Verslag van de rit van 27 maart 2011 – Roubaix

Het sakkerse zomeruur gooide voor menig Tinekesvriend roet in de bedstee en vulde tal van blitse wielerschoenen met lood. De eega’s van deze dappere zondagmorgenhelden moesten met lede ogen aanzien hoe manlief feitelijk een uur vroeger appel aan bed hield. Niks pistolets,niks boterkoeken of croissants maar enkel hels trompetgeschal op een onmogelijk uur. Dorien is de dapperste vrouw in deze mannenwereld en schoof na enkele kilometers geruisloos mee in de kop van het peloton. Bleek dat ze al patatjes had geschild en soepgroenten gesneden ten einde een hongerige Franky vlug op zijn wenken te kunnen bedienen. Toch 18 starters ,tester Steven niet meegerekend . Geert Depoortere kwam heelhuids uit zijn tuimelperte al verraadde een blauwzwarte hand wel zijn voetbalvoorkeur.

PM-SB Willy was de enige vertegenwoordiger van de Raad van Bestuur. De andere directieleden hadden op zijn Fernand Koekelbergs het hazepad gekozen richting diverse bestemmingen. De Streuvelsvijanden vielen opnieuw op door hun afwezigheid. Het was niet duidelijk of dit te wijten was aan een nog niet-afgewerkte missie in Libië of eerder te maken had met het gepruts aan de horloges.

Dirk nam opnieuw het parcoursheft in handen en koos voor een unieke bestemming : rit richting het legendarische Roubaix waar menig Flandrien reeds wielergeschiedenis schreef. De weg naar Het Noorden lag bezaaid met venijnige hindernissen waarvan tester Stevens in de aanvangskilometers al het slachtoffer werd : een leeglopende luchtkamer die door Franky met bekwame spoed werd gereanimeerd. Even verderop opnieuw een leegloopalarm in de achterste gelederen : Ronny was de gelukkige ditkeer en opnieuw mocht Franky stijlvol de meubels redden. Wat een materiaalmeester!

Moeder natuur liet zich vervolgens van haar mindere kant kennen door de lentezon te verbannen naar onherbergzame oorden en spaarzaam enige regendruppels te laten neerdwarrelen op de gekromde Flandrienruggen. De mannen zonder vetlaag (de meerderheid dus) kregen het hard te verduren door een snel dalende lichaamstemperatuur. De onderkoelingsverschijnselen kregen evenwel geen schijn van kans want als volleerde klassieke renners stoven we Roubaix binnen . Een hartverwarmende sensatie : legendarische Vlaams-koloniale grond berijden tot aan de piste waar de geschiedenis en de verf van de muren druipt. De poort was symbolisch gesloten al lijdt het weinig twijfel dat ze over 2 weken zal opengebeukt worden door Vlaamse kasseivreters. Langs een achterpoortje raakten we alsnog binnen en champ Rambo fietste een indrukwekkende ereronde op de bovenkant van de piste. Het moge duidelijk zijn dat onze champ heelwat piste-ervaring in de benen heeft en dit niet alleen door op het middenplein gerstenat achterover te kippen.

Er werden menige rondjes gedraaid en intussen zaaiden de Tenteboys de kiemen van de overwinning. Aan de profs nu om de kers op de taart te plaatsen. In de schaduw van een enorme baksteen kregen we via een charmante bediening spijs en drank vanuit de volgwagen,waarvoor dank aan Dirk,Petra en familie!

Met een lijf vol herinneringen werd de terugtocht naar de heimat aangevat.

Het peloton wimpelde alle ontsnappingspogingen af maar toch ging Franky lopen met de prijs voor de meest strijdlustigste : tot tweemaal toe demonstreerde hij een enorme krachtontbolstering die uiteindelijk evenveel keer strandde in de groene muil van een gulzig slokkend peloton.

Prachtige rit,unieke belevenis op de piste die vanaf nu als een baken geprent zal staan in het Tinekesvriendengeheugen.

Bedankt Dirk en tot zondag om 7u30!

Red Philip