Verslag van de rit van 150810 WO I rit

16 koene soldaten aan de start van deze rit die in het teken stond van hetgeen de oudere mensen ‘de grooten oorloge’ noemen.
Opnieuw geen kampioen van vorig jaar te bespeuren. Naar verluid misbruikt hij de talrijke successen van KVK om er een liederlijk leven op na te houden. Hoe lang hij de VK nog als drogreden kan gebruiken in het ouderlijke huis, hangt af van de goedgelovigheid van zijn dierbare wederhelft. Hopelijk leest zij dit verslag niet anders komt er een abrupt einde aan de escapades van onze Filip. In het peloton gaan ook geruchten over een post-kampioen-depressie maar de manier waarop hij op zaterdag dansend van het voetbalterrein naar huis ging, drukt deze geruchten de kop in. Op het laatste nippertje kwamen Marc en Filip aan de start: niet alleen de nummers 1 en 2 in onze rangschikking maar ook de mannen met het hoogste oudstrijdersgehalte van onze groep. Hun geconcentreerde focus toonde aan dat er reeds duidelijk sprake is van zware stress i.v.m. het ultieme te bereiken doel, namelijk kampioen worden bij de Tinekesvrienden. Filip droomt nu al van een standbeeld naast dat van Tineke op ‘Heule-platse’.
Generaal-voor-één-dag was ons aller Franky, een man van vele oorlogen en gewapend met fiets en gps beval hij de troepen het paard te bestijgen en zich op oorlogspad te begeven.
Na een klein uur werd Passendale ingenomen met een snelheid en een accuratesse die menig Duits officier zou doen verbleken. De groene uitrusting te midden de maïsvelden zorgde immers voor een heel efficiënte vermomming waardoor we quasi ongezien onze slag konden slaan.
Er werd gepasseerd aan het Tyne Cot Cemetry: enige enkelingen dachten dat het hier ging om talrijke menhirs maar wat uitleg over grafstenen, gevallen soldaten, enz…. bracht hun peil inzake historische kennis toch op enigszins aanvaardbaar niveau. Ter plaatse wordt het kerhof benoemd als ‘tinnekot’; dit komt doordat de boeren bij gebrek aan engelse kennis lazen wat ze zagen. Als je dan weet dat men in het plaatselijke dialect een kip een ‘inne’ noemt, weet je dat de benaming soms andere zaken oproept dan een kerkhof.
Voor we het goed wisten, waren we al aan de klassieke en zeer idyllische halte in Nieuwkapelle. Het traditionele banket aangeboden door de man in de volgwagen was er dit keer niet bij want de gelegenheidssportdirecteur had zijn kat gestuurd. Filip kon zijn ontgoocheling nauwelijks onderdrukken …..
Ter plaatse voelde de voorzitter zich geroepen om zijn kennis over ‘de grooten oorloge’ te delen met zijn leden. Zijn betoog was bij gebrek aan algemene kennis niet alleen zeer kort, het algemeen pedagogisch-didactisch gehalte was zo laag dat Geert Depoortere onmiddellijk besliste om de vacante betrekking van lesgever in de Broederschool niet toe te kennen aan de voorzitter maar om op zoek te gaan naar een betere kandidaat. Een grote ontgoocheling voor Martin want hij besefte maar al te goed dat hij de rest van zijn carrière nu moet doorbrengen in muffe postgebouwen en dat hij kan fluiten naar de felbegeerde 2 maanden verlof.
Langs de Ijzer werd vlot overgeschakeld van de 1ste naar de 2de wereldoorlog want op algemeen verzoek van enkelen werd het tempo opgetrokken en haalden we vlot een gemiddelde van 40-45 (in de volksmond ‘den anderen oorloge’).
In Sint-Jan moest even halt gehouden worden voor een loslopend wiel; een moment waarop onze materiaalmeester zag dat een kleine kikker zich op hem genesteld had. Het diertje dacht op de groene trui, gecombineerd met de warme bast van Geert zich in zijn natuurlijke biotoop te bevinden en amuseerde er zich kostelijk. Een droom waaraan heel vlug een eind kwam toen het diertje in een gracht gekieperd werd. Jammer, want de combinatie Geert-kikker viel bij velen in de smaak.
De kasseien van Boezinge, de hellingen aan de Reutel, de Polygoone, enz. hadden één constante: de voorzitter kon zich niet inhouden en gooide telkens de knuppel in het hoenderhok. Pillen, gestoken door een wesp, de geallieerde troepen in gedachten, of doodgewoon heel goed zijn… we weten niet wat aan de oorzaak lag van zoveel aanvalsgeweld. Zo werden op die plaatsen de laatste munitie van menige Tinekesvriend verschoten.
Even werd de groep nog opgeschrikt: iedereen dacht dat onze Filip besmet was met de superbacterie want plots begon hij slechte imitaties te brengen van Will Tura. Besmetting kon niet lang op zich laten wachten en enkele seconden later voelde ook Marc zich geroepen om de anderen hun oren te martelen met klanken die met heel, heel goeie wil op een lied geleken. Gelukkig was het niet de superbacterie maar gewone kampioenenkoorts die zich van de 2 had meester gemaakt. Gewone antibiotica of enkele pinten zijn voldoende naar het schijnt om het virus te bestrijden.
Terwijl nu vooral vakantieverhalen te horen vielen, verliep de terugreis heel snel en bereikten we Heule na een rit van 92 km aan een gemiddelde van 27,5 per uur.
Even werd nog gedacht om een kleine militaire parade te houden op ‘Heule-platse’ maar door het feit dat de meesten al een strakke timing hadden inzake aperitieven, werd hiervan afgezien.
Trots meldde onze voorzitter nog, op een manier die zelfs De Crem hem zou benijden, dat deze oorlogsrit geen enkel slachtoffer had gemaakt. Deze gegevens zou hij nog dezelfde namiddag doorsturen naar het ministerie van Defensie, in de stille hoop een medaille te krijgen voor zijn militair doorzicht. Zijn laatste hoop want op een onderwijsonderscheiding hoeft hij niet meer te rekenen. Ook Geert had immers al een rapport naar Pascal Smet gestuurd….


Ivan