Verslag van de rit naar Kruiskerke - Wingene - Ruiselede op 29 juni 2025
Na 3 ware fysieke veldslagen richting Ronse, Montroeul-au-Bois en De
Muur/Bosberg vond de kalendercommissie het welletjes en werd het toch tijd om
het even over een andere boeg te gooien. Voor vandaag werd namelijk beroep
gedaan op onze fondateur, levende club-legende en club-gps Bing, alias
Feestburgemeester van Heule, kortweg Mark Dewaele om een ritje in elkaar te
boksen zonder al die verwoestende en slopende hoogtemeters , maar een
ouwerwets vlak ritje door de mooie West-Vlaamse landschappen richting Ruiselede.
Kwestie van afwisseling en variatie naar de 4 windstreken , maar ook het moment
voor enkele leden , die om een of andere reden afwezig waren , terug hun diesel aan
de praat te krijgen en hun welverdiende plaatsje in ons peloton terug in te nemen.
Aan de start deze keer geen 4 Vannestjes, maar met opgepompte banden verscheen
onze Patrick, fris uit Spanje, gebruind als een geroosterde sardine en met een blik
die verraadt : die man heeft spannende avonturen meegemaakt op zee. “Hola
compannieros” klinkt het zelfverzekerd en zet hij zijn helm recht alsof het een
kapiteinspet is. Zijn fiets ziet er nu nog iets zwaarder en uit want uit voorzorg heeft hij
met snelbinders een vissershengel op z’n rug gebonden. “voor het geval dat” , zegt
hij geheimzinnig.
We vertrekken met z’n allen goed gezind en vol goede moed, wel in het ongewisse
van wat Patrick in gedachten had met zijn hengel.
Na een 25-tal kilometer doemde in de verte de schrikbarende en “col hors categorie”
de Poelberg op . Het sein voor enkele Tinekesvrienden om nog eens hun hoogvorm
te demonstreren en los alle registers open te trekken. Patrick bleef intussen de
beklimming afhaspelen met zijn zeehengel om zijn middel. Vreemd toch ?
Aan kilometerpaal 42 draaide onze Frederik - net voor onze pauze - af richting
Brugge om daar nog wat familiale festiviteiten verder te zetten. Mooie combo fietsen
en feesten mijn gedacht.
Aan de pauze , naast een idylisch weiland vol gedisciplineerde koeien , haalde
elkeen zijn banaan of koek boven, dit terwijl Patrick uit zijn tupperware-doosje een
mix van sardines met brokjes Dorade verorberde. Blijkbaar is de Dorade de
Spaanse versie van wat wij graag een koninginnehapje noemen. Smakelijk alvast en
het sein om verder te fietsen verder door de zonovergoten vlakke West-Vlaamse
landschappen en te genieten van een verfrissende bries . Tegenwind was er
nauwelijks, maar dat is slechts een slechte stroming, grapt Patrick , terwijl hij met zijn
rechterhand de windrichting probeert aan te geven . Schip ahoi !
Murphy is gelukkig al vele weken in de verste verte niet meer te bespeuren bij de
Tinekesvrienden, enkel een haperende ketting van Jorge zorgde voor een miniem
oponthoud. Terwijl ik dit schrijf hou ik halsstarrig en vol bijgeloof een stuk hout vast
opdat Murphy maar lekker ver weg blijft.
Aan kilometerpaal 70 achtte Patrick eindelijk zijn moment gekomen. Terwijl we in
volle vaart langs de Leie scheurden riep Patrick “ ik zie beweging” en lanceerde
meteen zijn zeehengel om de vangst van zijn leven te doen. Na wat inpraten op
Patrick besefte hij dat de Leie niet hetzelfde is als de Zuid-Spaanse zeewateren en
bleef het toch bij een denkbeeldig verlangen naar . Wij weten namelijk beter : Patrick
is officieel besmet met de vismicrobe.
Het werd intussen duidelijk dat Mark alweer een juweeltje van een rit in elkaar
gestoken heeft want het was voor elkeen weer genieten , deze keer van een
gezapig rustig ritje aan een smakelijk wielertoeristentempo onder prachtige
weersomstandigheden.
Dikke merci alvast, Mark en de knie heeft blijkbaar goed stand gehouden vandaag .
Mooi zo .
Als toetje trakteerde het bestuur nog met een schuimend drankje op het terras van
de Zoeten om reeds vooruit te blikken naar een nieuwe avontuur , dit keer onder
regie van onze President naar de Plugstreets. Wij voorzien alvast onze fietspomp,
Patrick daarentegen ook nog een schepnet.
Tot dan !
Joost
11 deelnemers, 94 km, 26 km/u gemiddeld
Verslag van de rit naar de Muur en Bosberg op 22 juni 2025
Het is de periode van de schoolreizen, etappe 3. Na de klassiekers Oostkamp-Cadzand en Deinze-Zottegem staat vandaag Kruishoutem-Geraardsbergen op het excursieplan. Onze Koninginnerit van het seizoen en een rasechte miniversie van de enige echte ouderwetse Ronde van Vlaanderen met finale Muur, Kapelmuur en de Bosberg. De regie is opnieuw in de goeie handen van berggeit Geert en ons respect voor deze ritarchitect is reuzengroot. Geert nam deze week één dag verlof om deze uitstap te velde tot in de puntjes voor te bereiden en goochelde razendsnel met alternatieve parkoersen zoals een GPS zich ogenblikkelijk aanpast aan obstakels onderweg. Het was een hectische week in de bestuurskamer van onze geliefde club. Meteo Tineke voorspelde tropische temperaturen en er was overleg over het startuur. t' Stad gaf een dwingend advies om vroeg te starten en de UCI eiste het "extreme weather protocol". Crisismodus dus maar problemsolver en Tripadvisor Joost zocht en vond een volgwagen om de verfrissende bevoorrading onderweg te verzekeren zoals in de goeie pré-corona tijd. In onze Whatsapp groep werd door Joost tot ieders contentement gecommuniceerd dat een jonge dame zijnde petekind Fran was gepromoveerd tot gelegenheidssportdirecteur van dienst, een Tineke van Heule achter het stuur van de volgwagen, fantastisch! Het Nieuwe Plein in Kruishoutem om 7u15. De Tinekesvrienden stromen in grote getale toe in het rennersdorp. Daar zien we de volgwagen met gevarendriehoek en al. We lonken naar Fran...., tiens we hadden toch een andere verschijning verwacht. Heeft in deze inclusieve wereld Fran een genderswitch ondergaan of wat? Blijkt dat ter elfder uren en net voor de aftrap Joost nog een strategische vervanging heeft doorgevoerd. Zijn sympathieke vriend Gunther is de gelukkige en wordt door iedereen van harte welkom geheten in onze warme vereniging. Niet minder dan 16 Tinekesvrienden aan de start plus gastrenner Fries. Dit moet een nieuwe record zijn in jaren en doet in ieder geval veel deugd aan bestuur en organisatie. Fries heet Vanneste en is één van de broers van onze gelijknamige leden. Dat maakt vier Vannestjes aan de startlijn, indrukwekkend, net als het kopwerk dat ze onderweg voor hun rekening zullen nemen. Na een gedetailleerde briefing van planner Geert trekt het peleton zich op gang. We laveren door Kruishoutem richting Huise en Zingem waar we de Schelde oversteken. Hierna vinden we geen halve meter plat meer terug, het gaat constant op en neer en we verzamelen hoogtemeters als waren het artispunten. In Elst gaat het voor het eerst serieus bergop met stroken aan 9%. De zon brandt als een felle spotlight op onze helmen terwijl zweetdruppels als regendruppels over ons voorhoofd glijden. Ondertussen genieten we van de schitterende vergezichten en de schattige dorpjes in de Vlaamse Ardennen. Dit is puur wielertoerisme, puur vakantiegevoel. De wedstrijdradio weet slechts één incident te melden: de weerbarstige voorversnelling van Arne wordt manu militari door clubmecanicien Patrick, cum laude afgestudeerd in de richting Latijn-Metaal, ter orde geroepen. Lierde en Deftinge...we komen op onbekend terrein en zien in de verte Geraardsbergen opduiken. We overschrijden den Dender en beginnen te klimmen door de typische winkelstraat die we kennen uit de koersreportages. Op de markt splijten we een rommelmarkt (alweer!) als waren wij Mozes en trekken richting Vesten waarna de Kapelmuur wacht. De klim tot de top op de Oudenberg is 1075m lang met een steilste stijgingspercentage van 20% ! Iedereen raakt heelhuids boven en de voldoening aan de Kapel is groot. Selfie en fotomoment, prachtige omgeving met schitterende vergezichten , we ademen wielergeschiedenis , zien in onze verbeelding Cancellara en Boonen bikkelen om de overwinning in Vlaanderens Mooiste. We trekken verder want 6km verder wacht het volgende wielermonument met de Bosberg waar Edwig Van Hooydonck tweemaal de beslissende demarrage plaatste richting victorie in Ninove, hij behield er zijn bijnaam Eddy Bosberg aan over want hij kwam er ook vaak trainen. We zwoegen ons over de kasseien naar boven, niet te onderschatten die Bosberg, 1400m lang met de laatste 300m aan 11%. Het zweet stroomt als bergbeekjes langs onze atletische lichamen , elke porie is een kraan geworden, geopend door de hitte en de zon. Maar boven wacht de verlossing in de vorm van een uitgebreid bevoorradingsbuffet opgezet door Gunther op het kampeertafeltje van Joost, zie foto's. We slaan een praatje met Gunther, blijkt dat hij een autotochtoon is van de regio en de streek op zijn duimpje kent. Geert had nochtans topografische kaarten mee voor de afleiding van de volgwagen maar Gunther heeft dit allemaal niet nodig. En nog straffer: zijn overgrootvader heeft mee de kasseien van de Muur gelegd die trouwens uitzonderlijk horizontaal zijn gelegd om meer grip te geven, dit is allemaal echt waar, zoek maar op! Onze energietank wordt dankbaar aangevuld met spijs en drank en we zetten het avontuur verder. Na een kronkelende afdaling komen we in Everbeek - Beneden , het dorp van Gunther en juist er bestaat ook een Everbeek - Boven dat we via een lange beklimming bereiken. Weggestoken unieke dorpjes aan de taalgrens, we zien wegwijzers naar Deux-Acren en Lessen. Stilletjesaan komen we terug op bekend terrein, we flankeren Oudenaarde waarna Geert nog een pittig dessert serveert met de laatste 5km aan vals plat modus. Het peleton valt in stukken en brokken en druppelsgewijs arriveren we terug op het Nieuw Plein. Heroïsche rit , 94 km met 922hm (!) aan een respectabel gemiddelde van 25.1 ! Bravo aan alle deelnemers voor deze atletische prestatie en veel dank aan ritarchitect Geert en Tripadvisor Joost voor de perfecte organisatie van volgwagen en bevoorrading. Ook dank aan de fotografen die voor unieke sfeerbeelden zorgden. Alweer een hoogtepunt in de geschiedenis van de club! President
Verslag van de rit naar Montroeil au Bois van 15 juni 2025
Voor de Tinekesvrienden is het in deze periode duidelijk zaak om de beste klimmersbenen ter beschikking te hebben. Een week na de erg zware rit naar Ronse, ik citeer “Choco, nutella, kwata, emmertje leeg”, stond nu Montreuil-au-bois op het programma. Iedereen met een beetje fietskennis weet wat dit betekent. In de pays de collines wachten ons tal van hellingen, bijna nooit extreem stijl, maar door de snelle opeenvolging en de vaak slechte toestand van het wegendek van onze Waalse vrienden staat dit synoniem voor zweten, zwoegen, puffen, hijgen.
Voeg daarbij nog dat Geert de parcoursbouwer van dienst is die als specialiteit heeft om geen vlakke weg te nemen als er in de omtrek één of andere glooiing waar te nemen valt. Daar volgende week dan nog de Muur, de Kapelmuur en de Bosberg op ons wachten, zorgde dit ervoor dat menig Tinekesvriend ervoor opteerde zich intensief te preparen en daarvoor niet bang was om alle voorbereidingsregisters open te trekken.
Zo zit onze voorzitter al twee weken in de Ardèche om zich in alle stilte voor te bereiden op wat komen zal. Streng gesuperviseerd door zijn vrouw als personal coach leeft hij er in de meest ascetische omstandigheden toe naar de volgende ritten. Ook de gebroeders Vanneste zijn in allerijl naar dezelfde regio afgezakt en verslinden er tal van hoogtemeters. Last-minute is ook, ik citeer uit ons peloton, “de bende van den apotheker” naar Durbuy afgezakt. In eerste instantie om er in bubbelbaden te recupereren van de rit naar Ronse en tevens de voordelen van een hoogtestage aan den lijve te ondervinden.
Soit, acht minder kapitaalkrachtige Tinekesvrienden, met name Paulo, Cies, Geert, Thierry, Nico, Joost, Arne en Yvan stonden zondagmorgen om 7.30 uur aan het Tinekesstandbeeld en waren vastberaden de strijd met de Waalse hellingen aan te gaan. Een opgemerkte verschijning was onmiddellijk waar te nemen met het figuur van Nico die met een volledige en bovendien heel mooie Beo Bank-outfit aan de start kwam. Naar verluidt, maar dit werd niet bevestigd, heeft Xavier reeds informeel contact gelegd met de vraag of hij ook zo’n mooie uitrusting zou kunnen krijgen om naar het werk te fietsen ….
Al snel dienden de eerste hindernissen zich aan maar de rugwind zorgde ervoor dat we dit allemaal probleemloos achter ons lieten. Wel werd het snel duidelijk dat Thierry geleidelijk aan meer en meer de neiging had om tussen zijn kader te hangen. Onderzoek bracht aan het licht dat hij 5 weken niet gefietst had en tijdens zo’n harde rit betaal je dit cash. Nieuwe leden betalen leergeld maar Thierry kennende zal hij snel weer het ritme oppakken !
En toen kwam het harde werk met de helling genaamd “Le bourliquet”. Een echte kuitenbijter van bijna anderhalve kilometer lang. Afspraak was om boven bij de kapel halt te houden en te wachten op elkaar hetgeen ook geschiedde. Alleen ……. van Thierry geen spoor maar van ongerustheid was (nog) geen sprake. We wisten van zijn conditie. En de Tinekes zouden de Tinekes niet zijn als zij deze vrije momenten niet gebruiken om zich didactisch bij te scholen en interessante wielerkennis op te doen. Zo kwamen wij te weten dat Eddy Merckx vandaar jarig was. 80 jaar ! Proficiat ! Daarnaast was het echter ook een trieste verjaardag met name was het exact 10 jaar geleden dat Wilfried David overleed. Daar ondergetekende al een tijdje meegaat, was hij de enige die hem kende en zelfs nog life aan het werk gezien had en doceerde dan ook met overgave over het leven en presteren van deze onderschatte renner met de karakteristieke donkere bril. Ondertussen zocht Geert al zijn sportieve successen op en zag je de appreciatie voor deze man groeien. Een echte flandrien en daarnaast ook vermelden waard is dat zijn dochter Fanny David een aantal seizoenen in onze club actief is geweest.
Ook leerden wij in deze pauze dat de technische fietskennis van Nico nog niet bepaald op punt staat. Een eigenaardig geluid in het achterwiel had hij reeds talloze keren bestudeerd maar, ik citeer opnieuw “ de speken zitten allemale goe vaste, wa kant er toen nog ruttelen ? Tis vo zot van te kommen!”. Een deskundige blik van kenner Geert spotte echter onmiddellijk dat het ventiel, de zogezegde “supappe” niet vastgeschroefd zat en hetgeen Thierry in geen uren kon herstellen, werd door Geert in welgeteld 2,5 seconden opgelost. Parcoursbouwer én gerenommeerd fietshersteller, en dit alles in de figuur van één persoon !
Maar ondertussen, wachtend op de top bij de kapel ‘Notre Dame des Champs’ was er na verloop van tijd toch enig gevoel van ongerustheid want het bleek dat Thierry nog altijd in geen velden te bespeuren viel. Na plan A (het wachten) werd overgeschakeld op plan B en via gebruik van moderne technologieën zoals GSM en plaatsbepaling op Google konden we de verkeerd gereden ongeluksvogel traceren en terug oppikken. Samen uit, samen thuis!
Met een mooi gelijkmatig tempo en wat help- en duwwerk voor Thierry kwamen we zo stilaan in meer gekende regionen terecht. Met meer melkzuur in de kuiten, goed openstaande longen, mooie vergezichten op ons netvlies gebrand en vooral een frisse mindset dank zij deze heel leuke voormiddag, gleden we Heule binnen….En zo hadden we er opnieuw een keimooie rit opzitten van 99 kilometers, 750 hoogemeters en een gemiddelde van 26,3 per uur. Tot zondag in Kruisem ! ! Meer info via onze legendarische blog volgt ongetwijfeld.
PS: dit verslag is gegarandeerd vrij van alle mogelijke en onmogelijke AI-, chat GTP- of andere artificiële invloeden en is 100% handmade, bovendien made in Belgium!
Yvan
Verslag van de rit naar Ronse op zondag 8 juni 2025
Jawel, reeds rit nr 15 van het seizoen, dus draaien we ook hier aan het keerpunt van ons Tinekesseizoen want we zijn dus reeds halverwege.
Dit keer was Siemen aan zet en bekokstoofde hij een rit vol hoogtemeters, heuvels en hellingen naar Ronse. Broer Cies schreef zich uit pure broederliefde enthousiast in voor de rit maar kort voor de start begon bij aanblik van het ritprofiel het angstzweet op te borrelen en besloot hij toch maar terug bij moeder de vrouw warmpjes onder de dekens te blijven .
Aan de start zondagmorgen 7u29 , de zon probeerde dapper door het wolkendek te priemen, maar gaf er al snel de brui aan. Negen dappere Tinekesvrienden (sommigen nog met een croissant in de keel , anderen met slaap in de ogen ) verzamelden aan het startpunt voor wat volgens de organisatie “een plezante rit naar Ronse “ zou worden. Spoiler alert : de definitie van “plezant” bleek subjectief.
Door de afwezigheid van de top 3 van het klassement kan de rest wat klimmen - niet alleen op de fiets - in het klassement. Ivan neemt intussen de resoluut de leiding, maar alles ligt kort bij elkaar, het kan nog alle richtingen uit.
De rit begon vreedzaam . kleine babbels, grapjes, en het klassiek “’t zal wel meevallen vandaag”. De eerste helling – de Wulfsberg- ging er nog vlotjes in, de tweede in Tiegem begon al wat bijwerkingen te veroorzaken : stijgende hartslagen, spontane zwijgzaamheid – zelfs bij onze gediplomeerde babbelaar Diederik. De derde in Ronse zorgde al voor een collectieve existentiële crisis. Waar zijn we in godsnaam mee bezig op onze vaderdag ? Hadden we niet beter al van ’s morgens de vaderswensen in ontvangst genomen ? Eenmaal in regio Ronse was er namelijk geen meter vlak meer te bespeuren en ging het voortdurend op een neer.
Siemen had zijn huiswerk goed gemaakt en de beklimming naar de Paterberg had hij in een volledig nieuw jasje gestoken. Scherp gezien alvast maar wel het sein voor Bing om het voor bekeken te houden. De conditionele achterstand opgelopen door zijn knieproblematiek speelde hem nog teveel parten en besloot hij de terugweg rustig op eigen tempo af te haspelen. Verstandige keuze want ook ondergetekende verkoos samen met thuisrijder Arne 2 hellingen te cancellen om kreupele zondagnamiddag-toestanden te vermijden.
De wind ? Natuurlijk pal op kop op de terugweg. Alsof Moeder Natuur zelf de rit had uitgestippeld met de vraag : “Hoeveel weerstand kunnen de 9 Tinekesvrienden aan voor ze collecief hun stalen ros in de gracht kieperen ?” Gelukkig hadden we een paar sterke beren tussen ons die het kopwerk voor hun rekening namen en zonder een krimp te geven bleven inbeuken tegen de felle tegenwind. Bedankt Xavier, Matthijs, Siemen , … sterk gedaan !
Als dessert kregen we nog alle Zwevegemse en Bellegemse bultjes onder de wielen geschoven waardoor de eindbalans van hoogtemeters piekte naar ca 900 ( gevoelsmatig 12000 hm), de eindbalans van morele instortingen strandde op 6 en het aantal verzuchtingen “waar blijft die afdaling ? “ : eindbalans 17.
Het moet gezegd , traditioneel in de zomermaanden , vullen we onze kalender met pittige bergritjes, en dit was er zo een om duimen en vingers van af te likken. De afwezigen hadden nog maar eens ongelijk want het was weer eens super plezant . Dikke merci Siemen !
Volgende week neemt Geert ons mee richting Pays des Collines voor alweer een ster aan onze Tinekeshemel.
Tot dan.
Joost
102 km , 25.5 km/u gemiddelde, 9 leden, 900 (!!!!) hm
Verslag van de rit op verplaatsing Deinze - Vlaamse Ardennen op 1 juni 2025
Het is de periode van de schoolreizen....(herhaling van 3 weken geleden). Wat een gelukzakken zijn die Tinekesvrienden toch, gewone stervelingen mogen slechts éénmaal per jaar op reis en bij onze geliefde club zijn er liefst vier gepland. Vandaag mogen we opnieuw op pad met het lunchpakket in ons tupperwareke. Niemand minder dan club-gps Mark is de ritarchitect van dienst en zoals altijd is de voorbereiding en organisatie perfecter dan perfect. Maandagnamiddag heeft Mark moederziel alleen nauwkeurig de rit verkend en digitaal vereeuwigd voor zijn kudde. In de loop van de week volgde via onze Whatsappgroep een uitgebreid roadbook van de tocht door de Vlaamse Ardennen met aanduiding van kasseistroken , hellingen, gevaarlijke bochten en aanbevolen bandendruk, topklasse nietwaar. Alleen Arne was niet mee in den draai, overstelpt hij is van Belgische Staatsbladen , Moniteurs, straf- , burgerlijke en andere wetboeken zag hij plots door het bos de bomen niet meer maar Fondateur Mark zette hem mooi terug op het verlichte pad richting carpoolparking Deinze. Niettegenstaande het verlengde weekend toch 11 vrienden aan de start, mooi! Joost en Jorge Paulo zijn op weekend en lieten ons meegenieten van hun vakantiekiekjes, altijd plezant om te krijgen. Iedereen mooi op tijd aan den départ en om 7u57 trekt de karavaan zich op gang. Onze ervaren gids heeft voor een wetenschappelijk correcte opbouw gekozen met rustige vlakke wegen als intro om de atletische lichamen zachtjes op temperatuur te laten komen. In Eke wordt de rommelmarkt vakkundig gedribbeld en wat verder overschrijden we de Rubicon alias de Schelde richting bergzone. De helling van Semmerzake wordt tactisch ingezet om de hartfrequenties wat te verhogen, we komen à point qua temperatuur, ideale atmosferische omstandigheden die mouwkes en windvestjes overbodig maken. Om het voorspel volledig af te werken serveert Mark enkele kilometers verder de fameuze kasseistrook van de Muntekouter, 800m hotsen en botsen over de bonkige porfierstenen, dit is echt een midgetversie van Vlaanderens Mooiste, een cocktail van kasseistenen en kuitenbijters. En van de Ronde gesproken, wat verder krijgen we de iconische Paddestraat onder het carbon geschoven, legendarische kasseistrook uit verschillende klassiekers die aan een rotvaart wordt verorberd door onze Flandriens, op Strava noteren we 34 gem. De opwarming is nu echt afgerond, op naar de verschillende hoofdgerechten. We glijden Michelbeke aka De Crooland binnen en kenners weten dat dit de voet van de Berendries is, één van de scherprechters van De Ronde, 900m lang met een gemiddelde stijgingspercentage van 8.2% met pieken van 12%, gene kattenpis dus. We zwoegen ons naar boven, elke pedaalslag een duel met de zwaartekracht. De benen, ooit betrouwbare metronomen, worden logge zuigers, trekkend aan een onzichtbare last. De adem een kloppende smidse, waar zuurstof wordt gehamerd tot brandstof. Ja, het is lastig maar éénmaal boven overheerst een golf van stille triomf, het vuur van voldoening. We fietsen verder en genieten van het prachtige landschap van De Vlaamse Ardennen, zie ook de foto"s hieronder. Na iedere bocht volgt weer een schilderij van Valerius De Saedeleer, de kunstenaar die voor het eerst de vergelijking maakte met de echte Ardennen en dus geestelijke vader van "De Vlaamse Ardennen". Na de pauze in Rozebeke zetten we de ontdekkingstocht verder. Het is werkelijk geen meter plat, we wanen ons op een rollercoaster - achtbaan, bergop en bergaf volgen continu op elkaar. Op één van de hellingen zonder naam zien we Mark naar boven tjolen en zwoegen , zijn elektrische bolide vertikt het om ook maar één watt versterking te steken. Op de top krijgt Mark een woedeaanval en een Tourette crisis erbij. Hij foetert tegen zijn vehikel met een arsenaal aan scheldwoorden die niet voor publicatie vatbaar zijn en geeft het weerbarstige carbonnen ros enkele welgemikte trappen onder de kont. Wonder boven wonder, zijn pedagogische aanpak van de jaren 60 werkt wonderwel en we horen zijn krachtbron opnieuw zoemen als een tevreden steekmug. Voor de rest heeft de wedstrijdradio geen incidenten te melden, Xavier heeft wel ambras met zijn nieuwe ketting maar kan aan een kleiner wattage de rit uitrijden. De Molenberg, andere legende uit de wielergeschiedenis gekend voor zijn steile kasseihelling met een piek van 17% wordt nog zonder probleem tussen onze kiezen gestoken. Op de terugweg worden de wegen vlakker, maar als dessert verorberen we nog De Rotse in Dikkelvenne , kort maar krachtig 12% met aan de voet een prachtige herberg met verleidelijk terras met dezelfde naam, een schilderachtige locatie om eens terug te keren. Na 78km en 594hm bereiken we heel tevreden terug de startlocatie, supermooie rit, felicitaties en veel dank aan Mark voor de prima organisatie.
President
Abonneren op:
Posts (Atom)