Verslag van de rit op verplaatsing Deinze - Vlaamse Ardennen op 1 juni 2025

Het is de periode van de schoolreizen....(herhaling van 3 weken geleden). Wat een gelukzakken zijn die Tinekesvrienden toch, gewone stervelingen mogen slechts éénmaal per jaar op reis en bij onze geliefde club zijn er liefst vier gepland. Vandaag mogen we opnieuw op pad met het lunchpakket in ons tupperwareke. Niemand minder dan club-gps Mark is de ritarchitect van dienst en zoals altijd is de voorbereiding en organisatie perfecter dan perfect. Maandagnamiddag heeft Mark moederziel alleen nauwkeurig de rit verkend en digitaal vereeuwigd voor zijn kudde. In de loop van de week volgde via onze Whatsappgroep een uitgebreid roadbook van de tocht door de Vlaamse Ardennen met aanduiding van kasseistroken , hellingen, gevaarlijke bochten en aanbevolen bandendruk, topklasse nietwaar. Alleen Arne was niet mee in den draai, overstelpt hij is van Belgische Staatsbladen , Moniteurs, straf- , burgerlijke en andere wetboeken zag hij plots door het bos de bomen niet meer maar Fondateur Mark zette hem mooi terug op het verlichte pad richting carpoolparking Deinze. Niettegenstaande het verlengde weekend toch 11 vrienden aan de start, mooi! Joost en Jorge Paulo zijn op weekend en lieten ons meegenieten van hun vakantiekiekjes, altijd plezant om te krijgen. Iedereen mooi op tijd aan den départ en om 7u57 trekt de karavaan zich op gang. Onze ervaren gids heeft voor een wetenschappelijk correcte opbouw gekozen met rustige vlakke wegen als intro om de atletische lichamen zachtjes op temperatuur te laten komen. In Eke wordt de rommelmarkt vakkundig gedribbeld en wat verder overschrijden we de Rubicon alias de Schelde richting bergzone. De helling van Semmerzake wordt tactisch ingezet om de hartfrequenties wat te verhogen, we komen à point qua temperatuur, ideale atmosferische omstandigheden die mouwkes en windvestjes overbodig maken. Om het voorspel volledig af te werken serveert Mark enkele kilometers verder de fameuze kasseistrook van de Muntekouter, 800m hotsen en botsen over de bonkige porfierstenen, dit is echt een midgetversie van Vlaanderens Mooiste, een cocktail van kasseistenen en kuitenbijters. En van de Ronde gesproken, wat verder krijgen we de iconische Paddestraat onder het carbon geschoven, legendarische kasseistrook uit verschillende klassiekers die aan een rotvaart wordt verorberd door onze Flandriens, op Strava noteren we 34 gem. De opwarming is nu echt afgerond, op naar de verschillende hoofdgerechten. We glijden Michelbeke aka De Crooland binnen en kenners weten dat dit de voet van de Berendries is, één van de scherprechters van De Ronde, 900m lang met een gemiddelde stijgingspercentage van 8.2% met pieken van 12%, gene kattenpis dus. We zwoegen ons naar boven, elke pedaalslag een duel met de zwaartekracht. De benen, ooit betrouwbare metronomen, worden logge zuigers, trekkend aan een onzichtbare last. De adem een kloppende smidse, waar zuurstof wordt gehamerd tot brandstof. Ja, het is lastig maar éénmaal boven overheerst een golf van stille triomf, het vuur van voldoening. We fietsen verder en genieten van het prachtige landschap van De Vlaamse Ardennen, zie ook de foto"s hieronder. Na iedere bocht volgt weer een schilderij van Valerius De Saedeleer, de kunstenaar die voor het eerst de vergelijking maakte met de echte Ardennen en dus geestelijke vader van "De Vlaamse Ardennen". Na de pauze in Rozebeke zetten we de ontdekkingstocht verder. Het is werkelijk geen meter plat, we wanen ons op een rollercoaster - achtbaan, bergop en bergaf volgen continu op elkaar. Op één van de hellingen zonder naam zien we Mark naar boven tjolen en zwoegen , zijn elektrische bolide vertikt het om ook maar één watt versterking te steken. Op de top krijgt Mark een woedeaanval en een Tourette crisis erbij. Hij foetert tegen zijn vehikel met een arsenaal aan scheldwoorden die niet voor publicatie vatbaar zijn en geeft het weerbarstige carbonnen ros enkele welgemikte trappen onder de kont. Wonder boven wonder, zijn pedagogische aanpak van de jaren 60 werkt wonderwel en we horen zijn krachtbron opnieuw zoemen als een tevreden steekmug. Voor de rest heeft de wedstrijdradio geen incidenten te melden, Xavier heeft wel ambras met zijn nieuwe ketting maar kan aan een kleiner wattage de rit uitrijden. De Molenberg, andere legende uit de wielergeschiedenis gekend voor zijn steile kasseihelling met een piek van 17% wordt nog zonder probleem tussen onze kiezen gestoken. Op de terugweg worden de wegen vlakker, maar als dessert verorberen we nog De Rotse in Dikkelvenne , kort maar krachtig 12% met aan de voet een prachtige herberg met verleidelijk terras met dezelfde naam, een schilderachtige locatie om eens terug te keren. Na 78km en 594hm bereiken we heel tevreden terug de startlocatie, supermooie rit, felicitaties en veel dank aan Mark voor de prima organisatie. President