Verslag van de rit naar Kanegem op 13 september 2020

 

Wie het tweede weekend van september zegt, denkt aan Tinekesfeesten. Helaas, een virusje al dan niet afkomstig uit een lab uit China, besliste daar anders over. Op zondagmorgen dus niet de traditionele taferelen: geen hopen afval op de baan, geen ladderzatte enkelingen die amper nog beseffen dat de nacht voorbij is, …. Alleen de vele vlaggen aan de gevels van de Tinekesfeesten deden hopeloos hun best om de mensen onder te dompelen in hogere Tinekessferen.

Maar feesten of geen feesten, sport primeert voor de Tinekesvrienden en werd de focus gericht op deze ‘Briek Schotte-rit’. In opperste concentratie gingen we klokslag om 8 uur ‘Avanti’.

De samenstelling van onze groep deed wat ‘ontinekes’ aan: geen voorzitter, in afzondering na zijn buitenlandse escapade, geen verslaggever omwille van welke reden dan ook, geen enkele vrouwelijke pedaleuse, geen Diedrik die in Italie twee missies tot een goed einde probeert te brengen, met name het bestormen van enkele cols én het afschudden van de lokale schoonheden die zeker en vast onder de indruk komen van zoveel atletisch machtsvertoon…..

Architect van dienst Kevin pastte de eerste kilometers de stelling ‘de kortste afstand tussen twee punten is de rechte’ toe en ging samen met elf andere moedigen langs de Leie een ganse tijd rechtdoor richting Wielsbeke. De sfeer zat goed en ondanks een fiks tempo hield het eerste gedeelte van de rit zowat het midden tussen een fietsrit en een gezellige koffieklets waarbij tal van wereldproblemen in een minimum van tijd werden opgelost: wie zou nu de tour winnen? Krijgen we nu een nieuwe regering? Hoe pakken we de coronacrisis best aan?  … wie meereed en goed luisterde, kreeg een pasklaar antwoord op al deze prangende vragen.

Even opschudding in het peloton toen we plots geconfronteerd werden met goed bewapende burgers …. Hadden we iets verkeerds gedaan? Waren wij het mikpunt van een aanslag? Zouden we ontvoerd worden om losgeld te verkrijgen?  Gelukkig kwam Bing al snel met het antwoord. ’T Is hier een schietinge”….. opgelucht en vlug maakten wij ons uit de voeten.

In gestrekte draf en na korte termijn hielden we onze klassieke pauze in Kanegem, geboortedorp van Briek Schotte. Voor de jongeren die hun vaderlandse geschiedenis niet kennen wat meer info: ‘Ijzeren Briek’ won in zijn lange carrière tweemaal de Ronde van Vlaanderen (1942 en 1948) waaraan hij twintig maal deelnam, en werd twee keer wereldkampioen (1948 en 1950). Hij nam ook viermaal deel aan de Ronde van Frankrijk (1947 tot 1950) waarin hij in 1948 tweede eindigde achter Gino Bartali. Door zijn hoekige, werkende stijl was Schotte het type-voorbeeld van de Flandrien. Hij werd de Laatste Flandrien genoemd. En durf het nu nog een keer te vergeten!

Opmerkelijk was de sprint van Marc bij de halte omdat een sanitaire stop meer dan dringend nodig was. Na het drankje, het koekje en de obligate foto werden de stalen rossen weer bestegen maar niet voor lang want in de Appelstraat, ter hoogte van het kapelletje met het opschrift “Maria, heb medelijden met ons” hoorden wij het klassieke “plaaaaaaat!”. Bleek dat Simon op geen medelijden van hogerhand kon rekenen en een leegloper had. In een minimum van tijd was het euvel evenwel hersteld en kon verder richting Heule gepeddeld worden.

Iedereen begon te hunkeren naar de beloofde pint die een klassieker is tijdens de Tinekesfeesten en toen Kevin het commando gaf om richting watertoren Heule nog eens door te duwen, werd een laatste cartouche afgeschoten. De combinatie van een steengoede conditie samen met het verlangen naar een verfrissend traktaat, deed onze Garmins hoge snelheden noteren.

En zoals Asterix en Obelix al hun verhalen beëindigen met een dorpsmaaltijd werd onze rit afgesloten met een gezellig drankje en dito samenzijn, dit weliswaar buiten en corona-proof. Voor de statistieken nog meegeven dat we 79 kilometer afmaalden aan 27,2 per uur. En ‘Ijzeren Briek’, die zag dat het goed was geweest ……
Volgende week worden we overgeleverd aan Geert die ons meeneemt richting Kluisbergen, dat belooft ….

 

Yvan