Verslag van de rit van 25 maart 2012

Even voor de nieuwe zomertijd van 7 zag je doorheen het
mistgordijn hier en daar een blauwe schim verschijnen om zich op het appel aan
te melden waar een alweer stipte doch strenge Pantani, gewapend met gescherpt
potlood en gestreken papier de aanwezigheden noteerde. In tegenstelling tot
vorige weken diende hij slechts 17 streepjes te plaatsen.
De sfeer was er niet bepaald optimistisch: het schabouwelijk
KVK-vertoon van de avond voordien had duidelijk wonden geslagen. Het was dan
ook niet verwonderlijk dat geen enkele diehard met rood-witte ziel en
KVK-embleem in het haar gekleurd, te bespeuren viel aan de start. Kwatongen
strooiden rond dat deze fans wel gespot werden bij de apotheker van wacht voor
een portie Prozac. De redactie benadrukt dat dit geruchten zijn waar op dit
moment (nog?) geen bewijsgronden voor bestaan.
Het dient echter gezegd dat de aanwezigen zich niet wentelden in sarcasme. Zelfs een harde supporter van één of andere club die niet goed weet welke naam te kiezen (is het nu Zulte of is het nu Waregem) én tevens bestuurslid én wonende te Wevelgem maar wiens naam we omwille van de wet op de privacy niet zullen vernoemen, besloot om uit respect voor de
concurrentie geen commentaren te leveren.
Om 8 uur werd besloten alle vlotte acties van KVK tijdens de cupfinale nog eens op te noemen en dan te vertrekken: gevolg was dat we 20 seconden later konden starten voor een ritje uitgestippeld door één van onze meest prominente leden die zelfs het voorrecht heeft de bedsponde te delen met een bestuurslid van onze club, met name ons aller Dirk.
Vooraf hadden we reeds een overzicht van de rit via mail ontvangen en wisten we perfect waar we heen gingen: La Douce France zou vandaag kennis maken met één van de beste clubs die in Zuid-West-Vlaanderen rondrijden. Dirk kennen wij als iemand die steeds voor topkwaliteit gaat: het
verwonderde ons dan ook geenszins dat hij Bart als secondant had aangesteld en hem viel voor de eerste keer de eer te beurt om de leiding te nemen van ons elitecorps.
Deze twee heren hadden de dag voordien respectievelijk ritjes van 130 km en 180 km afgemaald aan een rustig gemiddelde van 31 km/uur; een bijkomend tochtje op kop kon er dus gerust nog bij….
In Neuville-en-Ferrain gingen we letterlijk en figuurlijk over “de schreve” en maakten we kennis met mooie Franse binnenbaantjes. Naar het schijnt waren er ook zeer mooie landschappen te zien maar wij konden enkel mistbanken aanschouwen.
Velen hadden het zomeruur geassocieerd met zomerse kledij.
Helaas werkte de natuur niet mee en de lage buitentemperaturen gecombineerd met de ijskoude mist werkten zonder medelijden in op de te schaars geklede Tinekestorso’s. Gevolgen waren vlug te zien: molenwiekende armen, verkleumde gezichten, rillende body’s. De lente was die morgen duidelijk niet op de afspraak, dit ondanks onze tocht zuidwaarts.
Op een landweg aan het nummer 941 werd halt gehouden en kregen we van onze sportdirecteur, in het dagelijks leven fulltime bezig met het vaderschap over Petra, koeken en fruitsap aangeboden. Bedankt Dirk enPetra! Binst het verorberen van dit buitenlands ontbijt had Wim nog één handschoen gevonden in de koffer van de auto. Net niet ontstond een vechtpartij
om dit kleinood te kunnen aantrekken om op die manier minstens één hand te vrijwaren van de koude. Wim kwam thuis met één warm en één koud hand….
Ondertussen kwam bij Geert Depoortere de oude onderwijzer naar boven en gewapend met zijn pedagogisch-didactische kennis, oog hebbend voor de eindtermen en de grondprincipes van het gelijke kansenonderwijs hanterend, legde hij uit dat het huisnummer ‘te lande’ gewoonlijk aantoont hoeveel meter het huis verwijderd staat van een hoofdbaan. Met open monden
stonden de Tinekesvrienden deze informatie te aanhoren. Gewapend met nieuwe wijsheid werd de terugrit aangevangen.
Ondertussen bleef het koud en kil. Net als iedere KVK-fan had de zon besloten om zich in eenzame stilte op te sluiten en ver weg van alles en iedereen de pijn en het verdriet te verbijten. De terugkeer verliep niet zonder slag of stoot: onverwachte afgesloten wegen omwille van een loopkoers, een politieagent die ons de doorgang in Wevelgem ontzegde … kortom: Dirk moest op al zijn intellectuele mogelijkheden én zijn Garmin beroep doen om ons naar onze vertrouwde thuishaven te loodsen. Maar zoals u het als geraden hebt: ook dit deed hij met verve en
brio. Minder hadden we trouwens niet verwacht.
Eens Heule binnengereden, stoof de groep uit elkaar met één doel: een warme douche, een warm deken, de warme handen van de echtgenote….
Voor de statistieken geven we nog mee dat we 70 km aflegden aan een gemiddelde van 25.2.
Afspraak volgende week voor een rit met De Ronde als centraal thema.

Ivan