Verslag van de rit naar Ronse op zondag 8 juni 2025

Jawel, reeds rit nr 15 van het seizoen, dus draaien we ook hier aan het keerpunt van ons Tinekesseizoen want we zijn dus reeds halverwege. Dit keer was Siemen aan zet en bekokstoofde hij een rit vol hoogtemeters, heuvels en hellingen naar Ronse. Broer Cies schreef zich uit pure broederliefde enthousiast in voor de rit maar kort voor de start begon bij aanblik van het ritprofiel het angstzweet op te borrelen en besloot hij toch maar terug bij moeder de vrouw warmpjes onder de dekens te blijven . Aan de start zondagmorgen 7u29 , de zon probeerde dapper door het wolkendek te priemen, maar gaf er al snel de brui aan. Negen dappere Tinekesvrienden (sommigen nog met een croissant in de keel , anderen met slaap in de ogen ) verzamelden aan het startpunt voor wat volgens de organisatie “een plezante rit naar Ronse “ zou worden. Spoiler alert : de definitie van “plezant” bleek subjectief. Door de afwezigheid van de top 3 van het klassement kan de rest wat klimmen - niet alleen op de fiets - in het klassement. Ivan neemt intussen de resoluut de leiding, maar alles ligt kort bij elkaar, het kan nog alle richtingen uit. De rit begon vreedzaam . kleine babbels, grapjes, en het klassiek “’t zal wel meevallen vandaag”. De eerste helling – de Wulfsberg- ging er nog vlotjes in, de tweede in Tiegem begon al wat bijwerkingen te veroorzaken : stijgende hartslagen, spontane zwijgzaamheid – zelfs bij onze gediplomeerde babbelaar Diederik. De derde in Ronse zorgde al voor een collectieve existentiële crisis. Waar zijn we in godsnaam mee bezig op onze vaderdag ? Hadden we niet beter al van ’s morgens de vaderswensen in ontvangst genomen ? Eenmaal in regio Ronse was er namelijk geen meter vlak meer te bespeuren en ging het voortdurend op een neer. Siemen had zijn huiswerk goed gemaakt en de beklimming naar de Paterberg had hij in een volledig nieuw jasje gestoken. Scherp gezien alvast maar wel het sein voor Bing om het voor bekeken te houden. De conditionele achterstand opgelopen door zijn knieproblematiek speelde hem nog teveel parten en besloot hij de terugweg rustig op eigen tempo af te haspelen. Verstandige keuze want ook ondergetekende verkoos samen met thuisrijder Arne 2 hellingen te cancellen om kreupele zondagnamiddag-toestanden te vermijden. De wind ? Natuurlijk pal op kop op de terugweg. Alsof Moeder Natuur zelf de rit had uitgestippeld met de vraag : “Hoeveel weerstand kunnen de 9 Tinekesvrienden aan voor ze collecief hun stalen ros in de gracht kieperen ?” Gelukkig hadden we een paar sterke beren tussen ons die het kopwerk voor hun rekening namen en zonder een krimp te geven bleven inbeuken tegen de felle tegenwind. Bedankt Xavier, Matthijs, Siemen , … sterk gedaan ! Als dessert kregen we nog alle Zwevegemse en Bellegemse bultjes onder de wielen geschoven waardoor de eindbalans van hoogtemeters piekte naar ca 900 ( gevoelsmatig 12000 hm), de eindbalans van morele instortingen strandde op 6 en het aantal verzuchtingen “waar blijft die afdaling ? “ : eindbalans  17. Het moet gezegd , traditioneel in de zomermaanden , vullen we onze kalender met pittige bergritjes, en dit was er zo een om duimen en vingers van af te likken. De afwezigen hadden nog maar eens ongelijk want het was weer eens super plezant . Dikke merci Siemen ! Volgende week neemt Geert ons mee richting Pays des Collines voor alweer een ster aan onze Tinekeshemel. Tot dan. Joost 102 km , 25.5 km/u gemiddelde, 9 leden, 900 (!!!!) hm