Verslag van de rit van 28-04-2019 Lede

Twee taferelen die zich ongetwijfeld op verschillende plaatsen op zondagmorgen 28 april hebben afgespeeld in Heule en omstreken. Het eerste tafereel gebeurt ten huize van de “Mietjes-Tinekesvriend”: deze kijkt om 7 uur even door het raam, ziet de donkere wolkenmassa en de druiligere regen, checkt nog even de buienradar die niet veel goeds voorspelt en begeeft zich terug naar de lakens en het donsdeken om verder in de lepeltjeshouding te genieten van de warme bedstonde. Daarnaast hebben we het type “Pure onversneden Flandrien-Tinekesvriend”. Deze staat op, houdt zelfs geen rekening met het feit dat het weer hem kan tegenhouden, neemt de fiets ter hand en gaat naar de startplaats van zijn geliefkoosde zondagsrit….
Eerste op het appel was onze parcoursbouwer Willy. Noch het weer noch de jaren blijken vat te krijgen op dit clubmonument.: “Plicht voor alles” is duidelijk zijn motto. Daarna kwamen nog 4 dapperen opdagen om zo één van de dunst bezette ritten van het jaar te starten. Vandaag stond Lede op het programma en als het maar enigszins kan, gaat Willy dan langs het Regenboogstadion en ook dit keer was dit het geval. Aan het stadion zelf konden we niet passeren wegens omleiding. De reden hiertoe was onduidelijk: was men de kluts kwijtgeraakt omdat Zulte-Waregem nog eens gewonnen had? Had men voor iedere nederlaag dit seizoen één steen uitgebroken (de ganse baan lag open)? Deed men dit in de hoop minder toeschouwers te lokken om zo het lamentabel voetbal van de plaatselijke ploeg te verbergen? Klagen de supporters putten in de grond ? Wie zal het zeggen?
Feit is wel dat het Regenboogstadion er maar weinig “regenboogachtig” uitzag … in plaats van een mooi kleurenpallet heerste een donkere wolkenmassa boven het stadion. Exemplarisch voor het seizoen van Z-W…. Het was dit jaar vooral de tegenstrever die de thuisploeg alle kleuren van de Regenboog liet zien.
De weergoden bleven ondertussen weinig medelijden vertonen: temperaturen rond de 4 graden en voortdurende regen zorgden ervoor dat lichaam en geest tot het uiterste gedreven werden. Briek Schotte en Rik Vansteenberge waren als het ware opnieuw op de Vlaamse wegen verschenen.
Ook de volgwagen moest alert blijven: gaan we chauffage nu op 21 of 22 graden zetten? Welk muziekje gaan we opleggen terwijl we kijken naar dit slavenwerk? Kortom van iedereen werd uiterste concentratie vereist….
Eens in het pittoreske Lede aangekomen was er tijd voor versterking van de innerlijke mens. Maar ook dit viel niet echt mee: de renners waren duidelijk verkleumd van de koude en wilden vooral weer in beweging komen om niet nog meer af te koelen.
Op de terugweg kregen de 5 moedigen nog enkele extra regenbuien en een fikse tegenwind te verwerken, kwestie van de kelk tot op de bittere bodem te ledigen. Niemand echter gaf maar ook één krimp en in gesloten geledingen werd koers gezet naar Heule om zich dan snel naar de warme douche of het warme bad te begeven. Onder de warme waterstralen kwamen de tenen weer tot leven, stopten de tanden met klapperen, kregen de vingers weer hun normale kleur en kreeg het gevoel dit weer gerealiseerd te hebben de bovenhand en waren de koude en ontbering alweer naar de achtergrond verdreven.
U leest het goed: dit was een rit die men niet vlug zal vergeten en waarbij de deelnemers, zijnde Willy, Xavier, Matthijs, David en Kevin zich voor eeuwig en altijd de titel van “Super-Flandrien-Tinekesvriend” mogen aanmeten. Ondanks de epische weersomstandigheden werd nog een gemiddelde gehaald op de 88 km van 26,5 per uur!
Soms zijn er momenten in de geschiedenis waarbij het kaf van koren gescheiden wordt, waarbij echte mannen opstaan…. Dit was er zo één. En ik mocht dit allemaal live meemaken vanuit de knusse warmte van de sportbestuurdersauto… maar nu vlug naar huis want ik moet deze middag een grote voorraad eierkoeken en wafels gaan verorberen...

Yvan