Verslag van de rit naar Mont-St-Aubert van 18 september 2022

Het einde van het seizoen nadert met rasse schreden en dat werd meteen duidelijk via de verlaagde temperatuur en het dreigend wolkendek. 11 startgraden onder thermometerhut maar toch nog enkele dappere exhibitionisten aan de start die hun dij-en kuitspieren aan de weerelementen bloot gaven. De vrouwelijke sups kirden van de pret en bewonderden zoveel karakter. De Heulse schoorstenen gaven ondertussen al een eerste rook prijs en dat leek allerminst op verbrand gas maar eerder op fijn stof. Hoe zou dat toch komen? Wat die pret betreft : weinig reden tot pret bij Arne die op vraag van de president een hele uitleg ten beste gaf over de sportieve toestand van Zulte. Arnes pleidooi kwam erop neer dat hij deze week het bestuur van zijn favoriete club zal contacteren om enerzijds te pleiten voor de aanleg van een pretplantage op de akker van het Regenboogstadion en anderzijds om een fusiemogelijkheid met die andere kwakkelende Zuidwestvlaamse voetbalgrootheid af te tasten. Yvan kwam gevat tussen met de mededeling dat beiden best eerst nog een nieuw stadion bouwen om aldus een unieke samenwerking te kunnen bezegelen. De wiskundigen onder ons zwaaiden met volgend argument : 1 x 0 = 0. Reeds van bij de start werd het WK tijdrijden in Australië op de pedaal gevolgd en zowel ritarchitect Piet als Geert konden al in real time een tussentijd van de farmer son uit Belgium meegeven. Uniek in de geschiedenis van de club : online verslaggeving vanop 15000 km afstand, wie doet het ons na? Klokslag 8:30 nam Piet ons mee op reis doorheen West-Vlaanderen en Henegouwen. We brachten eerst een groet aan fietsstad Kortrijk dat vandaag het middelpunt was van een autoloze zondag waarbij alle toegangswegen tot de oude binnenstad hermetisch afgesloten waren. Het leek eigenlijk op de algemene repetitie van een soort kampioenenviering onder het motto : regeren is vooruitzien (in dit geval : decennia). Piet liet er geen gras over groeien en liet ons direct kennis maken met enkele bultigheden in Kortrijk en het nabije Sint-Denijs. Onze thermostaten sloegen stante pede aan, de verbruikte energie werd gekanaliseerd langs thermische kledij (of Damartondergoed?) en overgebracht op de pedaalslag die tegelijkertijd soepel en doortastend de wielomwentelingen deed toenemen. Opengesperde monden getuigden van de inspanning, de ellebogen duwden de ellepijpen naar beneden, de ruggen kromden zich sierlijk over het frame en op de voorhoofden parelde enige condens die muggen, bijen en ander ongedierte op veilige afstand hield. De pitstop werd ons geserveerd op een godvruchtige plaats waar een aftandse kapel aangaf “ne passez pas par ce chemin sans dire un Ave Maria”. Gesneden brood voor opnieuw Arne die een smeekbede ten beste gaf in het aanzicht van deze maagd. Een traan dwarrelde langs haar neusvleugel. De 2de wedstrijdhelft had zij -en kopwind in petto waarbij een goede positionering van cruciaal belang was in het kader van de opgelegde 10% energiebesparing. Het bleef in golven op en neer gaan waarbij we in de finale getrakteerd werden op een deugddoende passage langs de Golden River. Mark slaagde erin om een paardenontlasting te vierendelen en kreeg daarna plots vleugels door op kop te gaan fietsen. Niet Red Bull maar Brown Shit geeft jou vleugels! De shitwoorden vlogen in het rond als meeuwen boven een schip. Dit wordt delicaat kuiswerk. Schitterende rit olv Piet die ook weet hoe parels ineen te knutselen waarvoor hartelijk dank! 12 renners, 75 km, 26 gemiddeld en 450 hm. Tot zondag voor een unieke belevenis! (zie Whatsapp) Red Philip