rode-trui-van-het-jaar-stillekes die hij speciaal van zolder had gehaald ter ere van R.EV. Langs de drukke Leieboorden werd dan richting huis en festiviteiten gefietst en het tempo ging aardig de hoogte in. Niet te verwonderen want iedereen wist dat er op het thuisfront traditiegetrouw een traktaat te wachten stond. Bij onze aankomst in de thuishaven natuurlijk her en der bewonderende blikken voor zoveel sportiviteit in dit illuster weekend. Snel werd aangeschoven aan enkele terrastafeltjes en was het voor de dienster-van-dienst-van-Den-Hert een groot privilege om ons te bedienen. Ondanks deelname aan het feestgedruis toch 74 kilometer afgelegd aan een gemiddelde van 27,4 per uur ! Yvan