Verslag van de rit van 6 september 2020 Mont St-Aubert

 

De sfeer van de grote dagen heerste bij de start van rit 18. Hoogconjunctuur dus  aan Ten Koetshuize waar maar liefst 17 renners hun symbolisch  rugnummer aan de inschrijvingstafel kwamen afhalen. Een uit verlof teruggekeerde en okselfrisse MM diende meteen overuren te kloppen om iedereen in de juiste volgorde op het inschrijvingsperkament genoteerd te krijgen. Een hele opgave vermits de inmiddels afgetrainde lichamen allemaal op mekaar beginnen te lijken.  

Geert stak deze keer Diederik de loef af in klokvastheid. Uitgerekend om 8u stipt denderde hij als een klokvaste trein met soepele pedaaltred voorbij het startstation waarmee hij eigenlijk onbewust  de Tinekestgv op gang trok zoals John Massis indertijd met zijn tanden een trein in beweging kreeg.  

Piet was aan zet als parcoursbouwer en stuurde ons op D-2 via WhatsApp zijn 5-sterrenritmenu door. Likkebaardend namen we kennis van de verschillende gangen en zagen ook meteen dat hoogtemeters de rode draad doorheen het fietsculinaire genot zouden vormen. 

Aan de startplaats kregen we nog het gezelschap van de Streuvelsvrienden die blijkbaar een aanwervingscampagne gestart zijn : hun ledenaantal groeit als kool, de R-factor daarvan ligt op iets minder dan 1. Opletten geblazen dus want gezien het woord epidemie nog altijd hot is, zouden ze ons op middellange termijn wel eens in de pan kunnen hakken. 

Piet stak samen met Kevin het vuur aan de lont en we schoten, stevig vastgesjord in de voethaken, als een pijl uit een boog vooruit. In een schicht kruisten we de Ramongs waarvan we enkel een scherpe Pantani konden herkennen. De Ramongs herbergen een aantal oud-Tinekesvrienden die bij ons opgeleid werden en nu diezelfde Ramongs laten genieten van hun opgedane kennis en spierkracht. 

Al vlug werden we geconfronteerd met het voorgerecht : lichtlopende hoogtemeters gelardeerd met pittoreske landschappen en voorzien van een snuifje zweet. Het scherpte de appetijt aan en stelde ons in staat te wennen aan het zwaardere hoofdgerecht (Mont St-Aubert) onder de vorm van een berg vol hoogtemeters voorzien van een schep spierpuree en overgoten met opnieuw een oogverblindend landschap. Wat een natuurpracht en wat een vergezichten in deze streek! Het werd zwoegen en zweten op de steile flanken van dit monsterachtig gerecht dat toch vol overgave en met veel liefde op ons bord geserveerd werd. Een welverdiende pitstop was daar ons deel. 

Wie dacht dat we onmiddellijk zouden toe zijn aan het dessert, kwam bedrogen uit. Meesterkok Piet schudde nog een tussengerecht uit zijn mouw : de Kluisberg die vanuit een nieuwe invalshoek beklommen werd. Ook hier heerlijke stijgingspercentages die op smaak gebracht werden met gekreun en gezucht van de bovenste plank. Ondertussen had Xavier medelijden gekregen met de verslaggever en liet daarom vrijwillig de ketting van het tandwiel vallen om vervolgens de fiets in kopstand te zetten ten einde het euvel te verhelpen. Mooie beelden en een godsgeschenk voor het verslag. Ook Joost slaagde erin te worstelen met zijn ketting maar kon als een volleerde acrobaat op 2 wielen al rijdend de fietsaandrijving herstellen. Straffe kerels, die Tinekesvrienden. 

Uiteindelijk werd er dan toch aangerukt met het dessert : een race langs het Kanaal waardoor de vreedzame rivier door de ontwikkelde snelheid en de daarmee gepaard gaande windkracht  herschapen werd in een wilde zee. 

Megarit waarvoor dank aan Piet en een onvermoeibare kopman Kevin. 84 km, 26 gem, 565 hm en 17 aanwezigen. 

Tot zondag om 8u voor de Briek Schotteclassic olv van onze TripAdvisor! 

Red Philip